To nie jest hip-hop. Rozmowy

Nie wiedziałem czego mogę się spodziewać po książce z wywiadami, oprócz pytań i odpowiedzi (wiadomo) ale to, jak te rozmowy przebiegały, jakie zostały zadane pytania i jakich odpowiedzi udzielili rozmówcy, przebiło moje oczekiwania. Takich wywiadów się nigdzie nie znajdzie z tymi osobami, poza tą książką. Pokazuje jak bardzo są ważni ludzie w branży muzycznej, których nie widać na pierwszym planie. Ciekawe jest to, jakie zróżnicowane mają poglądy i zajęcia poza tymi głównymi w swoim życiu. Nie myślałem, że tak bardzo ta książka mnie zmotywuje. Czytałem ją nocami i przykładowo o drugiej w nocy, chciałem wstać i zacząć coś robić pożytecznego, przysięgam.
Zachęcam do czytania i zakupu. Książka wizualnie to majstersztyk, aż chce się ją trzymać w dłoni i czytać. Spodoba się nie tylko osobom, które interesują się kulturą Hip-Hop. Jest po prostu dla wszystkich.

Nie wiedziałem czego mogę się spodziewać po książce z wywiadami, oprócz pytań i odpowiedzi (wiadomo) ale to, jak te rozmowy przebiegały, jakie zostały zadane pytania i jakich odpowiedzi udzielili rozmówcy, przebiło moje oczekiwania. Takich wywiadów się nigdzie nie znajdzie z tymi osobami, poza tą książką. Pokazuje jak bardzo są ważni ludzie w branży muzycznej, których nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Warto docenić ogrom pracy włożony w projekt przez autorów. Dzięki ich pracy można dowiedzieć się więcej o rapowym światku, tym spoza kamery klipów. Dużo informacji o ludziach z pierwszego frontu (Włodi, Żaba), jak i tych pozostających w cieniu (Woźniak, Wójcik).

Warto docenić ogrom pracy włożony w projekt przez autorów. Dzięki ich pracy można dowiedzieć się więcej o rapowym światku, tym spoza kamery klipów. Dużo informacji o ludziach z pierwszego frontu (Włodi, Żaba), jak i tych pozostających w cieniu (Woźniak, Wójcik).

Pokaż mimo to

Świetny pomysł na książkę, który udało się zrealizować z bardzo dobrymi efektami. Myślę, że „To nie jest hip-hop. Rozmowy” to pozycja obowiązkowa dla każdej osoby interesującej się muzyką rap czy kulturą hip-hop. Przyznać jednak muszę, że część rozmów czytało mi się z ogromnym zaciekawieniem, część jednak najchętniej bym ominął. Wynika to z tego, że twórczość części rozmówców znam i cenię (Pezet, Żabson, Steez), część postaci jednak jest dla mnie całkowicie anonimowa (Ania Wójcik, Tomek Woźniak, Groh), a więc ich losy i kariery niewiele mnie interesowały. Rozumiem jednak, że nie jestem pępkiem świata i te rozdziały, które dla mnie były mniej atrakcyjne, dla innych mogą być kluczową wartością tej książki. Zawsze można zresztą te mniej interesujące momenty ominąć!

Świetny pomysł na książkę, który udało się zrealizować z bardzo dobrymi efektami. Myślę, że „To nie jest hip-hop. Rozmowy” to pozycja obowiązkowa dla każdej osoby interesującej się muzyką rap czy kulturą hip-hop. Przyznać jednak muszę, że część rozmów czytało mi się z ogromnym zaciekawieniem, część jednak najchętniej bym ominął. Wynika to z tego, że twórczość części...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wywiady, których brakowało.
Przede wszystkim znakomity tytuł: „To nie jest hip-hop. Rozmowy”. Dobrze oddaje treść rozmów, które przeprowadzili Jacek Baliński i Bartek Strowski z ludźmi z branży hiphopowej. Pisanie o muzyce bywa dość niewdzięczne, szczególnie w kraju gdzie „horyzonty tu nie najszersze, marne gusta”, ale cóż począć, jak wokół tylu uzdolnionych ludzi napędzanych chęcią twórczą. Z takimi indywiduami autorzy postanowili porozmawiać o hip-hopie nadwiślańskim. Wyszło z tego dzieło o sporej objętości, ale nie objęte żadnym patronatem, żeby wpływu na treść nie było.

