Rewelacyjnie zbudowany świat. Bardzo się wciągnęłam w opowieść i losy bohaterów.

Rewelacyjnie zbudowany świat. Bardzo się wciągnęłam w opowieść i losy bohaterów.

Książka jest spójna trzyma dobry poziom i jest satysfakcjonującym zakończeniem cyklu z furtką do dalszych historii w uniwersum. Zakończenie ciekawe choć pojawia się lekko "z niczego" i kończy ważny wątek jednym rozdziałem. Ponadto łatwość z jaką jeden oddział pokonuje drugi jest nieco naciągana, ale rozumiem szkoda byłoby stracić ciekawe postacie w walce ze statystami. Historia jest spójna i logiczna może czasem nieco zbyt prostolinijna i nie pytająca o detale ale mogłaby się wydarzyć i ludzie są z reguły dobrze oddani. Zarówno strach, oportunizm czy poczucie zakłopotania są tu naprawdę nieźle ukazane. Najlepsza część serii która podbiła zalety jedynki i wymazała ogrom grzeszków drugiej części.

Z wad wspomniana wcześniej pojawiająca się kompletnie od czapy a nader ważna scena fabularna. Po za tym fakt że antagoniści raczej są prości. Nie mają głębi każdy jest taki jaki jest bo...(jedno zdanie czasem jeden zwrot lub nawet jedno słowo). W przypadku niektórych sprawdza się to dobrze ale czasem gdy widzisz złego złola który robi złe rzeczy w zły sposób ze złych pobudek (których nie znamy) to takie nieco rozczarowujące. Nadal jednak pozycja warta polecenia i cały cykl bardzo na plus. Średnio za całość pewnie ok 6.7/7 na 10.

Ps: Ale czytając te wszystkie "sprawiedliwe" oceny 10/10 to nadal człowiekowi robi się lekko niedobrze.

Książka jest spójna trzyma dobry poziom i jest satysfakcjonującym zakończeniem cyklu z furtką do dalszych historii w uniwersum. Zakończenie ciekawe choć pojawia się lekko "z niczego" i kończy ważny wątek jednym rozdziałem. Ponadto łatwość z jaką jeden oddział pokonuje drugi jest nieco naciągana, ale rozumiem szkoda byłoby stracić ciekawe postacie w walce ze statystami....

Cudowna,mam tylko nadzieję że to nie koniec.

Cudowna,mam tylko nadzieję że to nie koniec.

W kraju pustoszonym przez wojnę domową, rebelia zyskała przewagę i wkrótce zwycięży , tylko czy to oznacza koniec rozlewu krwi 🤔 Niestety niektórzy potrzebują wrogów z którymi można walczyć , a kapitan Sidort szybko się przekona ,ze łatwo się nim stać ,zwłaszcza gdy ramię w ramię z wojskami idą fanatycy nowej krwawej bogini 🙈🙈🙈 , ale magia zaklęta w lasach tez ma swoje do pokazania. Czy kapitanowi i jemu ludziom uda się ujść z tego wszystkiego w jednym kawałku …
Oczywiście jeśli chcecie to wiedzieć to koniecznie przeczytajcie 😅😁
Zakończenie tej porywającej historii nie mogło być według mnie lepsze,a autorka jak zwykle stworzyła i klimatyczne miejsca i bohaterów których się kocha z ich wadami ( Sidort❤️) ,a przede wszystko poruszyła ważne kwestie o totalitaryzmie,wojnie, fanatyzmie religijnym i świetnie ukazała jak „rewolucja zjada swoje dzieci „ To mocna trylogia i naprawdę warto ją poznać , a Popiolom wystawiam zasłużone 10/10🔥🔥🔥💛💛💛

W kraju pustoszonym przez wojnę domową, rebelia zyskała przewagę i wkrótce zwycięży , tylko czy to oznacza koniec rozlewu krwi 🤔 Niestety niektórzy potrzebują wrogów z którymi można walczyć , a kapitan Sidort szybko się przekona ,ze łatwo się nim stać ,zwłaszcza gdy ramię w ramię z wojskami idą fanatycy nowej krwawej bogini 🙈🙈🙈 , ale magia zaklęta w lasach tez ma swoje do...

