Wrota Obelisków

Cały cykl - piękna sprawa! Rozpoczynam nim przygodę polegającą na przeczytaniu wszystkich książek - zdobywców nagrody Hugo. Kilka pasjonujących lat przede mną! :-)

Cały cykl - piękna sprawa! Rozpoczynam nim przygodę polegającą na przeczytaniu wszystkich książek - zdobywców nagrody Hugo. Kilka pasjonujących lat przede mną! :-)

Pokaż mimo to

Bardzo ciężko zaklasyfikować tą książkę. Balansuje na granicy s-f i fantasy. Z jednej strony mamy magię, ludzi którzy potrafią poruszać ziemię, zamieniać innych w kamień, stworzenia z kryształu przemieszczające się pod ziemią. Z drugiej strony krążące satelity nad głowami i technologię pozwalającą przyszyć z powrotem rękę.
Poprzedni tom był opowiedziany w trzech różnych kontinuach czasowych. Tym razem mamy do czynienia z historią matki i córki, które tkwią w zupełnie różnych miejscach, narracja jest raz w pierwszej osobie a raz w trzeciej. Nie jest łatwo przewidzieć jak się to wszystko rozwiąże.
Przedstawiony przez autorkę świat jest na krawędzi apokalipsy. Istnieją różne frakcje i mają różne cele. Świat jest podzielony na tych co władają magią i na tych, którzy są jej pozbawieni. Tzw. normalne osoby pałają nienawiścią do innych od siebie.
Oprócz świetnej rozrywki książka skłania do przemyśleń. Jest w niej dużo opisów nietolerancji i prześladowań. Dla "magicznych" tworzone są getta i bez opiekuna nie mogą pojawiać się wśród normalnych ludzi. Ich miarą jest ich użyteczność, traktowani są jak narzędzia - zepsute są niszczone. Podejrzewam, że autorka czerpie z osobistych doświadczeń - sama jest czarnoskóra, żyje w Nowym Jorku.

Bardzo ciężko zaklasyfikować tą książkę. Balansuje na granicy s-f i fantasy. Z jednej strony mamy magię, ludzi którzy potrafią poruszać ziemię, zamieniać innych w kamień, stworzenia z kryształu przemieszczające się pod ziemią. Z drugiej strony krążące satelity nad głowami i technologię pozwalającą przyszyć z powrotem rękę.
Poprzedni tom był opowiedziany w trzech różnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugi tom jest chyba przygotowaniem pod finał. W związku z tym akcja nie ma za dużego tempa, ale lepiej poznajemy poszczególne postacie.

Zostało mi takie ogólne poczucie smutku. Trochę dlatego, że widzimy dziecko, które próbuje sobie po swojemu poradzić z traumą i odrzuceniem. A potem mamy to dziecko, które nie umie być kochającą i ciepłą matką. Potrafi za to być matką, która bardzo skutecznie uczy, jak przetrwać w nieprzyjaznym świecie. A potem mamy dziecko tej matki, które próbuje po swojemu radzić sobie z odrzuceniem i traumą. Jestem bardzo ciekawa jak dalej zostanie poprowadzony wątek relacji matki i córki.

Drugi tom jest chyba przygotowaniem pod finał. W związku z tym akcja nie ma za dużego tempa, ale lepiej poznajemy poszczególne postacie.

Zostało mi takie ogólne poczucie smutku. Trochę dlatego, że widzimy dziecko, które próbuje sobie po swojemu poradzić z traumą i odrzuceniem. A potem mamy to dziecko, które nie umie być kochającą i ciepłą matką. Potrafi za to być matką,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wrota obelisków nie jest moim zdaniem tak porywającą książką jak pierwsza część sagi pękniętej ziemii. Niemniej jednak to ciagle jest fantastyka na poziomie, który wybija się na tle innych pozycji z tego gatunku. Historia rozpoczęta w poprzednim tomie została dobrze rozwinięta, chyba najlepiej jak można było bez wikłania się w zanadto techniczny żargon (inaczej niż u Lema :). Autorka prezentuje nam więcej ciekawych bohaterów osadzonych w fascynującym świecie z zaskakującą obyczajowością, technologią, wiedzą o świecie.

