Co łączy młodego kapitana i stary las?
Czy z traumy można się otrząsać?
Czy mimo wstrząsających przeżyć można nadal być człowiekiem?
Czy magia pomaga?
Te i jeszcze kilka innych pytań można zadać sobie po lekturze książki „Pamięć lasu”
Czy znajdujemy na nie odpowiedzi w książce? – jest to dopiero pierwszy tom z cyklu, więc nie do końca. Ale naszkicowany w powieści świat jest intrygujący i ma się ochotę na więcej, choć autorka dawkuje informacje zarówno o świecie jak i o głównym bohaterze.
Mnie szepty starego lasu zahipnotyzowały i od razu sięgnęłam po drugi tom cyklu: „Szepty na wzgórzach”

Co łączy młodego kapitana i stary las?
Czy z traumy można się otrząsać?
Czy mimo wstrząsających przeżyć można nadal być człowiekiem?
Czy magia pomaga?
Te i jeszcze kilka innych pytań można zadać sobie po lekturze książki „Pamięć lasu”
Czy znajdujemy na nie odpowiedzi w książce? – jest to dopiero pierwszy tom z cyklu, więc nie do końca. Ale naszkicowany w powieści świat...

Wspaniała książka,musiałem ją skończyć od razu.Tajemnicza,drapieżna,szepcząca jak Las.Mam ciarki,zamawiam następne 2 tomy.Polecam.

Wspaniała książka,musiałem ją skończyć od razu.Tajemnicza,drapieżna,szepcząca jak Las.Mam ciarki,zamawiam następne 2 tomy.Polecam.

W trakcie lektury nie miałam pewności, jak ocenić tę książkę, ostatecznie daję 3,5*.

Początek był dość ciężki. Czytelnik zostaje wrzucony w środek konfliktu i chwilę zajmuje, by się w nim połapać. Gdy to jednak następuje, fabuła okazuje się dość prosta, a w ostatnim rozdziale główny wątek zostaje zakończony. Mamy wprawdzie parę wątków pobocznych, mamy historie z przeszłości bohaterów, jednak gdyby nie epilog, historia spokojnie mogłaby zakończyć się po tym pierwszym tomie, bo praktycznie nie ma żadnych luźnych, niedokończonych kwestii.

Na początku miałam też trochę kłopot z myleniem postaci, bo tylko kilka z nich zostało wystarczająco scharakteryzowanych, tak że się czymś wyróżniali. Z czasem i to się jednak polepszyło, bohaterowie drugoplanowi dostali sceny, w których odrobinę lepiej można było poznać ich osobowości i motywacje.

Chwilami książka ma też problem z tempem - niektóre momenty były zbyt rozwlekłe, zdarzało się także, że pomimo zaznaczenia kolejnego podrozdziału, brakowało informacji o tym, ile czasu upłynęło - a czasem okazywało się, że minął dzień czy dwa, co miało znaczenie dla rozwoju wydarzeń. Lepiej jest, gdy czytelnik nie dowiaduje się tego dopiero po kilku stronach rozdziału.

Mam jednak w pamięci, że to debiut autorki, której pióro miałam już okazję poznać przy „Widoku ze wzgórza odciętych głów”. I jak na debiut, pomimo pewnych niedociągnięć, książkę czyta się lekko, z zainteresowaniem, można polubić bohaterów. I co najważniejsze: Pani Agnieszka ma dobry warsztat, potrafi pisać dobrze, ładnie i składnie. A z tym, jak zauważyłam, coraz częściej polscy autorzy mają trudność.

Na pewno sięgnę po kolejne tomy trylogii i liczę na rozwinięcie świata przedstawionego w tej części. Gorąco kibicuję dalszym przedsięwzięciom autorki - bo owszem, ma duży potencjał, ale ma także solidne podstawy warsztatowe, na których może ten potencjał realizować.

W trakcie lektury nie miałam pewności, jak ocenić tę książkę, ostatecznie daję 3,5*.

Początek był dość ciężki. Czytelnik zostaje wrzucony w środek konfliktu i chwilę zajmuje, by się w nim połapać. Gdy to jednak następuje, fabuła okazuje się dość prosta, a w ostatnim rozdziale główny wątek zostaje zakończony. Mamy wprawdzie parę wątków pobocznych, mamy historie z...

