Milczenie

Zachowaj ciszę albo giń

Jak to jest nie stać już na szycie łańcucha pokarmowego? Bezradnie patrzeć jak inny agresywny i ekspansywny gatunek rozwala ekosystem w drobny mak? Musieć uciekać, chociaż za bardzo nie ma dokąd? Nie móc rozmawiać, śpiewać, śmiać się, płakać? Jak to jest żyć w świecie, w którym najmniejszy dźwięk oznacza śmierć?

Brzmi znajomo? Powinno. Ale jeśli wasze pierwsze myśli kierują się ku „Cichemu miejsc”u (2018), to muszę was nieco rozczarować. „Milczeniu” Tima Lebbona jest bowiem bliżej do netflixowej „Ciszy” (2019). Ci, którym film się podobał zapewne się ucieszą, chociaż nie sądzę by była to liczna grupa widzów, a ci którzy uznali go za koszmarny paździerz, mogą poczuć się zaniepokojeni. Nie martwcie się jednak, chociaż to nieco przewrotne, książka i jednym i drugim powinna przypaść do gustu. Bo chociaż motyw przewodni jest ten sam, a fabuły są bardzo zbieżne, to film i książkę różnią detale, które nadają głębi tej drugiej.

Wszystko zaczyna się w Mołdawii, gdzie grupa naukowców, na swoje nieszczęście, dociera do jaskiń, które powinny pozostać na zawsze odcięte od świata zewnętrznego. Wydostają się z nich bowiem niezwykle krwiożercze, pterodaktylopodobne monstra, wrażliwe na najcichszy odgłos. Wszystko co usłyszą stanowi dla nich sygnał do natychmiastowego, gwałtownego ataku i żerowania. A, że ludzkość, ze swoimi głośnymi generatorami, silnikami i gadżetami, tkwi w nieustannym hałasie, nie jest przygotowana do walki z takim przeciwnikiem, po kilku dniach pogrąża się więc w całkowitym chaosie. Rodzina nastoletniej Ally próbując uciec przed zagrożeniem, które w tej sytuacji z całą pewnością stanowi większe skupisko ludzi, wyrusza w bardziej odludne tereny. Tam szybko okazuje się jednak, że nie tylko ślepe kreatury są niebezpieczne. Nie zapominajmy bowiem, że człowiek przecież również jest dosyć bezwzględnym drapieżnikiem. A gdy walczy o przetrwanie, traci wszelkie skrupuły.

Dramatyczne wydarzenia obserwujemy z dwóch perspektyw: głowy rodziny, Huwa, i jego głuchej córki Ally. Towarzysząc im podczas ucieczki z rodzinnego miasteczka obserwujemy dokonującą się w nich przemianę, kolejne etapy godzenia się z sytuacją i przystosowania do niej. Ten nieunikniony proces jest szczególnie widoczny podczas, gdy dziewczyna serfuje po sieci sprawdzając kolejne doniesienia o morderczych wespach i wciąż mając nadzieję na ratunek. Media społecznościowe z jednej strony osaczają ją nadmiarem rozpaczliwych informacji, z drugiej są miejscem dającym poczucie bezpieczeństwa, ostatnim bastionem starego porządku i normalności. Ale i one, pod wpływem zdarzeń, się zmieniają, niestety głównie w „sieć nienawiści”. Szkoda, że tak ciekawy wątek został w filmie potraktowany po macoszemu. Zresztą nie tylko on. Twórcy poszli na skróty i nie zadbali o to, by pewne kwestie widzowi wyjaśnić, jakby założyli, że każdy przeczytał książkę i sobie to i owo dopowie. Kiepsko poradzili sobie również z wykreowaniem głębi emocjonalnej postaci, opętanego Wielebnego, problemami głuchej dziewczyny, która nie słyszy zagrożenia, a na zaproponowane przez nich banalne zakończenie najlepiej spuścić kurtynę - nomen omen - milczenia. Te książkowe jest mniej bajkowe, za to prawdziwsze i zmuszające do refleksji chociażby nad nieuniknionymi zmianami, utratą wiary w dotychczasowy system wartości. Więc tak kochani: „Milczenie” pod każdym względem jest lepsze od „Ciszy”.

