Mroczny świat w średniowiecznych realiach i zmiennokształtny bohater ,który opowiada historię swojego życia w więzieniu. To opowieść o przyjaźni i rodzinie , o sile przetrwania w dzikich ostępach i o głodzie który przynosi zima .To opowieść o ludziach ,którzy potrafią zmienić się w wilki …
Bardzo spodobał mi się klimat książki ,mroczny las i bohaterowie z pogranicza dobra i zła , każdy z nich jest zupełnie inny i dlatego tak dobrze się uzupełniają . Mamy tez wątek religijny , pojawia się tajemniczy demon,a sama historia była dla mnie interesująca od początku po dramatyczną końcówkę . Jedyna wada jaką mogłabym się dopatrzeć to za mała objętość powieści 😅😁chciałoby się więcej wiedzieć o tym świecie,o bohaterach … na szczęście jest jeszcze drugi tom 💪
Podsumowując zdecydowanie warto było sięgnąć po tę powieść ,oceniam ją 8/10 🤍🤍🤍🔥🔥🔥i biorę się za drugi tom 😁

Mroczny świat w średniowiecznych realiach i zmiennokształtny bohater ,który opowiada historię swojego życia w więzieniu. To opowieść o przyjaźni i rodzinie , o sile przetrwania w dzikich ostępach i o głodzie który przynosi zima .To opowieść o ludziach ,którzy potrafią zmienić się w wilki …
Bardzo spodobał mi się klimat książki ,mroczny las i bohaterowie z pogranicza dobra i...

Burzowy Gniew (Bury) przywódca Klanu Nocy siedzi w więzieniu. Martwi się o resztę swojego stada: Ostatniego Szepta – szamana, Mishę oraz Sztorma. To nie jest zwyczajny człowiek, to człowiek, który potrafi zmienić się w wilka. Został schwytany i poddany wymyślnym torturom. W więzieniu spotyka chłopca imieniem Sven. Siedzi on pod celą Burego oraz słucha jego opowieści o czasach minionych. Opowiada jak powstał Klan Nocy, w jaki sposób trafiła do nich Misha. Wspomina dzień, w którym sprzedał duszę diabłu i stał się tym, kim jest obecnie.
Z tych wszystkich bohaterów najbardziej polubiłam Ostatniego Szepta (na szczęście nie ma nadanych więcej przydomków) za olbrzymią wiedzę, spryt i poczucie humoru oraz spokój jaki zachowuje, kiedy Burzowy Gniew i Sztorm walczą między sobą nie tylko słownie. Ma przyjaciółkę czarownicę Abstrakcję, która zawsze służy mu pomocą i radą.
W czasie czytania gubiłam się w tych wszystkich przydomkach bohaterów. Burzowy Gniew zwany Burym później samcem Alfa za dużo tego jak dla mnie. Musiałam cofać się parę stron aby zorientować się o kim mowa.
Przeczytałam książkę ale akcja mnie nie wciągnęła. Mamy przeszłość i teraźniejszość, które się przeplatają, ale gdzieś po drodze już nie wiedziałam, w którym czasie jestem. Czytałam, czytałam, aż do końca dotrwałam.
Czytania czas dziękuje za udział w Book Tourze.

Burzowy Gniew (Bury) przywódca Klanu Nocy siedzi w więzieniu. Martwi się o resztę swojego stada: Ostatniego Szepta – szamana, Mishę oraz Sztorma. To nie jest zwyczajny człowiek, to człowiek, który potrafi zmienić się w wilka. Został schwytany i poddany wymyślnym torturom. W więzieniu spotyka chłopca imieniem Sven. Siedzi on pod celą Burego oraz słucha jego opowieści o...

Moja druga książka autorki. Bardzo ciekawy pomysł. Podobał mi się psychologiczny portret bohaterów. Trochę fabularnie słabiej, aczkolwiek mam nadzieję, że w tomie II dowiemy się czegoś więcej :).

Moja druga książka autorki. Bardzo ciekawy pomysł. Podobał mi się psychologiczny portret bohaterów. Trochę fabularnie słabiej, aczkolwiek mam nadzieję, że w tomie II dowiemy się czegoś więcej :).

