Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo podoba mi się umiejętność odpuszczania u bohaterów i bohaterek. Na przykład w sytuacji, gdy Agnieszka nie była zadowolona z tablicy i nazwała ją pręgierzem mentalnym ;) rodzina nie zareagowała agresywnie, obrażając się czy odgadując tylko starali się zrozumieć dziewczynę, a gdy przywiozła szkic na którym była mała Nora chętnie dodali go do kolekcji bez niepotrzebnych przykrych słów. Piękne, że te relacje takie są :) Natomiast nie wszyscy potrafią się powstrzymać, na przykład Ida, która ciągle rzuca kąśliwe uwagi w stronę sióstr 😅 Nie podobało mi się zachowanie Dauntego i Augusta też nie. Jest toksyczne, bardzo niewłaściwe, okropne. Chciałabym, żeby w literaturze były przedstawiane inne wzorce albo chociaż żeby takie zachowania były pokazane w negatywnym świetle, a nie ma zasadzie "chłopcy tacy są". Ten wątek średni niestety. Naprawdę myślałam, że Ignacy Borejko zmarł! Tak było to opisane, zaczęłam się godzić z informacją, gdy okazało się, że sobie spał! Już myślałam, że Babi z wrażenia coś się stanie! Zakończenie bardzo fajne, super było dowiedzieć się co wydarzy się w życiu Nory za kilka lat :) Natomiast z drugiej strony mam takie uczucie jakby autorka chciała wszystko wyjaśnić i w pewnym sensie podsumować, nie zostawiać czytelnika lub czytelniczki z niedokończonym wątkiem, hmm mam nadzieję, ze kolejne części sie pojawią :) Bardzo fajnie było poczytać o dalszych losach rodziny Borejków. Chętnie przeczytam kolejną część, lub kolejne części jeżeli powstaną :)