Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie potrafię ocenić jednoznacznie tej książki w XXI wieku. Czterdzieści lat temu z pewnością była kontrowersyjna i pomocna. Dziś jednak niektóre założenia Wisłockiej są nieaktualne. Postęp w nauce i medycynie zdezaktualizował pewne tezy. Trudno również zgodzić się na przykład z gwałtami na własne życzenie. Co na plus: feminizm, sztuka dotarcia się w łóżku z partnerem życiowym, ukazanie kobiecego orgazmu jako trudny acz osiągalny, oraz uświadomienie jak ważny i potrzebny jest autoerotyzm.

Nie potrafię ocenić jednoznacznie tej książki w XXI wieku. Czterdzieści lat temu z pewnością była kontrowersyjna i pomocna. Dziś jednak niektóre założenia Wisłockiej są nieaktualne. Postęp w nauce i medycynie zdezaktualizował pewne tezy. Trudno również zgodzić się na przykład z gwałtami na własne życzenie. Co na plus: feminizm, sztuka dotarcia się w łóżku z partnerem...

Przeczytałam wiele książek o alkoholikach. Temat bolesny, acz dziwnie dla mnie pociągający. Daleko bliski i przerażająco pochłaniający. Myślałam, że książka „Najgorszy człowiek na świecie” jest straszna. Myślałam, że Pilch to mój ulubiony pisarz a „Pod mocnym aniołem” jest mocne. Ale teraz wiem, że ani Halber ani Pan Jerzy choć wiedzą dużo o piciu, nic o nim nie potrafią napisać. O ironio - po latach zgadzam się z krytyką Pilcha zawartą w „Informacji zwrotnej”. Rzadko płaczę, przestałam robić to już dawno, kiedy wypłakałam wszystko. Ale przy tej książce chciało mi się płakać. Zbyt wielu znam Piotrków i zbyt wielu Marcinów, by nie być tym wszystkim wstrząśnięta. To najlepsza książka Żulczyka. Dla mnie. Chciałam ją szybko skończyć, a teraz mi jej brakuje. Czy nie tak samo jest z alkoholem?

Przeczytałam wiele książek o alkoholikach. Temat bolesny, acz dziwnie dla mnie pociągający. Daleko bliski i przerażająco pochłaniający. Myślałam, że książka „Najgorszy człowiek na świecie” jest straszna. Myślałam, że Pilch to mój ulubiony pisarz a „Pod mocnym aniołem” jest mocne. Ale teraz wiem, że ani Halber ani Pan Jerzy choć wiedzą dużo o piciu, nic o nim nie potrafią...

Pierwsza książka tego typu, po jaką sięgnęłam. Autorka ma lekkie pióro, czyta się szybko i lekko mimo psychologicznego tonu. De Barbaro wiele tłumaczy i otwiera umysł na nowy sposób postrzegania siebie w świecie. Pozwala znaleźć swoją rolę i pomaga ukierunkować do zmiany postawy, jeśli jest to konieczne (zapewne tak). Uczy bycia sobą, jednocześnie nie pozwalając na zrobienie sobie samej krzywdy. Co na minus - męczyły mnie tak liczne cytaty, nawiązania do seriali, wierszy - ale inni mogą znaleźć w tym ogromną zaletę.

Pierwsza książka tego typu, po jaką sięgnęłam. Autorka ma lekkie pióro, czyta się szybko i lekko mimo psychologicznego tonu. De Barbaro wiele tłumaczy i otwiera umysł na nowy sposób postrzegania siebie w świecie. Pozwala znaleźć swoją rolę i pomaga ukierunkować do zmiany postawy, jeśli jest to konieczne (zapewne tak). Uczy bycia sobą, jednocześnie nie pozwalając na...