Średniowiecze, słowiańskie klimaty i wilkołaki, to jeden z mocnych pewniaków, jeśli chodzi o pomysł na fantasy. Niby ograne, ale jak się postarać, to można wydziergać coś, co w pełni usatysfakcjonuje czytelnika, szczególnie wówczas gdy całość doprawi się odpowiednio magią, tajemnicą, walką, ciekawymi bohaterami i odrobiną romansu. Przepis na zafundowanie czytelnikowi przyjemnej zabawy przez kilka bądź nawet kilkanaście godzin gotowy.

Chyba że… mamy do czynienia z debiutem, którym jest „Czarna, czarna toń” w dodatku wydanym za pomocą Self-publishingu. Debiut nigdy nie jest łatwy, a wydanie własnym sumptem dodatkowo podnosi trudność.

Główny bohater znajduje się w tak nieciekawej sytuacji, że przyszłość rysuje się tylko i wyłącznie w ciemnych barwach, a życie ogląda zza więziennych krat, zabijając czas odliczaniem do nieuchronnie zbliżającej się śmierci i… opowiadaniem swojej historii jedynej zainteresowanej nią istocie. Zapewne mieliście już styczność z tym lub bardzo podobnym sposobem snucia opowieści.

Burzowy Gniew (dla przyjaciół Bury) siedzi w celi (jak już zdążyliśmy ustalić) i zadręcza bogu ducha winnego dzieciaka swoim smęceniem… ;) No niby tak, ale niby nie? Tak, ale nie do końca? Tak, ale nie tylko? Nie mogę się zdecydować…

Narracja (poza szokującymi wyjątkami) prowadzona jest w trzeciej osobie w czasie przeszłym. Przyjmijmy, że Bury myśli o sobie w trzeciej osobie (nie ma problemu, ze mną jak z dzieckiem, dla dobra sprawy i bezbolesnej egzystencji dam sobie wmówić prawie wszystko ;) ),tylko skąd w opowieści Burego sceny, których nie był świadkiem, bo: spał, był nieprzytomny lub szlajał się po lesie z dala od opisywanych wydarzeń?

Gdyby to jakoś wyraźnie odgrodzić i zaznaczyć, że w tym i w tym miejscu faktycznie mamy do czynienia z opowieścią Burego, a w tym i w tym wkracza niezależny, trzecioosobowy, wszechwiedzący narrator, to może nie odbierałabym całości jako mocno chaotycznej i co chwila nie gubiłabym rytmu.

Przejdźmy do szokujących wyjątków… Trzecioosobowa narracja? Klasyk. Narracja pierwszoosobowa? Klasyk, chociaż ciutkę mniej, bo nie każdy czytelnik lubi. Czas przeszły? Klasyk. Czas teraźniejszy? Patrz narracja pierwszoosobowa. To jednak nie wszystko. Jest coś jeszcze, ale do korzystania z tego pisarze się raczej nie palą.

Otóż w powieściach „Czarna, czarna toń” i „Chmury sztormowe” mamy do czynienia z fragmentami pisanymi w drugoosobowej narracji w czasie teraźniejszym. To nie było przyjemne tym bardziej, że nic nie zapowiadało nagłej zmiany narracji. Szczególnie szkoda, że ta narracja pojawiła się między innymi w całkiem fajnej scenie walki i niestety odebrała mi część przyjemności z czytania. Jedno jest pewne – nie jestem i raczej nie będę fanką drugoosobowej narracji.

Burzowy Gniew nie jest jedynym istotnym bohaterem pojawiającym się na kartach powyższej powieści. Oprócz niego dość dobrze poznajemy także Ostatniego Szepta… Burzowy Gniew, Ostatni Szept… Czy to Indianie? Co dalej? Wściekły Koń, Tańczący Wiatr, Skaczący Wąż? To były moje pierwsze myśli. Niestety w tym momencie skończyły się ciekawe pomysły i poza tą dwójką dostajemy jeszcze Sztorma i Mishę. Szkoda, a mogło być tak fajnie.

W tym miejscu kończę pisanie o pierwszym tomie, zapominam o nim i przestaje marudzić. Yhm. Drugi tom to kompletnie inna bajka.