Powód był nie byle jaki, gdyż z grubsza muzyka, której treść książki dotyczy, świętuje u nas 20-lecie. Zbudowanie swojej pozycji, czy też szerzej sceny, nie było łatwym zadaniem. Przekonuje o tym praktycznie każda rozmowa z artystą. Do tego dochodzą również jeszcze bardziej interesujące rozmowy z wielbicielami gatunku, którzy na co dzień zajmują się wydawanie płyt i działaniami około artystycznymi (Ania Wójcik, Tytus). Nie o wszystkich twórcach wiedziałem, nim o nich przeczytałem, więc dochodzi również walor edukacyjny tej pozycji.

Widać tu szczerość i zaangażowanie twórców. Właściwie to mi się podoba najbardziej. Do tego dochodzą interesujące, czasami dość ciężkie, historie samych twórców i ich drogi do, no właśnie, sławy? Rozpoznawalności? Nie mnie to określać. Na co koniecznie warto zwrócić uwagę, to różne środowiska, z których wywodzą się artyści. Bardzo ważna książka.

Inne: http://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Wywiady, których brakowało.
Przede wszystkim znakomity tytuł: „To nie jest hip-hop. Rozmowy”. Dobrze oddaje treść rozmów, które przeprowadzili Jacek Baliński i Bartek Strowski z ludźmi z branży hiphopowej. Pisanie o muzyce bywa dość niewdzięczne, szczególnie w kraju gdzie „horyzonty tu nie najszersze, marne gusta”, ale cóż począć, jak wokół tylu uzdolnionych ludzi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwielbiam, nie żałuję ani minuty spędzonej z tą książką. Każdy z rozmówców ma coś mądrego do powiedzenia, ich dobór był naprawdę wyśmienity. Same wywiady bardzo często zaskakują i można z każdego z nich wyciągnąć coś dla siebie. Książka jest też bardzo ładnie wydana - twarda okładka, dobrej jakości papier, a także minimalistyczny wygląd i dobre łamanie tekstów.

Uwielbiam, nie żałuję ani minuty spędzonej z tą książką. Każdy z rozmówców ma coś mądrego do powiedzenia, ich dobór był naprawdę wyśmienity. Same wywiady bardzo często zaskakują i można z każdego z nich wyciągnąć coś dla siebie. Książka jest też bardzo ładnie wydana - twarda okładka, dobrej jakości papier, a także minimalistyczny wygląd i dobre łamanie tekstów.

Pokaż mimo to

Analizując polski rynek wydawniczy śmiało można stwierdzić, że książek o polskim hip-hopie jest bardzo mało. Nic dziwnego, że zapowiedź tytułu, który będzie wpisywał się w ten zakres tematyczny spotkał się tak dużym zainteresowaniem. I tak światło dzienne ujrzała książka, po którą powinien sięgnąć nie tylko miłośnik rodzimego rapu, ale także ciekaw wszelkich aspektów, które wiążą się z tą branżą. To nie jest hip-hop. Rozmowy, której autorami są Jacek Baliński i Bartek Strowski jest świetnym przykładem na to, jak przedstawić cenną wiedzę w interesujący dla czytelnika sposób.

