Ciotka Zgryzotka

Kolejna odsłona Klanu Borejków.
Bohaterka główna ratuje poród. Odrzuca awanse atrakcyjnego, choć płytkiego amanta. Dostaje w efekcie połączenie z Bogiem.
Zostaje w perspektywie kilku lat poślubiona i zasiedlona przy Roosevelta 5.
No i tyle.

Kolejna odsłona Klanu Borejków.
Bohaterka główna ratuje poród. Odrzuca awanse atrakcyjnego, choć płytkiego amanta. Dostaje w efekcie połączenie z Bogiem.
Zostaje w perspektywie kilku lat poślubiona i zasiedlona przy Roosevelta 5.
No i tyle.

Wróciła "dawna Musierowicz" - opowieść jak zwykle ciepła, czasami wzniosła, ale też jak dawniej zabawna i pełna optymizmu. Porównując z poprzedzającymi ją książkami z serii, wypada zdecydowanie na plus.

Wróciła "dawna Musierowicz" - opowieść jak zwykle ciepła, czasami wzniosła, ale też jak dawniej zabawna i pełna optymizmu. Porównując z poprzedzającymi ją książkami z serii, wypada zdecydowanie na plus.

Trochę naiwna opowieść, ale, droga młodzierzy, Małgorzata Musierowicz to klasyk. Jeżycjadę należy znać.

Trochę naiwna opowieść, ale, droga młodzierzy, Małgorzata Musierowicz to klasyk. Jeżycjadę należy znać.

Jestem Ciotką Zgryzotką. Nie tylko ja ale i wiele takich ciotek jest, jak się okazuje - w każdej z nas jest potencjał. Nora nie dogaduje się z rodzicami i chwilowo zamieszkuje w Ruince ciotki Idy. Biedna Nora - ciągle coś jej się przytrafia, a to zgubi telefon, rower, zniszczy nowe obranie lub wpadnie w pokrzywy. Ta dziewczyna to chodzący wulkan emocji, który bardzo łatwo wybucha, tak bez ostrzeżenia! Nora podkochuje się w koledze Gaudentym, nie zauważając, że ktoś inny zaczyna do niej smalić cholewki.
Cała rodzina Borejków szykuje się do wielkiego wydarzenia, czyli ślubu Józinka z Dorotą. Jako, że rodzinne fatum ślubne czyha, każdy ma się na baczności i próbuje przewidzieć potencjalne katastrofy. Nikt nie jest w stanie przewidzieć, że fatum uderzy, tym razem, z zupełnie innej strony i zaskoczy wszystkich.

Jestem Ciotką Zgryzotką. Nie tylko ja ale i wiele takich ciotek jest, jak się okazuje - w każdej z nas jest potencjał. Nora nie dogaduje się z rodzicami i chwilowo zamieszkuje w Ruince ciotki Idy. Biedna Nora - ciągle coś jej się przytrafia, a to zgubi telefon, rower, zniszczy nowe obranie lub wpadnie w pokrzywy. Ta dziewczyna to chodzący wulkan emocji, który bardzo łatwo...

Jestem z pokolenia, które w latach 80-tych i 90-tych zaczytywało się wszystkim, co wyszło spod pióra Musierowicz, dlatego po latach z przyjemnością wróciłam do twórczości tej autorki, tym bardziej, że nigdy wcześniej tej książki nie czytałam. Kupiłam ją dla córki, ale stwierdziłam, że w sumie to dlaczego sama miałabym nie przeczytać?

