Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem bardzo zaskoczony kierunkiem, w który poszła ta powieść. Jest ona bez wątpienia ciekawa, choć trudna.
W skrócie: czternasty wiek, mała niemiecka wieś, ksiądz z tajemniczą przeszłością i kosmici. Łapiecie? Super, to teraz zabrnijmy w szczegóły.
Książa bardzo, ale to bardzo mocno skupia się na przedstawieniu życia w czternastowiecznych Niemczech u progu epidemii czarnej śmierci. Są to czasy, gdzie ludzie byli jednocześnie bardzo inteligentni i przesądni, wiara stanowiła podstawę świata, a nauka pragnęła się rozwijać. Czasy jednocześnie bardzo proste i złożone. I to wychodzi autorowi super, mimo że ni podoba mi się nacisk, który kładzie na te wątki. Mimo to bohaterowie są żywi, bardzo plastyczni i realistycznie oddani.
I w to wszystko wpada grupa kosmitów. Co można zrobić z kosmitami w czternastym wieku? Nawrócić. I wow autor robi niesamowitą robotę, wyjaśniając wiarę chrześcijańską w sposób prosty i zrozumiały. Niektóre z wywodów księdza Dietricha zasługują na bycie lekturą dla kaznodziejów.
Równie dobrze oddane jest podejście obcych do wiary. Nie łykają jej oni, ale odnajdują w niej to, co im odpowiada. I potem, stopniowo uczą się reszty przykazań. To nie jest schematyczna powiastka. To jest głębokie studium psychologiczne wiary.
Do tego dochodzi masa kontekstów historycznych. I tak, jak z reguły jestem przeciwny umieszczeniu postaci historycznych w powieściach, tak tutaj wyszło to bardzo dobrze. Jak zaznacza tłumacz w przypisach końcowych, praktycznie każdy bohater żył naprawdę i zostawił po sobie jakieś dokumenty. W tym momencie ta powieść traci znamiona fikcji, a staje się fabularyzowaną pracą naukową poświęconą życiu na niemieckiej wsi. I jeżeli mam być szczery, to chętnie czytałbym więcej takich prac.
Co do bohaterów, jak wspominałem, są oni przedstawieni bardzo plastycznie i życiowo. Ksiądz Dietrich zdecydowanie wiedzie tu prym, będąc postacią złożoną, tajemniczą. Brat Joachim jest jego przeciwieństwem, prostym, głośnym i cholerycznym człowiekiem. Jedną z rzeczy, które stara się pokazać ta powieść, jest to, że ludzie rzadko są tacy, jak o nich myślimy, a jednocześnie często, mimo pokuty i woli poprawy wracają do starych nawyków. Tu wyraźnie widać to na postaciach Hildy i Theresii. Manfred i Maks są typowymi przedstawicielami rycerstwa i ładnie wpasowują się w te role, trochę arturiańskie i miejscami idealizowane, ale również realistyczne.
W części historycznej książki jest również bardzo dużo wątków, których nie mam miejsca tu opisywać, choć zasługują na nie mniejszą uwagę, jak chociażby stosunek do żydów.
Celowo pomijam w tej recenzji szerszy opis wątków współczesnych. Moim zdaniem są one całkowicie zbędne, mocno burzą strukturę powieści, są wyraźnie napisane osobne (co autor sam przyznaje w posłowiu) a do tego nieczytelne ze względu na język. Po pierwsze Sharon i Tom są naukowcami i stosują język adekwatny do swoich dziedzin, wybiegając daleko poza tony uchwytne dla zwykłych ludzi. Po drugie, obydwoje są poliglotami i w swoich wypowiedziach z łatwością mieszają kilka, jeżeli nie kilkanaście języków. I o tyle, o ile nie miałem problemu z niemiecki, to gdy to tego dochodzi rosyjski czy wietnamski, to już sprawy mają się gorzej.
Podsumowując, jest to książka bardzo trudna, wymagająca niesamowitego skupienia na lekturze, z paroma niestrawnymi częściami i bardzo dobrze skomponowanym (mimo wszystko) zakończeniem, albo dwoma. Nie wiem, czy polecać, ale myślę, że może być warto, jeżeli ktoś ma dużo sił i cierpliwości.

Jestem bardzo zaskoczony kierunkiem, w który poszła ta powieść. Jest ona bez wątpienia ciekawa, choć trudna.
W skrócie: czternasty wiek, mała niemiecka wieś, ksiądz z tajemniczą przeszłością i kosmici. Łapiecie? Super, to teraz zabrnijmy w szczegóły.
Książa bardzo, ale to bardzo mocno skup...

