Podobała mi się o wiele bardziej niż pierwsza część!

Podobała mi się o wiele bardziej niż pierwsza część!

O. Mój. Boże. Przedstawiam piękny przykład skopanej kontynuacji. Pierwszy tom nie był idealny, ale był JAKIŚ i ogólnie się wybronił mimo niedociągnięć, ale to? TO BYŁO TAK NUDNE! Postacie są kompletnie bez wyrazu, nie ma miedzy nimi żadnej chemii, a całość jest mdła i bez wyrazu. Naprawdę ciężko się tego słuchało i ciągle miałam nadzieję na jakiś zwrot akcji, wielkie bum albo chociaż na to, żeby główna bohaterka wzięła się w garść. Niestety po miesiącu więcej pamiętam z pierwszej części, druga została w mojej pamięci jako stera mydlin i wrażenie niesmaku + naprawdę ciężko było to dociągnąć do końca :/.

O. Mój. Boże. Przedstawiam piękny przykład skopanej kontynuacji. Pierwszy tom nie był idealny, ale był JAKIŚ i ogólnie się wybronił mimo niedociągnięć, ale to? TO BYŁO TAK NUDNE! Postacie są kompletnie bez wyrazu, nie ma miedzy nimi żadnej chemii, a całość jest mdła i bez wyrazu. Naprawdę ciężko się tego słuchało i ciągle miałam nadzieję na jakiś zwrot akcji, wielkie bum...

Tę cześć można czytać śmiało oddzielnie. Mało jest powiązania z "Cesarstwem piasku" i w sumie mało w niej części wspólnych. To co łączy te dwie pozycje - to fakt, je pierwsza książka była o przygodach jednej siostry a ta o drugiej. Tutaj startujemy z pozycji, gdy Arwa zostając wdową po masakrze w Forcie Darez podróżuje do domu wdów. Jej krew przyciąga dewa ( złe duchy, których wszyscy się boją, Arwa też, ale chce się ona również dowiedzieć dlaczego jako jedyna ocalała po ataku tych duchów w Forcie ... jak się przekonamy nie tylko ona chce to wiedzieć.
Nie była zła, nie nudziła, ale też nie ma się nad czym zachwycać.

Tę cześć można czytać śmiało oddzielnie. Mało jest powiązania z "Cesarstwem piasku" i w sumie mało w niej części wspólnych. To co łączy te dwie pozycje - to fakt, je pierwsza książka była o przygodach jednej siostry a ta o drugiej. Tutaj startujemy z pozycji, gdy Arwa zostając wdową po masakrze w Forcie Darez podróżuje do domu wdów. Jej krew przyciąga dewa ( złe duchy,...

Mijają lata. Arwa z małej dziewczynki z pierwszego tomu stała się kobietą. Poznajemy ją w momencie gdy zmierza do azylu dla wdów. W bardzo młodym wieku została on wdową poprzez straszną rzeź, z której tylko ona przeżyła. Według ich tradycji wdowa nie może wyjść za mąż raz jeszcze, a nie chcąc być ciężarem, dla rodziny udała się do azylu. Jednak nie daje jej spokoju to, co się wydarzyło. Nie chce pamiętać, ale jednocześnie pamięta i wini się, że to przez jej krew doszło do katastrofy. Z początku bardzo chroniła swoją tajemnicę, jednak z czasem odkryła ją jedna z wdów. Arwa postanawia, że jej krew może być czymś innym niż klątwą, być może uratuje cesarstwo. Dla tego udaje się do pałacu, by zdać się na łaskę księżniczki. Co ją tam czeka?

 

Bardzo spodobał mi się pomysł z przeniesieniem głównej bohaterki na młodszą siostrę. Zmienia to punkt, z jakiego do tej pory odbieraliśmy naród, który uznany został za heretyków. Arwa od małego została odcięta od swoich korzeni ze strony matki. Nie znała żadnych obrzędów, wierzeń, podań. Dla jej własnego bezpieczeństwa nie wiedziała nic. Oprócz jednej rzeczy przekazanej przez siostrę, to o ich krwi. Autorka doskonale pokazuje jak ktoś wychowany w nie swojej kulturze, bez swych korzeni, czuje. A czuje dużo. Czuje, że brakuje mu jakieś części siebie, często nawet wbrew sobie.  Jest tu nie tylko ciekawa historia. Bo piasek, pustynia, zakazane obrzędy, ryzyko śmierci, ale również nieznane tereny. Autorka poprzez tę historię uświadamia nam, jak ważne są nasze korzenie. Nawet nie zdajemy sobie sprawy, że one nas tak naprawdę tworzą. Naszą tożsamość, to kim jesteśmy w dużej mierze, zależy od naszych przodków, historii, wierzeń czy obrzędów. Świetnie to przedstawiła na przykładzie Arwy, ona nie wiedząc nic o swoich przodkach czuła, że brakuje jej jakieś części siebie. Dopiero jak ją zdobędzie, poczuje się kompletna.