„Milczenie” nie jest powieścią specjalnie ambitną ani odkrywczą, nie znajdziemy w niej niczego, o czym byśmy już wcześniej nie czytali. To zlepek klisz i efekciarskich chwytów, złożonych jednak na tyle sprawnie, że tworzą całkiem przyjemne czytadło, w którym autor opisał typowe zderzenie cywilizacji z naturą, struktury z chaosem i stabilizacji z płynnością. Zgodnie z tym, że Matka Ziemia, w imię zasady oko za oko, pożre w końcu swoje wyrodne dzieci, horror ekologiczny Tima Lebbona wieszczy nam koniec takiego świata, jaki znamy.

http://alicya.pl/milczenie-tim-lebbon/

Zachowaj ciszę albo giń

Jak to jest nie stać już na szycie łańcucha pokarmowego? Bezradnie patrzeć jak inny agresywny i ekspansywny gatunek rozwala ekosystem w drobny mak? Musieć uciekać, chociaż za bardzo nie ma dokąd? Nie móc rozmawiać, śpiewać, śmiać się, płakać? Jak to jest żyć w świecie, w którym najmniejszy dźwięk oznacza śmierć?

Brzmi znajomo? Powinno. Ale jeśli...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jest przepełniona niesamowitymi zwrotami akcji. Bardzo dużo się w niej dzieje.
Mamy do czynienia z stworami, które atakują tylko wtedy, gdy usłyszą jakiś dźwięk. Ale jak być zupełnie cichym? To nie wykonalne.. Jednak nasi bohaterowie całkiem dobrze sobie z tym radzą.

Ally w wyniku wypadku samochodowego traci słuch. Cała rodzina jest zmuszona na nowo uczyć się żyć, porozumiewając się w języku migowym. Nie przypuszczają, że pewnego dnia sposób bezgłośnego porozumiewania się może uratować im życie..
Cała akcja rozpoczyna się od odkrycia przez naukowców nowych jaskiń. Badacze wchodzą do jednej z nich budząc do życia bestie, które nigdy nie były obecne na świecie, a całe życie spędziły w ciemnej jaskinii. Ślepe potwory poruszają się zmysłem echolokacji.
Polują, kierując się wyłącznie słuchem. Z tego powodu najbardziej zagrożone są miejsca gęsto zaludnione. Mowa jest o katastrofie.
Jak więc można bezgłośnie uciec z zaatakowanego miasta?
Rodzina Andrewsów stawia na ucieczkę do rodzinnego domu ojca Ally. Przed nimi długa i niebezpieczna droga, a każdy ruch może zwrócić uwagę niebezpiecznych wesp. Zwierzęta te rozmnażają się w szybkim tempie.

Niesamowita historia o ciszy, o walce z nierównym przeciwniekiem. Walce o życie..

Książka jest przepełniona niesamowitymi zwrotami akcji. Bardzo dużo się w niej dzieje.
Mamy do czynienia z stworami, które atakują tylko wtedy, gdy usłyszą jakiś dźwięk. Ale jak być zupełnie cichym? To nie wykonalne.. Jednak nasi bohaterowie całkiem dobrze sobie z tym radzą.

