Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trochę nie się tego spodziewałem - miałem nadzieję na szczegółowe historie i analizy, a zamiast tego dostałem książkę w formie wywiadu. Może się przydać szaremu czytelnikowi, ale dla reszty jest zbyt płytka naukowo i za bardzo skupia się na autorce.

Trochę nie się tego spodziewałem - miałem nadzieję na szczegółowe historie i analizy, a zamiast tego dostałem książkę w formie wywiadu. Może się przydać szaremu czytelnikowi, ale dla reszty jest zbyt płytka naukowo i za bardzo skupia się na autorce.

Bohaterka kwestionuje swoje życiowe wybory, z których nie jest zadowolona i nie czuje się przez nie szczęśliwa - ot - powiedziałbym, że jest to coś, przez co w pewnych momentach życia, przechodzą praktycznie wszyscy. Jednakże - sprawa się komplikuje, kiedy Esther się gubi - najpierw stara się załatać "pustkę" eksperymentując z nowymi sytuacjami i emocjami, a potem wycofuje się i rezygnuje ze swojego dotychczasowego życia.

Pozostawiona sama sobie z tym nierozwiązalnym dylematem, frustruje się, popada na granicę obłędu i w końcu - wyczerpana walką samą ze sobą - podejmuje próbę samobójczą.
Trafia do zakładu psychiatrycznego, w którym lekarze są bardziej zainteresowani sami sobą, niż pacjentami i "pracą"...

W całej książce nie ma ani jednej postaci, która budziłaby coś innego niż antypatię.
Jeżeli powieść coś pokazuje i uczy - to tego - jacy wszyscy to są egoistyczni i samolubni - (dotyczy to też Esther, która nigdy nie przejmowała się swoimi "przyjaciółkami") i tego, żeby nigdy nie polegać na psychologach i psychiatrach.
Sama Esther robi wrażenie, jakby do momentu opisanego w powieści, nigdy nie znalazła się w żadnej trudnej sytuacji (i stąd załamanie przy pierwszym kryzysie) - Przez ile? 19 lat życia? Naprawdę? Nic tylko Pozazdrościć.

Książka z jednej strony porusza ciężką tematykę i znajdujące się w niej momenty dają sporo do przemyślenia, ale z drugiej strony, następuje tu i ówdzie sporo dziwnych przeskoków i skróceń... bo tak serio - ile wiemy o przeszłości Esther? Co spowodowało, że wybrała ścieżkę kariery, która jej nie odpowiadała? Albo co spowodowało, że przestała ona być dla niej atrakcyjna? Ot pojawiła się magiczna "pustka" i tyle... - a przecież depresja to nie choroba, która spada na człowieka bez ciągu przyczynowo-skutkowego. I tego w tej powieści brakuje.

Bohaterka kwestionuje swoje życiowe wybory, z których nie jest zadowolona i nie czuje się przez nie szczęśliwa - ot - powiedziałbym, że jest to coś, przez co w pewnych momentach życia, przechodzą praktycznie wszyscy. Jednakże - sprawa się komplikuje, kiedy Esther się gubi - najpierw stara się załatać "pustkę" eksperymentując z nowymi sytuacjami i emocjami, a potem wycofuje...

MEN powinien z tego zrobić lekturę.

MEN powinien z tego zrobić lekturę.