Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie podeszła, jakaś taka przehipsteryzowana. W sumie książeczka niewielka objętościowo (niecałe 100 stron), ale miałem wrażenie znacznego przerostu formy nad treścią.

Nie podeszła, jakaś taka przehipsteryzowana. W sumie książeczka niewielka objętościowo (niecałe 100 stron), ale miałem wrażenie znacznego przerostu formy nad treścią.

Treściowo - ot, takie sobie gejowskie czytadło.
Choć napisane przed "Lubiewem", to wydane w roku 2011, więc tąpnięcia w rodzimej literaturze queerowej nie wywołało i nawet śmiałe opisy scen erotycznych nie bulwersują tak, jak pewnie zrobiłyby to dwie dekady temu. Istotę transformacji ustrojowej (polegającej na tym, że miejsce komunistów zajął w Polsce Kościół) Jabłoński ujął świetnie, choć zbyt powierzchownie. A szkoda, bo to mogło być naprawdę mocne. W ogóle po lekturze "Kochanka..." ma się wrażenie zmarnowanego potencjału - że autor mógł trochę więcej, trochę lepiej, wnikliwiej i wtedy byłaby prawdziwa bomba.
Niewątpliwym atutem jest natomiast estetyka wydania, w twardej oprawie i z intrygującymi, pieprznymi grafikami - tak ładnie i starannie wydane książki to na naszym rynku wydawniczym wciąż rzadkość.

Treściowo - ot, takie sobie gejowskie czytadło.
Choć napisane przed "Lubiewem", to wydane w roku 2011, więc tąpnięcia w rodzimej literaturze queerowej nie wywołało i nawet śmiałe opisy scen erotycznych nie bulwersują tak, jak pewnie zrobiłyby to dwie dekady temu. Istotę transformacji ustrojowej (polegającej na tym, że miejsce komunistów zajął w Polsce Kościół) Jabłoński...

Czekałem, niecierpliwie czekałem na tę książkę i będąc już po, czuję się zawiedziony. Michała stać na takie spostrzeżenia i komentarze, które celnością ścinają z nóg, tymczasem tutaj błyskotliwości jak na lekarstwo. Duże fragmenty sprawiają wrażenie słowotoku kogoś pod wpływem substancji psychoaktywnych, żarty - czerstwych. Ot, trochę bez sensu, trochę na siłę, a niedociągnięcia zamaskuje się wulgarnością i będzie kontrowersyjnie. Bo wulgarności jest tu aż w nadmiarze; to z pewnością najbardziej obsceniczna książka Witkowskiego. Trochę szkoda, ale podobno pisarz wciąż pracuje nad czymś nowym, więc może jeszcze będzie piękniej.

Czekałem, niecierpliwie czekałem na tę książkę i będąc już po, czuję się zawiedziony. Michała stać na takie spostrzeżenia i komentarze, które celnością ścinają z nóg, tymczasem tutaj błyskotliwości jak na lekarstwo. Duże fragmenty sprawiają wrażenie słowotoku kogoś pod wpływem substancji psychoaktywnych, żarty - czerstwych. Ot, trochę bez sensu, trochę na siłę, a...