Zwariowana rodzinka Borejków rozbawiła mnie niesamowicie. Wszystkie pokolenia w tej rodzinie mają ogromny dar do ściągania na siebie kłopotów, ale też robią wszystko z takim wdziękiem i humorem, że jest to zabawne i urocze. W książce wiele się dzieje, bo mamy tutaj i ślub i oczekiwanie na narodziny dziecka i dramat miłosny i problemy związane z dorastaniem oraz pójściem na studia czyli „wyfrunięciem w świat” oraz świetny wątek, w którym Nora jedzie do ciotki Idy na wieś do domku zwanym Ruinką i spędza tam ostatnie dni wakacji. Widzę, że Musierowicz trzyma formę, aczkolwiek dojrzała, tak jak dojrzali jej wierni czytelnicy i jej punkt widzenia na pewne sprawy też nieco się zmienił. Jednak ja bez trudu rozpoznałam tu lekki, dowcipny styl autorki. Jedyne, co mi przeszkadzało to tak duża liczba członków rodziny i chwilami tego nie ogarniałam. Gubiłam się kto jest kim i z kim spokrewniony. Nie czytałam wszystkich części, a te, które dane mi było przeczytać już nieco zapomniałam, bo zetknęłam się z nimi bardzo dawno temu. I być może właśnie to mi przeszkadzało w tym aby w pełni cieszyć się lekturą. Jednak język, styl, pomysł, tempo, sposób poprowadzenia akcji, genialne listy pisane do siebie przez siostry, przez ciotkę Igę i jej męża to prawdziwe mistrzostwo. Celowo jak najmniej piszę o samej treści, bo nie chcę psuć czytelnikom radości z odkrywania poszczególnych wątków. Dodam tylko, że zakończenie jest bardzo "słodkie" i wskazuje na to, że będzie ciąg dalszy.

Dobrze o autorce świadczy fakt, ze dorosła osoba może się tak doskonale bawić przy lekturze dla młodzieży. Książka bawi, uczy, odpręża i niesamowicie poprawia samopoczucie. Miło spędziłam przy niej czas i nabrałam ochoty na więcej książek Musierowicz, po które za jakiś czas z przyjemnością sięgnę.

Jestem z pokolenia, które w latach 80-tych i 90-tych zaczytywało się wszystkim, co wyszło spod pióra Musierowicz, dlatego po latach z przyjemnością wróciłam do twórczości tej autorki, tym bardziej, że nigdy wcześniej tej książki nie czytałam. Kupiłam ją dla córki, ale stwierdziłam, że w sumie to dlaczego sama miałabym nie przeczytać?

Zwariowana rodzinka Borejków rozbawiła...

Nie umiem obiektywnie ocenić tej książki. Mam bezapelacyjną i niepodważalną słabość do Jeżycjady. Mimo, że jest przewidywalna i ma coraz więcej irytujących postaci, ja się zawsze dobrze czuję w klimacie Borejków i powiązanej z nimi całej reszty. Ignaś oczekuje pierwszego dziecka, Nora Górska zmaga się ze swoimi miłostkami, Józinek bierze ślub z Dorotą, nestorzy rodu dalej żyją ;-), a przy tym wszyscy się niezmiennie kochają namiętną miłością :). Zdecydowanie dla fanów serii!

Nie umiem obiektywnie ocenić tej książki. Mam bezapelacyjną i niepodważalną słabość do Jeżycjady. Mimo, że jest przewidywalna i ma coraz więcej irytujących postaci, ja się zawsze dobrze czuję w klimacie Borejków i powiązanej z nimi całej reszty. Ignaś oczekuje pierwszego dziecka, Nora Górska zmaga się ze swoimi miłostkami, Józinek bierze ślub z Dorotą, nestorzy rodu dalej...

Eh, coraz trudniej oceniać powieści Musierowicz, zwłaszcza te ostatnie. Pani Małgorzata ewidentnie kieruje swoją twórczość do kobiet, które się na niej wychowały w latach 80-90, z preferencją dla konserwatywnej części tej grupy, bo taki światopogląd przebija z jej sagi. Świat Jeżycjady jest bowiem mocno oderwany od rzeczywistości, wyidealizowany, generalnie... dość schematyczny. Autorka stara się pogłębić trochę postaci z rodziny Borejków (wszyscy beznadziejnie dobrzy, altruistyczni i kochający), a cała reszta jest jakby grubą kreską rysowana...

