Wrota Obelisków

"To zadziwiająco ożywcze uczucie. Być osądzanym na podstawie tego, co robisz, a nie tego, czym jesteś."

Fabularnie drugi tom wydaje się angażować czytelnika jeszcze bardziej niż robił to jego poprzednik. Historia staje się coraz bardziej gęsta, bohaterowie dojrzewają, my wiemy już co nieco o świecie i dużo łatwiej jest nam odkrywać jego kolejne aspekty. Nic chyba nie przebije dla mnie pierwszego plot twistu z "Piątej pory roku" (choć jest jeszcze tom trzeci, więc... nigdy nie mów nigdy), ale opowieść o Essun w dalszym ciągu trzyma wysoki poziom, pochłania klimatem, a pomysły autorki na świat przedstawiony przewyższają wiele z tego, co do tej pory czytałam. A co najważniejsze, książka sprawia, że masz ochotę sięgnąć po kolejną, by w końcu poznać odpowiedzi na wszystkie pytania.

W dalszym ciągu najbardziej zachwyca mnie to, co urzekło mnie w tomie pierwszym - świat i relacje między bohaterami. W tej części dużo miejsca dostaje Hoa, jeden z ciekawszych bohaterów tej historii, a także Shaffa, którego wciąż nie potrafię do końca rozgryźć. Dowiadujemy się trochę o Stróżach i zjadaczach kamieni, a także śledzimy relację Essun i Alabastra - jeden z najciekawszych duetów, o jakich przyszło mi w ostatnim czasie czytać. Dostajemy też perspektywę Nassun, która powoli wyrasta na niesamowicie ważną dla fabuły postać i obserwujemy jej więź z Shaffą (jakże inną i jakże zarazem podobną do więzi, która łączyła go z jej matką!). Wiemy też sporo o obeliskach, choć w dalszym ciągu mam wrażenie, że mnoży się tu więcej pytań, niż autorka serwuje nam odpowiedzi. Nie zmienia to faktu, że tym bardziej ciekawa jestem zakończenia całej historii i rozwiązania wielu wątków.

Niezmiennie zachwyca mnie to jak metaforyczna jest cała ta historia w swoim wydźwięku i z jaką łatwością wiele jej elementów można odnieść do współczesnego, pełnego nietolerancji, świata.

"To zadziwiająco ożywcze uczucie. Być osądzanym na podstawie tego, co robisz, a nie tego, czym jesteś."

Fabularnie drugi tom wydaje się angażować czytelnika jeszcze bardziej niż robił to jego poprzednik. Historia staje się coraz bardziej gęsta, bohaterowie dojrzewają, my wiemy już co nieco o świecie i dużo łatwiej jest nam odkrywać jego kolejne aspekty. Nic chyba nie...

🏆Prowadzenie profilu rozpocząłem od recenzji książki "Piąta Pora Roku", do której Was gorąco zachęcałem. Dziś część druga! Pamiętam o "Drodze do Wyraju" obiecuję, że będzie niedługo!

🚪„Wrota Obelisków” są drugim tomem fantastycznej trylogii.

🦬Seria skupia się na dalszych losach Essun i jej córki Nassun – obie rozwijają swoje zdolności górotwórcze, a także walczą o przetrwanie w brutalnym świecie Bezruchu wykreowanym przez N.K. Jemisin. Rozbudowywane są wątki magiczne, pojawia się coraz więcej postaci, które dodają swoje cegiełki do tworzenia klimatu powieści. Bliżej poznajemy Alabastra i Schaffę, którzy są wisienką na torcie całej historii.

📖Będąc jeszcze emocjonalnie wstrząśniętym po przeczytaniu pierwszego tomu, zabrałem się za czytanie drugiej księgi (a zaraz potem trzeciej).

🌿Wiele treści ma symboliczny wyraz, skłania nas do refleksji nad znalezieniem sobie własnego miejsca na świecie, nad współczesnymi relacjami międzyludzkimi, zrozumieniem różnicy poglądów między dzieckiem a rodzicem. A wszystko to w wizji upadającego świata.

🪨Całość wywarła na mnie ogromne wrażenie; zdecydowanie uważam, że powinniście sięgnąć po tę wartościową trylogię.