Ally w wyniku wypadku samochodowego traci słuch. Cała rodzina jest zmuszona na nowo uczyć się żyć,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tim Lebbon, autor Obcego czy Świtu Jedi, publikuje kolejną książkę. Już samo nazwisko autora sprawia, że można poczuć na plecach ciarki. A jeśli należymy do grona osób, które oglądały „Ciszę” na Netflixie, to „Milczenie” jest książką, z którą koniecznie trzeba się zapoznać (i mogę powiedzieć, że emocje przy czytaniu tej książki są znacznie lepsze niż przy filmie).
16-letnia Ally w wyniku wypadku samochodowego traci słuch. Cała rodzina na nowo uczy się żyć, rozmawiając w języku migowym. Nie przypuszczają, że pewnego dnia sposób bezgłośnego porozumiewania się może uratować im życie. Cała akcja rozpoczyna się w momencie odkrywania przez naukowców nowych jaskiń w Rumunii. Badacze wchodzą do jednej z nich i tym samym budzą do życia bestie, które nigdy nie były obecne na świecie – całe życie spędziły w ciemnej jaskinii, dlatego też ślepym potworom w poruszaniu się pomaga zmysł echolokacji.
— Wygląda na to, że są ślepe. Polują, kierując się wyłącznie słuchem. Z tego powodu najbardziej zagrożone są tereny zabudowane i gęsto zaludnione. Nie znamy dokładnej liczby ofi ar śmiertelnych, ale nasze źródła z Mołdawii, Rumunii i Ukrainy mówią o katastrofi e.
Po kilku godzinach od wejścia do jaskini okazuje się, że żaden z naukowców nie przeżył spotkania ze stworami, a tempo ich przemieszczania się pozwala zakładać, że żaden z europejskich krajów nie jest już bezpieczny. Gdy Ally widzi te obrazy w telewizji, wie już, że stworzenia będzie bardzo trudno powstrzymać. Rodzina dziewczyny zaczyna zastanawiać się, czy powinni się ewakuować w bezpieczne miejsce. Gdy podejmują decyzję, bestie nadlatują nad terytorium Francji. Doświadczenia z zaatakowanych wschodnioeuropejskich stolic pokazują, że wespy reagują na hałas i atakują osoby, które usłyszą. Jak więc można bezgłośnie uciec z miasta? Rodzina Andrewsów stawia wszystko na jedną kartę. Próbują dostać się do rodzinnego domu ojca Ally. Przed nimi długa i niebezpieczna droga, a każdy ruch może zwrócić uwagę niebezpiecznych wesp – stworów wyglądających jak koty ze skrzydłami, składających jajka w martwych ludziach i rozmnażających się w niewyobrażalnym tempie.
Przypomniał sobie blady kształt na koszu, który ich zaatakował, rozpostarte skrzydła, odepchnięcie Kelly, a potem nagły ruch w miejscu, gdzie stwór usłyszał głos, trzepot, rozdziawiony pysk... wszystko to wracało do niego raz za razem i wciąż dopisywał do tego inne zakończenie. Kelly ze stworem na twarzy. Jude, któremu wespa rozdzierała szyję. Poświęcił krótką chwilę na zbadanie martwego stworzenia. Zęby były niezwykle ostre i kojarzyły mu się z piranią. Krępe łapy kończyły się długimi pazurami, podobnie jak końcówki skrzydeł przypominających skrzydła nietoperza. Kapała z nich przezroczysta ciecz. Być może trucizna. Jak na swoje niewielkie rozmiary stwór był bardzo dobrze uzbrojony.
Życie w ciszy musi być niezwykle trudne. Szczególnie, gdy wiesz, że od tego zależy Twoje dalsze życie. Gdy wiesz, że jeden dźwięk może spowodować, że stado potworów uzbrojonych w zęby rzuci się na Ciebie i Twoją rodzinę. A każdy krzyk przywoła ich jeszcze więcej. Jakie to uczucie, gdy musisz milczeć, gdy wieczorne rozmowy zastępują wiadomości wymieniane na kartce, pisane z wielką ostrożnością, by dźwięk długopisu na papierze nie zachęcił bestii do ataku. A co gdy okazuje się, że nie tylko wesp musisz się bać? Gdy pojawia się obok Ciebie ktoś, kto w sporym obłąkaniu widzi w Tobie jedyną szansę na przetrwanie?
Skrzywił się, otwierając szerzej usta i opuścił nieco głowę, prezentując nam zakrwawiony, owinięty szmatką kikut zmasakrowanego języka. Zadrżałam, przyłożyłam dłoń do twarzy i cofnęłam się o kilka kroków. Tata stał bez ruchu. Widziałam zbielałe kostki jego dłoni zaciśniętych na kiju od miotły. Więc o to chodzi, pomyślałam, patrząc na wciąż uśmiechającego się Wielebnego. To właśnie próbowałam dostrzec. On jest po prostu szalony.
Książkę Milczenie czytało mi się bardzo przyjemnie. Choć była to mieszanka horroru i sci-fi, cała historia mocno mnie wciągnęła i z niecierpliwością czekałam na zakończenie. Sylwetki bohaterów są opisane bardzo dobrze, w łatwy sposób możemy sobie wyobrazić jak wygląda Ally, jej rodzice, brat czy babcia. Wraz z kolejnymi stronami lektury poznajemy rodzinę Andrewsów coraz bliżej i stajemy się jej częścią – uciekając przed wespami, dbając o siebie wzajemnie i starając się nie popaść w jeszcze większe tarapaty.