Bardzo dobrze napisana, szybko się czyta, dobry styl i pomysł. Jednak zakończenie bez ładu i składu, trochę na siłę żeby pozostawić sobie furtkę na następne części.

Bardzo dobrze napisana, szybko się czyta, dobry styl i pomysł. Jednak zakończenie bez ładu i składu, trochę na siłę żeby pozostawić sobie furtkę na następne części.

Nie ma nic lepszego od intrygującego wstępu, który ciągnie czytelnika dalej. Jeszcze lepiej, gdy zawiera w sobie trupa i to cuchnącego.

Sahnira ogarnięta w chaosie po krwawej wojnie domowej. Oddział rebeliantów nękających okolicznych mieszkańców pozostawiających za sobą krwawą rzeź skrywa się w Smutnym Lesie. Kapitan Asger Sidort wraz ze swoją kompanią mają na zadanie spacyfikować niedawnych sprzymierzeńców. Niestety, na miejscu odkrywa, że nie żyje burmistrz Soli, miasteczka znajdującego się w pobliżu starej puszczy i wygląda na to, że został rozszarpany przez dziką zwierzynę.
Plotki głoszą, że właśnie w tym lesie budzi się magia i mieszkają bestie. Dowódca jako człowiek racjonalny, nie wierzy w siły nadprzyrodzone. Ostatecznie zrobi wszystko, aby nie dopuścić do rozlewu krwi rebeliantów z mieszkańcami...

Pomimo intrygującego początku ciężko mi było wgryźć się w fabułę. Ogrom barwnych postaci o obco brzmiących imionach wcale nie ułatwiał mi lektury. W pełni przekonałam się do książki dopiero, gdy w miarę rozwoju sytuacji, zaczęłam kojarzyć, kto jest kim, a co za tym idzie czuć sympatię czy też antypatię do niektórych bohaterów.

"Pamięć lasu" to fantasy zawierające w sobie dużo brutalnych scen, i nie ma co ukrywać, że może co niektórych to zaskoczyć. Osobiście uważam, że sceny przemocy, okrutnych czynów, gwałtów pasują do tej historii.

Bestie skryte w ciemności zakamarków lasu, czujecie już tę grozę? Podskórny lęk, który pełza głęboko pod skórą?

I ten las! Poczujcie magię pradawnego lasu i posłuchajcie, o czym szeptają między sobą drzewa. Las potrafi wzbudzić niepokój. I tutaj to czułam. Jest klimacik! Coś nienazwanego, mrocznego, co się skrywa w głębi lasu, tam gdzie promienie słońca nie dochodzą. Coś złowieszczego tam się unosi. Pradawna moc jeszcze się tli.

Naturalne dialogi podczas, których zdarzyło mi się uśmiechnąć. Sporo tu intryg. Bohaterowie pełni rozterek. Nie brakuje tu retrospekcji, które pokazują, co ukształtowało bohaterów. Obrazki ze zwykłej codzienności pokazujące, że ludzie w czasie wojny domowej jakoś muszą przetrwać.

Nie miałam wielkich oczekiwań, a jednak! Zaczarowała mnie tą odrobinką nieuchwytnej magii.
To była fajna odskocznia od rzeczywistości. Całkiem udany debiut, widać, że autorka ma wielki potencjał i od razu wleciała na mój radar. Cieszę się, że mam dwa kolejne tomy i coś czuję, że będą jeszcze lepsze. Ta jest dla mnie wstępniakiem do większej historii. Polecam fanom niesztampowego fantasy.

Nie ma nic lepszego od intrygującego wstępu, który ciągnie czytelnika dalej. Jeszcze lepiej, gdy zawiera w sobie trupa i to cuchnącego.

Sahnira ogarnięta w chaosie po krwawej wojnie domowej. Oddział rebeliantów nękających okolicznych mieszkańców pozostawiających za sobą krwawą rzeź skrywa się w Smutnym Lesie. Kapitan Asger Sidort wraz ze swoją kompanią mają na zadanie...