🌍Dam Wam trochę czasu na zapoznanie się z pierwszą i drugą częścią zanim wypowiem się na temat trzeciej

IG: Book_Trophy

🏆Prowadzenie profilu rozpocząłem od recenzji książki "Piąta Pora Roku", do której Was gorąco zachęcałem. Dziś część druga! Pamiętam o "Drodze do Wyraju" obiecuję, że będzie niedługo!

🚪„Wrota Obelisków” są drugim tomem fantastycznej trylogii.

🦬Seria skupia się na dalszych losach Essun i jej córki Nassun – obie rozwijają swoje zdolności górotwórcze, a także walczą o...

Spoko, łagodniejsza niż pierwszy tom.

Spoko, łagodniejsza niż pierwszy tom.

Druga część trylogii, oczekiwania po pierwszej były ogromne i ta część nie zawodzi, a historia dalej wciaga. Jedyny zarzut to brak wyjaśnienia niektórych elementów swiata, może wynika to z planu wyjaśnienia resztyw 3 części, ale jednak czasami za dużo jest niedomówień.

Druga część trylogii, oczekiwania po pierwszej były ogromne i ta część nie zawodzi, a historia dalej wciaga. Jedyny zarzut to brak wyjaśnienia niektórych elementów swiata, może wynika to z planu wyjaśnienia resztyw 3 części, ale jednak czasami za dużo jest niedomówień.

Dobre, ale nie tak dobre jak pierwsza część. Jak dla mnie niestety był tutaj "syndrom drugiego tomu", czyli pierwszy był tak dobry, że nie da się tego przebić 😁 Ale mimo to książka naprawdę jest ok. Dla mnie niektóre wątki były przydługawe. Ciekawa jestem co wydarzy się w ostatnim to mi i mam nadziej , że będzie on równie dobry co pierwszy :)

Dobre, ale nie tak dobre jak pierwsza część. Jak dla mnie niestety był tutaj "syndrom drugiego tomu", czyli pierwszy był tak dobry, że nie da się tego przebić 😁 Ale mimo to książka naprawdę jest ok. Dla mnie niektóre wątki były przydługawe. Ciekawa jestem co wydarzy się w ostatnim to mi i mam nadziej , że będzie on równie dobry co pierwszy :)

Druga część cyklu mnie nie zawiodła. Nadal czułam przede wszystkim ciekawość, co będzie dalej. Dawno nie czułam takiego miłego zaskoczenia nieoczywistymi zwrotami akcji, pomysłowością. Z wielką przyjemnością sięgam po tom 3.

Druga część cyklu mnie nie zawiodła. Nadal czułam przede wszystkim ciekawość, co będzie dalej. Dawno nie czułam takiego miłego zaskoczenia nieoczywistymi zwrotami akcji, pomysłowością. Z wielką przyjemnością sięgam po tom 3.

Drugi tom "Pękniętej ziemi" równie fajny, jeżeli nawet nie fajniejszy, niż pierwszy. Czyta się bardzo dobrze, historia dalej ciekawa i na pewno chce się czytać tom trzeci. Polecam!

Drugi tom "Pękniętej ziemi" równie fajny, jeżeli nawet nie fajniejszy, niż pierwszy. Czyta się bardzo dobrze, historia dalej ciekawa i na pewno chce się czytać tom trzeci. Polecam!

Książka jest obiektywnie dobra i oryginalna. Przedstawia ciekawy świat, w którym "końce świata" zdarzają się co jakiś czas i ludzie jakoś muszą się przystosować i sobie poradzić. W tym wszystkim pojawiają się też górotwory, czyli ludzie, którzy mają zdolność manipulacji... ziemią, wstrząsami; jakkolwiek to nazwać - zatem mogą być obwiniani o wszystko, uważani za zagrożenie i odsyłani do ośrodka szkoleniowego lub zabijani.
Wrota Obelisków to 2 część serii, więc już wiemy jak wszystko wygląda, zatem wiedziałam, że mnie to nie porywa. Czytałam i zastanawiałam się dlaczego - już wiem. Sposób narracji jest oryginalny, ale jednocześnie pozbawia opowieść jakichkolwiek emocji; mnie czytało się te książkę jak sprawozdanie z wydarzeń. Nie mogłam zaangażować się w historię, nie polubiłam żadnych bohaterów, nie mogłam się z nimi utożsamiać - jedyną sympatią darzę Hoę (człowiek kamień, zatem ta narracja do niego pasowała) oraz Schaffę (jest tak skomplikowaną postacią, że aż mnie zaintrygował).
Przeczytam 3 tom, ale nie dlatego, że zakończenie jednak mnie porwało, o nie. Przeczytam bo już kupiłam (ładna okładka i dobry marketing mnie przekonały).

