Nie można zarzucić autorce, że nie potrafi pisać. Narracja jest jak najbardziej przyzwoita, natomiast miałam wrażenie jakbym czytała przydługie opowiadanie lub jedynie wstęp do jakiejś głównej historii, która ostatecznie nie nastąpiła. Zanim akcja się rozkręciła to książka zdążyła już się skoczyć. Nie pomagało w odbiorze również to, że zostajemy wrzuceni w sam środek wydarzeń, więc naprawdę ciężko się połapać kto jest kim i o co w ogóle chodzi.

Nie można zarzucić autorce, że nie potrafi pisać. Narracja jest jak najbardziej przyzwoita, natomiast miałam wrażenie jakbym czytała przydługie opowiadanie lub jedynie wstęp do jakiejś głównej historii, która ostatecznie nie nastąpiła. Zanim akcja się rozkręciła to książka zdążyła już się skoczyć. Nie pomagało w odbiorze również to, że zostajemy wrzuceni w sam środek...

Ainika jest rajem w porównaniu z resztą państwa. Ale do czasu. Władze zwróciły wzrok ku miastu, które nie pasuje do ich definicji patriotyzmu i doskonałości. Nie cuchnie strachem, nie ma tam kontroli społecznej. Muszą to zmienić. Na początek uznają zdrajcę za bohatera i wysyłają nową Siewczynię Sprawiedliwości.
......

"Widok ze Wzgórza Obciętych Głów" to książka o tyle ciekawa, że prócz pozytywnych postaci można poznać te negatywne. I bardzo dobrze, bo portagoniści mnie nie kupili. Siranuk z początku mnie zainteresował, ale z biegiem stron stracił tę iskrę. Kirę skreśliłam za tchórzostwo i romansowanie za plecami swojego mężczyzny, a o Osie było zbyt mało, bym zdołała bardziej ją polubić. Za to złole... Tu poczułam prawdziwą niechęć. Byli tak dobrze wykreowani, ze kwitnące w nich zło potwierdzali uczynkami i myślami. Szczególnie Tamas. Choć miał przebłyski moralności, to wzbudził we mnie największy wstręt.
......

Sama historia jest ciekawa, niestety mam wrażenie, że zabrakło szerszego przedstawienia wydarzeń. Było kilka aspektów, które w moim odczuciu dostały za mało miejsca, by naprawdę poczuć ich grozę. Niektóre rzeczy były nielogiczne — jak to, że Siranuk dostał cios batem w głowę i nadal stał na nogach. Romans uważam za zbędny, miedzy Siranukiem i Kirą nie czułam żadnej chemii. Finał zaś miał w sobie okropny pośpiech, wszystko poszło jak spłatka, nie licząc losu Tamasa.
......

Świat przedstawiony jest ciekawy. Nie ma o nim wiele, ale rzucane informacje podsycały moje zainteresowanie. Żałuję, że nie było szerszych wyjaśnień co do magii.
......

Wydanie jest proste, podobają mi się zdobienia stron. Językowo dobrze, acz było kilka gacków.
.....

"Widok ze Wzgórza Obciętych Głów" naprawdę by mnie pochłonął, gdyby był obszerniejszy. I bez głupotek. A tak niestety uważam, że historia ma w dużej mierze zmarnowany potencjał. 4/10.

Ainika jest rajem w porównaniu z resztą państwa. Ale do czasu. Władze zwróciły wzrok ku miastu, które nie pasuje do ich definicji patriotyzmu i doskonałości. Nie cuchnie strachem, nie ma tam kontroli społecznej. Muszą to zmienić. Na początek uznają zdrajcę za bohatera i wysyłają nową Siewczynię Sprawiedliwości.
......

"Widok ze Wzgórza Obciętych Głów" to książka o tyle...

Antyutopie kojarzą się nam wszystkim raczej mrocznie. Próbując wyobrazić sobie taki świat, przed oczami stają nam ponure, szare budynki, ludzie przemykający gdzieś chyłkiem, liczne patrole i brutalne metody uśmierzania buntów. A co byście powiedzieli na antyutopię, w której władze dopiero zaczynają interesować się daną prowincją - prowincją pełną winnic i kolorowych, hałaśliwych portów? Nadal Wam mało? To dodam, że zarówno woda, jak i piasek na plażach są... różowe!