Rozwiń

Zwiń

Książka jest bez wątpienia dobra. Mam parę uwag do śledztwa, które potrafi przez setkę stron nie posunąć się ani o krok, żeby zaraz zrobić potężny skok naprzód. Wiem, że w rzeczywistości tak może wyglądać praca policji, ale mam wrażenie, że niektóre rzeczy dzieją się tu zbyt przypadkowo.
Bardzo podoba mi się kreacja bohaterów, a szczególnie ich różnorodność, czy to przejawiająca się sposobem mówienia (wspaniała stylizacja), czy zachowaniem. Autor czerpie trochę ze stereotypów, ale robi to w umiejętny sposób.
No i wielki plus za cały opis Poznania.

Książka jest bez wątpienia dobra. Mam parę uwag do śledztwa, które potrafi przez setkę stron nie posunąć się ani o krok, żeby zaraz zrobić potężny skok naprzód. Wiem, że w rzeczywistości tak może wyglądać praca policji, ale mam wrażenie, że niektóre rzeczy dzieją się tu zbyt przypadkowo.
...

Rozwiń

Zwiń

Zbiór był dobry, ale w mojej opinii dość nijaki. Brakowało tu jednego opowiadania z taki umpf, po zakończeniu którego myślałbym "wow, to było coś". Żadne z tych opowiadań nie jest złe. Niektóre są lepsze, ale większość jest zwykła, niepozostawiająca po sobie nic.

Córka Lasu, Aneta Jadowska. Autorka wraca do tematu, który zaczęła w Innych Światach. Początek był trudny, wymagał przypomnienia sobie okruchów z tamtej historii. Ale potem wszystko samo się wyjaśnia i tworzy koherentną i ciekawą całość. Wiedźma i wilkołak okazuje się całkiem niezłym połączeniem.

Współlokator, Anna Kańtoch. Niby kryminał, niby wspominki, niby coś z fantastyką. Wciągające i ciekawe, top 3 tego zbioru. Trochę chaotyczne, ale sposób narracji pasuje do tematyki bohaterki borykającej się ze wspomnieniami, których nie chce pamiętać. Niezła bohaterka, reszta postaci jest bez znaczenia. Zakończenie wybitnie dobre.

Vintagianka..., Anna Hrycyszyn. Zacznijmy od tego, że nie mam pojęcia jak wymówić ten tytuł. Gadanie z grzybami to trochę przegięcie, dobrze napisane, ale dziwne. Bohaterka totalnie niedopasowana do rzeczywistości, w której żyje, co niczym nie jest wyjaśnione jest trochę leniwym zabiegiem. Ogólnie słabe.

Stopa Słonia, Anna Zielińska. Typowe postapo. Nie mam nic więcej do dodania. Niezła bohaterka, ale nie zostaje z czytelnikiem na ani chwilę dłużej.

Serce Katieńki, Anna Niznaj. Również top 3. Dobrze skomponowane opowiadanie, kojarzące mi się trochę stylistycznie z Fraknesteinem. Są tu wątki kryminalne i fantastyczne, osadzone w rosyjskim folklorze, typowe dla Różańskiego latające statki, wilkołaki i bogowie. Dobre.

Ulinka, Milena Wójtowicz. Takie nic. Niby czerwony kapturek, ale bardziej to pokazuje, jak złe są procesy o czary i jak cierpi dziecko, którego matka została zakatowana przez "stróżów prawa". Początek jest fajny, bo autorka ma talent do luźnego prowadzenia narracji. Ale zaraz potem ton przybiera na powadze i tracimy jej najsilniejszą stronę. Zakończenie w porządku, ale chciałbym czegoś więcej.

Dezerterka, Aleksandra Janusz. Ruszanie tematu wojny na Ukrainie jest ryzykownym krokiem. Uważam, że autorka dobrze go rozwiązała. Inteligentna robotka o dojrzałości nastolatki jest ciekawa i momentami zabawna. Autorka mocno uderza w tematykę równouprawnienia, czającą się w większości powieści o tematyce robotów. Dobre opowiadanie, również jedne z lepszych w zbiorze, ale czegoś mu brakowało. Nie wiem, może trochę więcej akcji.