Książka jest obiektywnie dobra i oryginalna. Przedstawia ciekawy świat, w którym "końce świata" zdarzają się co jakiś czas i ludzie jakoś muszą się przystosować i sobie poradzić. W tym wszystkim pojawiają się też górotwory, czyli ludzie, którzy mają zdolność manipulacji... ziemią, wstrząsami; jakkolwiek to nazwać - zatem mogą być obwiniani o wszystko, uważani za zagrożenie...

Równie dobra jak pierwsza część. Choć fabularnie może być ciężko, bo dużo się dzieje, a język i sposób narracji jest specyficzny i nie każdemu przypadnie do gustu, to jednak wciąga i tak naprawdę nie zauważamy, kiedy jest już koniec książki. W tej części widać, jak historia się rozwija i jak dojrzewają bohaterowie. Bardzo podobały mi się relacje np. ojciec-córka, która skłania do refleksji na temat odmienności. Wątek górotworów i traktowania ich przez innych może być nawiązaniem do braku tolerancji wobec inności i rasizmu, który widzimy naokoło nas. Więc oprócz dobrej, ciekawej i oryginalnej fantastyki dostajemy również książkę poruszającą wiele dzisiejszych problemów.

Równie dobra jak pierwsza część. Choć fabularnie może być ciężko, bo dużo się dzieje, a język i sposób narracji jest specyficzny i nie każdemu przypadnie do gustu, to jednak wciąga i tak naprawdę nie zauważamy, kiedy jest już koniec książki. W tej części widać, jak historia się rozwija i jak dojrzewają bohaterowie. Bardzo podobały mi się relacje np. ojciec-córka, która...

Wiem, że nic nie wiem, bo niby coś tam się już wyjaśnia, to w dalszym ciągu trudno ocenić do czego zmierzamy. Dalej będzie bez ładu i składu. Ta seria jest tak przemyślana. Nic nie dzieje się przypadkowo. Zbieram porozrzucane okruszki, ale one nie zbijają się w całość tylko po prostu mam worek okruchow. Teraz muszę wrócić na chwilę do początku pierwszego tomu. Jestem bardzo ciekawa kilku relacji Hoa-Essun. Akabaster-Antymona, Szary-Nassun i jak to będzie się rozwijać. Myślę, że dla ludzi, akurat w marnym kierunku. Kwestia księżyca, jedni chcą jego powrotu, drudzy nie chcą. Wątek Shaffy jest ciekawy. W pierwszym odruchu można nawet kibicować jego odkupieniu, ale ..... to wszystko naznaczone jest takim zepsuciem. Seria ma i drugie, i pewnie trzecie dno. Skłania do przemyśleń, ale nawet gdy odbieramy ją wyłącznie na poziomie poznawania historii i doświadczania "rozrywki", to lektura jest wystarczająco satysfakcjonująca. Brak klątwy drugiego tomu. I przypomniałam sobie z czym skojarzyło mi się motto pierwszego tomu- wiersz Thomasa Elliota Wydrążenie ludzie.

Wiem, że nic nie wiem, bo niby coś tam się już wyjaśnia, to w dalszym ciągu trudno ocenić do czego zmierzamy. Dalej będzie bez ładu i składu. Ta seria jest tak przemyślana. Nic nie dzieje się przypadkowo. Zbieram porozrzucane okruszki, ale one nie zbijają się w całość tylko po prostu mam worek okruchow. Teraz muszę wrócić na chwilę do początku pierwszego tomu. Jestem bardzo...