Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli masz chrapkę na rasowy kryminał z wątkami sensacyjnymi, które sprawią, że momentami napięcie sięga zenitu, a dreszczyk emocji będzie Twoim wiernym towarzyszem podczas lektury? Oto on!

"Poszukiwacz zwłok" był moim drugim spotkaniem z twórczością Mieczysława Gorzki. Uwielbiam szczegółowy sposób, w jaki autor kreuje swoich bohaterów, co świadczy o niebywałej znajomości ludzkiej psychiki. Każda postać została rzetelnie dopracowana, poznajemy jej słabości oraz motywy, które napędzają do działania (zarówno tego godnego podziwu, jak i wręcz przeciwnie...). Najbardziej ujęła mnie niejednoznaczna i wielowarstwowa charakterystyka Macieja Lesieckiego. Dawno nie spotkałam się w kryminale z tak intrygującą osobowością. Traumy z przeszłości potrafią tworzyć niezwykle oryginalne jednostki... Lecz gdy główny bohater zbyt mocno skupia się na własnych demonach, nie dostrzega prawdziwego i bezlitosnego niebezpieczeństwa. A nowe zlecenie dla "poszukiwacza zwłok" okazuje się arcytrudnym wyzwaniem. Całe szczęście ma przy swoim boku niezawodną komisarz Laurę Wilk, która mimo trudnego śledztwa w sprawie seryjnego mordercy nastolatek, postanawia pomóc wybitnemu psychologowi.

Choć w przedstawionej historii nie brakuje zwrotów akcji oraz dramatycznych wydarzeń, które potrafią skutecznie zmrozić krew w żyłach, tempo akcji nie zawsze jest równe. Autor zadbał o to, by prócz emocjonujących wrażeń Czytelnik mógł wniknąć w najskrytsze myśli bohaterów, co niejednokrotnie skłania do refleksji. Oczywiście nie uważam tego za wadę, wręcz przeciwnie – ta cecha zdecydowanie wyróżnia "Poszukiwacza zwłok" na tle innych powieści kryminalnych.

Liczę na to, że losy Laury Wilk oraz Macieja Lesieckiego doczekają się kontynuacji. Już zacieram ręce na myśl o naszym kolejnym spotkaniu w literackim świecie, gdyż jestem przekonana, że emocji nie zabraknie!

Jeśli masz chrapkę na rasowy kryminał z wątkami sensacyjnymi, które sprawią, że momentami napięcie sięga zenitu, a dreszczyk emocji będzie Twoim wiernym towarzyszem podczas lektury? Oto on!

"Poszukiwacz zwłok" był moim drugim spotkaniem z twórczością Mieczysława Gorzki. Uwielbi...

Rozwiń Zwiń

Za każdym razem, gdy przeczytam w opisie fabuły powieści z dreszczykiem, że jedną z głównych postaci jest dziecko, odczuwam niepokój, ale także chorobliwą ciekawość. Mały człowiek kojarzy nam się z niewinnością, a gdy dzieje mu się krzywda, zalewa nas morze trudnych emocji. Czasami strach czytać, jednak zwykle są to pozycje warte uwagi.

Po lekturze "Tajemnych rysunków" uzmysłowiłam sobie, że to trzeci thriller jaki przeczytałam, w którym główną bohaterką była niania. I każdy z nich był niesamowicie dobry, każdy na swój sposób oryginalny ("Pod kluczem" Ruth Ware oraz "Idealna niania" Georginy Cross). Dziecięcy umysł dotknięty traumą to prawdziwa zagadka, porażający labirynt cierpienia i radzenia sobie z wydarzeniami, których jeszcze nie do końca potrafi zrozumieć. Dlatego historie tego typu potrafią wniknąć w myśli i zakorzenić się w nich na długo.

"Tajemne rysunki" oczarowały mnie swoim mrocznym i enigmatycznym klimatem. Książka wciąga od samego początku i niełatwo się od niej oderwać. Wisienką na torcie jest niesamowite wydanie, ponieważ dzięki rysunkom Teddego, niejednokrotnie podczas lektury czułam się nieswojo, a strach delikatnie pieścił mnie po karku...
Nie jest to powieść, która może autentycznie wystraszyć, lecz można poczuć niepewność, a wyobraźnia hula na najwyższych obrotach.
Uwielbiam takie klimaty, zakończenie okazało się satysfakcjonujące, dlatego z czystym sumieniem polecam!