Potwór i nić, Agnieszka Hałas. Pani Hałas w ostatnim czasie zajmuje się retelingami baśni i bajek. To jest trzecia tego typu historia, którą czytam i jak na razie najlepsza. Wątek minotaura jest ciekawy i dobrze rozwiązany, jest tu wystarczająco dużo tajemnic i zwrotów akcji, żeby wciągnąć czytelnika. Miałem trochę uwag do zakończenia, które lekko bierze się znikąd, ale po głębszym zastanowieniu to całkiem dobrze pasuje. Bohaterka jest bardzo dobrze napisana, spójna i logiczna.

Na skrzydłach sztormu, Martyna Raduchowska. Super praca. Nie jestem tu ani trochę obiektywny, bo tematyka syren zawsze mi się podoba. To jest znacznie ulepszona baśń o małej syrence. Bohaterki wypadają bardzo dobrze, akcja ma dobre tempo, trzyma w napięciu, motyw jest ciekawy i wykonanie również dobre.

Dla Wilka..., Krystyna Chodorowska. Początkowo myślałem, że to jest historia o Indianach, ale w sumie to wychodzi, że o jakimś post apokaliptycznym ludzie pierwotnym żyjącym na zamarzniętej ziemi razem z mamutami (?). Wątki dzielenia duszy ze zwierzętami są typowo zaciągnięte z opowieści amerykańskich (chociażby w wykonaniu disneya i Mój Brat Niedźwiedź). Dobre, ciekawe, niezła bohaterka, składne zakończenie. Zakończenie dziwne, ale w sumie pasujące do całości.

Mówczyni Metalu, Magda Kubasiewicz. Zbyt krótkie i zbyt chaotyczne. Autorka ma super pomysł na świat i historię, ale mam wrażenie, że redakcja wycięła jej z połowę tekstu. Bohaterki są ciekawie zarysowane, ale nie dostają wystarczająco czasu, by błysnąć. Problem akcji też nie ma wystarczająco czasu, by się na nim skupić, zastanowić nad jego ważnością. Historia, którą przedstawia autorka, jest dobra i ciekawa, ale tak poszatkowana, że trudno się w nią wciągnąć. Zakończenie jest całkowicie otwarte, co może być potraktowane jako wspaniałe rozwiązanie, bo budzi więcej wątpliwości, niż daje odpowiedzi. Osobiście nie przepadam za takim podejściem.

Joik..., Ewa Białołęcka. Plus za wykorzystanie kultury Saami. Prosta baśniowa opowieść. Nic po niej nie zostaje. Niezła, ale szybko zapominalna.

Czegoś mi w tym zbiorze brakowało. Może humoru, może mocniejszego uderzenia, może staranniejszych bohaterów. Nie było tu złego opowiadania, co jest decydowanie mocną stronę zbioru. Ale brakowało też tego jednego wybitnego, które przyciągnęłoby czytelników.

Zbiór był dobry, ale w mojej opinii dość nijaki. Brakowało tu jednego opowiadania z taki umpf, po zakończeniu którego myślałbym "wow, to było coś". Żadne z tych opowiadań nie jest złe. Niektóre są lepsze, ale większość jest zwykła, niepozostawiająca po sobie nic.

Córka Lasu, Ane...

Rozwiń

Zwiń

Chciałbym móc powiedzieć, że ta książka była dobra. Chciałbym bronić tego, co pisałem w poprzedniej recenzji, gdy wspominałem, że ten tom broni pierwszy. No niestety.

Będą spoilery, więc krótko: mam wrażenie, że książka czeka na kontynuację, której nigdy nie ujrzymy. Bohaterka jest denerwująca, poboczni są o niebo lepsi. Wątki ciekawe, ale źle poprowadzone. Nie polecam, bo pierwszy to kończy się na tyle spójnie, że można na nim poprzestać.

A teraz do spoilerów.