Już sam tytuł to trochę przekora, bo jak można tak zatytułować książkę, która jest zbiorem rozmów z raperami, Dj-ami czy innymi ludźmi z branży. Jednak można, bo przecież hip-hop to nie tylko muzyka, sami raperzy, ale stojący za nimi menadżerowie, Dj, wytwórnie, hypemani czy graficy. To szereg ludzi, którzy często pracują przy całym procesie, od powstania konceptu przez jego realizację, aż do finału, jakim jest ukazanie się płyty na sklepowych punktach, czy zagrania ostatniego koncertu danej trasy. Ludzie, o których być może rzadko się mówi, a są współodpowiedzialni za sukces danego artysty czy całej wytwórni. Autorzy książki To nie jest hip-hop. Rozmowy zebrali raperów oraz inne osobistości z branży, by przybliżyć nie tylko ich sylwetki, ale trud jaki towarzyszył im przy pracy czy ciekawe historie, których nie znajdziecie w innych wywiadach. I trzeba przyznać, że faktycznie zamysł książki w tym wypadku wydaje się strzałem w dziesiątkę. Efektem jest 20 wywiadów, opatrzonych zdjęciami, grafikami Holaka oraz odpowiednimi ha sztagami.
Jacek Baliński i Bartek Strowski podjęli wielkie wyzwanie tworząc taką książkę. W końcu już samo umówienie się na wywiad z popularnym raperem z pewnością nie należało do łatwych zadań, ale zdecydowanie się opłaciło. Panowie przeprowadzili 20 wciągających rozmów, z takimi artystami jak Pezet, Kasta, Kosi czy Włodi. Również z Tytusem z Asfalt Records, Anią wójcik z Prosto czy Stasiakiem, reprezentującym Alkopoligamię. Nie zabrakło także osób, które są ważnymi postaciami w historii polskiego rapu, jak Tomek Woźniak. Rafał Grobel czy Dizkret. Początki ich kariery nie zawsze były usłane różami. Niektórzy z nich imali się różnych zajęć, jednocześnie robiąc rap i starając się rozwijać swoją pasję. Nie wszyscy pozostali aktywni stricte w branży hip-hopowej, ale wielu z nich realizuje się zawodowo w szeroko pojętej branży artystycznej, czy nawet tak jak Bilon – gastronomicznej.
Zbiór rozmów zebranych w książce To nie jest hip-hop. Rozmowy daje zupełnie inne spojrzenie na hip-hop, nie tylko z perspektywy fana, zainteresowanego dobrą muzyką czy nowym sortem odzieżowym, ale także osoby chcącej poznać hip-hop w zakresie biznesu, rozwoju marki, pracą nad procesem twórczym czy sytuacji, które pojawiają się w artystycznym życiu. Osobiście cieszę się, że powstała taka książka. Inteligentne rozmowy skrywają wiele interesujących wątków, które tylko zachęcają, by je głębiej poznać. A dla osób, które może nie do końca kojarzą gości tej książki, będzie to dobra lektura edukacyjna. To po prostu warto przeczytać.

Analizując polski rynek wydawniczy śmiało można stwierdzić, że książek o polskim hip-hopie jest bardzo mało. Nic dziwnego, że zapowiedź tytułu, który będzie wpisywał się w ten zakres tematyczny spotkał się tak dużym zainteresowaniem. I tak światło dzienne ujrzała książka, po którą powinien sięgnąć nie tylko miłośnik rodzimego rapu, ale także ciekaw wszelkich aspektów, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szanuję prace włożoną w wywiady ale odejmuję gwiazdkę za stosunek cena/wydanie. Za 80 złotych można to było ładniej ogarnąć, a tu nie dość, że okładka słaba to jeszcze zdjęć jak na lekarstwo.

Szanuję prace włożoną w wywiady ale odejmuję gwiazdkę za stosunek cena/wydanie. Za 80 złotych można to było ładniej ogarnąć, a tu nie dość, że okładka słaba to jeszcze zdjęć jak na lekarstwo.

Pokaż mimo to

Bardzo interesująca książka, którą połyka się w jeden wieczór, ale chyba nigdy się do niej nie wróci.

Bardzo interesująca książka, którą połyka się w jeden wieczór, ale chyba nigdy się do niej nie wróci.