Tim Lebbon, autor Obcego czy Świtu Jedi, publikuje kolejną książkę. Już samo nazwisko autora sprawia, że można poczuć na plecach ciarki. A jeśli należymy do grona osób, które oglądały „Ciszę” na Netflixie, to „Milczenie” jest książką, z którą koniecznie trzeba się zapoznać (i mogę powiedzieć, że emocje przy czytaniu tej książki są znacznie lepsze niż przy filmie).
16-letnia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli ktoś żyje kinem grozy i literaturą horroru nie trudno zauważyć, że popularnością cieszą się historie na wzór filmu Ciche miejsce w reżyserii Johna Krasinskiego albo netfliksowej Ciszy. Podobnych opowieści nie brakuje w literaturze, a jedną z nadchodzących jest Milczenie Tima Lebbona, będąca adaptacją wspomnianej Ciszy. Tak jest, autor kilku powieści z Obcym – m.in. Alien vs. Predator: Armageddon, Alien: Out of the Shadows: An Audible Original Drama i Alien: Invasion, a także Świt Jedi: W nicość i serii dark fantasy Noreela, napisał kolejny horror.

Brytyjski pisarz u fundamentu swojej historii położył stworzenia, które żyjąc w odosobnieniu, nauczyły się poruszać za pomocą słuchu. Zamknięte niegdyś w jaskiniach zostają uwolnione za sprawą grupy badaczy. “Wespy” mnożą się na potęgę, żywią się mięsem, a ich pazury w kilka sekund rozrywają wszystko, co się rusza. Niczym zaraza rozprzestrzeniają się po całej Europie, niosąc zniszczenie, cierpienie i zgubę wszystkim, którym nie udało się zachować ciszy. Z kolei czytelnicy dowiadują się o groźnych istotach, śledząc losy nastoletniej Ally i jej rodziny.

Milczenie to sztandarowy przykład, że dobry pisarz nawet z wtórnego pomysłu potrafi wykrzesać iskry, które wynagrodzą niejednego wytrwałego czytelnika. Dlaczego wynagrodzą? Nim przejdziemy do najbardziej dramatycznych, a co za tym idzie najciekawszych momentów, wpierw czeka nas trochę zarysu świata i panujących między bohaterami relacji. Przez pierwsze rozdziały książka nie robi zbyt dobrego wrażenia. Historia rozwija się spokojnie, postacie często zbyt wiele rzeczy poddają w analizę, a czające się na obrzeżach niebezpieczeństwo zbiera żniwo dopiero w drugiej połowie książki. Brytyjski pisarz dość skrupulatnie zarysowywał i kładł fundamenty pod nadchodzące wydarzenia. Pierwsza połowa powieści skupia się na wzajemnych relacjach, wspomnieniach oraz tragedii, jaka dotknęła rodzinę Ally. Ciężko mówić więc o panującym napięciu, bowiem trochę na nie poczekamy. Podobnie jest z rozwojem wydarzeń i nawarstwiającymi się problemami, jakie generują Wespy – no cóż… najlepsze autor zostawia na koniec. I dopiero wtedy ciężko oderwać się od książki.

