Na Jowisza! Uzupełniam Jeżycjadę

Był koniec roku szkolnego. Weszłam jak zawsze do księgarni na Francuskiej, wyszłam czytając pierwsze strony książki z czerwoną okładką przedstawiającą uśmiechniętego rudzielca. W książce były wakacje, u mnie też. Ida, która pokochałam od razu, nie była ładna, co więcej uchodziła za brzydactwo. Dokładnie, jak i ja. Od tamtego dnia Jeżycjada towarzyszy mi ciągle . Nie mogę się doczekać kolejnych, tak rzadko wydawanych części. Stare tomy, mam je wszystkie, czytałam wielokrotnie. Kocham całą rodzinę Borejkow, ich przyjaciół i znajomych. Tak wiele wspomnień wiąże się z tymi książkami.... A teraz taki piękny powrót do tych lat, wydarzeń. Pani Małgorzato tak wiele razy Pani książki uratowały mi moje młode życie, pozwalały na ucieczkę, gdzie wszystko było lepsze, piękniejsze. Aż te szarą, trudną rzeczywistość zaczynało się znosić z iście borejkowskim spokojem, a nierzadko humorem. Wszyscy jesteśmy Pani dluznikami... dziękuję

Był koniec roku szkolnego. Weszłam jak zawsze do księgarni na Francuskiej, wyszłam czytając pierwsze strony książki z czerwoną okładką przedstawiającą uśmiechniętego rudzielca. W książce były wakacje, u mnie też. Ida, która pokochałam od razu, nie była ładna, co więcej uchodziła za brzydactwo. Dokładnie, jak i ja. Od tamtego dnia Jeżycjada towarzyszy mi ciągle . Nie mogę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie przeczytałam całej Jeżycjady, a tylko kilka tomów. Uwielbiam "Kłamczuchę" - zwłaszcza w filmowym wydaniu. Sięgnęłam po tę książkę z kilku powodów i bardzo się cieszę, że ją przeczytałam. Niby uzupełnienie Jeżycjady, ale w dużej mierze bardzo ciekawa biografia autorki. Z wielką ochotą przeczytałabym jej pełną biografię (albo autobiografię). Niesamowite historie tam się działy. Świetne!

Nie przeczytałam całej Jeżycjady, a tylko kilka tomów. Uwielbiam "Kłamczuchę" - zwłaszcza w filmowym wydaniu. Sięgnęłam po tę książkę z kilku powodów i bardzo się cieszę, że ją przeczytałam. Niby uzupełnienie Jeżycjady, ale w dużej mierze bardzo ciekawa biografia autorki. Z wielką ochotą przeczytałabym jej pełną biografię (albo autobiografię). Niesamowite historie tam się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przemiła lektura! Podeszłam do niej dość sceptycznie - i nie przypuszczałam, że przeczytam od deski do deski.

Historyjki ujmujące, wzruszające i zabawne. Podobieństwo rodziny autorki do rodziny Borejków rzuca się w oczy. Do tego piękna oprawa graficzna, to opasłe tomiszcze przyjemnie bierze się do ręki.

Jedyne, co bym zmieniła, to układ - alfabetyczne ułożenie haseł paradoksalnie wprowadza chaos. Oddzieliłabym wątki autobiograficzne od rysunków postaci z "Jeżycjady", a w zasadzie można by wprowadzić jeszcze inne kategorie wątków i według nich usystematyzować hasła. Chyba, że celem było właśnie pokazanie nierozdzielności życia autorki i zrodzonych przez nią postaci, a odrobina chaosu była zamierzona ;)

Przemiła lektura! Podeszłam do niej dość sceptycznie - i nie przypuszczałam, że przeczytam od deski do deski.

Historyjki ujmujące, wzruszające i zabawne. Podobieństwo rodziny autorki do rodziny Borejków rzuca się w oczy. Do tego piękna oprawa graficzna, to opasłe tomiszcze przyjemnie bierze się do ręki.

Jedyne, co bym zmieniła, to układ - alfabetyczne ułożenie haseł...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jako fanka Jeżycjady nie mogłam dać mniej, kwestia sentymentu :)
Niestety książka ciut mnie rozczarowała, takie trochę mydło i powidło. Niektóre wpisy bardzo ciekawe, rzeczywiście nawiązujące do książek, inne jakieś wyrwane z kontekstu. Ani to "uzupełniam Jeżycjadę" ani autobiografia.

Jako fanka Jeżycjady nie mogłam dać mniej, kwestia sentymentu :)
Niestety książka ciut mnie rozczarowała, takie trochę mydło i powidło. Niektóre wpisy bardzo ciekawe, rzeczywiście nawiązujące do książek, inne jakieś wyrwane z kontekstu. Ani to "uzupełniam Jeżycjadę" ani autobiografia.