Książka nie jest bardzo zła. Ale dobra też nie jest. Początkowo idzie nieźle. Pojawia się nowy problem, czyli duchy w Krakowie, który jest ciekawie poprowadzony. Mamy zamach na życie Sary, co również jest ciekawe i nawet ma konsekwencje. Jak niewiele rzeczy w tej książce.
Sara prowadzi jednocześnie kilka śledztw: szuka osoby, która przywołała Nocnego Króla w poprzedniej części, osoby, która próbuje ją zamordować i morduje innych w mieście i musi poradzić sobie z duchami. Wątki się splatają, ale ja wyczuwam tu mocno Deus Ex Machina. Jakby autorka nie miała pomysłu, jak wszystko związać, więc wprowadziła przypadkową postać, o której nic nie wiemy, która jest pozbawiona znaczenia, ale stoi praktycznie za wszystkim, co dzieje się w książce.
Albo przynajmniej tego dowiadujemy się z jej zeznań, które Sara wymusza torturami, i to nie tylko na Oli, ale też na jej chłopaku (który jest jeszcze bardziej przypadkową postacią niż ona). Czy Sara ma jakiekolwiek dowody, że młoda do niej strzelała? Czy znalazła pistolet? Nie. Ma jakieś wątpliwe poszlaki, które dostarczył jej czarodziej-elektryk (super postać, ale absolutnie nie dostaje okazji, by błysnąć).
Więc te wątki są teoretycznie zakończone, ale w zły i chaotyczny sposób.
Duchy. Wątek nierozwiązany. Mamy parę pościgów, które nie wiadomo, czy dzieją się naprawdę, czy tylko w głowie Sary, jedną epicką walkę, w której pomaga jej Lidia, której Sara nie miałaby szansy wygrać bez pomocy czarodziejki, a i tak cały czas się na niej wyzłośliwia. Zakończenie jest takie, że mały chłopiec, który do niej przychodzi jest kimś istotnym, ale wiedźma do tego nie dochodzi, Twardowski jest wytworem jej wyobraźni, duchy są karą za przewinienie Kaliny, która chciała ratować króla.
No właśnie. Kalina. Albo Wiele Pieśni, podobno. Bo to też nie jest potwierdzone (choć logiczne z wielu punktów). Nie mniej nie przeszkadza to Sarze jej zamordować. Co ma posłużyć za ofiarę przebłagalną, ale chyba nie działa, bo duchy wciąż tam są.
I na tym powieść się kończy. Na śmierci Wiele Pieśni, która do niczego nie prowadzi, która nic nie wyjaśnia. I Sara chyba jednak zostaje w Krakowie, bo jest prawdziwą Pierwszą.
Przy okazji, coś się dzieje dalej, bo w powieść wplecione są notatki z magicznej encyklopedii, z której można wywnioskować, że Sara żyła jeszcze trochę i pełniła funkcję Pierwszej. Szkoda, że nie zostało to dalej pociągnięte.
Sara jest wnerwiająca od początku do końca. Nie potrafię dojrzeć w niej ani jednej pozytywnej cechy. Jest arogancka, impulsywna, złośliwa, egoistyczna. Brutalna, traktuje wszystkich per noga, najczęściej nie patrząc na konsekwencje. I fajnie, że ma potężną moc i kocha Kraków, ale nadal nie wiem, jakim sposobem Julian tak długo z nią wytrzymał.
Lidii jest mało, ale ratuje wiele sytuacji. Podoba mi się jej cicha natura intrygantki, trochę kojarzy mi się to z czarodziejkami Aretuzy. Idealna w wielu względach, ale jednak popełniająca ludzkie błędy, grająca zimną, ale umiejąca współczuć nie czerpiąc z tego korzyści.
Krystian jest ciekawy. I nawet poświęcono mu trochę uwagi. Świetnie pasuje jako szpieg, intrygant, niedbający o wizerunek, kryjący się w cieniach. Dostał tu więcej miejsca niż w poprzednim tomie i zdecydowanie jest to na plus. Tak samo jak w przypadku Lidii.
Wolfie i jego ekipa pojawiają się tylko przez chwilę, a szkoda, bo byli naprawdę fajni w poprzednim tomie.

Podsumowując, czytałem, licząc, że będzie lepiej. Było parę ciekawszych momentów, ale ogólne wrażenie wypada kiepsko. Jak wyjdzie trzeci tom, na pewno go przeczytam, bo to, co tu uchodzi za zakończenie, jest nieporozumieniem. I z chęcią poczytałbym o losach Lidii i Krystiana.
Tyle, jak dobrnęliście tu, dziękuję i liczę, że nie zniechęciłem za bardzo do twórczości pani Kubasiewicz, bo jej inne prace są warte uwagi.

Chciałbym móc powiedzieć, że ta książka była dobra. Chciałbym bronić tego, co pisałem w poprzedniej recenzji, gdy wspominałem, że ten tom broni pierwszy. No niestety.

Będą spoilery, więc krótko: mam wrażenie, że książka czeka na kontynuację, której nigdy nie ujrzymy. Bohaterka jest denerw...

Rozwiń

Zwiń