Mimo, że jestem fanką Anety Jadowskiej, to nie do końca polubiłam się z jej pierwszymi tomami z cyklu o Nikicie czy Dorze. Dlatego sięgając po Katię miałam nadzieję, że uplasuje się ona bardziej po stronie uwielbianych przeze mnie Koźlaczek, Garstek czy też wszelkich zbiorów opowiadań typu Ropuszki. No i na czym się skończyło? Otóż na tym, że Katia wylądowała gdzieś po środku tego spektrum (z dużym potencjałem na dalsze części!). Myślę, że wciąż uniwersum Thornu jest dla mnie osobiście bardziej przystępne w krótszych opowiadaniach niż powieściach, jednak niezaprzeczalnym plusem tutaj była sama Katia, która urzekła mnie mieszanką wybuchową różu i cmentarnej nekromancji :)

Książka ta opowiada o jednej z drugoplanowych postaci ze świata Thornu, który poznaliśmy w poprzednich książkach autorki, jednak śmiało możecie sięgnąć po nią bez wcześniejszego nadrabiania zaległości. Katia - bo o niej mowa, jest nekromantką - a przy okazji potencjalną kandydatką do Starszyzny, oraz dobrą przyjaciółką Dory Wilk. Jeśli nic wam to nie mówi - no worries, ponieważ najważniejszym motywem jest tutaj wciągający wątek kryminalny - znikające z cmentarza ciała małych dziewczynek, czyli zagadka którą właśnie próbuje rozwiązać nasza bohaterka. Może nie będzie w tym sama, ponieważ w jej życiu pojawia się postać przystojnego przedsiębiorcy pogrzebowego. Po tym opisie sami nie wiecie czy to fantasy, horror czy romans? Podpowiadam, że wszystko po trochu :) 6/10

Mimo, że jestem fanką Anety Jadowskiej, to nie do końca polubiłam się z jej pierwszymi tomami z cyklu o Nikicie czy Dorze. Dlatego sięgając po Katię miałam nadzieję, że uplasuje się ona bardziej po stronie uwielbianych przeze mnie Koźlaczek, Garstek czy też wszelkich zbiorów opowiadań typu Ropuszki. No i na czym się skończyło? Otóż na tym, że Katia wylądowała gdzieś po...

Pierwsza książka po zastoju czytelniczym. Muszę przyznać, że dawno nie sięgałam po polską fantastykę i odzwyczaiłam się od polskich nazw i referencji. Niemniej jednak książka przypadła mi do gustu. Rozważam za zabranie się za całą serię Jadowskiej, ale mam obawy, że w tej książce przypadkiem trafiłam na spoilery, mimo że to książka zdaje się o bohaterce pobocznej.

Worldbuilding jest bardzo ciekawy i właśnie dlatego mam chęć poznania całej serii, bo widzę tu fajny zamysł. Bohaterowie są barwni i wnoszą coś do historii. Sama Katia jest dobrze napisaną postacią, z którą można się utożsamiać. Jej poczynania są uzasadnione i używa mózgu, co wcale nie jest tak częste w książkach z główną kobiecą postacią.

Sama historia jest ciekawa, podoba mi się główny wątek kryminalno-fantastyczny, który jest bardzo sprawnie poprowadzony. Wątek romantyczny, wbrew temu, co mówi tytuł, jest jedynie wątkiem pobocznym, co zupełnie mi nie przeszkadza, bo jest on uroczym dodatkiem do całości. Bardzo podobał mi się wątek bóstw i interakcje między Katią a Matką Ziemią, czy pojawienie się Pani Śmierci.

Podsumowując, barwna historia, fajne postacie i ciekawy świat. Dobra lektura polskiej autorki, która zakończyła mój zastój czytelniczy.

P.S. Nieźle poprowadzona narracja - dopiero pod koniec odgadłam, kto jest sprawcą - tak sprawnie i cichaczem był wprowadzony w całą historię.

Pierwsza książka po zastoju czytelniczym. Muszę przyznać, że dawno nie sięgałam po polską fantastykę i odzwyczaiłam się od polskich nazw i referencji. Niemniej jednak książka przypadła mi do gustu. Rozważam za zabranie się za całą serię Jadowskiej, ale mam obawy, że w tej książce przypadkiem trafiłam na spoilery, mimo że to książka zdaje się o bohaterce pobocznej....

