Ropuszki

Nie jest źle. Nie wszystkie opowiadania zaciekawiły mnie na tyle, żeby je przeczytać, ale znaczną większość z wielką chęcią zamieniłabym na pełnowymiarową książkę. Może kiedyś pojawi się coś więcej wokół Romana albo ciągnącego wątek Joshu'y i jego miłości.

Nie jest źle. Nie wszystkie opowiadania zaciekawiły mnie na tyle, żeby je przeczytać, ale znaczną większość z wielką chęcią zamieniłabym na pełnowymiarową książkę. Może kiedyś pojawi się coś więcej wokół Romana albo ciągnącego wątek Joshu'y i jego miłości.

Powroty do Thornu zawsze niesamowicie mnie cieszą. Uwielbiam ten stworzony przez Anetę Jadowską świat i każdorazowo świetnie się bawię podczas lektury jej książek. Seria o Dorze dobrze zapisała się w mojej pamięci i choć ostatni tom cyklu czytałam już dobrze ponad rok temu, to wciąż pamiętam, co działo się w poszczególnych tomach. W głowie została mi też seria o Witkacym i dopiero ta o Nikicie, choć czytana na przełomie 2023/2024, gdzieś tam sobie uleciała z mojej głowy. Ja chyba jednak po prostu nie przepadam za tą bohaterką i stąd ta pomroczność.

„Ropuszki” to zbiór opowiadań. Najwięcej mamy tu Dory, ale pojawiają się też Miron, Joshua, Roman, Witkacy i reszta ekipy. Poznajemy też Salamandrę, czyli dziewczynkę, która później dostała wraz z Kurczaczkiem swoją własną książkę. Co więcej, tego opowiadania – jak i jeszcze kilku innych – nie ma w pierwszej edycji książki. Ja czytałam wydanie SQN z 2021 roku, wcześniej dostaliśmy zbiór od Fabryki Słów (2015),lekko ponad 200 stron cieńszy. Zachęcam Was więc aby sięgnąć raczej po wznowienie, bo zwyczajnie czeka Wam tam więcej treści.

A jak jakościowo? Jak to w zbiorach opowiadań – niektóre teksty lepsze, inne trochę słabsze. Mnie w „Ropuszkach” podobały się absolutnie wszystkie, poza tymi ostatnimi najkrótszymi. Z tego, co zrozumiałam, to powstały one jako teksty do broszur Coperniconu i faktycznie rzeczony zlot jest ich pełnoprawnym bohaterem. Najmniej do gustu przypadła mi zdecydowanie ta zabawa autorki z westernem. To jakoś kompletnie nie miało dla mnie klimatu i polotu, znudziło mnie, ale – jak zaznacza w króciutkiej przedmowie do niego sama Jadowska – napisała go jako zabawę od siebie dla siebie, więc jeżeli miała ona przy tym fun, to super. Wszystkie te słabsze teksty są serio krótkie, więc nie zdążyły mnie zniechęcić do całości zbioru, bo zwyczajnie szybko się one kończyły.

Ja Wam „Ropuszki” polecam, jeżeli lubicie ten świat. Możecie czytać opowiadania wybiórczo, na wstępie książki mamy super podziałkę czasu, która pokazuje nam, jak konkretne opowiadanie zasadza się w całym uniwersum. Jeżeli jednak planujecie przeczytać wszystkie opowiadania na raz, to zachęcam do znajomości wcześniej cyklu o Dorze i Witkacu, bo jest tu mnóstwo, mnóstwo, mnóstwo spoilerów do tych serii, a poza tym bez ich znajomości bardzo ciężko byłoby się rozeznać w tym, co w ogóle dzieje się w opowiadaniu.

Mnie Thornu nigdy dość, więc i ocena być może nawet wyższa niż obiektywnie „Ropuszki” dostać powinny. Thorn to moje ulubione cosy fantasy i ciężko będzie o detronizację.

