Już wcześniej przeczytałam wyrywkowo większość haseł, ale teraz przeczytałam całe od okładki do okładki. Arcydzieło pełne smaku i humoru. Jak pisze wydawca "Gratka dla wszystkich miłośników Borejków i Jeżycjady". Bardzo dużo historii z życia ukochanej autorki i jej rodziny. Cudowne. 💖

Już wcześniej przeczytałam wyrywkowo większość haseł, ale teraz przeczytałam całe od okładki do okładki. Arcydzieło pełne smaku i humoru. Jak pisze wydawca "Gratka dla wszystkich miłośników Borejków i Jeżycjady". Bardzo dużo historii z życia ukochanej autorki i jej rodziny. Cudowne. 💖

Ciekawostki, anegdotki, opowiastki. Miło, sympatycznie, a czasem wzruszająco. Jakby siedzieć z Panią Musierowicz przy herbacie i słuchać odpowiedzi na niezadane pytania o Jeżycjadę.

Ciekawostki, anegdotki, opowiastki. Miło, sympatycznie, a czasem wzruszająco. Jakby siedzieć z Panią Musierowicz przy herbacie i słuchać odpowiedzi na niezadane pytania o Jeżycjadę.

Książka, jak wskazuje tytuł, jedynie dla fanów Jeżycjady. Ja do nich należę, więc bawiłam się bardzo dobrze i było mi bardzo przytulnie w odwiedzinach u Pani Musierowicz.

Książka, jak wskazuje tytuł, jedynie dla fanów Jeżycjady. Ja do nich należę, więc bawiłam się bardzo dobrze i było mi bardzo przytulnie w odwiedzinach u Pani Musierowicz.

Leksykon Jeżycjady ze sporą ilością wątków autobiograficznych.
Już wiem, dlaczego Ignaś tak nie lubił jeść jajek, skąd wziął się epizod z pieskiem („Opium w rosole”),albo z serwisem Nowakowskiego. I jak powstały Scrabble XXL.
Te i inne rzeczy miały miejsce w sposób bardziej lub mniej podobny w życiu pani Małgosi. Była to przyjemna lektura.

Leksykon Jeżycjady ze sporą ilością wątków autobiograficznych.
Już wiem, dlaczego Ignaś tak nie lubił jeść jajek, skąd wziął się epizod z pieskiem („Opium w rosole”),albo z serwisem Nowakowskiego. I jak powstały Scrabble XXL.
Te i inne rzeczy miały miejsce w sposób bardziej lub mniej podobny w życiu pani Małgosi. Była to przyjemna lektura.

Nie oceniam, bo nie przeczytałam od deski do deski, raczej przekartkowałam. Zatrzymywałam się dłużej przy interesujących mnie fragmentach. Po tak obiecującym tytule oczekiwałam czegoś innego. A dokładnie tego, że Musierowicz dołoży sporo cegiełek i uzupełni życiorysy wielu lubianych bohaterów o nowe informacje. Tymczasem autorka pisze o sobie i swojej rodzinie. Ta książka to wskazanie scen w „Jeżycjadzie”, które miały swoje odwzorowanie w życiu Musierowiczów. Napisane lekko i z humorem, ale po drugą część już nie sięgnę.

Nie oceniam, bo nie przeczytałam od deski do deski, raczej przekartkowałam. Zatrzymywałam się dłużej przy interesujących mnie fragmentach. Po tak obiecującym tytule oczekiwałam czegoś innego. A dokładnie tego, że Musierowicz dołoży sporo cegiełek i uzupełni życiorysy wielu lubianych bohaterów o nowe informacje. Tymczasem autorka pisze o sobie i swojej rodzinie. Ta książka...

Z jednej strony ta książka jest ołtarzykiem stworzonym przez autorkę na potrzeby swoje i swojej rodziny, z drugiej to interesująca pozycja dla fanów smaczków z życia i twórczości pisarki.

Ciągle ukazywanie siebie i swojej rodziny jako wyjątkowych na tle innych, bardziej oryginalnych i barwnych niz pozostala masa, było dość męczące. Z drugiej jednak, no kto jej zabroni. 🙃

Na pewno gratką są wspomnienia o bracie Musierowicz, czyli poecie j tłumaczu Stanisławie Barańczaku oraz kulisy powstawania ierwszych i kolejnych powieści czy ciekawostki dotyczące zbierania inspiracji fabularnych.

Przyznaję, że dzięki dawce humoru, który tak ujął mnie w Jeżycjadzie, tutaj też czytało mi się lekko i z przyjemnością.