Wrota obelisków nie jest moim zdaniem tak porywającą książką jak pierwsza część sagi pękniętej ziemii. Niemniej jednak to ciagle jest fantastyka na poziomie, który wybija się na tle innych pozycji z tego gatunku. Historia rozpoczęta w poprzednim tomie została dobrze rozwinięta, chyba najlepiej jak można było bez wikłania się w zanadto techniczny żargon (inaczej niż u Lema...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga część trylogii jest nadal ciekawa choć nie tak jak część pierwsza. Akcji jest tu dużo mniej, ale za to dowiadujemy się więcej na temat świata przedstawionego w powieści, na temat ludzi zamieszkujących ten świat, na temat bohaterów oraz znajdujemy kilka odpowiedzi na nurtujące nas pytania po przeczytaniu części pierwszej. Oczywiście wiele pytań nadal zostaje bez odpowiedzi, pojawiają się też kolejne niewiadome. Część druga powieści nie wciągnęła mnie tak bez reszty jak pierwsza jednak nadal warto ją przeczytać.

Druga część trylogii jest nadal ciekawa choć nie tak jak część pierwsza. Akcji jest tu dużo mniej, ale za to dowiadujemy się więcej na temat świata przedstawionego w powieści, na temat ludzi zamieszkujących ten świat, na temat bohaterów oraz znajdujemy kilka odpowiedzi na nurtujące nas pytania po przeczytaniu części pierwszej. Oczywiście wiele pytań nadal zostaje bez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem czy ta część była nieco gorsza, czy była po prostu inna.

Nie zagrało mi przede wszystkim to, że ta kontynuacja jest bardziej statyczna w porównaniu z pierwszym tomem, który był właściwie powieścią drogi. Nie chodzi mi o to, że to źle, ale mnie trochę raziła ta dysproporcja. Mamy tu do czynienia bardziej z podróżą mentalną, próbą znalezienia odpowiedzi i rozwiązań sytuacji w których znaleźli się bohaterowie. I dzięki temu, że nawet bohaterowie nie zawsze wiedzą co się dzieje, o co chodzi, sam nie czułem się nieswojo gdy gubiłem się pomiędzy zdaniami.

I to tyle, nie mam większych przemyśleń co do tej książki, bo jak to z seriami bywa wolę traktować je jako całość, więc dopiero 2/3 za mną.

Nie wiem czy ta część była nieco gorsza, czy była po prostu inna.

Nie zagrało mi przede wszystkim to, że ta kontynuacja jest bardziej statyczna w porównaniu z pierwszym tomem, który był właściwie powieścią drogi. Nie chodzi mi o to, że to źle, ale mnie trochę raziła ta dysproporcja. Mamy tu do czynienia bardziej z podróżą mentalną, próbą znalezienia odpowiedzi i rozwiązań...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka. Kolejny tom, który trzyma poziom. W pierwszej części trochę zirytowało mnie zakończenie. Teraz rozumiem, że chodziło o to, że bardzo chciałem czytać dalej. Zagadkowa, pełna zaskoczeń i inteligentna opowieść. Dużo symboli i pretekstów do własnych rozmyśleń. Polecam :)

Bardzo dobra książka. Kolejny tom, który trzyma poziom. W pierwszej części trochę zirytowało mnie zakończenie. Teraz rozumiem, że chodziło o to, że bardzo chciałem czytać dalej. Zagadkowa, pełna zaskoczeń i inteligentna opowieść. Dużo symboli i pretekstów do własnych rozmyśleń. Polecam :)

