Heretycy Diuny

Skarbnica wszelakiej wiedzy o człowieku i społeczeństwie. Do powolnego smakowania.

Skarbnica wszelakiej wiedzy o człowieku i społeczeństwie. Do powolnego smakowania.

Pokaż mimo to

Kolejna odsłona Kronik Diuny za mną i nieodwołalnie zbliżam się do końca serii co jak zwykle mnie niezmiernie zasmuca. Czerw przewidział lub spowodował swymi czynami Rozproszenie . Czy ma to pozytywne skutki na dłuższą metę? Myślę że czytając ten tom można już niejako odpowiedzieć sobie na to pytanie. Mniej tu filozoficznych rozważań zdecydowanie więcej akcji niż w poprzedniej części. Śmiałe tezy wysuwane przez autora na temat tego co determinuje człowieka by był podległy drugiemu potrafią zaskoczyć, ale też skłaniają do głębszych refleksji. Jak już wspominałam w poprzednich moich ocenach tej serii to norma by słowa w niej zawarte skłaniały do refleksji nad sensem życia, celowości działań, nad tym czy nasze zasady moralne są podobne do bohaterów których tu podziwiamy. Chciałabym a właściwie życzyłabym sobie by ludzkość nie zmierzała jak obecnie ku samozagładzie a rozwijała się i fizycznie i intelektualnie ale zdaje sobie sprawę że to mrzonki romantyczki. Z niecierpliwością sięgam po ostatni tom serii...

Kolejna odsłona Kronik Diuny za mną i nieodwołalnie zbliżam się do końca serii co jak zwykle mnie niezmiernie zasmuca. Czerw przewidział lub spowodował swymi czynami Rozproszenie . Czy ma to pozytywne skutki na dłuższą metę? Myślę że czytając ten tom można już niejako odpowiedzieć sobie na to pytanie. Mniej tu filozoficznych rozważań zdecydowanie więcej akcji niż w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Im dalej w las tym lepiej:)

Im dalej w las tym lepiej:)

Pokaż mimo to

Zacna.
Historia naprawde wciagajaca i pokazujaca, ze Franek potrafi stworzyc kompletnie inna rozgrywke w doskonale nam znanym swiecie.
Troche irytuje fakt, ze "mocniejsze" postaci sa w zasadzie takie same (takie same umiejetnosci i generalnie poza imieniem, niczym sie nie roznia, wiec ciagle je myle), ponadto wydaje sie, ze w pojedynke zalatwia wszytkich wrogow, po czym padaja jak muchy, by zaraz dostac nadludzkiej sily i pokonac 50 osob na raz. I to bez zadyszki. No troche dziwne.
To samo tyczy sie Bene Gesserit i Dostojnych Matron. Niby niepokonane i smiertelnie niebezpieczne, ale sa tak skupione na ostrzeganiu innych, zeby ich nie prowokowali (bo wpadna w szal i zaczna mordowac), ze gina, nawet nie wiedzac, ze zostaly zaatakowane. Jedne uciekaja przed drugimi, po czym sie okazuje, ze nie bylo po co uciekac, bo jednak dysponuja wiekszymi silami... i tak w kolko.
Taki maly minus :)

Zacna.
Historia naprawde wciagajaca i pokazujaca, ze Franek potrafi stworzyc kompletnie inna rozgrywke w doskonale nam znanym swiecie.
Troche irytuje fakt, ze "mocniejsze" postaci sa w zasadzie takie same (takie same umiejetnosci i generalnie poza imieniem, niczym sie nie roznia, wiec ciagle je myle), ponadto wydaje sie, ze w pojedynke zalatwia wszytkich wrogow, po czym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna świetna część Kronik Diuny. Być może fabuła robi się nieco zagmatwana, ale podoba mi się sposób, w jaki Herbert konstruuje postacie oraz jego refleksje nad naturą władzy. A audiobooka doskonale się słucha.

Kolejna świetna część Kronik Diuny. Być może fabuła robi się nieco zagmatwana, ale podoba mi się sposób, w jaki Herbert konstruuje postacie oraz jego refleksje nad naturą władzy. A audiobooka doskonale się słucha.