Pokaż mimo to

Wywiady mogą być lepsze i gorsze. Naczytałem się i przeprowadziłem zarówno te, które ocenić można pozytywnie, jak i te, których lepiej nie przypominać – głównie z szacunku dla rozmówców, ale i chęci nie robienia przykrości autorom (w tym także samemu sobie). Dwadzieścia wywiadów, jakie znajdziemy w książce „To nie jest hip-hop. Rozmowy” zaliczyć trzeba do grupy wartościowych – pod względem warstwy merytorycznej, jak i dziennikarskiej formy. Chociaż, żeby nie było kolorowo, to wspomnieć trzeba, że zdarzają się wpadki, jak chociażby zadawanie pytań, na które można odpowiedzieć w najbardziej perfidny sposób – „tak” lub „nie”, kończąc tym samym wątek lub zmuszając dziennikarza do wysilenia szarych komórek i wymyślenia pytania pomocniczego (np. „Ojcami-założycielami JuNouMi jesteście ty z Linkiem, prawda?”, s. 140; „Ty i inni wykonawcy z Nowych Nagrań macie globalne ambicje?”, s. 247; „Wyobrażasz sobie pracę w innej wytwórni?”, s. 439). Takich przypadków w książce liczącej ponad czterysta pięćdziesiąt stron jest zaledwie kilka, co już świadczy o sumiennym przygotowaniu autorów do każdej konwersacji oraz dobrej redakcji zebranego materiału. Przy projektach typu „To nie jest hip-hop. Rozmowy” kontrowersje są nieodłączne. Pierwsza z brzegu dotyczyć może selekcji osób związanych z polską sceną hip-hopową, z którymi zdecydowano się porozmawiać. Zapewne ilu potencjalnych autorów takiej publikacji, tylu raperów i didżejów, z którymi należałoby przeprowadzić wywiady. I chociażby nie wiem jak usilnie każdy z nas, czytelników, próbował przeforsować własne racje co do braku rapera X lub producenta Y, to grupa dwudziestu postaci, z jakimi zdecydowali się porozmawiać autorzy książki, niewątpliwie miała wpływ na ukształtowanie krajowej sceny, odniosła na niej sukces (czasami pięć minut sławy trwało dłużej, czasami równie szybko przemijało), a przy tym wszystkim każdy z nich posiada życie poza muzyką, spełniając się w drugiej roli. To w zasadzie tzw. wspólny mianownik dla całej książki: pokazanie, że poza hip-hopem też jest życie. Jedni pozostali w kręgach muzycznych, inni całkowicie od nich odeszli, ale wszyscy wspominają hip-hop i przygodę z jego tworzeniem z sentymentem i raczej pozytywnie. Większość z tych, którzy mogą pochwalić się dłuższym stażem, nie bała się zestawić i porównać przeszłości z teraźniejszością, dostrzegając przy tym różnice, często podkreślając brak rozsądku, jakim kierowano się piętnaście-dwadzieścia lat temu. Wyłamała się tylko – o ironio – postać, której o bojaźń i brak dystansu nie podejrzewałem. Mowa o Dizkrecie, który – jak czytamy w odautorskiej notce umieszczonej pod wywiadem – w procesie autoryzacji swojej wypowiedzi, postanowił usunąć większość wątków dotyczących obecnej pracy zawodowej i aktualnych czasów. Firmowe standardy, korporacyjne przepisy, a może faktycznie brak odwagi? O to należałoby zapytać samego rapera, tylko czy zechciałby odpowiedzieć? Z premedytacją nie ujawniam smaczków i tematów poszczególnych rozmów. Ogólnie, jak zdążyłem wspomnieć, są o życiu na scenie i poza nią, przenikaniu się obu światów, ale i drastycznym odgradzaniu jednego od drugiego. Są jednak przede wszystkim wciągające, mądre i będące kolejnym przykładem na to, że hip-hop w Polsce w XXI wieku nie jest już zjawiskiem niszowym, ale kulturą w pełni niezależną i kiedy trzeba dyktującą warunki w kontaktach ze światem. [tekst z mojej strony: https://wp.me/ph4gw-eNr]

Wywiady mogą być lepsze i gorsze. Naczytałem się i przeprowadziłem zarówno te, które ocenić można pozytywnie, jak i te, których lepiej nie przypominać – głównie z szacunku dla rozmówców, ale i chęci nie robienia przykrości autorom (w tym także samemu sobie). Dwadzieścia wywiadów, jakie znajdziemy w książce „To nie jest hip-hop. Rozmowy” zaliczyć trzeba do grupy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to