Powroty do Thornu zawsze niesamowicie mnie cieszą. Uwielbiam ten stworzony przez Anetę Jadowską świat i każdorazowo świetnie się bawię podczas lektury jej książek. Seria o Dorze dobrze zapisała się w mojej pamięci i choć ostatni tom cyklu czytałam już dobrze ponad rok temu, to wciąż pamiętam, co działo się w poszczególnych tomach. W głowie została mi też seria o Witkacym i...

#rodzinnewyzwanie2024 "Ropuszki" Aneta Jadowska
Czytanie książek Anety Jadowskiej jest jak plaster na skołataną duszę :) i świetnym rozwiązaniem na letnie noce :)
Sięgam po książki Jadowskiej incydentalnie. Dotychczas przeczytałam tylko opowiadania o Koźlaczkach i i jedną z historii o harpiach z Ustki, więc wyrywkowe spotkanie ze światem Dory Wilk, Witakaca, Romana, Katii potraktowałam jako serię osobnych historyjek. Historyjek lekkich, niepowiązanych ze sobą acz dziejących się w tym samym uniwersum. Notabene universum cudownym, bo dziejącym się w alternatywnej przestrzeni mojego ukochanego Torunia :)

#rodzinnewyzwanie2024 "Ropuszki" Aneta Jadowska
Czytanie książek Anety Jadowskiej jest jak plaster na skołataną duszę :) i świetnym rozwiązaniem na letnie noce :)
Sięgam po książki Jadowskiej incydentalnie. Dotychczas przeczytałam tylko opowiadania o Koźlaczkach i i jedną z historii o harpiach z Ustki, więc wyrywkowe spotkanie ze światem Dory Wilk, Witakaca, Romana, Katii...

Fajne dopełnienie sag z Thorn, jednocześnie nie wnosi nic nowego. Ale super się słuchało :)

Fajne dopełnienie sag z Thorn, jednocześnie nie wnosi nic nowego. Ale super się słuchało :)

O „Ropuszkach” słyszałam już dość dawno temu, ale przez pewien czas był problem z nabyciem tej książki. Pojawienie się jej w księgarni w równym stopniu zaskoczyło mnie, co ucieszyło, gdyż to – póki co – ostatni zbiór opowiadań Anety Jadowskiej, którego nie miałam okazji przeczytać. Narazie nie odważyłam się na „pełnowymiarową” powieść z głównego nurtu autorki. Natomiast jej fantastyczne opowiadania trafiły w mój gust idealnie. Dają mi sporą dawkę rozrywki, śmiechu i w pewnym sensie takiego fajnego powrotu do dzieciństwa – do bajek, baśni, fantastycznych bohaterów i ich niesamowitych przygód. Oczywiście, opowiadania adresowane są do dorosłych czytelników, na co składa się wiele elementów, ale to pozostawiam do samodzielnego odkrycia tym, którzy lubią, mają ochotę, ale się wahają lub po prostu są otwarci na inną – nieprzeciętną literaturę.

„Ropuszki” to zbiór ponad dwudziestu opowiadań o bardzo zróżnicowanej długości i tematyce, co powoduje, że z jednej strony każdy znajdzie tu coś dla siebie, ale z drugiej – nie każda historyjka spodoba się w równym stopniu. Jak chyba każdy czytelnik, mam tu swoich faworytów i złapałam się na tym, że miałabym ochotę przeczytać te opowieści w rozbudowanej formie – czyli jako powieść i pewnie tak samo dobrze bym się przy tej lekturze bawiła. Cóż… może to czas, by jednak skusić się na jakąś powieść Anety Jadowskiej? Tylko że autorka pisze cykle, a jak już rozpocznę jakąś serię, to zazwyczaj kończę. Nie wiem czy to mnie obecnie nie przytłoczy.

I mimo, iż autorka lubuje się w seriach, które z zasady składają się z kilku tomów, to i tak pozostają jej pomysły i wątki, na które brak miejsca właśnie w tych obszernych książkach. Z tego względu m.in. powstają kolejne zbiory opowiadań, które uzupełniają historie głównych bohaterów Anety Jadowskiej, z którymi ciężko się rozstać – tak czytelnikom, jak i samej twórczyni.