Pokaż mimo to

Świetna książka, nie mam uwag. Plus za eleganckie wydanie.

Świetna książka, nie mam uwag. Plus za eleganckie wydanie.

Pokaż mimo to

Minęło piętnaście wieków od śmierci boga imperatora, teraz nazywanego Tyranem. Nie istnieje już imperium, Rakis nie jest jedynym źródłem melanżu, a dodatkowo pośród sił politycznych pojawia się ktoś „nowy” – Czcigodne Matrony, uciekające z Rozproszenia (skolonizowanych, nieznanych dotychczas, systemów planetarnych) przed obcą inteligencją.
***
Czytanie Diuny to dla nas pewnego rodzaju sinusoida – kiedy jeden tom naprawdę się nam podoba, tak kolejny oceniamy słabiej. Nie inaczej jest w przypadku Heretyków Diuny, którzy po fascynującym Bogu imperatorze trochę nas rozczarowali. Oczywiście, zdajemy sobie sprawę, że to filozoficzno-religijne „tło” w tej serii jest ważniejsze niż kreacja świata przedstawionego i akcja (i ogromne brawa dla Herberta za tę niezwykle inteligentną podbudowę!), jednak nie jesteśmy pewni, czy dwie kolejne części w ogóle powinny się pojawić. Heretycy eksponują to, co do tej pory troszkę nam wadziło, ale przymykaliśmy oko – brak pewnej spójności (poza bohaterami) między tomami. Przeskoki czasowe tylko potęgują ten efekt, a tym razem przeskok ponownie jest spory. Poza tym… przez prawie 5 tysięcy lat, od „pierwszej” Diuny nic w tym wszechświecie się nie zmieniło? Mentalność nadal jest ta sama?
Ucierpiały postaci, gdyż… nie oszukujmy się, niczym się od siebie nie różnią, i to czuć jeszcze bardziej niż w poprzednich tomach. Ucierpiał i klimat, bo nie uświadczycie tego, co poznaliście na początku tej przygody, ani nawet tego, co w części poprzedniej. To ten tom, gdzie zaczyna być za dużo science, za mało fiction.
Mówimy to wszystko z ciężkim sercem – Diuna zajęła szczególne miejsce w naszych sercach, jednak Frank Herbert piątym tomem… dosłownie złapał za kij i nasze serca roztrzaskał. Czy szósty tom okaże się lepszy, czy też po przeczytaniu wyrzucimy z pamięci wszystko, co wydarzyło się po Bogu imperatorze – zobaczymy!

Minęło piętnaście wieków od śmierci boga imperatora, teraz nazywanego Tyranem. Nie istnieje już imperium, Rakis nie jest jedynym źródłem melanżu, a dodatkowo pośród sił politycznych pojawia się ktoś „nowy” – Czcigodne Matrony, uciekające z Rozproszenia (skolonizowanych, nieznanych dotychczas, systemów planetarnych) przed obcą inteligencją.
***
Czytanie Diuny to dla nas...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Według mnie jest to najlepsza część ze wszystkich 6-ciu tomów napisanych przez Franka Herberta.

Według mnie jest to najlepsza część ze wszystkich 6-ciu tomów napisanych przez Franka Herberta.

Pokaż mimo to

Mocny powrót do jakości od poprzednej części (według mnie oczywiście :) ). Koncepcja rozproszenia wprowadzającego chaos i kontrującego jasnowidzenie - genialna!
PS Bardzo duży nacisk położony na seksualność i zakon Bene Gesserit w tej części.

Mocny powrót do jakości od poprzednej części (według mnie oczywiście :) ). Koncepcja rozproszenia wprowadzającego chaos i kontrującego jasnowidzenie - genialna!
PS Bardzo duży nacisk położony na seksualność i zakon Bene Gesserit w tej części.

Pokaż mimo to

"Najgroźniejszym potencjalnym konkurentem dla żywego organizmu mogą się okazać osobniki jego gatunku."