Z jednej strony ta książka jest ołtarzykiem stworzonym przez autorkę na potrzeby swoje i swojej rodziny, z drugiej to interesująca pozycja dla fanów smaczków z życia i twórczości pisarki.

Ciągle ukazywanie siebie i swojej rodziny jako wyjątkowych na tle innych, bardziej oryginalnych i barwnych niz pozostala masa, było dość męczące. Z drugiej jednak, no kto jej zabroni....

Dobrze się czyta. Sporo anegdot, ciekawostek, autobiograficznych szczegółów. A całość to Musierowicz, którą lubię, Musierowicz z pierwszej połowy Jeżycjady po prostu :)

Dobrze się czyta. Sporo anegdot, ciekawostek, autobiograficznych szczegółów. A całość to Musierowicz, którą lubię, Musierowicz z pierwszej połowy Jeżycjady po prostu :)

Miły powrót do świata Jeżycjady, aczkolwiek jest to pozycja tylko dla największych fanów uniwersum Musierowicz.
Grube tomiszcze, w którym autorka przy współudziale córki co nieco dodaje do Jeżycjady. A to napisze, skąd się wzięła dana scena czy motyw (zazwyczaj - z jej życia rodzinnego. Aż strach być krewnym Musierowicz, bo się człowiek od razu w książce odnajdzie),a to pokaże ilustracje postaci, które do tej pory nie doczekały się swoich ilustracji, a to zdjęcia lokacji z książek, a to autobiograficzne wątki związane z tym, dlaczego w ogóle zaczęła pisać, jak poznała swojego męża (a więc to stąd w jej książkach nagminnie ludzie zakochują się od pierwszego wejrzenia! Zawsze wydawało mi się to dość naiwne...),czy o korespondencji z bratem, poetą Stanisławem Barańczakiem. Misz-masz, ale przyjemny. I choć Jeżycjadę (zwłaszcza "starą") czytałam wielokrotnie, i wydawało mi się, że znam ją dobrze, co do wielu wspomnianych czy zilustrowanych tu postaci miałam wątpliwość natury "ale kto to w ogóle jest". No przepraszam, nie znam wszystkich imion i nazwisk na pamięć, a jak ktoś pojawia się na jedną scenę, to nie zaśmiecam sobie tym głowy. Nie podobały mi się tez niektóre wytłumaczenia autorki, np. historia o tym, jak to wielką tragedią stało się, gdy po podliczeniu okazało się, że wybranek jednej z bohaterek JEST OD NIEJ O 3 LATA MŁODSZY, PRZECIEŻ TO NIEMOŻEBNE! Chciałoby się powiedzieć - hola hola, to już nie te czasy, 3 lata to żadna różnica, kto tam na to patrzy - ale wtedy przypominam sobie moją Babcię, od której Dziadek był młodszy o 9 lat... Więc to nawet nie tak, że to jakieś staromodne patrzenie na świat... Tylko schematyczne. A szkoda. (A potem druga afera, BO DRUGI WYBRANEK JEST Z KOLEI ZA STARY!) Schematyzmu, zwłaszcza w ostatnich latach, w Jeżycjadzie sporo, także w tej książce. Jeśli masz alergię na najnowsze tomy, to możesz sobie odpuścić. A jeśli do dziś lubisz klimat Jeżycjady, to sięgnij - przyjemna lektura.

Miły powrót do świata Jeżycjady, aczkolwiek jest to pozycja tylko dla największych fanów uniwersum Musierowicz.
Grube tomiszcze, w którym autorka przy współudziale córki co nieco dodaje do Jeżycjady. A to napisze, skąd się wzięła dana scena czy motyw (zazwyczaj - z jej życia rodzinnego. Aż strach być krewnym Musierowicz, bo się człowiek od razu w książce odnajdzie),a to...

Przecudna - jakby się spotkało dawną przyjaciółkę i ma się to uczucie, że nawet po długiej przerwie nadal jest ten fajny kontakt między nami. Pięknie zilustrowana - zarówno rysunkami autorki, jak i zdjęciami rodzinnymi czy widokami kamienic Poznania. I choć spora książeczka na pierwszy rzut oka, to czyta się migusiem, bo wciąga jak wszystkie opowieści tej autorki!

Przecudna - jakby się spotkało dawną przyjaciółkę i ma się to uczucie, że nawet po długiej przerwie nadal jest ten fajny kontakt między nami. Pięknie zilustrowana - zarówno rysunkami autorki, jak i zdjęciami rodzinnymi czy widokami kamienic Poznania. I choć spora książeczka na pierwszy rzut oka, to czyta się migusiem, bo wciąga jak wszystkie opowieści tej autorki!

Lektura obowiązkowa!

Lektura obowiązkowa!