Uwielbiam te klimaty 😄 świetna powiesc historyczna .Dawno nie czytałem tak dobrych rzeczy o Wikingach.

Uwielbiam te klimaty 😄 świetna powiesc historyczna .Dawno nie czytałem tak dobrych rzeczy o Wikingach.

"Wikingowie. Kraina proroka" jest czwartą częścią sagi o wikingach Radosława Lewandowskiego. W tej części wracamy do Erika Erikssona, którego porzuciliśmy wraz z Zeno w pierwszym tomie. Tym razem spotykamy ich walczących ramię w ramię z innymi druhami w nowych bitwach. Wszystko to dla obiecanego im wcześniej skarbu. Cała ta sytuacja bardzo śmieszy Bogów, którzy zawsze planującym ludziom krzyżują plany.
Jak w poprzednich częściach, również tutaj każda bitwa niesie za sobą stos ofiar. Do Walhalli przechodzą ludzie, nie tylko Ci mnie znani, ale także partnerzy, którzy byli uznawani za lojalnych druhów. Mimo to bohaterowie dalej są zaślepieni skarbem.
W tej części autor podniósł poziom pisarstwa i osiągnął perfekcję w swojej narracji. Książka jak i poprzednie przepełniona jest wartką akcją i emocjami, dzięki czemu pochłania czytelnika do reszty. Krwawa bitwa zbiera żniwo w bardzo nieprzewidywalny sposób. Ponadto Radosław Lewandowski postanowił odkryć przed czytelnikiem tajemnicę skrywaną przez najmniej interesującą postać. Okazuje się, że jest ona bardzo ważna i koniecznie trzeba ją poznać!
Również w tym omie zauważamy ogromną wiedzę historyczną autora. Fakty te są idealnie splecione z fikcyjnymi wydarzeniami stworzonymi na potrzeby powieści. Dzięki temu cała saga wydaje się być bardzo prawdopodobna. Zauważamy tutaj życie i styl bycia butnych, krwiożerczych, żądnych złota Wikingów, ale także opis wczesnośredniowiecznych religii i ich działań na ludzi.
Toczy się bitwa między religiami i ich wyznawcami. Wiara Słowiańska, bogowie Północy, Chrześcijaństwo oraz Islam walczą o każdą duszę ludzi wyznających wielu bogów.
Również tutaj autor nie obniżył poziomu, a postacie są bardzo dobrze opisane. Każda z nich wydaje się być realna w 100 procentach. Dzięki temu autentyczność powieści jeszcze bardziej przyciąga czytelnika.
Podsumowując, czytelnik po każdej części chce jeszcze więcej powieści o Wikingach. Niestety, będzie musiał poczekać do lutego 2021 roku. Wtedy to ukaże się ostatnia część z historią o Wikingach "Australijskie Piekło", którego recenzję oczywiście opublikuję Wam jak najszybciej się da!!!

"Wikingowie. Kraina proroka" jest czwartą częścią sagi o wikingach Radosława Lewandowskiego. W tej części wracamy do Erika Erikssona, którego porzuciliśmy wraz z Zeno w pierwszym tomie. Tym razem spotykamy ich walczących ramię w ramię z innymi druhami w nowych bitwach. Wszystko to dla obiecanego im wcześniej skarbu. Cała ta sytuacja bardzo śmieszy Bogów, którzy zawsze...

Sięgając po ostatni tom serii o Wikingach liczyłem, że będę czytał o kolejnych przygodach Oddiego i dowiem się czy powróci z rodziną i kompanami do domu. Tymczasem o moim ulubionym bohaterze tej serii jest tylko jeden epizod (choć bardzo zaskakujący). Jestem trochę zawiedziony tym faktem.
Po przeczytaniu całej serii muszę stwierdzić, że najlepszą częścią serii jest tom 2. natomiast najsłabszą 1. tom.

Sięgając po ostatni tom serii o Wikingach liczyłem, że będę czytał o kolejnych przygodach Oddiego i dowiem się czy powróci z rodziną i kompanami do domu. Tymczasem o moim ulubionym bohaterze tej serii jest tylko jeden epizod (choć bardzo zaskakujący). Jestem trochę zawiedziony tym faktem.
Po przeczytaniu całej serii muszę stwierdzić, że najlepszą częścią serii jest tom 2....

Najlepszy tom i wielka szkoda, że ostatni. Cała saga świetna, dawno nie czytałem nic równie wciągającego i pełnego przygód.

