Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cierpię na bardzo wkurzającą przypadłość, która nie pozwala mi porzucić książki. Muszę doczytać do końca i już. Niestety... Ile bym dała, żeby tę lekturę przerwać już po pierwszym rozdziale... Wydaje mi się, że czegoś równie złego nie zdarzyło mi się jeszcze przeczytać. Próbowałam doszukać się jakichś pozytywów, ale nie podołałam pomimo szczerych chęci. Gdyby porównać do czegoś "Ostatnie życzenie" to byłby to jeden z seriali paradokumentalnych typu "Trudne sprawy". Dialogi sztywne jak mokre kalesony wystawione na mróz. Na uwagę zasługuje fakt, iż autor używa słów, których znaczenia chyba nie rozumie. Bo jak wytłumaczyć to, że "dom zbliżał się diametralnie" czy "obgadywanie za plecami było dziecinną jatką"? Takich smaczków jest więcej. Bo pani pielęgniarka prosi głównego bohatera o "okazanie godności", (co jak się okazuje było wylegitymowaniem się), "para swobodnie sunie ku nozdrzom" a żona podchodząc do męża "zatapia głowę w jego klatce piersiowej".
Można odnieść wrażenie, że książka była tłumaczona z innego języka przez pierwszy z brzegu internetowy translator, bo nie wierzę, że ktoś może coś takiego napisać z własnej, nieprzymuszonej woli. Istnieje też możliwość, że autor ma duże zaufanie do wydawnictwa, ale korektor akurat w tym terminie postanowił wyjechać do Chin i wtopić się w tłum.
Polecam jako grę towarzyską - kto znajdzie więcej błędów leksykalnych wygrywa.

Cierpię na bardzo wkurzającą przypadłość, która nie pozwala mi porzucić książki. Muszę doczytać do końca i już. Niestety... Ile bym dała, żeby tę lekturę przerwać już po pierwszym rozdziale... Wydaje mi się, że czegoś równie złego nie zdarzyło mi się jeszcze przeczytać. Próbowałam doszukać się jakichś pozytywów, ale nie podołałam pomimo szczerych chęci. Gdyby porównać do...

Książka porusza ważny i kontrowersyjny temat, jakim jest pedofilia w kościele. Podzielono ją na 3 części: wspomnienia ofiar, wypowiedzi ekspertów oraz podsumowanie autorów. Niby wszystko gra, ale odczuwam lekkie zgrzyty. Po przeczytaniu wydaje mi się, że ci tzw. "specjaliści od pedofilii" mają znacznie więcej do powiedzenia niż osoby pokrzywdzone. I nie bynajmniej dlatego, że te drugie nie chcą rozmawiać. Nie! Rozmowy choć wstrząsające są prowadzone w jakiś dziwny sposób. Jakby pytania były odczytywane z kartki i nic, co wychodzi poza ramy scenariusza nie jest mile widziane. Odniosłam wrażenie, głównym tematem było wyjaśnienie roli fundacji, która pomaga poszkodowanym a nie ich realna krzywda.
Bo czy książka, która już w tytule oddaje ofiarom głos nie powinna się skupić stricte na nich?

Książka porusza ważny i kontrowersyjny temat, jakim jest pedofilia w kościele. Podzielono ją na 3 części: wspomnienia ofiar, wypowiedzi ekspertów oraz podsumowanie autorów. Niby wszystko gra, ale odczuwam lekkie zgrzyty. Po przeczytaniu wydaje mi się, że ci tzw. "specjaliści od pedofilii" mają znacznie więcej do powiedzenia niż osoby pokrzywdzone. I nie bynajmniej dlatego,...

Autor odbył długo wyczekiwaną podróż do Ziemi Świętej. Opisał swój pobyt i szczerze mówiąc obawiałam się, że będzie to książka moralizatorska, ewangelizująca i bardzo uduchowiona. Na szczęście okazuje się, że Eric Emmanuel Schmitt ma bardzo fajne podejście do swojej wiary. Jako człowiek, który doświadczył nawrócenia, nie epatuje swoją religijnością. Nie namawia nas do modlitwy i nie podkreśla na każdym kroku jak bardzo jest pobożny.
Dopuszcza nas do swoich przeżyć, jednak kiedy, ktoś wspomina o "syndromie jerozolimskim" -zaburzeniu, które u części turystów wywołuje urojenia z pokorą mówi, że z pewnością to jego przypadek.

Jerozolima jako miejsce ważne dla 3 monoteistycznych religii dla wielu jest podróżą życia. My widzimy ją oczami autora: brzydką, skomercjalizowaną i niekoniecznie liczącą się z duchowymi przeżyciami pielgrzymów. Ważne, żeby sprzedać kolejną figurkę sprowadzoną z Chin.
Jest też w książce aspekt duchowy - przeżycia, myśli i sny autora. Dzieli się tym z czytelnikami tak subtelnie, że nawet ktoś, kto jest daleko od kościoła będzie ukontentowany.

Autor odbył długo wyczekiwaną podróż do Ziemi Świętej. Opisał swój pobyt i szczerze mówiąc obawiałam się, że będzie to książka moralizatorska, ewangelizująca i bardzo uduchowiona. Na szczęście okazuje się, że Eric Emmanuel Schmitt ma bardzo fajne podejście do swojej wiary. Jako człowiek, który doświadczył nawrócenia, nie epatuje swoją religijnością. Nie namawia nas do...