Ciekawie przedstawiona jest tu magia. Tym razem poznajemy ją z innej strony. A tytułowa „Kraina popiołów” nabiera tu sensu.

Świetnie została też przedstawiona maszyna polityczna i gierki na cesarskim tronie. Kto wie więcej, ten zwycięża. Każda potyczka jest ważna oraz każda do czegoś dąży, do władzy. Jednocześnie jak na każdym dworze nie można nikomu ufać a zwykli ludzi są po prostu pionkami w grze wielkich.

Jeśli lubisz więc ciekawy świat, magiczne stworzenia, dobrą przygodę i trochę ryzyka to myślę, że ta książka ci się spodoba. Osobiście podoba mi się nawet bardziej niż pierwszy tom. Polecam przeczytać.        

Mijają lata. Arwa z małej dziewczynki z pierwszego tomu stała się kobietą. Poznajemy ją w momencie gdy zmierza do azylu dla wdów. W bardzo młodym wieku została on wdową poprzez straszną rzeź, z której tylko ona przeżyła. Według ich tradycji wdowa nie może wyjść za mąż raz jeszcze, a nie chcąc być ciężarem, dla rodziny udała się do azylu. Jednak nie daje jej spokoju to, co...

Cieszę się że ta seria to dylogia bo Kraina Popiołu to naprawdę słaba kontynuacja jedynki. W sumie to nie kontynuacja bo druga część opowiada o siostrze Mehr czyli Arwie. Jedno słowo opisujące tę opowieść: mdła.
Arwa zostaje wdową gdy jej mąż Kamran ginie w Forcie Darez. Miejsce zostaje nawiedzone przez koszmary gdzie giną wszyscy żołnierze włącznie z jej mężem a tylko ona przeżywa. Zostaje oddelegowana do ermitorium wdów gdzie ma spędzić resztę swojego życia. Jednak tak się nie dzieje a Arwa ma być zaczątkiem czegoś większego.
Jest to książka nudna i mdła. Bez jakiegokolwiek charakteru i pazura. Praktycznie jest akcja ale jest pozbawiona wyrazu. Kompletnie nie wciąga, po prostu czytasz i nie masz jakiegokolwiek zainteresowania fabułą. Postacie również mnie nie zaciekawiły. Jak w Cesarstwie Piasku polubiłam Mehr bo miała jakiś charakter to Arwa wiecznie biadoli nad sobą. Zmienia się to gdy poznaje Zahira ale no dalej nie jest ciekawą postacią. Dalsze postacie są niczym tytułowy popiół: szare i znów bez wyrazu.
Jedynie co wzbudziło moją sympatię to dalsze kontynuacja mitologii w tym świecie oraz jak jest on skonstruowany. Inspiracja Indiami daje trochę więcej tej książce.
Warstwa techniczna jest dobra bo czytało się to w miarę płynnie. Również ta seria jest bardzo ładnie wydana jednak co z tego skoro środek jest taki sobie.
Myślę że Kraina Popiołu zmarnowała potencjał. Mogłaby być to spoko książka gdyby nadać postaciom większego charakteru czy darować sobie niektóre rozterki bohaterów. Również cieszę się że nie ma i nie będzie następnej części bo ten cykl nie był szczególnie wybitny. Szkoda.

Cieszę się że ta seria to dylogia bo Kraina Popiołu to naprawdę słaba kontynuacja jedynki. W sumie to nie kontynuacja bo druga część opowiada o siostrze Mehr czyli Arwie. Jedno słowo opisujące tę opowieść: mdła.
Arwa zostaje wdową gdy jej mąż Kamran ginie w Forcie Darez. Miejsce zostaje nawiedzone przez koszmary gdzie giną wszyscy żołnierze włącznie z jej mężem a tylko ona...

Jakiej długości serie najlepiej Wam się czyta? W ostatnim czasie u mnie królują dylogie i trylogie, choć przyznam, że pomału przerzucam się na dłuższe cykle i tonę w fantastycznym świecie. Jednak w przypadku "The Books of Ambha" ulżyło mi, że ma tylko dwa tomy.
.....

"Kraina Popiołu" opowiada o losach młodszej siostry Mehr, Arwie. Historia ma miejsce dziesięć lat później po zakończeniu wydarzeń z "Cesarstwa Pisaku" i dotyczy upadku kraju po odejściu Mahy. Arwa jest młodą wdową, która żyje w strachu przed swoim pochodzeniem i dewa. Los popycha ją na cesarski dwór, gdzie zostaje wplątana w intrygi i walkę o przetrwanie.
......

