Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, którą zachwala połowa (jak nie większość) internetu, jak i moi znajomi. Słysząc tyle pochlebnych recenzji zdecydowałam się na kupno. Czy żałuję?
Właściwie nie. Czytać zaczęłam na wakacyjnym wyjeździe. Przeczytałam ponad sto stron i mimochodem ją odłożyłam. Niektórym wyjazdy służą czytaniu, ja natomiast pogrążyłam się w korzystaniu z pogody i zwiedzaniu, a może tak by się nie stało, gdyby nie początek, a precyzując - owe sto parę słów, przez które przebrnęłam.
Najbardziej uderzył mnie schemat. Niepopularny chłopak, który przenosi się do innej szkoły, w której poznaje super ciekawych ludzi i, a jakże, super fascynującą dziewczynę. Pomysł banalny, że aż boli, ale cóż, pieniądze wydane, więc trzeba dać sobie szansę, i pan Green ową szansę dostaje (na jego korzyść zadziałał fakt, iż wcześniej zapoznałam się z "Gwiazd naszych wina"). I nie żałuję, że jednak, w noworocznym postanowieniu, ponownie zabrałam się za tę książkę. Początek trochę zatarł się w pamięci i to wyszło na plus. Czyta się lekko i szybko, dialogi na szczęście, jako że jest to w końcu książka dla młodzieży, nie składały się ze slangu (oksy, dzięks, nara i inne dziadostwa), właściwie bohaterowie wypowiadali się z sensem i podejmowali filozoficzne tematy (szczególnie PO). Pojawiły się także "smaczki" autora, w tym przypadku hobby głównego bohatera w postaci ostatnich słów sławnych ludzi. Wtrącane przez niego cytaty były ciekawym urozmaiceniem książki. Jednak najbardziej do powieści przekonało mnie wydarzenie, do i od którego w każdym rozdziale było umieszczone odliczanie. Stanowi ono pień książki, bez którego byłaby ona po prostu mdła i o niczym i cieszę się, że autor postawił na takie rozwiązanie, bo dodaje ono realizmu całej historii i bez którego byłaby ona bezsensowna.
Jest to lektura lekka, głównie dzięki stylowi pisania Johna Greena, który jednak pozostawia mi jakiś niedosyt, jakby w niektórych momentach odbierał głębię wydarzeniom, ale to moje subiektywne poczucie, że jednak jest w nim "coś nie tak" i które nie powinno mieć znaczenia dla potencjalnych czytelników. Książka jest dobra i mimo swej lekkości (na pozór) zostawia coś w pamięci. A każda książka, która może coś po sobie pozostawić, jest warta przeczytania.

Ps: Nieco zabawny jest zbieg okoliczności, że skończyłam ją w dniu, kiedy zdarzyło się TO.

Książka, którą zachwala połowa (jak nie większość) internetu, jak i moi znajomi. Słysząc tyle pochlebnych recenzji zdecydowałam się na kupno. Czy żałuję?
Właściwie nie. Czytać zaczęłam na wakacyjnym wyjeździe. Przeczytałam ponad sto stron i mimochodem ją odłożyłam. Niektórym wyjazdy służą czytaniu, ja natomiast pogrążyłam się w korzystaniu z pogody i zwiedzaniu, a może tak...

Nie lubię dawać najwyższej oceny, bo uważam, że każda książka ma parę wad. Jednak jeśli z jej powodu budzę się w nocy i czytam do rana oraz zapominam o własnym istnieniu przez parę dobrych dni, to uważam, że w takiej sytuacji nie mam wyjścia: muszę się przygotować na wyjątkowo uciążliwego książkowego kaca.

Nie lubię dawać najwyższej oceny, bo uważam, że każda książka ma parę wad. Jednak jeśli z jej powodu budzę się w nocy i czytam do rana oraz zapominam o własnym istnieniu przez parę dobrych dni, to uważam, że w takiej sytuacji nie mam wyjścia: muszę się przygotować na wyjątkowo uciążliwego książkowego kaca.