Rebelia zmierza do ostatecznego zwycięstwa. Chciałoby się rzec, szczęśliwego. Ale zwycięscy nie świętują. Im potrzebni są wrogowie i szukają ich we własnych szeregach. Ramię w ramię z bestialskimi przywódcami kroczą okrutni kapłani bogini Horeny.
Kapitan Sidort i jego kompania otrzymują ostatnie zadanie w tej wojnie, które doprowadzi nie tylko do śmierci wielu osób, ale i rozłamu w jednolitym dotąd oddziale. Do głosu dojdą najgorsze instynkty, a magia coraz śmielej rozlewa się po otoczeniu i nawet Ager nie broni się już przed swoimi umiejętnościami.

Obudziłam się rano i sięgnęłam po tę część ,,tylko na chwilę", a skończyło się na tym, że nie mogłam się od niej oderwać i cały dzień chodziłam z nią pod pachą podczytując, by na koniec dnia móc powiedzieć: wow! Ona znowu to zrobiła!
Znowu mnie porwała do swojego świata, tak rzeczywistego, pełnemu ognia i dymu, krwi, świstu strzał, brutalności, pojedynków, śmierci, chaosu i przemyśleń.
Gdzie wszechobecna magia zatacza coraz szersze kręgi, by wreszcie uderzyć i sięgnąć po sprawiedliwość.
Nie wiem jak Agnieszka to robi, ale z lekkością suniemy po tym mrocznym świecie i nie mamy ochoty go opuszczać.
Wszystko jest plastyczne i dopracowane w najdrobniejszym szczególe, łącznie z zakończeniem.
Ta książka, zresztą jak cała trylogia, jest na najwyższym poziomie i moim zdaniem zadowoli najbardziej wymagającego czytelnika.
Jeśli więc lubicie tajemnicze krainy z wyrazistymi bohaterami, gdzie nie ma nudy i która ukaże Wam nie tylko magiczne, ale i ziemskie oblicze człowieka, okrutnego i bezwzględnego, bez żadnych zasad, to zapraszam do czytania.
Ogromnie polecam!!!

Rebelia zmierza do ostatecznego zwycięstwa. Chciałoby się rzec, szczęśliwego. Ale zwycięscy nie świętują. Im potrzebni są wrogowie i szukają ich we własnych szeregach. Ramię w ramię z bestialskimi przywódcami kroczą okrutni kapłani bogini Horeny.
Kapitan Sidort i jego kompania otrzymują ostatnie zadanie w tej wojnie, które doprowadzi nie tylko do śmierci wielu osób, ale i...

"Kapitan jeszcze chwilę siedział na parapecie. Nie spieszyło mu się do powitań, a do końca rozdziału czytanej książki zostały mu tylko cztery strony".

Jak każdy z nas, uwielbiacie książki, od których nie sposób się oderwać, prawda? I niczym kapitan Asger Sidort w wymienionym powyżej cytacie z "Popiołów na rozstajach" Agnieszki Osikowicz-Chwaja, czytamy "byle do końca rozdziału", a potem "jeszcze tylko jeden rozdział"... bo inaczej się nie da! No i wspominana tu książka dokładnie taką jest! Ba! Cały cykl Opowieści Starych Drzew!