Muszę przyznać, że dużo wymagałam od tej książki, ale niestety większość oczekiwań nie doczekała się spełnienia. Arwa bardzo mocno mnie irytowała. Na wszystkich patrzyła z góry, dopóki nie dostała pstryczka w nos i ktoś jej przypomniał, że nie zjadła wszystkich rozumów świata. Z jednej strony widać było, że mocno przeżywa żałobę, z drugiej zaś była wręcz przewrażliwiona na swoim punkcie. Na szczęście, gdy poznaje Zahira, a wraz z nim część swojego dziedzictwa, zyskuje trochę więcej rozumu i mojej sympatii. Kilka rzeczy, które ją spotkały, jak wyizolowanie przez innych członów pałacu, także tych, których znała; spotkanie z siostrą i jej ostateczny wybór ścieżki wzbudziły we mnie dużo emocji, niekoniecznie pozytywnych, ale sprawiły, że spojrzałam na "Krainę Popiołu" przychylniejszym okiem.
......

To, co najbardziej mi się podobało w książce, to tło polityczne oraz bohaterowie drugoplanowi. Obie kwestie były na tyle wyraźnie przedstawione, że z łatwością je rozumiałam, mogłam wczuć się w sytuację.
......

W tej części jest więcej podróży, lepiej można poznać uniwersum. Jest to zaledwie kilka lokalizacji, ale zgrabnie opisanych.
......

Wydanie, tak jak poprzednio, cieszy oko. Język przyjemny, nie dopatrzyłam się błędów.
.....

"Kraina Popiołu" niestety nie do końca przypadła mi do gustu. Gdyby była kolejna część, nie jestem pewna, czy bym przeczytała. Nawet pomimo siostrzanej więzi, która tak mnie tu urzekła. 5,5/10🐫

Jakiej długości serie najlepiej Wam się czyta? W ostatnim czasie u mnie królują dylogie i trylogie, choć przyznam, że pomału przerzucam się na dłuższe cykle i tonę w fantastycznym świecie. Jednak w przypadku "The Books of Ambha" ulżyło mi, że ma tylko dwa tomy.
.....

"Kraina Popiołu" opowiada o losach młodszej siostry Mehr, Arwie. Historia ma miejsce dziesięć lat później...

Rzadko się cieszę, że cykl liczy tylko dwa tomy. A tutaj tak było. Skusiły mnie wyjątkowo piękne okładki i zachęcający opis. Same książki są starannym produktem wydawniczym, dobrze przetłumaczonym, bez błędów językowych, w pięknej oprawie graficznej. Treść: nie za często spotykamy powieść umocowaną w realiach świata, w którym kobieta stoi nieco wyżej od przedmiotu. Nie ma prawa pokazać swojej twarzy, nie ma prawa do ponownego zamążpójścia, nie może usiąść razem z mężczyznami. Spotkałem w życiu te elementy kulturowe i to nie tylko wśród muzułmanów. W kraju prawosławnym poznałem 27 letnią wdowę, której mąż zginął gdy miała 23 lata, nosiła tylko czarna odzież i oczekiwano, że do końca życia zostanie sama. Czyli przedstawione elementy kulturowe w książkach cyklu są interesujące. Poza tym, akcja nie wciąga, raczej przynudza – nie czeka się niecierpliwie – co będzie dalej?, postacie jakoś nie wzbudzają sympatii, nie tętnią życiem, niby oddychają ale są jakoś tak papierowe. Ogólnie – szału nie ma. Niestety.

Rzadko się cieszę, że cykl liczy tylko dwa tomy. A tutaj tak było. Skusiły mnie wyjątkowo piękne okładki i zachęcający opis. Same książki są starannym produktem wydawniczym, dobrze przetłumaczonym, bez błędów językowych, w pięknej oprawie graficznej. Treść: nie za często spotykamy powieść umocowaną w realiach świata, w którym kobieta stoi nieco wyżej od przedmiotu. Nie ma...

Podobała mi się bardziej niż Cesarstwo Piasku!
Zdecydowanie lepiej napisana bohaterka, trochę mistycznych podróży wgłąb siebie i spacer wśród popiołów przodków przekonał mnie bardziej niż Mehr i jej taniec z ogniem snów.

Wracamy tu do Arwy, młodszej siostry Mehr. Arwa również nosi w sobie przeklętą krew Amrithi, ale jej błogosławieństwem jest ambhańska uroda. Dzięki niej łatwo jest wpasować się w szeregi zwyczajnych szlachcianek i na jakiś czas zapomnieć o swojej klątwie.

Podobała mi się bardziej niż Cesarstwo Piasku!
Zdecydowanie lepiej napisana bohaterka, trochę mistycznych podróży wgłąb siebie i spacer wśród popiołów przodków przekonał mnie bardziej niż Mehr i jej taniec z ogniem snów.