Co powiedzieć o samej Ciotce Zgryzotce? Odniosłam wrażenie, że powieść jest dłuższa niż poprzednie, bardziej napakowana postaciami, wspominkami i informacjami kto co robi i jak mu się wiedzie. Autorka uznała być może, że czas na podsumowanie (i zakończenie?). Trochę mi się to wydało sztuczne, zwłaszcza, że wszyscy dawno nie widziani i nie słyszani, tłumnie się zlecieli na robione naprędce weselisko Józinka, niczym aktorzy, którzy wylegają na scenę po przedstawieniu bijąc pokłony piejącej z zachwytu publiczności.
Oprócz tego spora część powieści upływa na wynurzeniach sióstr, które, rozsiane po różnych wioskach, piszą do siebie długaśne maile... Co miało tę zaletę, że skoro siostry Borejko nadają sadze ton, to można było znowu znaleźć się w zasięgu ich zwyczajowej paplaniny (wszystkie 4 zrobiły się nad wyraz gadatliwe na piśmie).
Sam wątek Nory mi się podobał i uważam, że nawiązywał do dobrych praktyk z wcześniejszych części - zbuntowana dziewczyna z charakterkiem, nieoczywiste sympatie, zawiłe relacje z rodziną. Jednak w mnogości tematów poruszonych w powieści, jak dla mnie nie był wystarczająco wyeksponowany.
Poza tym trochę mnie irytowały ckliwe wynurzenia tych i tamtych, które pojawiały się w całej powieści. Zdecydowanie za dużo i nudno. Pompowanie emocji (czytaj "sentymentalizmu") z grubej rury. Nie moja bajka.

Podsumowując, może faktycznie dobrze by było, żeby pani Musierowicz już zakończyła sagę. O ile do pierwszych powieści chętnie wracam, radując się ich uniweralizmem, ciepłem i humorem, to te ostatnie, ckliwe i wtórne, przeczytałam tylko raz i nie zamierzam więcej.

Eh, coraz trudniej oceniać powieści Musierowicz, zwłaszcza te ostatnie. Pani Małgorzata ewidentnie kieruje swoją twórczość do kobiet, które się na niej wychowały w latach 80-90, z preferencją dla konserwatywnej części tej grupy, bo taki światopogląd przebija z jej sagi. Świat Jeżycjady jest bowiem mocno oderwany od rzeczywistości, wyidealizowany, generalnie... dość...

Świetna. Miągwa zapada w pamięć 😃

Świetna. Miągwa zapada w pamięć 😃

Dwudziesty drugi tom Jeżycjady spodobał mi się najbardziej z serii. Szczególnie podoba mi się główna bohaterka - Nora.

Dwudziesty drugi tom Jeżycjady spodobał mi się najbardziej z serii. Szczególnie podoba mi się główna bohaterka - Nora.

Czytam Jeżycjadę od pierwszego tomu, wiekowo plasuję się między Gabą a Idą; wraz z siostrami Borejko i ich przyjaciółmi dorastałam i do dziś jestem ciekawa ich losów. O ile ostatnie tomy czytałam z sentymentu, bo traktowały o problemach najmłodszych to ta jest skupiona średnim pokoleniu, odnalazłam się w tej lekturze znakomicie przy obowiązkowej herbatce.

Czytam Jeżycjadę od pierwszego tomu, wiekowo plasuję się między Gabą a Idą; wraz z siostrami Borejko i ich przyjaciółmi dorastałam i do dziś jestem ciekawa ich losów. O ile ostatnie tomy czytałam z sentymentu, bo traktowały o problemach najmłodszych to ta jest skupiona średnim pokoleniu, odnalazłam się w tej lekturze znakomicie przy obowiązkowej herbatce.