Zbiór był dobry, ale w mojej opinii dość nijaki. Brakowało tu jednego opowiadania z taki umpf, po zakończeniu którego myślałbym "wow, to było coś". Żadne z tych opowiadań nie jest złe. Niektóre są lepsze, ale większość jest zwykła, niepozostawiająca po sobie nic.

Córka Lasu, Aneta Jadowska. Autorka wraca do tematu, który zaczęła w Innych Światach. Początek był trudny, wymagał przypomnienia sobie okruchów z tamtej historii. Ale potem wszystko samo się wyjaśnia i tworzy koherentną i ciekawą całość. Wiedźma i wilkołak okazuje się całkiem niezłym połączeniem.

Współlokator, Anna Kańtoch. Niby kryminał, niby wspominki, niby coś z fantastyką. Wciągające i ciekawe, top 3 tego zbioru. Trochę chaotyczne, ale sposób narracji pasuje do tematyki bohaterki borykającej się ze wspomnieniami, których nie chce pamiętać. Niezła bohaterka, reszta postaci jest bez znaczenia. Zakończenie wybitnie dobre.

Vintagianka..., Anna Hrycyszyn. Zacznijmy od tego, że nie mam pojęcia jak wymówić ten tytuł. Gadanie z grzybami to trochę przegięcie, dobrze napisane, ale dziwne. Bohaterka totalnie niedopasowana do rzeczywistości, w której żyje, co niczym nie jest wyjaśnione jest trochę leniwym zabiegiem. Ogólnie słabe.

Stopa Słonia, Anna Zielińska. Typowe postapo. Nie mam nic więcej do dodania. Niezła bohaterka, ale nie zostaje z czytelnikiem na ani chwilę dłużej.

Serce Katieńki, Anna Niznaj. Również top 3. Dobrze skomponowane opowiadanie, kojarzące mi się trochę stylistycznie z Fraknesteinem. Są tu wątki kryminalne i fantastyczne, osadzone w rosyjskim folklorze, typowe dla Różańskiego latające statki, wilkołaki i bogowie. Dobre.

Ulinka, Milena Wójtowicz. Takie nic. Niby czerwony kapturek, ale bardziej to pokazuje, jak złe są procesy o czary i jak cierpi dziecko, którego matka została zakatowana przez "stróżów prawa". Początek jest fajny, bo autorka ma talent do luźnego prowadzenia narracji. Ale zaraz potem ton przybiera na powadze i tracimy jej najsilniejszą stronę. Zakończenie w porządku, ale chciałbym czegoś więcej.

Dezerterka, Aleksandra Janusz. Ruszanie tematu wojny na Ukrainie jest ryzykownym krokiem. Uważam, że autorka dobrze go rozwiązała. Inteligentna robotka o dojrzałości nastolatki jest ciekawa i momentami zabawna. Autorka mocno uderza w tematykę równouprawnienia, czającą się w większości powieści o tematyce robotów. Dobre opowiadanie, również jedne z lepszych w zbiorze, ale czegoś mu brakowało. Nie wiem, może trochę więcej akcji.

Potwór i nić, Agnieszka Hałas. Pani Hałas w ostatnim czasie zajmuje się retelingami baśni i bajek. To jest trzecia tego typu historia, którą czytam i jak na razie najlepsza. Wątek minotaura jest ciekawy i dobrze rozwiązany, jest tu wystarczająco dużo tajemnic i zwrotów akcji, żeby wciągnąć czytelnika. Miałem trochę uwag do zakończenia, które lekko bierze się znikąd, ale po głębszym zastanowieniu to całkiem dobrze pasuje. Bohaterka jest bardzo dobrze napisana, spójna i logiczna.

Na skrzydłach sztormu, Martyna Raduchowska. Super praca. Nie jestem tu ani trochę obiektywny, bo tematyka syren zawsze mi się podoba. To jest znacznie ulepszona baśń o małej syrence. Bohaterki wypadają bardzo dobrze, akcja ma dobre tempo, trzyma w napięciu, motyw jest ciekawy i wykonanie również dobre.

Dla Wilka..., Krystyna Chodorowska. Początkowo myślałem, że to jest historia o Indianach, ale w sumie to wychodzi, że o jakimś post apokaliptycznym ludzie pierwotnym żyjącym na zamarzniętej ziemi razem z mamutami (?). Wątki dzielenia duszy ze zwierzętami są typowo zaciągnięte z opowieści amerykańskich (chociażby w wykonaniu disneya i Mój Brat Niedźwiedź). Dobre, ciekawe, niezła bohaterka, składne zakończenie. Zakończenie dziwne, ale w sumie pasujące do całości.

Mówczyni Metalu, Magda Kubasiewicz. Zbyt krótkie i zbyt chaotyczne. Autorka ma super pomysł na świat i historię, ale mam wrażenie, że redakcja wycięła jej z połowę tekstu. Bohaterki są ciekawie zarysowane, ale nie dostają wystarczająco czasu, by błysnąć. Problem akcji też nie ma wystarczająco czasu, by się na nim skupić, zastanowić nad jego ważnością. Historia, którą przedstawia autorka, jest dobra i ciekawa, ale tak poszatkowana, że trudno się w nią wciągnąć. Zakończenie jest całkowicie otwarte, co może być potraktowane jako wspaniałe rozwiązanie, bo budzi więcej wątpliwości, niż daje odpowiedzi. Osobiście nie przepadam za takim podejściem.

Joik..., Ewa Białołęcka. Plus za wykorzystanie kultury Saami. Prosta baśniowa opowieść. Nic po niej nie zostaje. Niezła, ale szybko zapominalna.

Czegoś mi w tym zbiorze brakowało. Może humoru, może mocniejszego uderzenia, może staranniejszych bohaterów. Nie było tu złego opowiadania, co jest decydowanie mocną stronę zbioru. Ale brakowało też tego jednego wybitnego, które przyciągnęłoby czytelników.

Zbiór był dobry, ale w mojej opinii dość nijaki. Brakowało tu jednego opowiadania z taki umpf, po zakończeniu którego myślałbym "wow, to było coś". Żadne z tych opowiadań nie jest złe. Niektóre są lepsze, ale większość jest zwykła, niepozostawiająca po sobie nic.

Córka Lasu, Aneta Jadowska. Autorka wraca do tematu, który zaczęła w Innych Światach. Początek był trudny,...