Za każdym razem, gdy przeczytam w opisie fabuły powieści z dreszczykiem, że jedną z głównych postaci jest dziecko, odczuwam niepokój, ale także chorobliwą ciekawość. Mały człowiek kojarzy nam się z niewinnością, a gdy dzieje mu się krzywda, zalewa nas morze trudnych emocji. Czasami strach ...

Rozwiń Zwiń

Niektórzy bohaterowie mają to COŚ, że trudno o nich zapomnieć! Po rewelacyjnej "Czerwonej królowej" nie mogłam się doczekać dalszych przygód najinteligentniejszej kobiety na świecie oraz postawnego (broń Boże grubego!) byłego inspektora. I już mogę Wam zdradzić, że pierwsza część to była jedynie rozgrzewka, gdyż autor nabiera wiatru w żagle! "Czarna wilczyca" atakuje dynamiczną fabułą, licznymi zwrotami akcji i ironicznym poczuciem humoru.

Mam słabość do serii głównie z tego względu, że sięgając po kolejny tom czuję się tak, jakbym odwiedzała dobrych przyjaciół. Tym bardziej, gdy autor tak rzetelnie i skrupulatnie dopieścił portrety psychologiczne postaci. Bardzo zżyłam się z Antonią oraz Jonem. Owszem, są to specyficzne jednostki, lecz potrafią uwieść Czytelnika autentyzmem i oryginalnością. Już drżę na samą myśl o tym, w jaki sposób autor doświadczy ich w trzeciej części...

Jestem pod ogromnym wrażeniem warsztatu pisarskiego. Plastyczność, dokładność, niebywała precyzja. Czytając niejednokrotnie czułam się tak, jakbym była w samym środku sensacyjnych wydarzeń. Trudno się oderwać od wartkiego nurtu tej wciągającej i przewrotnej książki.

Uff, cieszę się, że na kolejną część nie muszę długo czekać! (premiera już 23 sierpnia).
Kto ma chrapkę na frapującą, zaskakującą i po prostu piekielnie dobrą serię... Wie doskonale, co ma zrobić, prawda?!

Niektórzy bohaterowie mają to COŚ, że trudno o nich zapomnieć! Po rewelacyjnej "Czerwonej królowej" nie mogłam się doczekać dalszych przygód najinteligentniejszej kobiety na świecie oraz postawnego (broń Boże grubego!) byłego inspektora. I już mogę Wam zdradzić, że pierwsza część...

Rozwiń Zwiń

Historie oparte na faktach potrafią szokować i zakorzeniać się w pamięci na dłużej. To, co zwykle bardzo mnie porusza i wywołuje buzującą, podskórną złość jest niesprawiedliwość, krzywda jednostek, które nie mają możliwości bronić się przed bestwialstwem. Bo tym, co w latach 1947-1987 rozgrywało się na terenie Willowbrook, placówki mającej nieść pomoc, można określić jedynie jako bestwialstwo w najgorszej postaci.  Tysiące dzieci i młodych ludzi zostało skazanych na cierpienie w warunkach pozbawionych empatii oraz humanitaryzmu. Niesłuszny wyrok, bez nadziei na lepszą przyszłość. Tysiące istnień, które miały szansę na poprawę jakości swojej egzystencji, gdyby tylko nie trafiły na teren Willowbrook. 
Najnowsza powieść Ellen Marie Wiseman potrafi wstrząsnąć Czytelnikiem i sprawić, że pod powiekami pojawiają się obrazy prawdziwego zła wyrządzonego osobom niepełnosprawnym oraz uspośledzonym umysłowo, gdyż opisywane wydarzenia nie powinny mieć nigdy miejsca. Lecz niestety niesprawiedliwość i okrucieństwo rządzą się własnymi, wynaturzonymi prawami.

To było moje trzecie spotkanie z twórczością autorki. Podziwiam ją za wnikliwość warsztatu pisarskiego, oryginalny pomysł na fabułę, a przede wszystkim za rzetelny research. Historie oparte na faktach są wymagające, gdyż pisarz musi trzymać swoją wyobraźnię w ryzach, zbyt ogólne podejście do tematu mogłoby okazać się rozczarowujące.