Pokaż mimo to

Razem z córką kupowałyśmy i czytałyśmy kolejne tomy Jeżycjady, przerzucałyśmy się cytatami. Bliscy nam byli Borejkowie, ich rodzina i znajomi. Z czasem ich "cukierkowy" żywot zaczął trochę męczyć. Wszystko tam było takie poukładane, grzeczne, bezproblemowe, "kraina szczęśliwości".

Czytając książkę Musierowicz i jej córki, miałam wrażenie, że u Barańczaków i Musierowiczów było podobnie jak u Borejków.
Czyta się "ku pokrzepieniu serc"; oglądając przy okazji sporo ciekawych zdjęć z albumu rodzinnego, kamienice na Jeżycach (obejrzałyśmy je kiedyś z córką przy okazji pobytu w Poznaniu), rysunki autorki, różne sympatyczne drobiazgi z jej domu.
Dla fanów Jeżycjady :)

Razem z córką kupowałyśmy i czytałyśmy kolejne tomy Jeżycjady, przerzucałyśmy się cytatami. Bliscy nam byli Borejkowie, ich rodzina i znajomi. Z czasem ich "cukierkowy" żywot zaczął trochę męczyć. Wszystko tam było takie poukładane, grzeczne, bezproblemowe, "kraina szczęśliwości".

Czytając książkę Musierowicz i jej córki, miałam wrażenie, że u Barańczaków i Musierowiczów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla miłośników, choć nie tylko, "Jeżycjady". I już się cieszę na kolejną część.

Dla miłośników, choć nie tylko, "Jeżycjady". I już się cieszę na kolejną część.

Pokaż mimo to

Tak jak nie byłam w stanie przebrnąć przez dwie ostatnie książki Jeżycjady (z czego ostatnią porzuciłam chyba już po pięciu stronach, a poprzednią po prostu przeskanowałam wzrokiem, bo były zbyt absurdalnie słodkie treściowo i zbyt drętwe dialogowo), tak ta mnie wciągnęła.
Jasne, że wszystko jest słodkie, wspaniałe, różowe, przezabawne, przeintelektualne i w ogóle, ale to przecież autobiografia, więc OK, akceptuję taki obraz siebie stworzony przez Autorkę. Jej świat, nic mi do tego. Jak podzieliłam lekturę na kilka dni, to nawet mi się podobała. Nie zdążyłam się przejeść samozachwytami, zdrobnieniami czy hołdem złożonym samotnej Matce (nie kupiłam tego, bo dla mnie była zbyt surowa dla dzieci i było mi ich trochę żal - tego zimnego chowu w duchu „co, tylko piątka?”). Za to zachwytów nad Bratem nigdy dość, wiadomo ;-) Był geniuszem.
Najlepsza anegdota: ta o szykowaniu słoiczkowych smacznych prezentów pod choinkę i chowaniu się w drugiej połowie bliźniaka [nie spojleruję!].
Cudnie, że książka jest porządnie opracowana pod względem językowym. Widać, że korekta tym razem była porządna.
W wydaniu II poproszę o wyjaśnienie, o co chodzi w tych krzyżówkach układanych w domu - wyglądają jak schody i... nic więcej z nich nie rozumiem.
I jeszcze na ostatnich stronach obok historii Baby Jagi od niemieckiego należałoby podmienić fotę na taką, na której latarnia nie zasłania jednego z najciekawszych elementów dekoracji.
No dobra, jeszcze coś. Nie rozumiem, po co były zamieszczane same cytaty. Czym miało być takie hasło? Skoro w tytule jest „uzupełniam”, to dlaczego spora część haseł to jedynie powtórki?
PS
Nigdy nie napisałam na Słowackiego, ale pamiętam, że w swoim adresowniku miałam adres Autorki. Wzięty właśnie z książki telefonicznej. A jako że jestem wzrokowcem, to do dziś go pamiętam. Po prawie 30 latach!
Pozdrawiam Panią, Pani Małgorzato, ciepło.
Nabrałam ochoty na ponowną lekturę pierwszych tomów. Tych kilka pierwszych lubię najbardziej.

Tak jak nie byłam w stanie przebrnąć przez dwie ostatnie książki Jeżycjady (z czego ostatnią porzuciłam chyba już po pięciu stronach, a poprzednią po prostu przeskanowałam wzrokiem, bo były zbyt absurdalnie słodkie treściowo i zbyt drętwe dialogowo), tak ta mnie wciągnęła.
Jasne, że wszystko jest słodkie, wspaniałe, różowe, przezabawne, przeintelektualne i w ogóle, ale to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

