Opium w rosole

Wybitna

Wybitna

Pokaż mimo to

ciepła, mnie poruszyła, uwielbiam język Musierowicz i jej poczucie humoru. Książka o rosołku to jedna z moich ulubionych.

ciepła, mnie poruszyła, uwielbiam język Musierowicz i jej poczucie humoru. Książka o rosołku to jedna z moich ulubionych.

Pokaż mimo to

nie licząc języka trolli najbardziej poruszająca część serii dla mnie

nie licząc języka trolli najbardziej poruszająca część serii dla mnie

Pokaż mimo to

Wszyscy się zachwycają Genowefą a mnie jakoś ta dziewczynka nie przekonuje. Ani wtedy, kiedy dawno temu czytałam tę książkę pierwszy raz, ani teraz. Jak dla mnie jest zbyt bezpośrednia, momentami wręcz niekulturalna. Rozumiem trudne dzieciństwo, matka psychicznie oziębła, ojciec nieobecny, więc dziecko szuka miłości gdzie indziej, ale jednak jej zachowanie było czasami denerwujące. Dopiero jakoś pod koniec spojrzałam na nią bardziej pozytywnie.

Za to relacja Kreski i Maćka była ciekawa. Inna niż poprzednie związki głównych bohaterek. Kreska jest nieśmiała, wycofana. Wiele dziewczyn czuje się niepewnie w kontaktach z chłopcami w tym wieku. I to właśnie one mogą się odnaleźć w tej powieści. Z kolei Maciek zachował się jak typowy facet w tym wieku - poleciał na wygląd. Dobrze, że ostatecznie przejrzał na oczy i zrozumiał, która dziewczyna jest naprawdę wartościowa, jednak nie dziwię się Kresce, że poczuła się jak gorszy sort, dziewczyna drugiej kategorii, wyjście alternatywne. Ale czasem warto dać komuś drugą szansę. Szkoda trochę Lelujki, ale jakoś nie przepadałam za nim. Poza tym nie da się kogoś kochać na siłę.

Co do matki Aurelii to jakoś nie chce mi się wierzyć, że osoba, która skończyła psychologię może się tak zachowywać. Owszem, wystudiowanie całej możliwej wiedzy nie gwarantuje kompetencji miękkich. Jeśli ktoś takich w sobie nie ma to się ich nie nauczy z książek. Ale zastanawia mnie fakt, że kobieta diagnozuje uczniów swojej klasy, mówi rodzicom jak mają wychowywać dzieci a sama tego nie potrafi. To takie typowe trochę, chociaż kłóci mi się akurat z tym zawodem. Sama jestem po psychologii i jakoś nie kojarzę, żeby u nas były takie osoby. Psychologia jest na tyle szeroką nauką, że każdy znajdzie coś dla siebie - nie trzeba być psychoterapeutą. Ale na obronę Ewy powiem, że kobieta nie chciała pracować z dziećmi tylko prowadzić badania a w tamtych czasach nie było takich możliwości jak teraz.

Wszyscy się zachwycają Genowefą a mnie jakoś ta dziewczynka nie przekonuje. Ani wtedy, kiedy dawno temu czytałam tę książkę pierwszy raz, ani teraz. Jak dla mnie jest zbyt bezpośrednia, momentami wręcz niekulturalna. Rozumiem trudne dzieciństwo, matka psychicznie oziębła, ojciec nieobecny, więc dziecko szuka miłości gdzie indziej, ale jednak jej zachowanie było czasami...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna czesc Jezycjady ktora bardzo przyjemnie sie czyta i przynosi usmiech na twarzy ale rowniez daje do myslenia

Kolejna czesc Jezycjady ktora bardzo przyjemnie sie czyta i przynosi usmiech na twarzy ale rowniez daje do myslenia

Pokaż mimo to

ciepła,domowa, lek na smutki

ciepła,domowa, lek na smutki

Pokaż mimo to

"Opium w rosole" to jedna z moich ulubionych części "Jeżycjady". Kreska zachwyca swoją osobą. Jednak to Genowefa nadaje uroku tej powieści.

"Opium w rosole" to jedna z moich ulubionych części "Jeżycjady". Kreska zachwyca swoją osobą. Jednak to Genowefa nadaje uroku tej powieści.

Pokaż mimo to

Do tej pozycji podchodziłam początkowo dosyć sceptycznie.Była to bowiem moja lektura szkolne, a te z reguły mało komu się podobają. Choć wcześniej miałam już styczność z tą autorką i odniosłam pozytywne wrażenie, sięgnęłam po nią niechętnie, doszukując się coraz to nowych wad 9jak niezbyt zachęcający tytuł). Jednak całe to moje złe podejście wyparowało już po pierwszych stronach. Dałam się porwać historii Maćka Ogorzałki. Zapał nie opuścił mnie do ostatnich stron. Książkę pochłonęłam w jeden dzień. Myślę że jest to dobra pozycja zarówno dla młodszych, jak i starszych czytelników.

Do tej pozycji podchodziłam początkowo dosyć sceptycznie.Była to bowiem moja lektura szkolne, a te z reguły mało komu się podobają. Choć wcześniej miałam już styczność z tą autorką i odniosłam pozytywne wrażenie, sięgnęłam po nią niechętnie, doszukując się coraz to nowych wad 9jak niezbyt zachęcający tytuł). Jednak całe to moje złe podejście wyparowało już po pierwszych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna seria. Ponadczasowa.

Świetna seria. Ponadczasowa.

Pokaż mimo to

"Tak widzisz, jaki jesteś"

Ah ta Genowefa Bombke vel Pompke i jej ,,Przyszłam na obiadek!''. Cudowna część pokazująca co jest ważne w życiu. Bardzo spodobały mi się sprawy poruszane w tej części i różnorodność bohaterów, od których można się czegoś nauczyć.

"Nikomu nic nie przyjdzie z tego, że ja się rozkleję. Pamiętasz, co twój dziadek mawia? Że uśmiech bywa aktem męstwa, że smutek to słabość i postawa zbyt wygodna. Być radosnym i dobrym, kiedy świat jest smutny i zły, to mi dopiero odwaga.''

"Tak widzisz, jaki jesteś"

Ah ta Genowefa Bombke vel Pompke i jej ,,Przyszłam na obiadek!''. Cudowna część pokazująca co jest ważne w życiu. Bardzo spodobały mi się sprawy poruszane w tej części i różnorodność bohaterów, od których można się czegoś nauczyć.

"Nikomu nic nie przyjdzie z tego, że ja się rozkleję. Pamiętasz, co twój dziadek mawia? Że uśmiech bywa aktem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to