Ropuszki

Prawie osiemset stron niezwykłych historii ze świata Thornu. Cóż może być przyjemniejszego? Może tylko więcej opowiadań? I to mówię ja, która za opowiadaniami nie przepada, która wręcz unika krótkich form 😊

Jeśli chcecie poznać bliżej Dorę i Witkacego, Leona, Romana, Szelmę, Katię, Bognę i kilka innych niezwykłych postaci, koniecznie musicie sięgnąć po „Ropuszki”. Gwarantuję Wam świetną zabawę, ogromną dawkę humoru i moc niesamowitych przygód ze wspaniałymi bohaterami. Dla wielbicieli Anety Jadowskiej pozycja, której nie wolno przegapić. Dla tych, którzy jeszcze nie mieli okazji poznać autorki, gorąco zachęcam do nadrobienia tego niedopatrzenia 😊

Wybaczcie, że dziś tak krótko. Czasem bywa tak, że słowa płyną same, innym razem mam ogromny problem, żeby znaleźć ich chociaż kilka. Dzisiaj dopadła mnie niemoc, ale bardzo Was zachęcam do nawiązania znajomości z Panią Anetą. Nie pożałujecie!

Prawie osiemset stron niezwykłych historii ze świata Thornu. Cóż może być przyjemniejszego? Może tylko więcej opowiadań? I to mówię ja, która za opowiadaniami nie przepada, która wręcz unika krótkich form 😊

Jeśli chcecie poznać bliżej Dorę i Witkacego, Leona, Romana, Szelmę, Katię, Bognę i kilka innych niezwykłych postaci, koniecznie musicie sięgnąć po „Ropuszki”....

Porywająca lektura,jak każda dotycząca Dory.

Porywająca lektura,jak każda dotycząca Dory.

Lekka i przyjemna. Styl autorki zaczyna mi się naprawdę podobać.

Lekka i przyjemna. Styl autorki zaczyna mi się naprawdę podobać.

Mam słabość  do Anety Jadowskiej. Czytanie jej książek to jak udział w dobrej imprezie. Juz samo miejsce imprezy do mnie przemawia (Thorn). Towarzystwo zawsze dopisuje. Jak nawet trafi się ktoś nudny, to szybko znika lub dzięki całej reszcie ibich ironicznych uwagach, jego obecność nie jest tak irytująca. Muzyka w tle też jest zawsze niezła. Nic dziwnego, że po skończeniu jednej książki, szukam następnej autorstwa Jadowskiej .
"Ropuszki", to trochę taki przegląd najważniejszych bohaterów w akcji. Poza wiedźmą Dorą Wilk,  pojawią się czart Leon, demon As i egzekutor Azjel, o których mogłabym czytać i czytaj. Jest nekromantka Katia, Miron wnuk Lucyfera, anioł Joshua i szaman Witkacy. Są też m.in. wilki, którym się chyba zebrało na amory. Dużo się dzieje jest śmiesznie i przyjemnie. Są też co prawda słabsze momenty - tzw "szorty" trzy krótkie opowiadania napisane na potrzeby Copernicona. Jak piszę sama autorka, trudno jej pisać zwięźle. Jadowska opisuje bowiem całe otoczenie, każda głupie zachowanie bohatera, mnóstwo u niej przepełnionych złośliwostkami dialogów. Trudno przy tak soczystym tle poprzestać na kilku stronicowym opowiadaniu.

Mam słabość  do Anety Jadowskiej. Czytanie jej książek to jak udział w dobrej imprezie. Juz samo miejsce imprezy do mnie przemawia (Thorn). Towarzystwo zawsze dopisuje. Jak nawet trafi się ktoś nudny, to szybko znika lub dzięki całej reszcie ibich ironicznych uwagach, jego obecność nie jest tak irytująca. Muzyka w tle też jest zawsze niezła. Nic dziwnego, że po skończeniu...

Dobra książka uzupełniająca heksalogię o Dorze. Widać, że Jadowska świetnie odnajduje się w opowiadaniach. Plus za brak scen erotycznych i za możliwość poznania historii z innej perspektywy, dzięki czemu mogliśmy zobaczyć jej szerszy zakres. Bardzo fajna książka.

Dobra książka uzupełniająca heksalogię o Dorze. Widać, że Jadowska świetnie odnajduje się w opowiadaniach. Plus za brak scen erotycznych i za możliwość poznania historii z innej perspektywy, dzięki czemu mogliśmy zobaczyć jej szerszy zakres. Bardzo fajna książka.