To, co łączy wszystkie opowiadania z „Ropuszek”, to sztandarowa postać książek Jadowskiej czyli Dora Wilk. Czy tylko ja mam wrażenie, że ta ruda wiedźma, która była policjantką w Toruniu, a obecnie jest detektywką w magicznym Thronie po sąsiedzku, to alter ego autorki? Czy zmyliła mnie ognista fryzura? Dora Wilk jest wspólnym mianownikiem historyjek, które opisują ją w interakcji z całą rzeszą fantastycznych stworów – wiedźm, wampirów, wilków, czarodziejów i wielu innych, których nazw nie jestem w stanie powtórzyć. Czasem walczą po jednej stronie, czasem po przeciwnych – bez wątpienia jest niezwykle dynamicznie i zaskakująco, co dostarcza sporą dawkę rozrywki i jest świetnym przerywnikiem pomiędzy bardziej poważnymi, wymagającymi lub przytłaczającymi lekturami.

Ciekawe, czy szybciej będę mieć okazję, by sięgnąć po kolejny zbiór opowiadań, czy po kolejną część trylogii usteckiej o Gracjach. Tak czy siak, przeczytam z wielką przyjemnością.


https://czytany-blog.blogspot.com/

O „Ropuszkach” słyszałam już dość dawno temu, ale przez pewien czas był problem z nabyciem tej książki. Pojawienie się jej w księgarni w równym stopniu zaskoczyło mnie, co ucieszyło, gdyż to – póki co – ostatni zbiór opowiadań Anety Jadowskiej, którego nie miałam okazji przeczytać. Narazie nie odważyłam się na „pełnowymiarową” powieść z głównego nurtu autorki. Natomiast jej...

Uwielbiam świat Thornu... I wręcz pochłaniam każdą pozycję z tego cyklu. Ropuszki to seria opowiadań łącząca się z cyklem o Dorze i cyklem Witkacego. Mam do tych opowiadań tylko jedno zastrzeżenie - jest ich za mało lub są za krótkie ( nie potrzebne skreślić ).

Uwielbiam świat Thornu... I wręcz pochłaniam każdą pozycję z tego cyklu. Ropuszki to seria opowiadań łącząca się z cyklem o Dorze i cyklem Witkacego. Mam do tych opowiadań tylko jedno zastrzeżenie - jest ich za mało lub są za krótkie ( nie potrzebne skreślić ).

Zbiór opowiadań różnej treść, jedne wciągające bardziej inne mniej ale i tak polecam.

Zbiór opowiadań różnej treść, jedne wciągające bardziej inne mniej ale i tak polecam.

Aneta Jadowska znów zaskakuje świetnym zbiorem nowych opowiadań ze świata Koźlaków, Dory Wilk i Witkaca. Polecam z całego serca

Aneta Jadowska znów zaskakuje świetnym zbiorem nowych opowiadań ze świata Koźlaków, Dory Wilk i Witkaca. Polecam z całego serca

Pożeracz czasu. Rewelacja, która przeniesie Cię w inny świat. Gorąco polecam.

Pożeracz czasu. Rewelacja, która przeniesie Cię w inny świat. Gorąco polecam.

Ciekawe uzupełnienie dotychczasowych historii. Lekkie, nieprzeciągające się opowiadania, idealne w formie audiobooka do słuchania w tle. Gdyby były one wplecione w fabułę głównych książek w odpowiednich czasowo momentach, bardzo by je obciążyły - nie tylko objętościowo, ale też fabularnie; poza tym wiele z nich przełamałoby klimat historii i niejednokrotnie z poważnych wątków zrobiłoby niepotrzebnie kabaret. Taki kiepski, gdzie chłop się za babę przebiera.

Ciekawe uzupełnienie dotychczasowych historii. Lekkie, nieprzeciągające się opowiadania, idealne w formie audiobooka do słuchania w tle. Gdyby były one wplecione w fabułę głównych książek w odpowiednich czasowo momentach, bardzo by je obciążyły - nie tylko objętościowo, ale też fabularnie; poza tym wiele z nich przełamałoby klimat historii i niejednokrotnie z poważnych...