Wiseman stanęła na wysokości zadania. Szczególnie porwał mnie wątek kryminalny, ponieważ bezlitosny seryjny morderca wybierał na swoje ofiary bezbronnych pacjentów. Trudno było odgadnąć jego okrutny motyw...

A główna bohaterka?
Postać nastoletniej Sage Winters zaintrygowała mnie i szybko zdobyła moją sympatię. Dziewczyna po dramatycznych wydarzeniach przechodzi metamorfozę, co skłania do refleksji i zadumy. Niestety życie z piętnem pobytu w Willowbrook niczym ponury żniwiarz odbiera dawną beztroskę i młodzieńczą naiwność. Jak potoczą się losy Sage? Warto się przekonać!

Historie oparte na faktach potrafią szokować i zakorzeniać się w pamięci na dłużej. To, co zwykle bardzo mnie porusza i wywołuje buzującą, podskórną złość jest niesprawiedliwość, krzywda jednostek, które nie mają możliwości bronić się przed bestwialstwem. Bo tym, co w latach 1947-1987 rozg...

Rozwiń Zwiń

Kate Morton urzeka plastycznym i dopracowanym w najmniejszym szczególe warsztatem pisarskim. Jest coś magicznego w jej powieściach, gdyż bez trudu przenoszą czytelnika do zupełnie innego świata. Po "Zapomnianym ogrodzie" autorki postanowiłam sobie, że przeczytam wszystkie jej książki. Mam słabość do sekretów rodzinnych, burzliwych lub zakazanych związków oraz rzetelnie wykreowanych bohaterów. I cieszę się, że opowiadane przez Morton historie są tak rozbudowane, ponieważ dzięki temu mogę dłużej gościć w jej fikcyjnych krainach.

"Strażnik tajemnic" kupił mnie niespieszną fabułą i Intrygującymi postaciami. Nie jest to opowieść dla miłośników zawrtotnego tempa akcji, lecz dla tych, którzy lubią smakować daną książkę i rozkoszować się wybranym gatunkiem literackim.

Skoro jest strażnik tajemnic, to z pewnością skrywany sekret okaże się istną petardą. Tak pomyślalam przed rozpoczęciem lektury tej książki i wiecie co? Nie zawiodłam się ani trochę! Był również moment, że ze wzruszenia musiałam przełknąć w gardle ogromną gulę...

Jak dobrze że jeszcze kilka tytułów autorki jeszcze przede mną! Już nie mogę się doczekać nowego, przepięknego wydania "Domu w Riverton" 😍

Kate Morton urzeka plastycznym i dopracowanym w najmniejszym szczególe warsztatem pisarskim. Jest coś magicznego w jej powieściach, gdyż bez trudu przenoszą czytelnika do zupełnie innego świata. Po "Zapomnianym ogrodzie" autorki postanowiłam sobie, że przeczytam wszystkie jej ksi...

Rozwiń Zwiń

Mam niebywałą słabość do thrillerów psychologicznych. Ich okładki mnie nawołują, opisy fabuły intrygują, a treść często pochłania bez reszty. Trudno się oprzeć, gdy kolejna zapowiedź wydawnicza o ulubionej tematyce rzuca Ci powłóczyste spojrzenie.
Tak– uległam namowom tego spojrzenia!

"Wszystkie mroczne miejsca" przykuwa uwagę czytelnika mocnym początkiem. Tuż po przyjęciu urodzinowym Jay zostaje brutalnie zamordowany. Podejrzenie od razu pada na grupę przyjaciół z którymi jubilat spędził wieczór. Mężczyzna był lubiany i ceniony w towarzystwie najbliższych, zatem kto odważył się, by sięgnąć po nóż?
Żona?

Molly jest zrozpaczona po stracie ukochanego męża. Jay był jej najlepszym przyjacielem i powiernikiem najbardziej chronionego sekretu.
A sekrety mają to do siebie, że po pewnym czasie pragną ujrzeć światło dzienne... Szczególnie w najmniej odpowiednim momencie.

Muszę przyznać, że początek przedstawionej historii mimo ogromnego zaintrygowania nieco mnie zniechęcił. Toporne, pozbawione naturalnej swobody dialogi budziły moją irytację. Całe szczęście nie trwało to długo i z biegiem przewracanych stron coraz bardziej pochłoniała mnie emocjonująca fabuła. Spodobał mi się dwutorowy sposób poprowadzenia narracji. Rozdziały z perspektywy Molly w dużej mierze skupiały się na jej trudnym położeniu i traumatycznych wspomnieniach z dzieciństwa. Natomiast chłodny oraz rzeczowy punkt widzenia policjantki Rity nadał opowieści uporządkowany, kryminalny wymiar.