Czy taki świat może być antyutopią? Owszem. Ale na razie jeszcze wydaje się być rajem, zwłaszcza w porównaniu do tego, co dzieje się w stolicy odpowiadającej mojemu początkowemu opisowi antyutopii, tego szarego i ponurego. We Frai, w Ainice, na razie wszystko jeszcze jest prawie dobrze; ta epoka jednak się kończy. Zmienia się władza - idą ciężkie czasy.

Gdzieś w całym tym zmieniającym się świecie spotykamy naszych bohaterów - Siranuka wyznającego zasadę, że pod latarnią zawsze najciemniej, pełnego wszystkich odcieni szarości Tamasa, parających się medycyną Kirę i Aleha czy też Osę i Nifę - kobiety, które po wielu trudach życia znalazły w sobie nawzajem bezpieczną przystań. Na pierwszy plan wysnuwa się nam po pewnym czasie Siranuk, jednak losy pozostałych bohaterów są z nim tak silnie sprzężone, że do samego końca widzimy raczej ich całokształt niż pojedynczą postać. I tak chyba miało być, a przynajmniej ja tak odczytuję tytuł - skoro bowiem w powieści ze Wzgórza Odciętych Głów było widać pełną panoramę Frai, to i sama powieść stanowi właśnie widok na całe miasto - nie na jedną, samotną postać, lecz właśnie na całokształt społeczności.

A jakie wrażenie zrobiła na mnie ta najbardziej mroczna część książki, ten aparat przemocy rozkręcony przez władzę? Niesamowite. Jeśli jesteście fanami The Heroes III, to na pewno Wasze serce zacznie za chwilę bić szybciej. Dlaczego? Bo są tu... kamienne golemy. W dodatku geneza ich powstawania mrozi krew w żyłach. Nie chcę zdradzać zbyt wiele, ale zachęcę Was tak: wyobraźcie sobie sposób na zamienienie największych wrogów w maszyny do zabijania. Jeśli to Was nie przekonuje, to ja już nie wiem, co może to zrobić bardziej ;)

Do tego wszystkiego jeszcze wszechogarniający miasto bluszcz, przez który ktoś może Was podsłuchać i także zaliczyć do wrogów systemu. Myślicie, że to takie proste - po prostu unikać bluszczu? Nie tym razem - ludzie pozostający u władzy potrafią podsłuchiwać właściwie poprzez wszystko, nawet radośnie ćwierkające za oknem wróbelki.

"Widok ze Wzgórza Odciętych Głów" podobał mi się naprawdę mocno - styl i sposób kreowania świata trochę przypominał mi Brandona Sandersona, co oczywiście zaliczam na plus. Ale jeśli myślicie, że to powieść o ratowaniu świata, to... i macie rację, i jesteście w błędzie. Dlaczego? Przekonajcie się sami :)

PS To zadziwiające w przypadku fantastyki, ale to jednotomówka! I w dodatku nie cegła - mi osobiście ten świat tak bardzo się spodobał, że przeczytałabym i ciąg dalszy, ale myślę, że ta powieść może być gratką dla tych, którzy serii nie za bardzo lubią.

PPS Mam nadzieję, że dobrze napisałam, że to antyutopia - wahałam się nad dystopią, ale chyba jednak antyutopia tu lepiej pasuje.

http://arnikaczyta.blogspot.com/2022/12/antyutopia-wsrod-bluszczu-i-rozowych.html

Antyutopie kojarzą się nam wszystkim raczej mrocznie. Próbując wyobrazić sobie taki świat, przed oczami stają nam ponure, szare budynki, ludzie przemykający gdzieś chyłkiem, liczne patrole i brutalne metody uśmierzania buntów. A co byście powiedzieli na antyutopię, w której władze dopiero zaczynają interesować się daną prowincją - prowincją pełną winnic i kolorowych,...

Przed lekturą byłam bardzo dobrze nastawiona, a teraz po przeczytaniu ostatniej strony nie wiem czy jestem w stanie znaleźć cokolwiek pozytywnego o czym mogłabym napisać. Wprawdzie stylistycznie jest dobrze, ale cała reszta według mnie do mocnej poprawy. Nienawidzę gdy autor wrzuca mnie w sam środek akcji, bez nakreślenia praw rządzących światem, bez wprowadzenia postaci i relacji między nimi. A tu właśnie taki zabieg zastosowano. Niestety chyba ambicje przewyższyły możliwości, bo dla mnie stworzenie takiej ilości postaci, wątków wymaga nie lada umiejętności. Autorka sama utrudniła sobie tym sprawę. Bohaterowie dla mnie są nijacy, ich motywacja niejasna, a poszczególne wątki naciągane. Świat stworzony przez autorkę opiera się na mglistych założeniach i samo stworzenie mrocznej, ciężkiej aury nie wystarczyło by był dla mnie interesujący. Cała historia jest rwana, chaotyczna i z czasem po prostu bezsensowna, gdyż kompletnie nie czułam się zaangażowana. Czytałam tylko na zasadzie by dotrwać do końca i gdyby nie audiobook to chyba lektura tej dość krótkiej książki przeciągnęłaby się na wiele dni. Pomysł ciekawy, samo wykonanie to dla mnie jakieś nieporozumienie. A szkoda, bo czuć, że autorka miała chęci na stworzenie czegoś niebanalnego, a styl nie wymaga dużej poprawy. Przy tym tytule jestem niestety na nie.