Najlepszy tom i wielka szkoda, że ostatni. Cała saga świetna, dawno nie czytałem nic równie wciągającego i pełnego przygód.

Ostatni tom sagi. Chciałoby się powiedzieć, że szkoda, ale jednak dobrze, że nie ma kolejnych. Tom był całkiem dobry, być może najlepszy ze wszystkich, ale jeśli seria byłaby dłuższa, mam wrażenie, że wszystko byłoby naciągane i autor mógłby nas zanudzić.
Szkoda mi tutaj pourywanych wątków niektórych postaci. Czytaliśmy o nich kilka tomów, a tu nagle koniec i niewyjaśnione wątki. Niemniej polecam Krainę proroka jak i cały cykl. Może Wikingowie nie porywają jak powinni, jednak saga sprawia przyjemność.

Ostatni tom sagi. Chciałoby się powiedzieć, że szkoda, ale jednak dobrze, że nie ma kolejnych. Tom był całkiem dobry, być może najlepszy ze wszystkich, ale jeśli seria byłaby dłuższa, mam wrażenie, że wszystko byłoby naciągane i autor mógłby nas zanudzić.
Szkoda mi tutaj pourywanych wątków niektórych postaci. Czytaliśmy o nich kilka tomów, a tu nagle koniec i niewyjaśnione...

W końcu skończyłem całą serię. Najlepszy drugi tom, pierwszy najsłabszy. Czwarty i trzeci dobre, ale bez szału. Mogły być lepsze.
Kraina proroka momentami bardzo mi się dłużyła, a tego w książkach nie lubię. Od dobrej pozycji oczekuję, że będzie się w niej dużo działo, że nie będzie przegadana itp.
Szukam książki, która mnie porwie.

W końcu skończyłem całą serię. Najlepszy drugi tom, pierwszy najsłabszy. Czwarty i trzeci dobre, ale bez szału. Mogły być lepsze.
Kraina proroka momentami bardzo mi się dłużyła, a tego w książkach nie lubię. Od dobrej pozycji oczekuję, że będzie się w niej dużo działo, że nie będzie przegadana itp.
Szukam książki, która mnie porwie.

Ostatni tom serii. Jest dobrze. Mąż zachwycona. Ja też!

Ostatni tom serii. Jest dobrze. Mąż zachwycona. Ja też!