W drugim tomie cyklu zatytułowanym „Chmury sztormowe” nie uświadczymy już ani grama chaosu. Historia, mimo tego, że wielowątkowa, zaczyna toczyć się w konsekwentny i zwarty sposób, a bohaterowie – nawet ci znajdujący się po nieodpowiedniej (nie napisałam "złej", bo protagoniści też nie są dobrymi miśkami) stronie, dostają miejsce, by uzewnętrznić swoje emocje i przemyślenia.

Tak jak z pierwszym tomem się męczyłam, tak drugi wciągnął mnie z łatwością i do tego stopnia, że naprawdę trudno było się oderwać. Po lekturze obu wydanych części uważam, że warto przebrnąć przez pierwszy tom (pamiętajmy, że to debiut i doceńmy odwagę dążenia do realizacji marzeń),żeby czerpać przyjemność z drugiej części.

Autorka nie stroni od brutalności, stworzeni przez nią bohaterowie są bezwzględni (dla wrogów, jak i przypadkowych ofiar),a co za tym idzie krew i flaki ścielą się gęsto. Za to scen seksu nie uświadczymy wcale, a wątki romantyczne są poprowadzone bardzo delikatnie – nie ma wzdychania do gołej klaty, ani potłuczonych dialogów. Tempo akcji nazwałabym raczej wyważonym, zdarzają się szybsze sekwencje, ale równie dużo uwagi poświęcono stosunkom międzyludzkim… tfu międzywilkołaczym w ramach grupy i poza nią.

Język stosowany przez autorkę jest prosty i przystępny, a narracja pozbawiona mocno rozbudowanych opisów. Jedynym minusem jest tu dla mnie wielokrotne powtarzanie znanych już czytelnikowi wyjaśnień (np. dlaczego wilcy zachowują ekwipunek podczas przemiany i nie ganiają później z gołą d… po lesie).

Jeśli macie ochotę na dość brutalne, może nawet trochę dark fantasy o wilkołakach w delikatnie słowiańskim klimacie (reprezentowanym przez rusałki, licho i leszego) z ciekawymi bohaterami i jesteście gotowi przymknąć oko na niedoskonałości pierwszego tomu, które wynagradza część druga, to zachęcam Was do sięgnięcia po tę serię.

Czy mi się podobało? Pierwsza część nie bardzo – nawet ciekawa, ale trochę zbyt męcząca. Druga zdecydowanie tak i na pewno sięgnę po kolejną, bo jestem bardzo ciekawa dalszych losów bohaterów.

Po więcej recenzji zapraszam na: https://m.facebook.com/people/Czytelnicza-Norka/100093693897871/

Średniowiecze, słowiańskie klimaty i wilkołaki, to jeden z mocnych pewniaków, jeśli chodzi o pomysł na fantasy. Niby ograne, ale jak się postarać, to można wydziergać coś, co w pełni usatysfakcjonuje czytelnika, szczególnie wówczas gdy całość doprawi się odpowiednio magią, tajemnicą, walką, ciekawymi bohaterami i odrobiną romansu. Przepis na zafundowanie czytelnikowi...

Na początku muszę wam się przyznać, że nie jestem miłośnikiem ani znawcą fantasy, dlatego moja opina będzie zdaniem całkowitego laika. Nie umiem zachwycać się tworzeniem świata, nie widzę nawiązań do innych pozycji, wiem tylko kiedy książka mi się podoba a kiedy nie. Toń zdecydowanie należy do tej pierwszej grupy.
Książki nie czytało mi się łatwo ponieważ zaczyna się od prologu którego akcja de-facto toczy się na końcu książki. Pojmany ciężko ranny człowiek a może nie człowiek zaczyna opowiadać swoją historię dziecku które siedzi przed kratami jego celi. Słuchamy historii wczuwamy się w stan obecny Burego.
Książka nie zajmuje się opisami przyrody czy świata, raczej skupia się na fabule bohaterach, chociaż chyba najważniejsze jest odkrywanie przez bohaterów własnych uczuć.
Jeśli więc szukasz epickich opisów bitew, morza krwi, seksu, czy plastycznych przestawień przyrody to przeczytaj coś innego. Natomiast jeśli szukasz historii o miłości lojalności i poszukiwaniu odpowiedzi co wybrać. Gdy zadajesz sobie pytania czym jest siła. Jeśli chcesz przeczytać jak inni szukają tego co w życiu ważne to jest to lektura dla ciebie.
Książka ma dla mnie dwie duże wady po pierwsze ma tylko 230 storn zdecydowanie za mało. I druga autorka zostawia nas w połowie historii po gwałtownych zmianach fabuły kiedy znowu okazało się że nic nie jest takie jak nam się wydawało. Na szczęście na półce leży już drugi tom który zapewne przeczytam jutrzejszej nocy.
Zdradzę wam tylko że autorka skradła moje serce bo zawsze denerwowało mnie mówienie, że psy stają się członkami rodzin. To jest naprawdę krzywdzące dla psów to nie one stają się członkami rodziny tylko my stajemy się członkami stada. A autorka świetnie pokazuje że psy to nie ludzie i kierują się innymi zasadami. Które z zasad są lepsze to już każdy musi ocenić sam w książce jest to pokazane jednoznacznie. Zapraszam do lektury.