Przed lekturą byłam bardzo dobrze nastawiona, a teraz po przeczytaniu ostatniej strony nie wiem czy jestem w stanie znaleźć cokolwiek pozytywnego o czym mogłabym napisać. Wprawdzie stylistycznie jest dobrze, ale cała reszta według mnie do mocnej poprawy. Nienawidzę gdy autor wrzuca mnie w sam środek akcji, bez nakreślenia praw rządzących światem, bez wprowadzenia postaci i...

Recenzja dzięki uprzejmości Autorki.
IG: aga_osikowicz_chwaja

Podobała mi się.

Chociaż nie powiem, żeby była to powieść idealna. Bardzo nie lubię być wrzucana w centrum wydarzeń bez uprzedniego nakreślenia sytuacji, wyjaśnienia, co doprowadziło nas do miejsca, w którym fabuła obecnie się znajduje.

We "Widoku ze wzgórza odciętychgłów" tego właśnie mi zabrakło - nakreślenia historii państwa, działań, które stały się zarzewiem sytuacji, której obcenie doświadczamy.
Ot, taka moja preferencja; mimo to, czytelnik jest w stanie pojąć bez większych kłopotów, dokąd zmierza historia.

Do czego również mogłabym się przyczepić, to tempo - na początku zbyt wolne, by bliżej końca pędzić na złamanie karku, jakby Autorka chciała nadrobić stracony czas wieloma zwrotami akcji, by zmieścić jak najwięcej na tych kilku pozostałych stronach.

Kolejnym problemem były dla mnie momentami niezrozumiałe relacje między bohaterami. Nie wszystkimi, ale chwilami zastanawiałam się nad motywacjami i sensownością działań niektórych postaci.
Co nie zmienia mojej opinii, że bohaterowie to mocny punkt tej powieści. Mimo tego, że niektórzy, momentami, doprowadzali mnie do szału.

Ale dość narzekania.
Historię poznajemy z punktu widzenia kilku osób; co zwykle mnie męczy, ale tutaj nie dość, że nie męczy, to pasuje idealnie.

Sama fabuła jest interesującą wypadkową fantastyki i soft political fiction. Wbrew pozorom, czytanie o polityczno-społeczno-gospodarczych zawiłościach Trabargaru nie było tak nudne, jak mogłoby się wydawać. Mogłabym posunąć się do stwierdzenia, że jest to najmocniejszy element książki: patrzenie, jak propaganda zmienia, władza korumpuje, a religijny fanatyzm niszczy, a wszystko to w imię 'wyższego dobra".
A fantastyka jest tu jakby tylko narzędziem do pokazania, uwypuklenia pewnych mechanizmów.

Na pochwałę zasługuje styl autorki - dosadny, dosłowny, nieprzesadnie nadęty i sztucznie "poetycki", a jednocześnie nie wulgarny i prostacki.


"Widok ze wzgórza odciętych głów" nie jest powieścią idealną. Mimo wszytko, uważam, że wartą poświęcenia na nią czasu.

Recenzja dzięki uprzejmości Autorki.
IG: aga_osikowicz_chwaja

Podobała mi się.

Chociaż nie powiem, żeby była to powieść idealna. Bardzo nie lubię być wrzucana w centrum wydarzeń bez uprzedniego nakreślenia sytuacji, wyjaśnienia, co doprowadziło nas do miejsca, w którym fabuła obecnie się znajduje.

We "Widoku ze wzgórza odciętychgłów" tego właśnie mi zabrakło -...