Stopniowo akcja nabierała rozpędu, charakterystycznego dla thrillera psychologicznego, zatem z coraz większym zaangażowaniem śledziłam losy wykreowanych postaci. W zamkniętym gronie znajomych każdy wydaje się podejrzany. Dodatkowo atmosfera gęstniała pod wpływem kłamstw oraz zatrważających sekretów z przeszłości.
Kilkakrotnie zmieniałam swoje podejrzenia w kwestii mordercy. Nie była to prosta zagadka!

Mimo drobnych mankamentów uważam, że był to dobry debiut. Coś czuję, że Terri Parlato jeszcze niejednokrotnie zaskoczy swoich czytelników!

Mam niebywałą słabość do thrillerów psychologicznych. Ich okładki mnie nawołują, opisy fabuły intrygują, a treść często pochłania bez reszty. Trudno się oprzeć, gdy kolejna zapowiedź wydawnicza o ulubionej tematyce rzuca Ci powłóczyste spojrzenie.
Tak– uległam namowom tego spojrzenia!

&q...

Rozwiń Zwiń

Potrzebowałam tej książki. Przeniosła mnie do letnich dni, gdzie jednym z głównych problemów była pogoda. Bo przecież jeśli nie będzie ciepło, to dziś nie pójdziemy nad wodę. A nad wodą błogość mieszała się z radością. W dobrym towarzystwie, pod bezchmurnym niebem, z kanapkami przygotowanymi przez mamę na drugie śniadanie. Chryste, jak ja tęsknię za tą beztroską!

"Tak lekko płynie w nas to lato, jakby biedronki nim powoziły" nucę sobie pod nosem spoglądając na okładkę "Każdego kolejnego lata" Carley Fortune. Ta historia przypomina mi utwór Starego Dobrego Małżeństwa, gdyż w nim również ciepłe dni zostały ukazane w tak delikatny i sielankowy sposób.

Jednak wspomniana sielanka nie może trwać wiecznie. Kto by pomyślał, że niewinna dziecięca przyjaźń z czasem przeobrazi się w tak namiętne i burzliwe uczucie?

Percy i Sam.
Czyli główni bohaterowie tej niebanalnej opowieści, którzy szybko podbili moje serce. Bez zbędnej cliwości i romantycznego przesłodzenia. Wiarygodni, autentyczni, prawdziwi. Jestem pod wrażeniem, że "Każde kolejne lato" jest debiutem, bo kreacja postaci zasługuje na szczególne uznanie. Kreacja postaci oraz ta kapitalna atmosfera, ponieważ niejednokrotnie podczas lektury wręcz czułam ten letni, bezlitosny upał i zbawienny chłód jeziora, gdy nagle skaczesz z pomostu w objęcia wody.

Chciałabym móc czytać więcej takich historii! Pani Fortune, nie mogę się doczekać kolejnych książek, coś czuję że będą równie dobre!

Potrzebowałam tej książki. Przeniosła mnie do letnich dni, gdzie jednym z głównych problemów była pogoda. Bo przecież jeśli nie będzie ciepło, to dziś nie pójdziemy nad wodę. A nad wodą błogość mieszała się z radością. W dobrym towarzystwie, pod bezchmurnym niebem, z kanapkami przygotowany...

Rozwiń Zwiń

Jak tam Twoje sny? Śnił Ci się ostatnio jakiś koszmar, a może wręcz przeciwnie- w objęciach Morfeusza udało Ci się odnaleźć błogi spokój i kojącą kryjówkę od przytłaczającej rzeczywistości?

U mnie w ostatnim czasie dominują abstrakcyjne sny. Gdy rankiem pijąc kawę wracam do nich myślami, marszczę brwi i zastanawiam się skąd w mojej podświadomości namnożyło się tyle irracjonalnych dziwactw. I szczerze pisząc, nie mam pojęcia! Dlatego nie pogardziłabym przyjemnymi snami o zapachu poziomek...

