Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tym razem Ishiguro prezentuje czytelnikom baśń o parze zakochanych bez pamięci (dosłownie!) staruszków, dzielnych rycerzach, dobrotliwych mnichach i straszliwym smoku, z których żadne ostatecznie nie okazuje się być takim, jakim zdawało się na początku.
Czy chciałbyś zapomnieć o złych rzeczach, nawet za cenę utraty pamięci również o tych dobrych?
Jak daleko można się posunąć dla zachowania pokoju?

Ta powieść solidnie oberwała od recenzentów, jest jednak w pisarstwie Ishiguro kilka elementów, których nie sposób nie docenić:
* styl - będący wyjątkową mieszanką prostoty i elegancji, dzięki któremu czyta się go z prawdziwą przyjemnością, a jego książki silnie zapadają w pamięć;
* żelazna konsekwencja w prowadzeniu historii - każda z nich zdaje się doskonale przemyślana i zaplanowana, od pierwszego do ostatniego wyrazu;
* to, że bardzo ładnie potrafi pisać o rzeczach z gruntu przygnębiających.

Jest dobrze. Podoba mi się. Chcę więcej.

Tym razem Ishiguro prezentuje czytelnikom baśń o parze zakochanych bez pamięci (dosłownie!) staruszków, dzielnych rycerzach, dobrotliwych mnichach i straszliwym smoku, z których żadne ostatecznie nie okazuje się być takim, jakim zdawało się na początku.
Czy chciałbyś zapomnieć o złych rzeczach, nawet za cenę utraty pamięci również o tych dobrych?
Jak daleko można się...

Nic lepszego w tym półroczu nie przeczytałem i pewnie już nie przeczytam.

Jest w prozie Faulknera coś demonicznego. Sprawia on wrażenie, jakby nie do końca znał swoich bohaterów i nie wiedział, czego można się po nich spodziewać. O ile u Hugo (wiem, dziwnie porównywać tych dwóch autorów, ale to dobrze zilustruje problem, który mam na myśli) postacie są jak pacynki, całkowicie uzależnione od wszechwiedzy i wszechwładzy narratora, Faulkner prowadzi narrację bardziej jak szalony naukowiec, eksperymentujący na szczurach: poddaje je różnym bodźcom i obserwuje reakcje. Traktuje z nieludzkim, zimnym okrucieństwem, pochyla nad nimi z niespotykaną czułością i troską, rozpina między cichą rezygnacją i heroizmem. Wszystko jest mocno osadzone we współczesnych mu realiach. Jest w tym brutalność, poczucie nieuniknionej klęski, a jednocześnie - za sprawą języka - niezwykłe piękno.

Christmas, Lena, Brown, pastor Hightower, Byron zostaną ze mną na długo, być może już na zawsze. Szkoda, wielka szkoda, że poznaję pisarstwo Faulknera tak późno i że jego książki nie są w Polsce wznawiane.

Nic lepszego w tym półroczu nie przeczytałem i pewnie już nie przeczytam.

Jest w prozie Faulknera coś demonicznego. Sprawia on wrażenie, jakby nie do końca znał swoich bohaterów i nie wiedział, czego można się po nich spodziewać. O ile u Hugo (wiem, dziwnie porównywać tych dwóch autorów, ale to dobrze zilustruje problem, który mam na myśli) postacie są jak pacynki,...

Z biegiem czasu w Steinbecku narastało rozczarowanie otaczającym go światem. Trudne relacje z synami oraz przekonanie, że wzrost zamożności amerykańskiego społeczeństwa doprowadził do ślepego konsumpcjonizmu i zaniku więzi międzyludzkich w dużym stopniu przeniknęły do "Zimy naszej goryczy", wydanej 7 lat przed śmiercią pisarza.

W tej książce o niezwykle minorowym tytule (zaczerpniętym z Szekspira), której akcja osadzona jest w latach 60., Steinbeck przedstawia losy kilkorga mieszkańców nadmorskiego miasteczka New Baytown. Do niedawna było ono największym dystrybutorem oleju wielorybiego, stanowiącego źródło wysokich dochodów dla miejscowej elity. Kiedy elektryczność ostatecznie wyparła lampy olejne, miasto podupadło, a jego prominenci - z różnym skutkiem - musieli znaleźć nowy sposób na życie. Główny bohater powieści, Ethan - zubożały potomek niegdyś wspaniałej rodziny Hawleyów - obserwuje, jak otaczający go ludzie przy pomocy drobnych oszustw i układów starają utrzymać się na powierzchni. Pod wpływem namów rodziny i znajomych rodzi się w nim pokusa, by spróbować odmienić swój los i przywrócić rodowi dawną świetność. Czy jednak po przekroczeniu pewnej granicy powrót na drogę uczciwości jest w ogóle możliwy...?

Jest to książka jak na Steinbecka niezwykła. Nie znajdziemy tu sympatycznych bohaterów. Nie ma nikogo twardego jak Mama Joad, beztroskiego jak peisanos z "Tortilla Flat", rozczulającego i niewinnego jak Lennie, szlachetnego jak George czy mądrego jak służący Lee z "Na wschód od Edenu". Wszyscy są w jakiś sposób okaleczeni, przepełnieni strachem, przegrani. Mierzą się ze swoimi własnymi demonami. Są prawdziwi aż do bólu i może dlatego tak odpychający? Steinbeck nigdy aż tak głęboko nie zapuścił się w moralizowanie, symbolikę i poszukiwanie korzeni zła w człowieku. Czy to coś złego chcieć godziwie żyć? Jak daleko można zabrnąć w zło ze szlachetnych pobudek? Czy jeśli drobne niegodziwości stają się tak powszechne, że wszyscy przestają na nie zwracać uwagę, stają się przez to czymś mniej złym? To tylko niektóre pytania, jakie stawia pisarz w tej powieści. Jednocześnie nigdy przedtem nie osiągnął takiego mistrzostwa w kreowaniu psychologii postaci: mechanizm ulegania pokusie, samousprawiedliwień, przesuwania granic - wszystko to jest odmalowane perfekcyjnie i ponadczasowe.

Z biegiem czasu w Steinbecku narastało rozczarowanie otaczającym go światem. Trudne relacje z synami oraz przekonanie, że wzrost zamożności amerykańskiego społeczeństwa doprowadził do ślepego konsumpcjonizmu i zaniku więzi międzyludzkich w dużym stopniu przeniknęły do "Zimy naszej goryczy", wydanej 7 lat przed śmiercią pisarza.

W tej książce o niezwykle minorowym tytule...