Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trochę nie się tego spodziewałem - miałem nadzieję na szczegółowe historie i analizy, a zamiast tego dostałem książkę w formie wywiadu. Może się przydać szaremu czytelnikowi, ale dla reszty jest zbyt płytka naukowo i za bardzo skupia się na autorce.

Trochę nie się tego spodziewałem - miałem nadzieję na szczegółowe historie i analizy, a zamiast tego dostałem książkę w formie wywiadu. Może się przydać szaremu czytelnikowi, ale dla reszty jest zbyt płytka naukowo i za bardzo skupia się na autorce.

MEN powinien z tego zrobić lekturę.

MEN powinien z tego zrobić lekturę.

Książka nie jest pełnoprawną powieścią, lecz zbiorem luźno powiązanych, przeciętnych opowiadań.

Książka nie jest pełnoprawną powieścią, lecz zbiorem luźno powiązanych, przeciętnych opowiadań.

Bohaterka kwestionuje swoje życiowe wybory, z których nie jest zadowolona i nie czuje się przez nie szczęśliwa - ot - powiedziałbym, że jest to coś, przez co w pewnych momentach życia, przechodzą praktycznie wszyscy. Jednakże - sprawa się komplikuje, kiedy Esther się gubi - najpierw stara się załatać "pustkę" eksperymentując z nowymi sytuacjami i emocjami, a potem wycofuje się i rezygnuje ze swojego dotychczasowego życia.

Pozostawiona sama sobie z tym nierozwiązalnym dylematem, frustruje się, popada na granicę obłędu i w końcu - wyczerpana walką samą ze sobą - podejmuje próbę samobójczą.
Trafia do zakładu psychiatrycznego, w którym lekarze są bardziej zainteresowani sami sobą, niż pacjentami i "pracą"...

W całej książce nie ma ani jednej postaci, która budziłaby coś innego niż antypatię.
Jeżeli powieść coś pokazuje i uczy - to tego - jacy wszyscy to są egoistyczni i samolubni - (dotyczy to też Esther, która nigdy nie przejmowała się swoimi "przyjaciółkami") i tego, żeby nigdy nie polegać na psychologach i psychiatrach.
Sama Esther robi wrażenie, jakby do momentu opisanego w powieści, nigdy nie znalazła się w żadnej trudnej sytuacji (i stąd załamanie przy pierwszym kryzysie) - Przez ile? 19 lat życia? Naprawdę? Nic tylko Pozazdrościć.

Książka z jednej strony porusza ciężką tematykę i znajdujące się w niej momenty dają sporo do przemyślenia, ale z drugiej strony, następuje tu i ówdzie sporo dziwnych przeskoków i skróceń... bo tak serio - ile wiemy o przeszłości Esther? Co spowodowało, że wybrała ścieżkę kariery, która jej nie odpowiadała? Albo co spowodowało, że przestała ona być dla niej atrakcyjna? Ot pojawiła się magiczna "pustka" i tyle... - a przecież depresja to nie choroba, która spada na człowieka bez ciągu przyczynowo-skutkowego. I tego w tej powieści brakuje.

Bohaterka kwestionuje swoje życiowe wybory, z których nie jest zadowolona i nie czuje się przez nie szczęśliwa - ot - powiedziałbym, że jest to coś, przez co w pewnych momentach życia, przechodzą praktycznie wszyscy. Jednakże - sprawa się komplikuje, kiedy Esther się gubi - najpierw stara się załatać "pustkę" eksperymentując z nowymi sytuacjami i emocjami, a potem wycofuje...

A.Beevor nigdy nie zawodzi. Jedyne czego bym chciał to więcej map - łatwo się pogubić "co, gdzie, kiedy", a sytuacja w trakcie "Market" była wyjątkowo... dynamiczna.

A.Beevor nigdy nie zawodzi. Jedyne czego bym chciał to więcej map - łatwo się pogubić "co, gdzie, kiedy", a sytuacja w trakcie "Market" była wyjątkowo... dynamiczna.

Przed przeczytaniem tej książki nie miałem pojęcia o tej "stronie" polityki aliantów. Kawał dobrej historii o dramatycznych powrotach z powoli wygasającego wiru wojny - zestrzelonych pilotów, uchodźców, jeńców i nigdy nie kończącej się podejrzliwości - niby współpracujących ze sobą sojuszników.
Przypisy mogłyby być wygodniej umieszczone u doły stron zamiast na końcu książki, ale to już drobnostka "techniczna".

Przed przeczytaniem tej książki nie miałem pojęcia o tej "stronie" polityki aliantów. Kawał dobrej historii o dramatycznych powrotach z powoli wygasającego wiru wojny - zestrzelonych pilotów, uchodźców, jeńców i nigdy nie kończącej się podejrzliwości - niby współpracujących ze sobą sojuszników.
Przypisy mogłyby być wygodniej umieszczone u doły stron zamiast na końcu...

Dzięki nietypowej narracji powinna wciągnąć nawet te osoby, które nie specjalnie interesują się historią.
Mam nadzieję, że doczekamy się wydania w Polsce pozostałych tytułów tego autora, bo chętne przeczytałbym taką samą "powieść" o Rzymie :)

Dzięki nietypowej narracji powinna wciągnąć nawet te osoby, które nie specjalnie interesują się historią.
Mam nadzieję, że doczekamy się wydania w Polsce pozostałych tytułów tego autora, bo chętne przeczytałbym taką samą "powieść" o Rzymie :)

Klasyka Sci-fi.
Uwaga - bardzo ciężko się czyta ze względu na język.

Klasyka Sci-fi.
Uwaga - bardzo ciężko się czyta ze względu na język.

Tak - to jeden z tych wyjątków, w których film okazuje się lepszy od książki ;-)

Tak - to jeden z tych wyjątków, w których film okazuje się lepszy od książki ;-)

Pierwsza część odysei czasu, nie jest jakaś wybitna, ale warto przez nią przebrnąć dla kolejnych tomów.

Pierwsza część odysei czasu, nie jest jakaś wybitna, ale warto przez nią przebrnąć dla kolejnych tomów.

Fajnie było się jeszcze raz przenieść do tego uniwersum, ale nie ma się co oszukiwać - to tylko zwykły fanfik z cyklu "co, gdyby" i totalnie nie umywa się do oryginalnej serii o Diunie.

Fajnie było się jeszcze raz przenieść do tego uniwersum, ale nie ma się co oszukiwać - to tylko zwykły fanfik z cyklu "co, gdyby" i totalnie nie umywa się do oryginalnej serii o Diunie.

Głęboka, rozbudowana diuna zostaje sprowadzona do poziomu zwykłego "pew-pew". Zalecam trzymać się z daleka od wszystkich fanfików Briana-Andersona w tym uniwersum.

Głęboka, rozbudowana diuna zostaje sprowadzona do poziomu zwykłego "pew-pew". Zalecam trzymać się z daleka od wszystkich fanfików Briana-Andersona w tym uniwersum.

Ciekawy świat, w którym śledzimy przygody "płaskich" i nieinteresujących bohaterów, a sama historia kończy się mocno anty-klimatycznie. Zdecydowanie średnia pozycja.

Ciekawy świat, w którym śledzimy przygody "płaskich" i nieinteresujących bohaterów, a sama historia kończy się mocno anty-klimatycznie. Zdecydowanie średnia pozycja.

To naprawdę napisał Harris?

To naprawdę napisał Harris?