Frank Herbert wyśmienicie konstruuje piąty tom, trudno oderwać się od niezwykłej i barwnej atmosfery, tym bardziej, że kolejny raz zaskakuje specyficznym klimatem, znacznie różniącym się od poprzedników. Wprowadza powiew świeżości w paletę przekonujących postaci, a przy tym swobodnie sięga po elementy serii, które tak mocno zapadły w pamięć czytelnika. Ponadto, mistrzowsko rzuca w eter wątki, chociaż dopiero napoczęte już zapowiadają się fantastyczną bazą pod przyszłe intrygujące rozwinięcia.

Kolejny wielki skok w czasie, piętnaście wieków znacząco zmienia dzieje wszechświata, wysuwa na pierwszy plan pozostających dotąd w cieniu, zakopuje w niepamięci wcześniej należących do pierwszej ligi graczy, ponadto przywołuje zewnętrzne siły pragnące zaistnieć w złożonej historii. Lubię stawiać mega kroki w poznawaniu przyszłości, dostrzegać naturalne wyciszanie ech tego, co kiedyś tak wyraziście brzmiało, a dziś jest jedynie wyblakłym wspomnieniem, wzmianką w starożytnych zapiskach, niezdefiniowaną myślą w pamięci pokoleń. Cykle zdarzeń, tak bardzo od siebie odległe w czasie, połączone jedynie delikatną nicią dziedzictwa, a jednak oscylujące wokół niezmiennych cech ludzkiej natury, obdarzonej wadami, skłonnej do konfliktów, narzucającej idee, podatnej na religijne wpływy, społeczne supremacje, biznesowe interesy, polityczne roszady. Wciąż głównym punktem w rozgrywkach są spiski, manipulacje i knowania. Zmieniają się jedynie podmioty stron, każdy z nich przekonany jest, że walczy w słusznej i uzasadnionej sprawie.

Bene Gesserit kontra Bene Tleilax, ciekawie zestawione w niebezpiecznej grze o wysoką stawkę. Rozgrywanie przeciwników na poziomie walki o wpływy i władzę, a nawet o wadze przetrwania. Misternie ułożone strategiczne plany, konsekwentnie wdrażane, angażujące starannie wybrane jednostki i okoliczności. Supermoce baszara Milesa Tega, w którego żyłach płynie atrydowska krew, unikalne zdolności Sheanny do rozmowy z czerwiami, nietuzinkowa matka przełożona Taraza, oczywiście Duncan Idaho jako powielane spoiwo porządku następstw. I Diuna, obecnie Rakis, wracająca do pierwotnej postaci, dzikiej i pustynnej planety, z niezwykłymi mieszkańcami. Już bez wyłączności w pozyskiwaniu pożądanej przez wszystkich przyprawy. Nawet najbardziej wzniosłe i spektakularne ludzkie osiągnięcia blakną w obliczu nieuchronności upływu czasu. Nic nie jest pewne, bezpieczne i wypracowane raz na zawsze. Potężna moc napędzająca ewolucję nie dopuszcza do siebie ograniczeń. Odpowiada mi zagłębianie się w długi proces dojrzewania intryg, wyczekiwanie na dorastanie do misji postaci, przeskakiwanie między kilkoma nurtami narracji, napędzanie akcji różnorodnymi wydarzeniami, aby dopiero pod koniec przyspieszyć w poznawaniu kart losu planet, cywilizacji, idei i bohaterów. Prorocza siła zostanie unicestwiona? Jednego dnia melanż, drugiego gorzki pył?

bookendorfina.pl

"Najgroźniejszym potencjalnym konkurentem dla żywego organizmu mogą się okazać osobniki jego gatunku."

Frank Herbert wyśmienicie konstruuje piąty tom, trudno oderwać się od niezwykłej i barwnej atmosfery, tym bardziej, że kolejny raz zaskakuje specyficznym klimatem, znacznie różniącym się od poprzedników. Wprowadza powiew świeżości w paletę przekonujących postaci, a przy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to