Oczywiście jak zwykle ,nie przeczytałam żadnych recenzji ani opisu z tyłu książki,zasugerowałam się okładką i tytułem ;-) .
Okazało się że znów dostałam coś innego niż się spodziewałam .
Erneste kelner pracujący w restauracji ekskluzywnego hotelu dostaje list od swojego przyjaciela-kochanka ,z którym nie miał kontaktu od prawie 30 lat.
Powracają wspomnienia w międzyczasie przeplatane teraźniejszością .
Dla mnie dużym plusem w tej książce jest to że nie ma tu opisów scen erotycznych między mężczyznami.
Na 175 stronach książki nie ma ani jednego dialogu,to tak jakby ktoś opowiadał nam dłuższą historię .

Oczywiście jak zwykle ,nie przeczytałam żadnych recenzji ani opisu z tyłu książki,zasugerowałam się okładką i tytułem ;-) .
Okazało się że znów dostałam coś innego niż się spodziewałam .
Erneste kelner pracujący w restauracji ekskluzywnego hotelu dostaje list od swojego przyjaciela-kochanka ,z którym nie miał kontaktu od prawie 30 lat.
Powracają wspomnienia w międzyczasie...

Książka całkiem ciekawa - choć moim zdaniem można jeszcze trochę rozszerzyć tę historię ale tylko trochę żeby czytanie nie stało się nudne. w pierwszym momencie historia wydawała mi się banalna - zaskoczenie z powodu otrzymania listu od osoby, którą się dawniej kochało. Odpowiednia ilość retrospekcji - nie za dużo, nie za mało.
Piękny opis scen erotycznych - zmysłowo, bez wszelakiej wulgarności.
Przedstawiono również pobicie bohatera za homoseksualną orientację seksualną-niestety problem powszechny do dzisiaj.
Duży plus za przedstawienie pracy kelnera jako pracy dla osób pracowitych, z wysoką kulturą osobistą oraz estetycznym wyglądzie
(obecnie praca kelnera kojarzy się wielu ludziom jako praca dla ludzi którzy nie mają jakichkolwiek kompetencji itp.)

Książka całkiem ciekawa - choć moim zdaniem można jeszcze trochę rozszerzyć tę historię ale tylko trochę żeby czytanie nie stało się nudne. w pierwszym momencie historia wydawała mi się banalna - zaskoczenie z powodu otrzymania listu od osoby, którą się dawniej kochało. Odpowiednia ilość retrospekcji - nie za dużo, nie za mało.
Piękny opis scen erotycznych - zmysłowo, bez...

Książka ta stanowi przejaw swoistego dualizmu. Z jednej strony charakteryzuje ją pewien przewidywalny schemat, który przedstawia losy głównego bohatera. Z drugiej strony jej język jest niebanalny i dobrze oddaje czasoprzestrzeń, w której A. C. Sulzer umieścił fabułę.
Jednak dualizm ten w pewnym momencie ulega rozmyciu, bowiem rozwiązanie nie przystaje do tego, czym autor karmi czytelnika w kolejno serwowanych po sobie rozdziałach. Dla mnie stanowiło to zaletę tej książki, choć dostrzegam także pewne jej wady. Mam tu głównie na myśli to, że pojawiały się w niej elementy nieklarowne, których autor nie wytłumaczył (sąsiadka spędzająca czas przy świetle lamp?). Nie można jednak wykluczyć, że był to zabieg absolutnie celowy. Ponadto ostatnie zdania książki stanowią dziwny zlepek słów, które w domyśle stanowić mogą alegorię [mgła] i pewną zapowiedź [czas]... Jaką? Być może kiedyś się dowiemy, "Lecz do tej pory znowu minie jakiś czas".

Książka ta stanowi przejaw swoistego dualizmu. Z jednej strony charakteryzuje ją pewien przewidywalny schemat, który przedstawia losy głównego bohatera. Z drugiej strony jej język jest niebanalny i dobrze oddaje czasoprzestrzeń, w której A. C. Sulzer umieścił fabułę.
Jednak dualizm ten w pewnym momencie ulega rozmyciu, bowiem rozwiązanie nie przystaje do tego, czym autor...

Tę powieść czytam emocjonalnością i chociaż powinnam widzieć jej wady nie widzę ich, bo za dużo tu czuję.