43 lata z Jeżycjadą. Nawet jeśli ktoś nie czytał, na pewno o niej słyszał. Ja ostatnio postanowiłam sobie przypomnieć i uzupełnić jej braki, bowiem w dzieciństwie nie miałam wszystkich tomów, zwłaszcza tych starszych, za to skrupulatnie wypożyczałam je z biblioteki. Wtedy i teraz uważam je za literacką ucztę i nie lada frajdę. Cudowna podróż w czasy dzieciństwa i młodości. Niezapomniana kraina smaków, wydarzeń i atmosfery.
💚 Małgorzata Musierowicz przygotowała dla czytelników kolejną niespodziankę. Oczywiście dla fanów to lektura obowiązkowa!
Przed państwem grube tomiszcze pełne wyjaśnień, dykteryjek i autobiograficznych elementów.
Pod kolejnymi literami alfabetu znajdziemy nie tylko książkowe postacie, ale przede wszystkim ich pierwowzory, fotografie i informacje. Mnóstwo tu również zdjęć miejsc, domów, kamienic i kościołów, o których mowa w Jeżycjadzie.
Autorka wraca wspomnieniami do początków pisarstwa i genezy pierwszego tomu.
To tutaj poznamy też jej rodzinę, Barańczaków i Musierowiczów. Poznamy czytelników i fanów poprzez listy do autorki. Ja z nieukrywaną ciekawością czytałam fragmenty dotyczące znajomości z Noblistą Czesławem Miłoszem i jego zainteresowania serią. Ewenementem stają się fragmenty poświęcone miejscom, w których przebywał sam Mickiewicz czy Krasiński.
Wszystko wysublimowane i ze smaczkiem właściwym pani Musierowicz.
💚 Tutaj prym wiedzie liryzm, nie tylko słowa, ale i całości. Aż chce się przewracać kolejne strony. Wciąga niesamowicie.
Nie wspominam o języku całości. Kto raz przeczytał Jeżycjadę pozna ów charakterystyczny styl po jednym zdaniu. Kwintesencją stają się łacińskie maksymy i uniwersalne powiedzonka.
Tak! To super gratka dla fanów Jeżycjady. Ma tylko jeden mankament, kusi by jeszcze raz przeczytać wszystkie książki autorki. Bardzo kusi...i kto wie...
💚 A zatem: przekonajcie się, że literatura to nie tylko fikcja literacka. Pisanie o kimś może być wspaniała formą pamiętnika.
Dla mnie: genialna!

43 lata z Jeżycjadą. Nawet jeśli ktoś nie czytał, na pewno o niej słyszał. Ja ostatnio postanowiłam sobie przypomnieć i uzupełnić jej braki, bowiem w dzieciństwie nie miałam wszystkich tomów, zwłaszcza tych starszych, za to skrupulatnie wypożyczałam je z biblioteki. Wtedy i teraz uważam je za literacką ucztę i nie lada frajdę. Cudowna podróż w czasy dzieciństwa i młodości....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla fanów Jeżycjady pozycja obowiązkowa!
Największą wartością książki jest mnóstwo fragmentów autobiograficznych autorki (byłam zaskoczona, że tak wiele historii w Jeżycjadzie ma swój pierwowzór w rzeczywistości).
Jedyny minusik za hasła zawierające jedynie cytaty z Jeżycjady + portret opisywanej osoby - bardzo brakowało mi choćby kilku słów komentarza.

Dla fanów Jeżycjady pozycja obowiązkowa!
Największą wartością książki jest mnóstwo fragmentów autobiograficznych autorki (byłam zaskoczona, że tak wiele historii w Jeżycjadzie ma swój pierwowzór w rzeczywistości).
Jedyny minusik za hasła zawierające jedynie cytaty z Jeżycjady + portret opisywanej osoby - bardzo brakowało mi choćby kilku słów komentarza.

Pokaż mimo to

Książka pełna bohaterów Jeżycjady, a także rodzinnych wspomnień autorki. Niezwykle ciepła, optymistyczna, w sam raz na poprawę humoru. Pokazuje życie przedstawicieli inteligencji w PRL. Prezentowali nieco odmienne poglądy jak widać. Podczas gdy oni cieszyli się z przemian i "odzyskania wolności" moi rodzice zatrudnieni w przemyśle obuwniczym przestali dostawać wynagrodzenie. Nie mieliśmy pieniędzy ani na opłaty ani na chleb. Wcześniej było skromnie, ale pensja zawsze była 26 dnia każdego miesiąca. Prawdopodobnie dlatego, nie zachwycam się aż tak Solidarnością. Lubię jednak całą Jeżycjadę, bo pomijając odniesienia polityczne, pokazuje zwyczajne życie rodzin w PRL. Żyło się znacznie skromniej, ale ile ludzie mieli czasu dla siebie nawzajem! Chyba tego dzisiaj brakuje- prawdziwych rozmów zamiast relacji na facebooku. Polecam tym, którzy jeszcze pamiętają PRL i tym, którzy znają go tylko z książek i relacji innych.

Książka pełna bohaterów Jeżycjady, a także rodzinnych wspomnień autorki. Niezwykle ciepła, optymistyczna, w sam raz na poprawę humoru. Pokazuje życie przedstawicieli inteligencji w PRL. Prezentowali nieco odmienne poglądy jak widać. Podczas gdy oni cieszyli się z przemian i "odzyskania wolności" moi rodzice zatrudnieni w przemyśle obuwniczym przestali dostawać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to