Książka jest dobra, ale zdecydowanie do ciekawych i wciągających nie należy. Podobało mi się zakończenie, gdzie zostali wspomnieni dawni zapomniani bohaterowie. Niezrozumiale był opisany moment, kiedy mała Nora z rodzicami przyjechali do Patrycji. Obie Nory były wspominane po prostu jako ,,Nora" i nie zawsze dało się zrozumieć, o jaką Norę chodziło. W wielu momentach książka mnie potwornie nudziła i zdecydowanie według mnie jest to prawie najnudniejsza część Jeżycjady.

Książka jest dobra, ale zdecydowanie do ciekawych i wciągających nie należy. Podobało mi się zakończenie, gdzie zostali wspomnieni dawni zapomniani bohaterowie. Niezrozumiale był opisany moment, kiedy mała Nora z rodzicami przyjechali do Patrycji. Obie Nory były wspominane po prostu jako ,,Nora" i nie zawsze dało się zrozumieć, o jaką Norę chodziło. W wielu momentach...

Musierowicz stworzyła cudowną serię, ludzi, o których chce się czytać, których dalsze losy niezwykle ciekawią, bo praktycznie stają się drugą rodziną. Szkoda, że nie wiadomo, jak długo trzeba będzie czekać na Chucherko (lub jakąkolwiek kontynuację, bo skoro zmienia się koncepcja, to może i tytuł się zmieni). Co do fabuły Ciotki Zgryzotki:
1) Tablica z pamiątkami - Aga, Aga, jakżeś mogła nazwać ten wspaniały zbiór "pręgierzem mentalnym"; Ignacy, miągwo jedna, jak mogłeś wsadzić tablicę do worka i bez żalu oddać, no jak? Niegodniście tego zbioru, w istocie niegodni! Rozumiem, że tablica musiała się przenieść tam, gdzie wylądował cały trzon Jeżycjady, tj. do Patrycji, ale naprawdę, czy nie dało się tego zrobić milej? No trudno, jest tak, a nie inaczej, perfer et obdura.
2) O co ta afera z Fryderykiem, nie rozumiem, doprawdy. Płacze i depresja, bo facet pojechał do pracy, nie na urlop, nie do kochanki, nie uciekł od żony, dzieci i obowiązków, pojechał do pracy, czyli innymi słowy - wypełniać obowiązki. Zawodowe. Szkoda, że nie poznajemy kulis tej sprawy, można tylko wierzyć lub nie, że winny czy niewinny. Dobrze, że chociaż później Gabriela przyznaje, że wstyd jej, że w niego zwątpiła.

Musierowicz stworzyła cudowną serię, ludzi, o których chce się czytać, których dalsze losy niezwykle ciekawią, bo praktycznie stają się drugą rodziną. Szkoda, że nie wiadomo, jak długo trzeba będzie czekać na Chucherko (lub jakąkolwiek kontynuację, bo skoro zmienia się koncepcja, to może i tytuł się zmieni). Co do fabuły Ciotki Zgryzotki:
1) Tablica z pamiątkami - Aga, Aga,...

Wyczuwam takie usilne kończenie serii happy endem i domykanie wątków. Z jednej strony fajny i ciepły happy end, z drugiej strony - trochę za bardzo na siłę. No i straszliwie irytowała mnie na początku główna bohaterka, niszcząca dosłownie wszystko wokół siebie. To było aż frustrujące, ile strat za sobą zostawiała. Ale ostatecznie, myślę, że książka zasługuje na te 7 gwiazdek za ciepłą i rodzinną atmosferę, za którą kocham Jeżycjadę. Tutaj tej atmosfery jest naprawdę sporo.

Wyczuwam takie usilne kończenie serii happy endem i domykanie wątków. Z jednej strony fajny i ciepły happy end, z drugiej strony - trochę za bardzo na siłę. No i straszliwie irytowała mnie na początku główna bohaterka, niszcząca dosłownie wszystko wokół siebie. To było aż frustrujące, ile strat za sobą zostawiała. Ale ostatecznie, myślę, że książka zasługuje na te 7...

Główną bohaterką ksiązki jest Nora Górska (swoją drogą ciekawa jestem, czy już przed laty nadając takie imię córce Patrycji Pani Musierowicz wiedziała, że taka kombinacja może budzić niemałe emocje!)

Norcia jest typową nastolatką, której nic się nie podoba, a świat wydaje się grać przeciwko niej.
Czyta się znakomicie!

Główną bohaterką ksiązki jest Nora Górska (swoją drogą ciekawa jestem, czy już przed laty nadając takie imię córce Patrycji Pani Musierowicz wiedziała, że taka kombinacja może budzić niemałe emocje!)

Norcia jest typową nastolatką, której nic się nie podoba, a świat wydaje się grać przeciwko niej.
Czyta się znakomicie!

I to już koniec?! Ale jak to..? Nie dowiemy się na kogo wyrośnie nowe pokolenie?
Jeżycjada jest jak bajka. Gdy życie doskwiera - Jeżycjada jest jak plaster. Nawet jeśli się wie, że to tylko bajka zawsze można mieć nadzieję...