Więcej wrażeń z lektury znajdziecie na Wypowiemsie.pl:
http://wypowiemsie.pl/recenzja-milczenie/

Jeśli ktoś żyje kinem grozy i literaturą horroru nie trudno zauważyć, że popularnością cieszą się historie na wzór filmu Ciche miejsce w reżyserii Johna Krasinskiego albo netfliksowej Ciszy. Podobnych opowieści nie brakuje w literaturze, a jedną z nadchodzących jest Milczenie Tima Lebbona, będąca adaptacją wspomnianej Ciszy. Tak jest, autor kilku powieści z Obcym – m.in. ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wyobraźcie sobie, że świat, który znacie, przestaje nagle istnieć. Pojawiają się stwory, które przynoszą śmierć, gdy tylko usłyszą jakiś dźwięk. Nie sposób się przed nimi ochronić. Chyba że zachowacie ciszę.

Ally i jej najbliżsi musieli nauczyć się języka migowego, by móc się porozumiewać. Dziewczyna od kilku lat nie słyszy. Śledząc informacje, dowiaduje się, że z jaskini wydostały się siejące spustoszenie bestie. Nie dość, że polują stadnie, są szybkie, to jeszcze rozmnażają się w zastraszającym tempie. Wojsko nie jest w stanie sobie z nimi poradzić. Ludzie mogą jedynie zachować milczenie, by nie stać się ich ofiarą.

Byłam bardzo ciekawa tej książki, ale jednocześnie nieco się jej obawiałam. Nie tylko dlatego, że bohaterką powieści była nastoletnia dziewczyna, a swoje lata już mam i za młodzieżą niespecjalnie nadążam. Nie wiedziałam, czy ta historia przypadnie mi do gustu, jednak muszę powiedzieć, że przepadłam przy jej czytaniu. To nie jest książka dla ludzi o słabych nerwach. Niektóre opisy są dość obrzydliwe, dlatego odradzam raczej jedzenie w trakcie czytania. Czułam, jak żołądek podjeżdża mi do gardła, gdy przeczytałam opis wesp. Coś okropnego.

Bohaterowie są wykreowani w taki sposób, że wierzy się w nich. Co prawda może i nie każdą ich decyzję się popiera, ale nie pozostają czytelnikowi obojętni. Zwłaszcza w późniejszym czasie, gdy akcja się rozwija i wespy się rozprzestrzeniają.

Niektóry opisy wciskają w fotel i można czuć niepokój w trakcie lektury. Ja na dodatek boję się nietoperzy i ptaków, więc to było dla mnie spore wyzwanie. Udało mi się jednak zżyć z bohaterami i przeżywałam to, co się działo. Każda strata była dla mnie w pewien sposób bolesna. Jeśli chcecie poczuć na ciele dreszczyk emocji, to myślę, że może to być propozycja dla Was.

www.czytelnia-mola-ksiazkowego.pl

Wyobraźcie sobie, że świat, który znacie, przestaje nagle istnieć. Pojawiają się stwory, które przynoszą śmierć, gdy tylko usłyszą jakiś dźwięk. Nie sposób się przed nimi ochronić. Chyba że zachowacie ciszę.

Ally i jej najbliżsi musieli nauczyć się języka migowego, by móc się porozumiewać. Dziewczyna od kilku lat nie słyszy. Śledząc informacje, dowiaduje się, że z jaskini...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moje wrażenia po lekturze: http://www.jejspojrzeniem.com.pl/2020/01/milczenie-tim-lebbon-recenzja.html

Moje wrażenia po lekturze: http://www.jejspojrzeniem.com.pl/2020/01/milczenie-tim-lebbon-recenzja.html

Pokaż mimo to