Dziecko piątku

I ponownie bohaterkę jest Aurelia. Tym razem inna. Starsza, smutna, pogrążona w żałobie. Zupełnie straciła dziecięcą radość, ufność i beztroskę. Ponownie historia z jej udziałem zawiera wątek trudnych tematów - rozwód rodziców, śmierć matki, przeprowadzka do ojca i jego nowej rodziny, niemożność dogadania się z nim. Ale jednocześnie jest to książka pełna humoru. Babcia Jedwabińska jest kobietą zupełnie nieszablonową. Pełna energii, uśmiechu, radości życia. Potrafi cieszyć się z najmniejszych rzeczy. Niby prosta, wiejska kobieta, a potrafi mówić mądrze. Mało która babcia potrafiłaby się śmiać ze swoją wnuczką z kawalerów. O wnuczkach już nie mówiąc. A ta kobieta potrafi. Mimo że nie widziała własnej wnuczki przez wiele lat. Tym dla mnie różni się ta książka od pozostałych części - jest pełna żartów i humoru w innym typie niż poprzednio. Jest tragiczna i jednocześnie zabawna. Ponadto zakończenie jest otwarte jeśli chodzi o relację Aurelii i Konrada. Nie wiemy jak się rozwinie ich znajomość.

I ponownie bohaterkę jest Aurelia. Tym razem inna. Starsza, smutna, pogrążona w żałobie. Zupełnie straciła dziecięcą radość, ufność i beztroskę. Ponownie historia z jej udziałem zawiera wątek trudnych tematów - rozwód rodziców, śmierć matki, przeprowadzka do ojca i jego nowej rodziny, niemożność dogadania się z nim. Ale jednocześnie jest to książka pełna humoru. Babcia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę stereotypowy klimat typowo dziecięco-młodzieżowych książek, gdzie akcja toczy się podczas wakacji i jeszcze u babci, która mieszka na wsi (u akurat w małym miasteczku).

Autorka wraca do Aurelii i rozwija jej historię, co mnie bardzo cieszy, bo to bardzo ciekawa postać. Jest i niesztampowy Kosio, a to też na plus.

Z Tygryska robi się coraz bardziej stara malutka (te łacińskie sentencje, wywiady o cudzołóstwie), a przy tym niezłe ziółko.

Jak to u Musierowicz, okazuje się, że szczęście jest w drugim człowieku i ku szczęściu autorka wiedzie swych bohaterów:

Samotny i zgorzkniały Pan Jankowiak zostaje przygarnięty do łona rodziny przez Pyzę i Tygryska. Pogubiony, mający żal do wszystkich ojciec Aurelii rozpoczyna drogę ku odkupieniu win. Grzegorz i Gabrysia są z dnia na dzień coraz szczęśliwsi wśród tej ciasnoty i zgiełku, wśród powiększającej się rodziny. Babcia Marta znajduje pociechę na stare lata w Aurelce.

Jest refleksyjnie i pozytywnie.

Trochę stereotypowy klimat typowo dziecięco-młodzieżowych książek, gdzie akcja toczy się podczas wakacji i jeszcze u babci, która mieszka na wsi (u akurat w małym miasteczku).

Autorka wraca do Aurelii i rozwija jej historię, co mnie bardzo cieszy, bo to bardzo ciekawa postać. Jest i niesztampowy Kosio, a to też na plus.

Z Tygryska robi się coraz bardziej stara malutka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Poruszająca kolejne trudne tematy książka. Ponadczasowa.

Poruszająca kolejne trudne tematy książka. Ponadczasowa.