Spodziewałem się poważniejszego fantasy, niestety dostałem romansidło z małą nutą fantasy. Kreowany świat jest dość ponury (chociaż nie wiem czemu, bardziej oceniłbym go jako "mglisty" - cokolwiek to może się tak kojarzyć) ale jest raczej dalekim tłem do przedstawienia romansów i nieszczęśliwych zauroczeń. Mało akcji, ciekawszy wątek rozwija się dopiero w ostatnich rozdziałach. Ogólnie męczyła mnie historia, nie polecam.

Spodziewałem się poważniejszego fantasy, niestety dostałem romansidło z małą nutą fantasy. Kreowany świat jest dość ponury (chociaż nie wiem czemu, bardziej oceniłbym go jako "mglisty" - cokolwiek to może się tak kojarzyć) ale jest raczej dalekim tłem do przedstawienia romansów i nieszczęśliwych zauroczeń. Mało akcji, ciekawszy wątek rozwija się dopiero w ostatnich...

Pomiędzy 31 sierpnia a 5 września 2021 roku czytałem powieść Agnieszki Osikowicz-Chwai pt. Pamięć lasu, należącą do cyklu Opowieści starych drzew. 63 książki później, dzięki uprzejmości autorki, w moje ręce dostał się inny jej tytuł, a mianowicie Widok ze wzgórza odciętych głów. Powieść tą czytałem pod koniec ubiegłego roku, a dokładniej od 11 do 21 grudnia.

Dziwnie to się z książkami układa. Ten drugi tytuł uważam za lepszy (oceniłem go na 8, a pierwszy na 6),jednak czytałem ją prawie dwukrotnie dłużej, bo aż jedenaście dni.

Miejscem akcji tej powieści jest Ainika, która jest częścią pewnego kraju. Na początku książki mieszkańcy Ainiki, a dokładniej miasta Frai, wiedą dość spokojne, w miarę poukładane i wolne życie. Jednak taki stan rzeczy nie podoba się ludziom rządzącym owym krajem i do Ainiki wysyłają nową Siewczynię Sprawiedliwości, która ma zdusić wszelkie wolnościowe oznaki w tej krainy.

Mieszkańcy na swój własny sposób próbują sobie radzić z zaistniałą sytuacją, ale ta z każdą chwilą staje się coraz gorsza. Jednak bohaterów do końca nie opuszcza nadzieja na to, że uda im się pokrzyżować plany kobiety i jej zwierzchników. Jak się zakończy misja Siewczyni, dowiecie się z kart powieści.

Ja osobiście polecam ten tytuł, chociaż jak już wspomniałem nie czytało mi się go najłatwiej. Na 327 stron potrzebowałem aż 8 posiedzeń i wspomnianych 11 dni. Przez to owa książka zajęła 182 miejsce na 200 przeczytanych Na Tronie. Wolę autorkę w tej wersji, jednak nie wykluczam, że kiedyś wrócę do historii opowiedzianej we wspomnianych na wstępie cyklu "Opowieści starych drzew".

https://www.facebook.com/czytamnatronie

Pomiędzy 31 sierpnia a 5 września 2021 roku czytałem powieść Agnieszki Osikowicz-Chwai pt. Pamięć lasu, należącą do cyklu Opowieści starych drzew. 63 książki później, dzięki uprzejmości autorki, w moje ręce dostał się inny jej tytuł, a mianowicie Widok ze wzgórza odciętych głów. Powieść tą czytałem pod koniec ubiegłego roku, a dokładniej od 11 do 21 grudnia.

Dziwnie to się...

AGNIESZKA OSIKOWICZ-CHWAJA

⚜️ Widok ze wzgórza odciętych głów ⚜️


Od samego początku zostajemy wprowadzeni dość szczegółowo w świat Ainiki miasta, które jako jedyne nie zostało jeszcze wciągnięte w rygorystyczny chaos kraju. Do czasu gdy pojawia się nowa Siewczyni z armią kamiennych golemów oraz podsłuchującym bluszczem. 

Zaczynając czytać, miałam wrażenie, że książka nie jest dla mnie. Dość duże opisy wszystkiego zawsze mnie tłamszą, ale po czasie przywykłam do tego, i miałam większą wiedzę, o co chodzi w książce, kto jest kim, bo pojawia się troszkę nazwisk i imion. Bohaterowie stawali się ciekawsi z każdym rozdziałem, a samo pojawienie się tajemniczej wyspy i ludzi mieszkających tam zaciekawiło mnie bardzo.

Nie mogę zapomnieć o golemach, którzy są bardzo kontrowersyjnymi postaciami. Twarde nieczułe wyciosane z kamienia postacie z duszami ludzi, którzy po rytuale stają się pustym ciałem egzystującym w nicości. 