Wracamy tu do Arwy, młodszej siostry Mehr. Arwa również nosi w sobie przeklętą krew Amrithi, ale jej błogosławieństwem jest ambhańska uroda. Dzięki niej...

Cesarstwo piasku Tashy Suri mimo wielu nagród okazało się czytadełkiem, które zakwalifikowałam w kategorii średnie z tych gorszych. Biorąc pod uwagę jednak to, że cykl The Books of Ambha, jest tylko dylogią, postanowiłam dać szansę drugiej odsłonie cyklu pod tytułem Kraina popiołu. Bo w końcu z czegoś te ochy, achy i inne British Fantasy albo Jaipur Literature Festival’s nagrody musiały się wziąć. ;)

Arwa – wdowa.
"W Cesarstwie Ambhańskim nie ma miejsca dla wdowy. A na pewno nie dla takiej, która jako jedyna przeżyła masakrę, w której życie stracił jej mąż i wszyscy jego ludzie.
Jedynym miejscem, w którym pragnie znaleźć się Arwa jest eremitorium wdów w odległym krańcu prowincji Numriha. Tam ma nadzieję ukryć się przed smutkiem, gniewem i hańbą. Przed własną naturą i klątwą płynącą w jej żyłach. Ale przed przeklętą krwią można próbować się schować, lecz nie można od niej uciec.

Wiecznie walcząca z własną naturą, spętana tajemnicami i hańbą rodziny młoda Arwa odkrywa, że zamiast pozostawać ofiarą klątwy, jaka spadła na Cesarstwo, może stanowić dla niego lekarstwo."

Arwa siostra Mehr, czyli jest lepiej, ale…
Kraina popiołu nie poprawiła mojego zdania o tej serii.

Koncept, klimat i cały świat inspirowany tradycjami, mitologią i kulturą Indii — wciąż robią robotę. Nawet pojawiły się jakieś zalążki tempa akcji, więc przynajmniej w tej materii nie mogłam narzekać.

Spodobało mi się też przeniesienie ciężaru akcji na siostrę Mehr — Arwę. Pokazanie tego całego ciążącego na niej dziedzictwa Amrithi od nieco innej strony. No tylko z samą Arwą jest malutki problemik. Ta postać jest nudna niczym flaki z olejem i tak naprawdę, poza byciem szlachcianką i żoną — wdową, co podkreśla na każdym kroku, jest nikim.

Nie ma żadnej siły przebicia, zainteresowań czy charakteru. Mehr przynajmniej była w jakiś sposób irytująca i wniosła nerwowość do fabuły. Arwa po prostu jest, a co gorsze pozostali bohaterowie też są mdli i bez wyrazu. Nawet romans, który autorka usilnie starała się wprowadzić na salony, jest szablonowy, a wręcz pokusiłabym się o stwierdzenie, że oklepany.

Więc po przeczytaniu dylogii mogę napisać o tej serii nič moc. A szkoda, bo magia, mistycyzm duchowy i ta prezentowana kąśliwa polityka, odpowiednio doprawione charakterem bohaterów i tempem akcji, mogły zrobić fenomenalną robotę.

https://unserious.pl/2023/04/kraina-popiolu/

Cesarstwo piasku Tashy Suri mimo wielu nagród okazało się czytadełkiem, które zakwalifikowałam w kategorii średnie z tych gorszych. Biorąc pod uwagę jednak to, że cykl The Books of Ambha, jest tylko dylogią, postanowiłam dać szansę drugiej odsłonie cyklu pod tytułem Kraina popiołu. Bo w końcu z czegoś te ochy, achy i inne British Fantasy albo Jaipur Literature Festival’s...

Po 100 stronach byłam zawiedziona. Chciałam porzucić tę historię, której nie rozumiałam, nie znałam. Zostałam wrzucona w akcję 11 lat po 1 tomie, z inną bohaterką, nie wiedząc nic o losach Mehr...
Po ostatniej stronie jedyne co potrafię powiedzieć to WOW. Po prostu WOW. Nigdy nie spotkałam się z taką fabułą, takim genialnym pomysłem połączenia świata śmiertelnego z zaświatami, magii i walki w uciśnionym cesarstwie. Oryginalna, świetna historia, dla której warto poświęcić te kilkadziesiąt stron wstępu.
To. Było. Genialne.

Po 100 stronach byłam zawiedziona. Chciałam porzucić tę historię, której nie rozumiałam, nie znałam. Zostałam wrzucona w akcję 11 lat po 1 tomie, z inną bohaterką, nie wiedząc nic o losach Mehr...
Po ostatniej stronie jedyne co potrafię powiedzieć to WOW. Po prostu WOW. Nigdy nie spotkałam się z taką fabułą, takim genialnym pomysłem połączenia świata śmiertelnego z...