Pokaż mimo to

http://karowisniewska.pl/dziecko-piatku/

Niemal dokładnie rok temu czytałam Opium w rosole, w której to książce poznaliśmy Aurelię, która przyjęła alter ego Genia. Tym razem spotykamy ją już w liceum. Właśnie skończył się rok szkolny i Aurelia poznaje Konrada. Trudno jej się odnaleźć w życiu po śmierci matki, kiedy to musiała zamieszkać z ojcem, jego nową żoną i pasierbem. Zbieg zdarzeń i okoliczności sprawia, że Aurelia spędza wakacje u swojej babci. Jak to zwykle w życiu bywa, babcia, mądra i kochana osoba pomaga dostrzec Aurelii rzeczy, na które dotychczas nie zwracała uwagi i dzięki którym spojrzy na świat, a przede wszystkim na bliskich z zupełnie innej perspektywy.

http://karowisniewska.pl/dziecko-piatku/

Niemal dokładnie rok temu czytałam Opium w rosole, w której to książce poznaliśmy Aurelię, która przyjęła alter ego Genia. Tym razem spotykamy ją już w liceum. Właśnie skończył się rok szkolny i Aurelia poznaje Konrada. Trudno jej się odnaleźć w życiu po śmierci matki, kiedy to musiała zamieszkać z ojcem, jego nową żoną i pasierbem....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czy otwarte i bezpośrednie dziecko może być jako nastolatka zbyt wrażliwe by mówić o swoich uczuciach by nie ranić innych? Czy samotnego wdowca może jeszcze spotkać coś radosnego? Co słychać u Aurelii, Kreski, Konrada i Borejków o tym dowiemy się w kolejnym tomie Jeżycjady "Dziecko piątku".

Czy otwarte i bezpośrednie dziecko może być jako nastolatka zbyt wrażliwe by mówić o swoich uczuciach by nie ranić innych? Czy samotnego wdowca może jeszcze spotkać coś radosnego? Co słychać u Aurelii, Kreski, Konrada i Borejków o tym dowiemy się w kolejnym tomie Jeżycjady "Dziecko piątku".

Pokaż mimo to

Aurelia Jedwabińska- zagubiona pół-sierota, nieco niezgrabna, przepełniona smutkiem i niepewnością, przedstawiająca się kiedyś jako Genowefa, to główna bohaterka tej części "Jeżycjady". Swojego czasu dziewczyna była związana blisko z Kreską i rodziną Borejków, których nie zabrakło w tym tomie. Spotkamy też młodszego brata Bebe Bitner (tej od "Brulionu Bebe B."), Kozia- obecnie w wieku lat szesnastu. Główną bohaterkę spotkamy po ceremonii rozdania świadectw do następnej klasy liceum- kupkę nieszczęścia, nie mogącą znaleźć sobie miejsca. Zbieg zdarzeń sprawi, iż Aurelia podejmie decyzję o wyjeździe do babci mieszkającej w Pobiedziskach- co przyniesie to spotkanie po latach, nie zdradzę jednak...
Wątkiem poniekąd pobocznym, lecz nie do przeoczenia, będzie życie codzienne Gabrysi Borejko i jej rodziny: męża Grzesia oraz córek: Pyzy i Tygryska. Obecność tych bohaterów gwarantuje, że także wątek poboczny będzie ciekawy. W tym tomie poznałam najmłodsze wcielenie Tygryska i coraz ciekawsza jestem, na jaką kobietę wyrośnie ta nieco przerażająca istotka.
Jak zwykle u Musierowicz znajdziemy w tej książce dużą dawkę pozytywnej energii, uśmiechu i domowego ciepła. Chciałabym umieć przyjmować książki tej Autorki tak bezkrytycznie jak za czasów dzieciństwa- zdaję sobie jednak sprawę, że mój odbiór książki to wina mojego bagażu życiowego, nie Autorki. "Dziecko piątku" nie jest może tak genialne jak "Kwiat kalafiora", "Ida sierpniowa" czy moje odkrycie sprzed dwóch lat: "Nutria i Nerwus", nie mniej na pewno warte przeczytania.