W opowieści nie brak intryg, potrafi zadziać się brutalnie, a to wszystko miesza się ze zgiełkiem tłamszonego pomału miasta. 


Bardzo chciałam pochwalić sam warsztat pisarski autorki, która pisze lekko i potrafi zaciekawić czytelnika. Pani Agnieszce widać nie brak pomysłów, a jeszcze wszystkiego nam nie zdradza, co pozwala czekać na kolejne jej odsłony. Sam pomysł na całą historię jest całkiem dobry i myślę, że znajdzie duże grono odbiorców.

Jeśli lubicie wymyślony świat od podstaw, z ciekawie wykreowanymi postaciami sięgnijcie po książkę. 

AGNIESZKA OSIKOWICZ-CHWAJA

⚜️ Widok ze wzgórza odciętych głów ⚜️


Od samego początku zostajemy wprowadzeni dość szczegółowo w świat Ainiki miasta, które jako jedyne nie zostało jeszcze wciągnięte w rygorystyczny chaos kraju. Do czasu gdy pojawia się nowa Siewczyni z armią kamiennych golemów oraz podsłuchującym bluszczem. 

Zaczynając czytać, miałam wrażenie, że książka...

Dzięki uprzejmości autorki miałam możliwość przeczytać "Widok ze wzgórza odciętych głów". Jaka to była dobra książka!

Zostajemy wprowadzeni do świata niebezpiecznego, chaotycznego, który mimo to jest uznawany za raj. Do czasu. Gdy przybywa nowa Siewczyni Sprawiedliwości zaczynają dziać się rzeczy, które nie mieszczą się w głowie. Ainika ma się stać taka jak reszta kraju. Podporządkowana. Betonowe golemy oraz złowrogi bluszcz to tylko niektóre z narzędzi. Jak poradzą sobie z tym bohaterzy?

Na początku bardzo trudno było mi się wgryźć w fabułę. Musiałam się bardzo skupiać na czytaniu zanim ogarnęłam nazwy miejsc oraz imiona bohaterów. Jak już przebrnęłam przez trudny początek było na szczęście tylko lepiej. Wciągnął mnie świat wykreowany przez autorkę. Z wielką uwagą śledziłam losy Siranuka i byłam ogromnie ciekawa czy wyjdzie z opresji cało. Idea golemów była zatrważająca. To naprawdę okrutne narzędzie by podporządkować ludzi. Po przeczytaniu całej książki poczułam niedosyt. Chciałabym wiedzieć jakie są dalsze losy bohaterów. Zdecydowanie tutaj widzę potencjał na kolejne części. Muszę zwrócić uwagę na warsztat autorki, który jest wyśmienity. Naprawdę dobrze się to czytało, a przy fantastyce nie jest to takie oczywiste. Ta książka zaintrygowała mnie na tyle, że mam ochotę sięgnąć po inne powieści pisarki. Mam nadzieję, że będą co najmniej tak dobre jak "Widok ze wzgórza odciętych głów"

Dzięki uprzejmości autorki miałam możliwość przeczytać "Widok ze wzgórza odciętych głów". Jaka to była dobra książka!

Zostajemy wprowadzeni do świata niebezpiecznego, chaotycznego, który mimo to jest uznawany za raj. Do czasu. Gdy przybywa nowa Siewczyni Sprawiedliwości zaczynają dziać się rzeczy, które nie mieszczą się w głowie. Ainika ma się stać taka jak reszta kraju....

RECENZJA

🌿"WIDOK ZE WZGÓRZA ODCIĘTYCH GŁÓW"🌿

AUTOR:
Agnieszka Osikowicz-Chwaja - Autorka

Wydawnictwo Stara Szkoła

"Powoli, zdradliwe zaczął się w nią wsączać strach, a jego ukrywanie pożerało większość sił Mariki. Nauczyła się nakładać maski, miała ich na podorędziu sporo. Zima, kpiąca, drapieżna, obojętna, pełna obrzydzenia, gniewna. Lecz bała się, że zaczną pękać, a przez coraz szersze szczeliny w najbardziej niekorzystnym momencie wyjdą jej prawdziwe emocje."