Pokaż mimo to

W dalszej części opowieści z krainy Bezruchu poznajemy losy Essun toczące się w ponurej scenerii jednej z najdłuższych Piątych Pór Roku. Podczas poszukiwań córki prowadzona prze Hoę z pozoru małego chłopca trafia do tajemniczej wspólnoty zamieszkanej przez roggi oraz nieruchomych – Castrimy. To tam była pięciopierścienniczka, a obecnie dziewięciopierścienniczka odkrywa co oznaczają ostatnie słowa Alabastra. Uczy się tego w ostatniej chwili gdy cała Castrima jest zagrożona i atakowana przez wrogów. Nie obyło się też bez straszliwej ceny jaką musiała zapłacić za uruchomienie tytułowych Wrót Obelisków.
Dalsza część recenzji na blogu:
https://ksiegiksiazkirecenzje.blogspot.com/2018/09/wrota-obeliskow-nora-k-jemisin.html

W dalszej części opowieści z krainy Bezruchu poznajemy losy Essun toczące się w ponurej scenerii jednej z najdłuższych Piątych Pór Roku. Podczas poszukiwań córki prowadzona prze Hoę z pozoru małego chłopca trafia do tajemniczej wspólnoty zamieszkanej przez roggi oraz nieruchomych – Castrimy. To tam była pięciopierścienniczka, a obecnie dziewięciopierścienniczka odkrywa co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piąta pora roku, pierwszy tom Pękniętej Ziemi, była bardzo ponura, mroczna, no i trzeba było dojść do końca książki, żeby zrozumieć, co jest nam w zasadzie opowiadane. We Wrotach okaże się wreszcie, kto mówi do Essun (i do nas) i dlaczego styl narracji jest czasami jakby nieadekwatny do opisywanych czasów, odbiega od języka dialogów. Poza tym w tym tomie autorka w dużej mierze rezygnuje z naukowej aury, charakterystycznej dla wątków krążących wokół górotworów z Fulcrum, nadając całości ton bardziej zbliżony do klasycznej fantastyki.

Zmiana tonu wpłynęła nieco na moje odczucia. O ile jestem zachwycona Piątą porą roku, Wrota „tylko” bardzo mi się podobają. Pod koniec pierwszej części cyklu Essun trafia do Castrimy, społeczności żyjącej w olbrzymiej, być może sztucznie stworzonej geodzie – czyli w podziemnym kryształowym miasteczku. Zanim do niego dotarła, zdążyła „zebrać drużynę” – ma ze sobą bezdomną naukowczynię (jako człowiek uniwersytetu naprawdę doceniam ten żarcik w stylu „prof or hobo?”) i dziwnego bladego chłopczyka o diamentowych zębach. Drugi tom opisuje życie Essun w nowej osadzie, której przywódczyni i członkowie nieco bardziej orientują się w „geopolityce” (z braku lepszego słowa) tego świata, co pozwala bohaterce jeszcze lepiej go poznać, z nieco innej niż dotąd strony. Dowiemy się sporo także o tajemniczych zjadaczach kamieni. Jemisin wciąga czytelnika w swoją opowieść, dzięki czemu (i dobremu tłumaczeniu Małeckiego) czyta się płynnie, szybko, czasem aż gorączkowo. Wrota oferują więcej akcji niż Piąta pora, Castrima szykuje się nie tylko na przetrwanie wulkanicznej zimy, rusza także na wojnę i przeżywa napięcia pomiędzy być może jedynie pozornie zjednoczonymi nieruchomymi i górotworami (czyli zwykłymi ludźmi i „magami ziemi”). Mamy tu do czynienia z prawie klasycznym postapo skoncentrowanym na kwestiach społeczno-psychologicznych i zmianach myślenia w obliczu końca świata.