Aurelia Jedwabińska- zagubiona pół-sierota, nieco niezgrabna, przepełniona smutkiem i niepewnością, przedstawiająca się kiedyś jako Genowefa, to główna bohaterka tej części "Jeżycjady". Swojego czasu dziewczyna była związana blisko z Kreską i rodziną Borejków, których nie zabrakło w tym tomie. Spotkamy też młodszego brata Bebe Bitner (tej od "Brulionu Bebe B."), Kozia-...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Słodko-gorzka historia Gieniusi-Aurelii, która dorasta i staje przed dorosłymi problemami - śmierć mamy, rozstanie rodziców, trudna relacja jej babci i ojca. Po raz pierwszy w Jeżycjadzie widzimy też przemianę starszej osoby - woźnego ze szkoły, któremu roztapiają serce Tygrys i Pyza. Piękna powieść o tym, że nigdy nie jest za późno na miłość i że warto robić ten pierwszy krok nawet w trudnych momentach. Cudna postać ciepłej i mądrej babci, pani Marty.

Słodko-gorzka historia Gieniusi-Aurelii, która dorasta i staje przed dorosłymi problemami - śmierć mamy, rozstanie rodziców, trudna relacja jej babci i ojca. Po raz pierwszy w Jeżycjadzie widzimy też przemianę starszej osoby - woźnego ze szkoły, któremu roztapiają serce Tygrys i Pyza. Piękna powieść o tym, że nigdy nie jest za późno na miłość i że warto robić ten pierwszy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moim zdaniem nie jest to typowa, jeżycjadowa książka. Jest bardziej melancholijna, smutniejsza... taki jest bowiem stan ducha głównej bohaterki, Aurelii Jedwabińskiej, czyli mojej ulubionej Genowefy Bombke z "Opium w rosole". Dziewczyna nie może poradzić sobie ze śmiercią matki, a także z relacjami z ojcem, który je wcześniej zostawił. To wszystko sprawia, że podczas lektury nachodzi głębsza refleksja.
Żeby jednak nie było tak smutno, w książce odnajdziemy oczywiście ciepło bijące od rodziny Borejków. Szczególne zasługi ponoszą tutaj Pyza i Tygrysek, córeczki Gabrysi. Z nimi nigdy nie może być nudno! Dowiadujemy się także, co u Kozia, Bebe i Kreski.
Książka podobała mi się, chociaż czasem nie rozumiałam zachowania Aurelii (scena w maliniaku!). Mimo tego drobnego minusa szczerze polecam.

https://arnikaczyta.blogspot.com/2018/05/magorzata-musierowicz-dziecko-piatku.html

Moim zdaniem nie jest to typowa, jeżycjadowa książka. Jest bardziej melancholijna, smutniejsza... taki jest bowiem stan ducha głównej bohaterki, Aurelii Jedwabińskiej, czyli mojej ulubionej Genowefy Bombke z "Opium w rosole". Dziewczyna nie może poradzić sobie ze śmiercią matki, a także z relacjami z ojcem, który je wcześniej zostawił. To wszystko sprawia, że podczas...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ten tom wywołuje we mnie sprzeczne uczucia. Na inne rzeczy zwracam uwagę czytając książkę po latach. Ciekawe jest, że pokazuje jak dorasta Aurelia, tak intrygująca po "Opium w rosole", jednak nie przekonuje mnie historia jej miłości i Konrad, który chyba nie do końca wzbudza moją sympatię. Przeniesienie akcji do Pobiedzisk jest za to ciekawym zabiegiem, a postać Babci niezwykle krzepiąca. Wracając po czasie do tej książki doceniłam wątek pana Bronisława, który porusza temat starości i samotności, i to uważam, dobrze wyszło Pani Musierowicz.

Ten tom wywołuje we mnie sprzeczne uczucia. Na inne rzeczy zwracam uwagę czytając książkę po latach. Ciekawe jest, że pokazuje jak dorasta Aurelia, tak intrygująca po "Opium w rosole", jednak nie przekonuje mnie historia jej miłości i Konrad, który chyba nie do końca wzbudza moją sympatię. Przeniesienie akcji do Pobiedzisk jest za to ciekawym zabiegiem, a postać Babci...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

super

super

Pokaż mimo to