Raptor Red

Książka, której bohaterzy nie są ludźmi, również może zachwycać, co Robert T. Bakker udowodnił swoją krótką, lecz zaskakującą powieścią pt.: "Raptor Red".
"- Nazwijmy ją Utahraptor - zaproponowałem. - No wiesz: "drapieżnik z Utah"" - wspomina narrator i autor jednocześnie, w swojej przedmowie. Jest to jedyny moment, aż do epilogu, gdzie spotykamy się z przedstawicielem homo sapiens.
Książka przedstawia historię samicy raptora, opisaną stylem rodem z kanału przyrodniczego pokroju National Geographic. Razem z gadem poznajemy zależności między kolejnymi członkami stada, poszczególnymi gatunkami dinozaurów na danym terenie, ale również wszelkich innych stworzeń mających wpływ na ich życie.
Autor serwuje nam obrazowe opisy, dzięki którym możemy bez problemu wyobrazić sobie poszczególnych bohaterów bez sięgania po dodatkowe źródła. Wbija nam do głowy idealną ilość informacji, nie wymagając w tym celu jakiegokolwiek wysiłku z naszej strony, a dodatkowo czujemy się tak, jakbyśmy czytali po prostu ciekawą powieść fabularną.
Epilog dodatkowo pozwala nam uporządkować zebrane informacje i jak całość wchłania się z przyjemnością.
Książka otrzymuje ode mnie 8/10, gdyż nie zmieniła w żaden sposób mojego podejścia do życia, spojrzenia na świat, a tego oczekuję od lektury mającej otrzymać wyższą punktację. Uważam jednak, że warto poświęcić ten krótki czas na czytanie i ocenić historię podług własnych odczuć.

Jak zaklasyfikować tą książkę? Można uznać ją za powiastkę przyrodniczo-przygodową. Ot, taki trochę London czy Curwood...świat widziany okiem zwierzęcia, próba przełożenia na język ludzi jego działań, przedstawienie procesów myślowych. Siłą rzeczy- personifikacja głównego, zwierzęcego bohatera- przy jednoczesnych próbach utrzymania naukowego punktu widzenia. Moim zdaniem momentami niezbyt dobrze to ze sobą współgrało i owa personifikacja szła nieco zbyt daleko.
Trzeba podkreślić, że próba "wczucia się" w sytuację zwierzęcia i ukazanie świata z jego perspektywy było w tym przypadku wyjątkowo trudne, ponieważ autor uczynił bohaterem zwierzę prehistoryczne, wymarłe. Tak naprawdę opisując nie tylko jego perypetie, "przemyślenia" i zachowania - ale nawet i wygląd czy możliwości fizyczne- bazuje jedynie na poszlakach. Czasami bardziej racjonalnych, czasami dość dyskusyjnych. I to silne poczucie towarzyszyło mi podczas lektury. Autor jako paleontolog opierał się na znalezionych skamieniałościach, poza tym zapewne miał do dyspozycji modele zachowań współczesnych zwierząt drapieżnych i roślinożernych, dość dobrze opisane relacje i zależności między nimi. Zastosował je po prostu opisując dawno wymarłe dinozaury.
Myślę, że należy samemu ocenić czy przedstawiony, mocno hipotetyczny świat nas urzeknie czy nie. Całość jest dość sprawnie napisana, więc chyba warto sprawdzić.