A mówiłam! A uprzedzałam!
Samą siebie, żeby nie przywiązywać się do bohaterów tej tetralogii o Wikingach pod żadnym pozorem, bo autor jedną ręką hojnie nimi obdarza, a drugą równie hojnie zabiera z kart książki. I stało się! Nie wierzyłam własnym oczom, widząc przerażającą mnie scenę. Muszę dodać, boleśnie skonstruowaną emocjonalnie i fizycznie, w czym autor szczególnie celuje. Nie mogę zdradzić, którego mojego faworyta autor wysłał w zaświaty, by nie odbierać przyjemności/nieprzyjemności zaskoczeń, które w czwartej i ostatniej części połączyły losy wszystkich bohaterów cyklu. Rozdzielone w części pierwszej „Wilcze dziedzictwo”, część druga ”Najeźdźcy z Północy” i trzecia „Topory i sejmitary” wiodła szlakiem awanturniczej przygody tylko Oddiego Asgotssona. Wyklętego po zniewoleniu córki znaczącego woja i nieudanej próbie zamachu na tron swego wuja Eryka Zwycięskiego. Dojrzewającego chłopca, a potem mężczyzny kierowanego żądzą zemsty za zniewolenie matki i siostry. Banity, który przebył długą i trudną drogę z rodzinnej, szwedzkiej Birki poprzez Winlandię Dobrą aż do Mklagardu, skąd udał się w kierunku Morza Śródziemnego.
Tym razem to nie jemu towarzyszyłam w wyprawie w nieznane.
Jego rolę przejął w ostatniej części drugi z bohaterów początkowego zamieszania – Erik syn Eryka Zwycięskiego. Kuzyn Oddiego, który udał się wraz z paparskim niewolnikiem spisującym jego podróż na życzenie matki Erika, w kierunku Kordoby. Skuszony złotem, jakie miał dostać za pojmanego w niewolę kalifa, ostatecznie trafił aż na Sycylię z misją odbicia wyspy z rąk Maurów. Jego trasę wyprawy tradycyjnie znalazłam na wewnętrznej stronie okładki. Wydawałoby się, że prosta misja szybkiego i obfitego wzbogacenia się nie będzie trudna. Jednak w miarę zbliżania się do Kordoby, zaczynała komplikować się za sprawą ujawnianych tajemnic, które skrywał niemalże każdy z bohaterów otaczających Erika. Niektóre były zaskakujące, ale niektóre niosące śmierć. Nie byłam w stanie przewidzieć kierunku, skąd nadleci zdradliwa strzała, wyjdzie skrwawione ostrze sejmitara lub nadleci topór najlepszego druha.
Zdrada była wszędzie!
Nawet wśród towarzyszy niejednej bitwy i niejednego wspólnie wypitego trunku. Nawet wśród członków własnej rodziny. Erik miał zaciętych wrogów, którzy zagrażali powodzeniu zyskownej wyprawy, ale także jego życiu. Na szczęście miał również wiernych przyjaciół, którzy byli gotowi oddać za niego życie. Ta niepewność w zamęcie stosunków dyplomatycznych, nagłych wydarzeń zmieniających kierunek wątków fabuły i zaskoczeń ujawnianych sekretów, była największym atutem tej części. Siłą napędową dynamiki akcji pełnej zmagań z wrogiem zewnętrznym i wewnętrznym. To też część, która przybliża islam i historię panowania Maurów w Hiszpanii i na Sycylii. Autor tradycyjnie wpisał historię Erika w ramy historyczne, które przybliżył w posłowiu. Nie zapomniał również o ubarwieniu dialogów celnymi powiedzeniami i adekwatnymi przysłowiami zaczerpniętymi z obu kultur.
To już jest koniec!
Zaskakujący i brutalny koniec historii dwóch kuzynów, Erika i Oddiego, pchniętych w dalekie światy odmiennymi motywacjami i powodami. Losów trudnych i niebezpiecznych, jakie były udziałem Wikingów w X wieku. Historii osobistej walki o swoją tożsamość, honor i życie, ale i tej wielkiej, toczącej się w tle – Europy czasów średniowiecza. Odmiennej od obecnej, a przez to pociągającej dla współczesnego czytelnika, ale jakże aktualnej i ponadczasowej pod względem ludzkich emocji – zazdrości, zemsty, chciwości, nienawiści, ale i przyjaźni, honoru i miłości. Wartości budujących mosty ponad podziałami w bardzo zróżnicowanym świecie ścierających się interesów politycznych, różnic kulturowych i światopoglądów religijnych. Koniec pięknej, barwnej, emocjonalnej, chwilami zabawnej, gęstej postaciami i wątkami, brutalnej opowieści o Wikingach. Jednak nie dla samych Wikingów, dla których śmierć była dopiero początkiem wiecznego życia w Walhalli.
I jeszcze coś!
Coś, co mnie ujęło - dedykacja doceniająca misję bibliotekarzy.
Dziękuję!
http://naostrzuksiazki.pl/

A mówiłam! A uprzedzałam!
Samą siebie, żeby nie przywiązywać się do bohaterów tej tetralogii o Wikingach pod żadnym pozorem, bo autor jedną ręką hojnie nimi obdarza, a drugą równie hojnie zabiera z kart książki. I stało się! Nie wierzyłam własnym oczom, widząc przerażającą mnie scenę. Muszę dodać, boleśnie skonstruowaną emocjonalnie i fizycznie, w czym autor szczególnie...

Akcja ostatniej części powieści o wikingach rozgrywa się na terenie kalifatu Kordoby oraz na Sycylii opanowanej przez muzułmanów. Spotykamy w tej książce Erika Erikssona. Jak zwykle w tego typu książkach znajdziemy barwne opisy bitew. Duża gradka dla fanów książek historycznych, do których należę także ja.

Akcja ostatniej części powieści o wikingach rozgrywa się na terenie kalifatu Kordoby oraz na Sycylii opanowanej przez muzułmanów. Spotykamy w tej książce Erika Erikssona. Jak zwykle w tego typu książkach znajdziemy barwne opisy bitew. Duża gradka dla fanów książek historycznych, do których należę także ja.

No cóż, szkoda że to już koniec. Bardzo dobry kawał literatury fantastycznej👍 Aż żal rozstawać się z bohaterami. To jest ocena za całość, nie tylko za czerty tomy...

No cóż, szkoda że to już koniec. Bardzo dobry kawał literatury fantastycznej👍 Aż żal rozstawać się z bohaterami. To jest ocena za całość, nie tylko za czerty tomy...