I to już koniec?! Ale jak to..? Nie dowiemy się na kogo wyrośnie nowe pokolenie?
Jeżycjada jest jak bajka. Gdy życie doskwiera - Jeżycjada jest jak plaster. Nawet jeśli się wie, że to tylko bajka zawsze można mieć nadzieję...

Koniec Jeżycjady. Kochanej Jeżycjady, która tyle razy ratowała mnie od chandry i bólu duszy.
Wszystko się na koniec cudownie splotło. Z nadzieją na nowe. Lub z pięknym zakończeniem.
Wszystko jest tak, jak być powinno.

Koniec Jeżycjady. Kochanej Jeżycjady, która tyle razy ratowała mnie od chandry i bólu duszy.
Wszystko się na koniec cudownie splotło. Z nadzieją na nowe. Lub z pięknym zakończeniem.
Wszystko jest tak, jak być powinno.

Z przyjemnością wróciłam do tak dobrze znanych mi bohaterów.
Chyba jedyna seria, w której bohaterowie starzeją się wraz ze mną. :)

Z przyjemnością wróciłam do tak dobrze znanych mi bohaterów.
Chyba jedyna seria, w której bohaterowie starzeją się wraz ze mną. :)

Co mnie podkusiło? Wobec moich ocen ostatnich tomów Jeżycjady w okolicach 3-4, wiara, że koleiny tom będzie lepszy okazała się naiwna. Zalew dyrdymałek i narzekań na współczesność.... by w ostatnim akapicie zakreślić szkic fabuły która mogłaby być osobnym ciekawym studium dojrzewania i wchodzenia w dorosłość z wszystkimi wzlotami i upadkami oraz niepokojami i próbą znalezienia swojego miejsca w dorosłym świecie. Ale autorka uraczyła nas borejkowym koglem-moglem (ze szczególnym uwzględnieniem tego co kto, je, pije, na co ma ochotę, co gotuje, piecze, planuje podać na weselnym stole),kompletnie odchodząc od formuły jeden tom - jedna bohaterka. Bo Nory tu prawie nie ma, a to co ważne w jej wchodzeniu w dorosłość jest "załatwione" końcowym jednym! akapitem.

Co mnie podkusiło? Wobec moich ocen ostatnich tomów Jeżycjady w okolicach 3-4, wiara, że koleiny tom będzie lepszy okazała się naiwna. Zalew dyrdymałek i narzekań na współczesność.... by w ostatnim akapicie zakreślić szkic fabuły która mogłaby być osobnym ciekawym studium dojrzewania i wchodzenia w dorosłość z wszystkimi wzlotami i upadkami oraz niepokojami i próbą...

Pani Musierowicz niezawodna. Uwielbiałam "Jeżycjadę"dwadzieścia lat temu i po dwóch dekadach powtórnie przeczytałam moją najkochańszą "Pulpecję" oraz sięgnęłam z ciekawości po najnowszy tom. Nie zawiodłam się. Rodzina Borejko taka sama jak zawsze. I przede wszystkim dużo tu Patrycji i Baltony. Nie. Wszystkich Borejków dużo. Z przyjemnością przeczytałam ten tom i jeszcze kilka mam do nadrobienia, które będę sobie dawkować powoli, żeby nie było przesytu. Reread "Pulpecji" i lektura "Ciotki Zgryzotkę" to jak powrót do domu. Bardzo przyjemnie było spotkać ich wszystkich oraz poznać nowe pokolenie.

Tylko że nie jest to książka dla wszystkich. Niestety podejrzewam, że bardziej wyczują się w ten klimat fani "Jeżycjady".

Pani Musierowicz niezawodna. Uwielbiałam "Jeżycjadę"dwadzieścia lat temu i po dwóch dekadach powtórnie przeczytałam moją najkochańszą "Pulpecję" oraz sięgnęłam z ciekawości po najnowszy tom. Nie zawiodłam się. Rodzina Borejko taka sama jak zawsze. I przede wszystkim dużo tu Patrycji i Baltony. Nie. Wszystkich Borejków dużo. Z przyjemnością przeczytałam ten tom i jeszcze...

Wątek miłosnych przygód Nory aż tak mnie nie interesował, ze względu na tematy poboczne. I wiem, że „Chucherko” to przeszłość, trudno na cokolwiek liczyć. Czy jestem rozczarowana? Nie, bo scena wesela pięknie spięła wszystko, co było możliwe. Przyjemnie znowu zerknąć na znajomych bohaterów, siedzących przy jednym stole, mimo upływu lat. Godne pożegnanie dla Borejków oraz ich bliskich. Czy chcielibyśmy przeżywać odejście Ignacego i Melanii…?

Wątek miłosnych przygód Nory aż tak mnie nie interesował, ze względu na tematy poboczne. I wiem, że „Chucherko” to przeszłość, trudno na cokolwiek liczyć. Czy jestem rozczarowana? Nie, bo scena wesela pięknie spięła wszystko, co było możliwe. Przyjemnie znowu zerknąć na znajomych bohaterów, siedzących przy jednym stole, mimo upływu lat. Godne pożegnanie dla Borejków oraz...