Na początku muszę wam się przyznać, że nie jestem miłośnikiem ani znawcą fantasy, dlatego moja opina będzie zdaniem całkowitego laika. Nie umiem zachwycać się tworzeniem świata, nie widzę nawiązań do innych pozycji, wiem tylko kiedy książka mi się podoba a kiedy nie. Toń zdecydowanie należy do tej pierwszej grupy.
Książki nie czytało mi się łatwo ponieważ zaczyna...

DNF :( Będę podejmował kolejne próby.

DNF :( Będę podejmował kolejne próby.

Dobrze napisana, wprowadza klimat. Nierealny, ponury, ale o to przecież chodzi. Pomysłowa fabuła, niebanalna, niepowtarzalna. Wciąga, chce się więcej. Czekam na więcej.

Dobrze napisana, wprowadza klimat. Nierealny, ponury, ale o to przecież chodzi. Pomysłowa fabuła, niebanalna, niepowtarzalna. Wciąga, chce się więcej. Czekam na więcej.

Na moich półkach czeka na mnie wiele książek, dlatego też nie często biorę udział w booktourach. Jednak, kiedy dowiedziałam się o tym organizowanym przez @robert_batory , wiedziałam, że muszę dołączyć. Nie jest to bowiem booktour z jedną tylko książką. Obecnie po uczestnikach krąży ich aż 28. Są to pozycję różnych autorów i gatunków. Ich jedyną cechą wspólną jest to, że zostały wydane w self publishingu, czyli nakładem własnym autora.

Pierwszą książką, jaka dotarła do mnie w ramach tego booktoru, jest „Czarna, czarna toń” @martyna.szkolyk . Opowiada ona losy Burzowego Gniewu, który znajduje się w areszcie. Nie jest on zwykłym człowiekiem, gdyż potrafi przybierać wilczą postać. Dlaczego znajduje się on w tym konkretnym miejscu? Tego czytelnik dowiaduje się, słuchając jego historii, którą opowiada chłopcu, pilnującemu go pod celą…

W „Czarna, czarna toń” opisywane wydarzenia mają miejsce w przeszłości oraz teraźniejszości. Akcja jest dosyć wartka, ale zdecydowanie nie jest to książka nią przeładowana. Czytelnik bardzo dokładnie poznaje wszystkich bohaterów, przez co nawet się z nimi trochę zżywa i ciekawy jest dalszych losów watahy. Jednocześnie sporo rzeczy pozostaje niewiadomych, co potęguje ciekawość i skłania czytelnika do intensywnych refleksji.

Przemyślenia po przeczytaniu – Czemu ta książka jest taka krótka?! Jak mogła się ona skończyć w takim momencie?! Chcę więcej!!!

Lektura tej powieści była prawdziwą przyjemnością i z niecierpliwością czekam na kontynuacje przygód Klanu Nocy 🖤

Na moich półkach czeka na mnie wiele książek, dlatego też nie często biorę udział w booktourach. Jednak, kiedy dowiedziałam się o tym organizowanym przez @robert_batory , wiedziałam, że muszę dołączyć. Nie jest to bowiem booktour z jedną tylko książką. Obecnie po uczestnikach krąży ich aż 28. Są to pozycję różnych autorów i gatunków. Ich jedyną cechą wspólną jest to, że...

DNF.
Może kiedyś uda się dokończyć.

DNF.
Może kiedyś uda się dokończyć.

Bardzo męcząca i nudna książka.

Bardzo męcząca i nudna książka.