Autorka rewelacyjnie buduje napięcie w swoim nabrzmiałym od mrocznego klimatu dark fantasy, a przedstawiany świat i jego bohaterowie wzbudzają wielkie zainteresowanie czytelnika. Miałam tak już od "Pamięci lasu" (czyli pierwszego tomu). A czego możemy się spodziewać po trzecim tomie cyklu? Wielu ciężkich czy beznadziejnych sytuacji dla paradoksalnie wygrywającej wojnę strony. A szczególnie dla honorowego i cudownego i (tu wstawcie kilka epitetów zachwytu) Asgera. O jaaa, no ten mroczny i często pesymistyczny klimat był genialny! Przenosimy się na miejsce akcji znane kapitanowi Sidortowi z jego arystokratycznego dzieciństwa i sposób, w jaki to na niego rzutuje, szczerze łapie za serce. Mówię Wam, kilka razy będziecie mieć tutaj łzy w oczach. W jednym momencie to wręcz ryczałam... Budowanie relacji, ich zmienność, nastrojowość i malutka szczypta tajemniczej magii, która niekiedy wyłania się zza starych drzew. A co równie ważne, doskonały styl pisarski, dzięki któremu nie tylko przeżywamy przedstawiane wydarzenia, ale również odczuwamy podskórną przyjemność związaną z tak dobrym warsztatem. To się czuje, wierzcie mi.

Kocham tę serię! Agnieszka jest moim zdaniem w czołówce polskich pisarzy fantasy! To moje 10/10 gwiazdek! I jeśli dzięki moim zachwytom przeczytacie Opowieści Starych Drzew, to zrobicie ze mnie bardzo szczęśliwego człowieka ;)

"Kapitan jeszcze chwilę siedział na parapecie. Nie spieszyło mu się do powitań, a do końca rozdziału czytanej książki zostały mu tylko cztery strony".

Jak każdy z nas, uwielbiacie książki, od których nie sposób się oderwać, prawda? I niczym kapitan Asger Sidort w wymienionym powyżej cytacie z "Popiołów na rozstajach" Agnieszki Osikowicz-Chwaja, czytamy "byle do końca...

Świetne zakończenie naprawdę dobrej serii. Rzadko zdarza mi się czytać trylogie, które są tak równe, jak "Opowieści Starych Drzew" - zwykle umiem wskazać ulubiony tom, ale tutaj miałabym z tym trudności, bo każda z części jest jednocześnie elementem całości, ale też swoistą odrębną historią i każda tak samo dobrze napisana. Przez te książki się płynie, bo nie ma w nich ani jednego zbędnego zdania - akcja i opisy są skondensowane i wyraziste jak bohaterowie. Jeszcze długo będę wszystkim polecać tę serię. Ostatni tom nie rozczarował, wszystko skończyło się tak, jak powinno, wszystko zostało dopięte na ostatni guzik, nie było porzuconych czy zaniedbanych wątków. Kawał dobrego fantasy, skłaniającego do refleksji.
(W sumie chyba jednak muszę powiedzieć, że ostatni tom jest moim ulubionym ze względu na jedną bardzo zaskakującą bohaterkę, a także ze względu na naprawdę satysfakcjonujący finał).

Świetne zakończenie naprawdę dobrej serii. Rzadko zdarza mi się czytać trylogie, które są tak równe, jak "Opowieści Starych Drzew" - zwykle umiem wskazać ulubiony tom, ale tutaj miałabym z tym trudności, bo każda z części jest jednocześnie elementem całości, ale też swoistą odrębną historią i każda tak samo dobrze napisana. Przez te książki się płynie, bo nie ma w nich ani...

To, że jestem zakochana w Asgerze (a przecież nawet nie lubię blondynów) i w prozie Agnieszki, nie zniekształca mi odbioru i wrażeń z lektury - mogę przysiąc na co chcecie.