Kolejny tytuł zakupiony na jednych z targów książki, bardziej pod wpływem chwili niż mojej potrzeby jej posiadania. Kompletnie nic o tej książce nie wiedziałam, i też niewiele się po niej spodziewałam.
A już na pewno nie tego że wpadło w moje ręce tak świetne fantasy. Mimo tego że jest to historia z dużą dawką brutalności i często mrocznym klimatem, czyta się ją naprawdę szybko i przyjemnie.
Dostajemy tutaj nie tylko historię pełną tajemnic , ale również bohaterów z krwi i kości , których życie często nie oszczędzało. A których losy śledzimy z napięciem i chcemy o nich wiedzieć o wiele więcej, jednak
nasza ciekawość jest zaspokajana bardzo oszczędnie. Uwielbiam książki w których każda z postaci, nawet tych pobocznych nie jest traktowana przez autora tylko jako papierowy statysta. A dostaje swój wkład w
przedstawianą nam opowieść.
Polubiłam też głównego bohatera , kapitan Asger Sidort przez przez wielu uważany za rozpuszczonego paniczyka. Który swoją pozycję w armii zawdzięcza tylko i wyłącznie nazwisku swojego sławnego ojca i jego koneksją.
Szybko udowadnia jak wszyscy się mylą, w końcu lojalności takiej zbieraniny jaką stanowi jego oddział nie zdobywa się od tak sobie. Dostajemy tu bohatera który mimo swoich traum i lęków nie dał się złamać i
nie zatracił swojego człowieczeństwa oraz hartu ducha.
Cała książka liczy sobie tylko 264 strony, i jest wyraźnym wprowadzeniem do dalszych tomów. Które mam zamiar przeczytać, ponieważ to naprawdę świetny tytuł który z czystym sumieniem mogę polecić innym.

Kolejny tytuł zakupiony na jednych z targów książki, bardziej pod wpływem chwili niż mojej potrzeby jej posiadania. Kompletnie nic o tej książce nie wiedziałam, i też niewiele się po niej spodziewałam.
A już na pewno nie tego że wpadło w moje ręce tak świetne fantasy. Mimo tego że jest to historia z dużą dawką brutalności i często mrocznym klimatem, czyta się ją naprawdę...

Dzień dobry kochani 😘
Bardzo często czytam komentarze: "nie lubię fantastyki", "to nie moja tematyka" itp. Często sami sobie stawiamy ograniczenia i nie potrafimy ich przełamać. Ja to właśnie zrobiłam, PRZEŁAMAŁAM SIĘ i powiem Wam szczerze, że warto!!! Przecież powieść fantastyczna, to historia jak wiele innych tylko z elementami baśniowymi, a któż nie lubi bajek 😉.
Dzisiaj opowiem Wam o książce @aga_osikowicz_chwaja
OPOWIEŚĆ STARYCH DRZEW-PAMIĘĆ LASU.
@wydawnictwo_agora
To pierwsza część cudownej opowieści o magii, czarodziejskiej mocy lasu, wojnie domowej, Kapitanie Asger Sidort i jego trzeciej kampanii. Opowieść o bezwzględności ludzkiej, zdradzie, ale również o dobroci, miłości do bliźniego i natury. Główny bohater Kapitan Asger to fantastyczna postać, silny indywidualista z wartościami, jednak często oceniany po pozorach, a jak Ty go odbierzesz?
To już druga książka tej autorki, która wpadła w moje ręce. I po raz drugi jestem zachwycona, może nawet jeszcze bardziej niż za pierwszym razem.
Autorka pisze lekko i przyjemnie, książkę przeczytałam jednym tchem i już nie mogę się doczekać, aż trafi w moje rece druga część.
Jak to mówi moja przyjaciółka, żeby być pisarzem trzeba mieć wyobraźnię, ale żeby pisać powieści fantastyczne, trzeba jej mieć co najmniej dwa razy więcej.
Dziękuję autorce za możliwość przeżycia tej przygody wraz z bohaterami i na pewno bede śledzić dalsze ich losy.
Mam nadzieję, że wyjdziecie poza wlasne ramy i skusicie się na tą lekturę i Wy.

Dzień dobry kochani 😘
Bardzo często czytam komentarze: "nie lubię fantastyki", "to nie moja tematyka" itp. Często sami sobie stawiamy ograniczenia i nie potrafimy ich przełamać. Ja to właśnie zrobiłam, PRZEŁAMAŁAM SIĘ i powiem Wam szczerze, że warto!!! Przecież powieść fantastyczna, to historia jak wiele innych tylko z elementami baśniowymi, a któż nie lubi bajek 😉.
Dzisiaj...