Essun opuściła Tirimo, żeby odszukać swoją córkę, ale z Piątej pory roku nie dowiadujemy się właściwie niczego o losach dziewczynki. We Wrotach ta historia stanowi drugi, równoległy wątek. Może się on trochę kojarzyć z X-Menami, bo Nassun trafi do samozwańczej szkoły dla górotworów, zrywającej z tradycją Fulcrum, gdzie będzie rozwijać swoje talenty. Im silniejsza się stanie, tym bardziej bolesna będzie dla niej konfrontacja z własną potwornością – przecież całe życie tłumaczono jej, że górotwory to zwierzęta, do tego niebezpieczne i pozbawione uczuć. Możecie pomyśleć, że to typowa opowieść o młodej mutantce posiadającej wyjątkowe moce, że już to znamy, ale Jemisin wspaniale portretuje system, który skazuje nawet próby stworzenia czegoś pozytywnego na patologiczne wypaczenia. Wielokrotnie doświadczonej przemocy nie da się łatwo wymazać.

We Wrotach obelisków wyjaśni się, gdzie w Piątej porze przepadł Alabaster, a poza tym: jeden z głównych antagonistów przeżyje przemianę duchową godną świętego Pawła, cofniemy się w czasie, zobaczymy drugą stronę kuli ziemskiej i zyskamy kosmiczną perspektywę. Nieuchronnie okaże się też, że pewne ustalone prawdy o świecie Złego Ziemi mogą być tylko błędnymi przypuszczeniami. Bardzo mi się podoba, że Jemisin każe odrzucać stare przekonania nie tylko Essun, ale także nam – skoro w pierwszej części cyklu kazała nam w nie uwierzyć. Zadaje przy tym pytania nie tylko o wykreowany przez siebie świat, ale także pozaksiążkową rzeczywistość. A jednocześnie nie tworzy otwarcie intelektualnej, filozoficznej prozy, Pękniętą Ziemię da się nazwać przygodowym fantasy.

Jednym z wyznaczników dobrej fantastyki jest to, że pod pozorem opowiadania pełnej akcji historii mówi coś o filozofii, naturze świata, człowieka i jego relacji z innymi. Jemisin, nie tylko w mojej opinii, zasłużenie staje się kimś w rodzaju nowego klasyka gatunku, następczynią Dicka, Lema, Herberta. Tworzy porządne powieści psychologiczne, z wyraźnymi bohaterami testującymi różne sposoby na bycie sobą i życie z innymi. Konstruuje spójne światy korzystając z wiedzy naukowej. Ma też niesamowicie obrazową wyobraźnię, dzięki której czytając opisy górotwórstwa czujemy się jakbyśmy sami obejmowali świadomością skały, magmę i ukryte w nich moce.

Piąta pora roku, pierwszy tom Pękniętej Ziemi, była bardzo ponura, mroczna, no i trzeba było dojść do końca książki, żeby zrozumieć, co jest nam w zasadzie opowiadane. We Wrotach okaże się wreszcie, kto mówi do Essun (i do nas) i dlaczego styl narracji jest czasami jakby nieadekwatny do opisywanych czasów, odbiega od języka dialogów. Poza tym w tym tomie autorka w dużej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga część i nadal świetna forma. Mało jest tak głębokiej i świeżej fantastyki. To druga część cyklu, wiele tajemnic się odsłania, różne części historii zaczynają się zazębiać. Nadal mamy kilka ciekawych zabiegów literackich, i w formie narracji i w samym prowadzeniu historii. Polecam, szczególnie tym, którzy lubią, kiedy książka daje do myślenia, gdzie czuć poważne i trudne emocje, gdzie bohaterowie nie są jednowymiarowi. Nie tylko miłośnikom fantastyki.

Druga część i nadal świetna forma. Mało jest tak głębokiej i świeżej fantastyki. To druga część cyklu, wiele tajemnic się odsłania, różne części historii zaczynają się zazębiać. Nadal mamy kilka ciekawych zabiegów literackich, i w formie narracji i w samym prowadzeniu historii. Polecam, szczególnie tym, którzy lubią, kiedy książka daje do myślenia, gdzie czuć poważne i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to