Niektóre opowiadania bardzo mi się podobały, niektóre mniej... jednak chyba skuszę się i przeczytam całą Heksalogię :)

Niektóre opowiadania bardzo mi się podobały, niektóre mniej... jednak chyba skuszę się i przeczytam całą Heksalogię :)

Genialne uzupełnienie poprzednich serii :D Ubaw po pachy :D

Genialne uzupełnienie poprzednich serii :D Ubaw po pachy :D

Ropuszki to doskonały zbiór opowiadań o Dorze i Witkacym, ale i o Leonie, Romanie, Katii, Szelmie i Bognie, Bjornie i Alinie. O pierzastych i piekielnych. Witkacy był i jest partnerem Dory w pracy zarówno policyjnej jak i nadnaturalnej.
„– Ale ja jestem idiotką, a ty jesteś ten bystry, nie?
– Nie, ja jestem ten naćpany, a ty masz syndrom Mesjasza.”
Wszystkie opowiadania odsłuchałam z ogromną przyjemnością. Wszystkie są doskonałe, dopracowane w drobnych szczegółach. Z dużą dawką humoru słownego i sytuacyjnego. Wokół Dory zawsze wiele się dzieje, nie potrafi ona przejść do porządku nad niedokończonymi sprawami, nie potrafi zostawić w potrzebie znajomych i przyjaciół. Uwielbiam całą tę gromadę, szczególnie Leona, ale jak go nie lubić…
„Leon zaklął soczyście, wplatając między znane mi przekleństwa kilka słów z języka piekielników. Uroczo gardłowych, gdzieś na granicy krztuszenia się i syczenia.
– Właśnie dlatego potrzebuję twojej maleńkiej pomocy, Leosiu…
Uniósł brew i wyprostował swoje dwa metry trzydzieści centymetrów wzrostu.
– Mogłaś mówić od razu.
– Wolałam, żebyś poznał szerszy obrazek, zanim poproszę cię, żebyś poszedł i nastraszył odrobinkę bardzo dużego demona.
Zaśmiał się cicho.
– Dla ciebie, skarbie, mogę go nawet zjeść, choć są niesmaczni. Prowadź.
Właśnie za tę gotowość pomocy (niekoniecznie z uwzględnieniem konsumpcji) nie mogłam go nie kochać.” - jest taki uroczo opiekuńczy wobec Dory.

A teraz do gona ulubieńców dołączyła Szelma… Uwielbiam koty, mają w sobie boską iskrę, a swoją następną kociczkę nazwę Szelma, na cześć bohaterki opowiadania „Nie oceniaj kota po rozmiarze”. Szelma jest charyzmatycznym zmiennym kotem, jak sama o sobie mówi „Absolutnie wyjątkowym i cudownym. Gdyby tamci – wskazała głową na drzwi, w których zniknęli Adrian i Patryk – pytali, powiedz, że tygrysem szablozębnym.”. Może ciałem jest najmniejszym dachowcem, jaki chodził po ziemi, ale duchem jest rzeczywiście tygrysicą… Nawet zajęcia radzenia sobie z gniewem nie skutkują. Ona zwyczajnie ma alergię na przerośniętych dupków, które chcą ją ustawić na dole hierarchii stadnej i patriarchalnej.
„...nie mów nikomu, że walczyłam z czymś większym od siebie, okej? Jak się papa dowie... on się potrafi wnerwić, wiesz? Zresztą sam przyznaj, co za głupie zasady, jakbym miała walczyć tylko z mniejszymi. To co mi zostaje, do cholery? Chomiki i nornice? Znasz jakiegoś innego zmiennokształtnego, który po przemianie waży mniej niż dwa kilo?”
Westernowe oblicze Dory Wilk i innych bohaterów tego universum jest zabawne i odświeżające, zwyczajnie Dora odnajduje się w każdym miejscu, czasie i okolicznościach:)

Ropuszki to doskonały zbiór opowiadań o Dorze i Witkacym, ale i o Leonie, Romanie, Katii, Szelmie i Bognie, Bjornie i Alinie. O pierzastych i piekielnych. Witkacy był i jest partnerem Dory w pracy zarówno policyjnej jak i nadnaturalnej.
„– Ale ja jestem idiotką, a ty jesteś ten bystry, nie?
– Nie, ja jestem ten naćpany, a ty masz syndrom Mesjasza.”
Wszystkie opowiadania...

Bardzo dobre rozszerzenie dla serii o Drze. Widzimy ją z innej prespektywy i możemy lepiej poznać innych bohaterów. Są lepsze opowiadania, są gorsze ale jako całość bardzo polecam dla osób które czytały Heksalogię, nawet jeśli nie są wielkimi fanami

Bardzo dobre rozszerzenie dla serii o Drze. Widzimy ją z innej prespektywy i możemy lepiej poznać innych bohaterów. Są lepsze opowiadania, są gorsze ale jako całość bardzo polecam dla osób które czytały Heksalogię, nawet jeśli nie są wielkimi fanami