🌳 Pamięć Lasu🌳 to kolejna wspaniała propozycja od @aga_osikowicz_chwaja 🤩dziękuję za świetna lekturę ❤️‍🔥
Las od zawsze jest żywym pomnikiem lat dawnych oraz dzisiejszych. W niejednym lesie działy się takie rzeczy o których lepiej nie wiedzieć, ale jedno jest pewne każdy ma swoją tajemnicę i wchłonięta moc.
W tym pięknym i zarazem mrocznym lesie lata temu działy się straszne rzeczy. To magiczne miejsce pochłonęło nie tylko dusze ludzi którzy tam zginęli ale również dziwną siłę która wtargnęła w korzenie w ziemię i wszystko co otacza dana okolicę.
Od czasu do czasu wciąga śmiałków by tam zostali a później zmienia ich nie do poznania.
Kapitan Asger z uporem maniaka nie wierzy w to co się dzieje nawet mając przed sobą dowody. Nie zdaje sobie sprawy że ta dziwna moc ma również na niego ochotę...
Intrygi i ludzkie rozterki, tajemnice i wszech otaczająca magia która działa tylko tam nawet dary ziemi działają też tylko w tym miejscu. Być częścią czegoś wielkiego ale nie móc się z tego uwolnić. Ile osób jeszcze zginie by dotarło do ludzi co tam się naprawdę dzieje..
Dacie się wciągnąć magii ?
Od dziś dla mnie spacer po lesie już nie będzie taki sam...

🌳 Pamięć Lasu🌳 to kolejna wspaniała propozycja od @aga_osikowicz_chwaja 🤩dziękuję za świetna lekturę ❤️‍🔥
Las od zawsze jest żywym pomnikiem lat dawnych oraz dzisiejszych. W niejednym lesie działy się takie rzeczy o których lepiej nie wiedzieć, ale jedno jest pewne każdy ma swoją tajemnicę i wchłonięta moc.
W tym pięknym i zarazem mrocznym lesie lata temu działy się...

Wydawać by się mogło, że książka jest słaba a nawet zła, gdy jej recenzję zaczyna się od jej wad. W przypadku Pamięci lasu jest zgoła inaczej, gdyż jest to niezła książka, która ma jedną zasadniczą wadę: brak wprowadzenia czytelnika w opisywany świat.

Co mam dokładnie na myśli. Otóż to, że trafiamy w środek konfliktu, jednak na początku trudno się dowiedzieć kogo z kim? Kto jest po której stronie owego sporu? Kto przyjaciel, kto wróg? Dopiero po wielu stronach można się niektórych faktów domyśleć. Brak owego wprowadzenia w wydarzenia oraz w wykreowany przez autorkę świat wielce utrudnia odbiór lektury.

Pragnę zaznaczyć, że książka należy do gatunku fantasy, a ten gatunek rządzi się własnymi prawami, a jednym z nich jest wprowadzenie czytelnika w świat, który jest przedstawiony na kartach książki.

Ta główna wada, wiele ujmuje tejże książce. Przez to mnie osobiście czytało mi się ją źle. Do przeczytania 265 stron potrzebowałem 6 dni oraz 6 posiedzeń. Wynik ten plasuje Pamięć lasu na 81 pozycji na 135 książek przeczytanych Na Tronie. Nie jest to rewelacyjny wynik.

Muszę dodać, że książka ma ogromny potencjał i warto ją poznać, jak i twórczość Agnieszki Osikowicz-Chwai. Wówczas będzie mogli ocenić ją sami.

Wydawać by się mogło, że książka jest słaba a nawet zła, gdy jej recenzję zaczyna się od jej wad. W przypadku Pamięci lasu jest zgoła inaczej, gdyż jest to niezła książka, która ma jedną zasadniczą wadę: brak wprowadzenia czytelnika w opisywany świat.

Co mam dokładnie na myśli. Otóż to, że trafiamy w środek konfliktu, jednak na początku trudno się dowiedzieć kogo z kim?...

Dostałam ją w prezencie, trochę czekała zanim po nią sięgnęłam. Niepotrzebnie zwlekałam, to świetna książka, wciągająca historia, pięknie napisana. Sama przyjemność, znakomicie spędzony czas. Na pewno przeczytam kolejny tom.

Dostałam ją w prezencie, trochę czekała zanim po nią sięgnęłam. Niepotrzebnie zwlekałam, to świetna książka, wciągająca historia, pięknie napisana. Sama przyjemność, znakomicie spędzony czas. Na pewno przeczytam kolejny tom.