Rzadko sięgam po książki obyczajowe, jednak tym razem kupiła mnie przepiękna, sielankowa okładka oraz zapowiedź wzruszeń, które dostarczy czytelnikowi przewrotny los młodziutkiej bohaterki. Przedstawiona historia zaczyna się od smutnych okoliczności, gdyż dziewiętnastoletnią Lenę poznajemy podczas pogrzebu jej ukochanego ojca. Niestety to dopiero początek trudności jakie pojawiają się na jej życiowej drodze. Tuż po uroczystości, gdy emocje po stracie wciąż są obezwładniające, Lena dowiaduje się, że ma zaledwie trzy miesiące na opuszczenie leśniczówki. Jej miejsca na ziemi, jedynego domu jaki był jej dotychczas znany, stabilnego schronienia, w którym wciąż krążą wspomnienia po rodzicach... Jak dziewczyna odnajdzie się w nowej, burzliwej i tak niesprawiedliwej rzeczywistości?

"Sny pachnące poziomkami" to było moje pierwsze spotkanie z twórczością Wioletty Piaseckiej. Mam słabość do historii o pierwszych miłościach, natomiast główni bohaterowie doświadczeni przez los, budujący swoje życie na nowych fundamentach, zwykle budzą mój podziw i śledzę ich poczynania z niesłabnącym zainteresowaniem.
Lena z dnia na dzień musi dorosnąć i zadbać o swoją przyszłość, bo jeśli tylko zabraknie jej odwagi, cały jej dotychczasowy trud może runąć niczym domek z kart.


Lubię odnajdywać w książkach ukojenie i odprężający, melancholijny spokój. Tutaj właśnie tego zaznałam. Wśród klimatycznych opisów lasu, leśniczówki oraz oddanych zwierzaków. Mimo przewidywalności fabuły spędziłam miłe chwile w tym nastrojowym świecie, gdzie rozgrywa się niełatwa walka o szczęście.
W słowach od autorki Pani Wioletta zdradza, że pracuje już nad dalszymi losami Leny, zatem jestem bardzo zaintrygowana, jaką przyszłość zgotuje swojej bohaterce!

Jak tam Twoje sny? Śnił Ci się ostatnio jakiś koszmar, a może wręcz przeciwnie- w objęciach Morfeusza udało Ci się odnaleźć błogi spokój i kojącą kryjówkę od przytłaczającej rzeczywistości?

U mnie w ostatnim czasie dominują abstrakcyjne sny. Gdy rankiem pijąc kawę wracam do nich myślami,...

Rozwiń Zwiń

Donato Carrisi tworzy klimatyczne thrillery psychologiczne, które uwodzą czytelnika mrokiem i niepokojem narastającym z każdą przywracaną stroną.
"Dom głosów" sprawił, że podczas lektury czułam się niepewnie, strach mieszał się z zaintrygowaniem, a zakończenie wprowadziło mnie w prawdziwe osłupienie. Właśnie takie historie skutecznie karmią moją mroczną stronę wyobraźni.
Jak zatem na tle pierwszego tomu wypadł "Dom bez wspomnień"?

Ogromnie ciekawiły mnie dalsze losy Pietra Gerbera, wybitnego hipnotyzera dziecięcego, którego nietypowy fach niejednokrotnie wpędza w przedziwne oraz jednocześnie niebezpieczne sytuacje.

Choć fabuła pochłonęła mnie od samego początku i zawładnęła moimi myślami, zakończenie pozostawiło z sporym niedosytem! Chciałabym już teraz móc zacząć czytać kolejną część, ale niestety muszę uzbroić się w cierpliwość.

To było moje trzecie spotkanie z autorem i  za każdym razem jestem pod wrażeniem oryginalności jego twórczości. Mam słabość do tak misternie dopracowanych thrillerów, które bez skrupułów mącą w głowie i pozostawiają czytelnika z pytaniami. Tak, to nieco bezlitosne, ale też niezwykle pobudzające szare komórki 😀
Kto jeszcze nie zna pióra tego świetnego włoskiego pisarza, zachęcam aby szybko to zmienić!

Donato Carrisi tworzy klimatyczne thrillery psychologiczne, które uwodzą czytelnika mrokiem i niepokojem narastającym z każdą przywracaną stroną.
"Dom głosów" sprawił, że podczas lektury czułam się niepewnie, strach mieszał się z zaintrygowaniem, a zakończenie wprowadziło mnie w...

Rozwiń Zwiń