Jak dla mnie trzecia część, zamykająca opowieść o niepokornym kapitanie i jego kompanii, jest najlepsza.
Składa się na to i doskonały warsztat pisarski, trzymający poziom, i perfekcyjne balansowanie nastrojami, emocjami, które nie dają czytelnikowi ani sekundy wytchnienia.
Do tego dochodzi wyraźne, bo mocno wpływające na losy postaci, tło coraz mniej wojenno-powstańcze (aczkolwiek przeróżne walki wciąż trwają),a coraz bardziej polityczno-społeczno-reljgijne i każde w coraz śmielszej odsłonie radykalizmu i hipokryzji.
Jak w poprzednich częściach zostaje się wciągniętym w świat wojny, zbrodni, bestialstwa, intryg, zemsty, ale i kiełkującej miłości, lojalności, dobroci i nadziei.
Emocjonalny rollercoaster towarzyszy czytelnikowi cały czas, tym razem doprawiony pewną nutą niepokoju. W końcu to ostatni tom, zamykający opowieść. Co więc, jeśli okaże się, że niezniszczalny Sidort nie jest jednak niezniszczalny? Wiadomo to, co autorce przyszło do głowy, jako zwieńczenie historii?
Ode mnie jednak się tego nie dowiecie. Polecam przeczytać samodzielnie (zdecydowanie po obu poprzednich tomach). Należy jednak pamiętać, że jak i poprzednie części, to nie będzie lekka i przyjemna lektura. Jednak warta poświęcenia odrobiny czasu.

To, że jestem zakochana w Asgerze (a przecież nawet nie lubię blondynów) i w prozie Agnieszki, nie zniekształca mi odbioru i wrażeń z lektury - mogę przysiąc na co chcecie.

Jak dla mnie trzecia część, zamykająca opowieść o niepokornym kapitanie i jego kompanii, jest najlepsza.
Składa się na to i doskonały warsztat pisarski, trzymający poziom, i perfekcyjne balansowanie...

Są takie książki, głównie z gatunku fantastyki, które traktuję typowo rozrywkowo – jako odskocznię od codzienności, zagłębienie się w świecie nierzeczywistych zjawisk i zdarzeń. Dobrze się bawię podczas lektury, a potem, po przeczytaniu ostatniej strony, zapominam o niej. „Popioły na rozstajach” to nie jest taka książka. Na pewno nie da się jej traktować jako lekką rozrywkę i na pewno się o niej nie zapomni, gdy przewróci się ostatnią stronę…
Trzecia część świetnej serii nie odbiega poziomem od pozostałych: wciąga czytelniczkę w swój świat bez reszty. A gdy azmykasz książkę, nie sposób przestać myśleć o tym, jakie niesie przesłanie. Czy może raczej: przesłania, bo jest ich w tej serii wiele. To opowieść o wojnie i o tym, że zawsze jest absurdalna i pochłania niewinne ofiary. O władzy, która demoralizuje. O obłudzie polityki. O hipokryzji. O niebezpieczeństwie, jakie niesie ze sobą wszelki radykalizm, nawet (a może szczególnie) jeśli u jego podstaw tkwi religia, pozornie głosząca pokój.
Autorka stworzyła wyrazistych bohaterów i pokazała piękne przyjaźnie, braterstwo (i siostrzeństwo) na polu walki, poświęcenie, szacunek i wierność wobec towarzyszy broni. Pokazała też niszczycielską siłę wojny, jej brutalność i konsekwencje – niestety, obecnie możemy je oglądać „na żywo” i wiemy, że nic nie jest przesadą… Ale mamy tu też nadzieję – że zawsze znajdą się ludzie przyzwoici, wierni, uczciwi, szlachetni. I nawet, jeśli będą musieli żyć w ukryciu – to może kiedyś nadejdzie ich czas, kiedy to właśnie tacy jak oni zbudują nowy świat…
A do tego wszystkiego mamy wartką akcję, napięcie, dramatyzm, pokazy odwagi i brawury, do jakich przyzwyczaił nas Sidort… Pochłonęłam w dwa dni.
Polecam całą serię!

Są takie książki, głównie z gatunku fantastyki, które traktuję typowo rozrywkowo – jako odskocznię od codzienności, zagłębienie się w świecie nierzeczywistych zjawisk i zdarzeń. Dobrze się bawię podczas lektury, a potem, po przeczytaniu ostatniej strony, zapominam o niej. „Popioły na rozstajach” to nie jest taka książka. Na pewno nie da się jej traktować jako lekką rozrywkę...