“Katia. Cmentarne love story” to kolejna powieść Anety Jadowskiej z uniwersum Thornu – alternatywnej, magicznej wersji Torunia. I bardzo się cieszę, że wreszcie mogę przebywać w tym świecie bez odpychającej postaci Dory!

Uważam, że Jadowska zbudowała cudowny świat, pełen magicznych stworzeń i ciekawych postaci. Niestety, w rozpoczynającym wszystko cyklu o Dorze Wilk cały odbiór psuje główna bohaterka, typowa wyidealizowana Mary Sue, której walory autorka podkreśla na każdej stronie. Strasznie zaburza to odbiór powieści, rozczarowuje i pozostawia czytelnika w dziwnym rozdarciu – z jednej strony chciałabym czytać dalej i bardziej wgłębić się w świat Thornu, ale błagam, tylko nie z Dorą!

“Katia” zapewnia nam właśnie to wszystko, czego zabrakło w debiutanckim cyklu Jadowskiej. Tutaj bohaterka jest już porządnie wykreowana, z krwi i kości, dająca się lubić. Choć pała się nietypowym zawodem nekromantki, przeżywa typowe ludzkie emocje, przez co łatwo z nią sympatyzować. I przede wszystkim nie jest tak zapatrzona w siebie jak Dora. Nawiasem mówiąc, Dora przewija się również i w tej historii, co za każdym razem sprawiało, że wywracałam oczami. Na szczęście nie ma jej zbyt dużo. Warto wspomnieć, że jeśli jest się w trakcie czytania cyklu o Dorze Wilk, może lepiej poczekać z lekturą Katii, gdyż można sobie co nieco zaspoilerować.

Dobrze mi się czytało “Katię”. To lekka powieść, a cmentarz, duchy i nekromancka magia w tle sprawiają, że idealnie nadaje się do czytania podczas deszczowych, jesiennych wieczorów. Mam nadzieję, że ukażą się kolejne tomy o przygodach Katii – chętnie sięgnę po więcej.

(Wyzwanie czytelnicze LC na kwiecień 2024: Przeczytam książkę, która przeniesie mnie w inne miejsce)

“Katia. Cmentarne love story” to kolejna powieść Anety Jadowskiej z uniwersum Thornu – alternatywnej, magicznej wersji Torunia. I bardzo się cieszę, że wreszcie mogę przebywać w tym świecie bez odpychającej postaci Dory!

Uważam, że Jadowska zbudowała cudowny świat, pełen magicznych stworzeń i ciekawych postaci. Niestety, w rozpoczynającym wszystko cyklu o Dorze Wilk cały...

Taka trochę typowa Jadowska: Słodkie, lekkie, bez wielkiego szału, ale też nie po to zostało napisane. Czyli ok😊
Katia jako bohaterka bije Dorę na głowę, bardzo fajny jest też wątek relacji bohaterki z Matką Ziemią i system całej magii śmierci.
Wątek romansowy jest na szczęście delikatny i pozbawiony niesmacznych scen, którymi ocieka heksalogia.
Jednym słowem wychodzi na to, że wszystko co wyszło spod pióra autorki po heksalogii jest zdecydowanie lepsze i smaczniejsze niż Dora Wilk. Całe szczęście.

Taka trochę typowa Jadowska: Słodkie, lekkie, bez wielkiego szału, ale też nie po to zostało napisane. Czyli ok😊
Katia jako bohaterka bije Dorę na głowę, bardzo fajny jest też wątek relacji bohaterki z Matką Ziemią i system całej magii śmierci.
Wątek romansowy jest na szczęście delikatny i pozbawiony niesmacznych scen, którymi ocieka heksalogia.
Jednym słowem wychodzi na...

Podobało mi się to, że w tym "romansie" nie było dużo tego romansu ;D

Podobało mi się to, że w tym "romansie" nie było dużo tego romansu ;D

Książka przesłuchana w formie audiobooka.
Zachęcona pozytywnymi opiniami sięgnęłam po historię Katii. Niestety muszę przyznać, że książka nie przypadła mi do gustu. Nie porwała mnie fabuła, ani bohaterowie. Być może jest to kwestia audiobooka, chociaż lektor akurat mi się podobał. Raczej jednak nie sięgnę po tradycyjną wersję, żeby się o tym przekonać.

Książka przesłuchana w formie audiobooka.
Zachęcona pozytywnymi opiniami sięgnęłam po historię Katii. Niestety muszę przyznać, że książka nie przypadła mi do gustu. Nie porwała mnie fabuła, ani bohaterowie. Być może jest to kwestia audiobooka, chociaż lektor akurat mi się podobał. Raczej jednak nie sięgnę po tradycyjną wersję, żeby się o tym przekonać.