Widok ze wzgórza odciętych głów to książka z kategorii fantasy.
Powieść wielowątkowa, którą cechuje spora zawiłość, gdzie układ polityczny jest szeroko zarysowany. Pokazane jest społeczeństwo, które jest pozbawiane głosu, stłamszone, władza mówi, co mają myśleć, robić, a każdy rodzaj buntu, jest od razu pacyfikowany
Poprzez rytuał, skazańcy ponoszą karę gorszą niż piekło. Władza zmusza ich do robienia rzeczy, z powodu których zaczynają nienawidzić samych siebie.
Jest to książka, którą przeczytałam się z ciekawością i ogromną przyjemnością. Ciekawa byłam, jak autorka rozwinie fabułę.
Autorka miała naprawdę ciekawy pomysł na fabułę książki, który wciąga.
Na pewno trzeba czytać uważnie, aby coś nam nie umknęło.

Autorka stworzyła świat, który stał się dla mnie ucieczką od świata rzeczywistości. Zostałam zabrana w ciekawą podróż do malowniczej krainy, pełnej magi i w której bohaterowie będą musieli wolność okupić, cierpieniem, bólem.
Staną przed trudnymi wyborami i nie wiadomo czy wróg tak naprawdę nie okaże się przyjacielem.
Agnieszka Osikowicz-Chwaja ma bogatą wyobraźnię, lekkie pióro i obrazowe, opisy plastyczne.

Książka jest pełna przeróżnych wątków i bohaterów, którzy odgrywają kluczową rolę w tej historii.
Historia przepełniona emocjami, tajemnicami, intrygami, walką o wolność, posiada również magiczne wątki, nadzieję.
Ciekawe były wątki rytuału tworzenia golemów i służebnych. Budził delikatnie grozą.

Bohaterowie świetnie scharakteryzowani, wielowymiarowi, są skomplikowani. Postać, która wydaję się zła, potrafi mieć i drugą twarz.
Mamy postacie złe do szpiku kości, dobre, zagubione. Postacie, które zapadną w pamięć.

Siranuk Karyala ma winnicę i swoje tajemnice.
Bardzo tajemnicza i intrygująca postać.

Tamas Brigitt Siewca Sprawiedliwości, który, pomimo że robił, straszne rzeczy starał się utrzymać Anikę we względnej niezależności, ale na jakie pozwalały warunki. Aby ludzie ponosili jak najmniejsze ofiary. Niestety ofiary musiały być. Ta postać była intrygująca, ponieważ nie wiadomo, co myślał i co mógł zrobić w danym momencie.

"Wierzył w to, że Anikę należy poskromić, porzucić na kolana, że rozkazy Pierwszego Obrońcy i Siewczyni Sprawiedliwości należy wypełniać co do joty. Gdyby to było możliwe, drżałby z podekscytowania i sam wskazywałby dodatkową inicjatywę."

Trafiamy, do Aniki regionu gdzie rządzi pozorna wolność, pogrążona w chaosie, zbyt chaotyczna, przeżarta rozpustą, kolorowa i hałaśliwa. Anika miała dostarczać rządzącym dobrobyt, który słynęła, zielone perły, małże, wino, tkaniny, kawior, tych rzeczy pożądano i były oficjalnie zakazane wszędzie poza nią i wśród najwyższych przedstawicieli prorewolucyjnej władzy.
Z zamordowanego zdrajcy Hakoba Tiigrana zrobiono bohatera, który został ożywiony.
Tylko to zwiastowało nowe czasy, nowe rządy, które nadchodziły nieuniknione. Wraz z nową Siewczyni Sprawiedliwości nadchodziły nowe niekoniecznie dobre. Strach padł na mieszkańców. Anikę chciano poskromić ją i rzucić na kolana.
Władza również potrzebowała ofiar.
W Tarbagarze Rytuał miał być przestrogą, dla wszystkich, którzy chcieli się buntować. Polityczni wichrzyciele za swój bunt głupotę zamykano do betonowych pułapek.

Czy Anika zmieni się w grobowiec, betonowych golemów?

Jaką rolę odegra Birgitt.

Kim okaże się Siranuka Karyala?

Czy uratują Siranuka z łap władzy?

Polecam fanom klimatów fantasy .

RECENZJA

🌿"WIDOK ZE WZGÓRZA ODCIĘTYCH GŁÓW"🌿

AUTOR:
Agnieszka Osikowicz-Chwaja - Autorka

Wydawnictwo Stara Szkoła

"Powoli, zdradliwe zaczął się w nią wsączać strach, a jego ukrywanie pożerało większość sił Mariki. Nauczyła się nakładać maski, miała ich na podorędziu sporo. Zima, kpiąca, drapieżna, obojętna, pełna obrzydzenia, gniewna. Lecz bała się, że zaczną pękać,...