Bardzo dobra książka. Pochłonięta w dwa dni. Trochę cmentarnej magii i trochę love story czyli jak w zapowiedzi. Czekam na kolejne tomy o losach Katii. Czuję, że Gardiasz jeszcze namiesza.

Bardzo dobra książka. Pochłonięta w dwa dni. Trochę cmentarnej magii i trochę love story czyli jak w zapowiedzi. Czekam na kolejne tomy o losach Katii. Czuję, że Gardiasz jeszcze namiesza.

Uwielbiam książki Anety Jadowskiej. Zawsze wiem, że będę świetnie się bawić. Gorąco polecam.

Uwielbiam książki Anety Jadowskiej. Zawsze wiem, że będę świetnie się bawić. Gorąco polecam.

,,A teraz napij się herbaty. Obiecuję, że nie jest zatruta. Moja rodzinna tradycja każe podawać truciznę w winie. Nigdy nie znieważyłabym w ten sposób porządnej herbaty.”

🦊 4/5

Wybierając ten tytuł byłam przekonana, że znajdę się w klasycznej historii miłosnej, a tymczasem odkryłam istnienie ogromnego uniwersum świata Thornu!

To było moje pierwsze spotkanie z Anetą Jadowską, które okazało się bardzo przesympatyczne. Tak, przez parę stron byłam odrobinę zagubiona, ale to zagubienie zniknęło od razu, kiedy zorientowałam się, że “Katię” po prostu można łączy się z innymi powieściami autorki, a przyjaciółka głównej bohaterki — Dora Wilk występuje w innych książkach.

Styl pisania Anety Jadowskiej sprawia wrażenie pływania po tej książce; przewraca się jedną kartkę za drugą dzięki płynnym narracjom. Co zaważyłam w tej pozycji, a bardzo mi się spodobało — “Katia” również eksploruje takie małe, ludzkie chwile, które mogą dotknąć każdego z nas. Momenty zwątpienia w samotności, z którymi Katia się boryka, pakowanie się do nowego mieszkania i wzmianka o tym, że jedna walizka to zdecydowanie za mało, powrót z pracy do domu, który jest momentem ukojenia i poczucia bezpieczeństwa. To takie małe sceny, które właściwie nie mają większego znaczenia (ale wspominam je dla siebie),bo dzięki nimi Katia stała jeszcze bliższa i bardziej autentyczna 🤧 Człowiek trochę czuje się jak u siebie w domu w tej książce.

Poza tym Katię po prostu się lubi. Jak może nie wzbudzić zainteresowania główna bohaterka-nekromantka o niezwykłych umiejętnościach, która odnalazła swoją pasję w ceramice? Pani Jadowska wykreowała bohaterów pełnych charakteru i również w całkiem uroczy sposób zbudowała więzi między nimi.

Mimo że "Katia" Anety Jadowskiej wciągnęła mnie swoim humorem w fascynujący świat, nie mogę przejść obojętnie obok pewnych mankamentów, które występują w końcowej części książki. Ostatnie sto stron książki, w których rozwiązywana jest główna zagadka kryminalna, była… okej? Raczej poruszamy się tutaj po utartych schematach, więc rozwiązanie nie zaskoczyło mnie :( Uważam też, że autorka za szybko załatwiła ostatnie sceny, zwłaszcza, że na końcu naprawdę wiele się działo. Widzieć wątki, które były budowane przez całą książkę i na których rozwiązanie czekałam, poruszone na paru stronach ☹️ auć.

,,A teraz napij się herbaty. Obiecuję, że nie jest zatruta. Moja rodzinna tradycja każe podawać truciznę w winie. Nigdy nie znieważyłabym w ten sposób porządnej herbaty.”

🦊 4/5

Wybierając ten tytuł byłam przekonana, że znajdę się w klasycznej historii miłosnej, a tymczasem odkryłam istnienie ogromnego uniwersum świata Thornu!

To było moje pierwsze spotkanie z Anetą...

Wspaniałość. Doskonale wyważone proporcje fantastyki, kryminału, romansu i kilku innych gatunków. Ta książka krzepi.

Wspaniałość. Doskonale wyważone proporcje fantastyki, kryminału, romansu i kilku innych gatunków. Ta książka krzepi.