Raz- sceneria "Czarodziejskiej góry" i jasne odnośniki do pobytu Manna i jego rodziny w Szwajcarii, ze wspaniałą charakterystyką Eriki Mann i oczywistą wręcz sceną samobójstwa Klausa Manna. (Ciekawe jest ukazanie tylko najbardziej utalentowanych dzieci pisarza.) I sam Mann- postać tragicznie śmieszna w tej powieści, melancholijna ale o aurze małomiasteczkowego kupca.
Dwa- smaczna opisowość, podobna w stylu do dzieła Manna, ale z zachwycającą sensualnością. Gratka dla tych, którzy wiedzą, że dotyk końcówek palców jest najseksowniejszy na świecie. I miłośników ręcznie szytych uniformów.
Trzy- Erneste. Jedna z postaci literackich, które czuję całą sobą. Elegancki, dyskretny, pielęgnujący w sobie pamięć o jedynym w swoim życiu akcie odwagi, który niektórzy nazywają miłością.
Cztery... Historia, jak wyżej wspomniana miłość potrafi spieprzyć ci życie. A raczej, jak świadomie można sobie je dać spieprzyć i nie żałować nigdy- bo tak naprawdę kochasz tylko wtedy, gdy tego chcesz. Że miłość to w najbardziej fascynujących wypadkach czyste zawierzenie komuś obcemu, oddanie mu serca ze świadomością, że to piękne stworzenie weźmie je i być może potłucze z satysfakcją rozpieszczonego pięciolatka. To stała gotowość na rozstanie i pielęgnowanie dotyków jak komplementów, czekanie- na wszystko, które może okazać się niczym.

Kocham tę książkę.

Tę powieść czytam emocjonalnością i chociaż powinnam widzieć jej wady nie widzę ich, bo za dużo tu czuję.

Raz- sceneria "Czarodziejskiej góry" i jasne odnośniki do pobytu Manna i jego rodziny w Szwajcarii, ze wspaniałą charakterystyką Eriki Mann i oczywistą wręcz sceną samobójstwa Klausa Manna. (Ciekawe jest ukazanie tylko najbardziej utalentowanych dzieci pisarza.) I sam...

Chyba nawet nie zliczę ile razy słyszałam o książkach w których bohater dostaje list od znajomego/kochanka/przyjaciela whatever sprzed lat i budzi to falę wspomnień. Ale muszę przyznać, że tym razem poczułam się zaskoczona. Powieść jest monotonna, akcja toczy się powoli, przez wiele stron nie ma tu nic zaskakującego. Ale pod koniec sytuacja się zmienia, wołania o pomoc to choroba, iluzja, a główny bohater uświadamia sobie, że Jacob naprawdę go nie potrzebował. Smutne, ale nie od dziś wiadomo, że miłość czasem boli.

Chyba nawet nie zliczę ile razy słyszałam o książkach w których bohater dostaje list od znajomego/kochanka/przyjaciela whatever sprzed lat i budzi to falę wspomnień. Ale muszę przyznać, że tym razem poczułam się zaskoczona. Powieść jest monotonna, akcja toczy się powoli, przez wiele stron nie ma tu nic zaskakującego. Ale pod koniec sytuacja się zmienia, wołania o pomoc to...

Historia zapowiada się na banalną: ile to razy bohater dostaje list od kogoś niegdyś bliskiego, co wywołuje lawinę wspomnień tak wielką, że spokojnie wypełnia pięć, sześć rozdziałów, a na koniec doprowadza do mniej lub bardziej zadziwiającego finału? Sulzer odwołuje się do tego schematu, raz lepiej, raz gorzej - na głęboką powieść psychologiczną "Kelner doskonały" jest za prosty, na lekkie czytadełko nie dość, powiedzmy sobie, ładny - kreśląc historię samotnego, starzejącego się kelnera, Erneste, którego spokojne i uporządkowane życie zmienia list od niegdysiejszej miłości, Jacoba, Jacoba, który porzucił go dla dojrzałego pisarza, Klingera (czy to tylko moja wybujała wyobraźnia, czy rzeczywiście jego postać wzorowana jest na osobie Tomasza Manna?),a po latach zwraca się do Erneste z prośbą o pomoc, w tym - o spotkanie z rywalem, z Klingerem... Zakończenie znacznie ciekawsze niż sama powieść, do pewnego stopnia nieprzewidywalne, a już na pewno mniej schematyczne i dlatego - trzy gwiazdki. Plus za potencjał, może nie do końca wykorzystany, ale zawsze.

Historia zapowiada się na banalną: ile to razy bohater dostaje list od kogoś niegdyś bliskiego, co wywołuje lawinę wspomnień tak wielką, że spokojnie wypełnia pięć, sześć rozdziałów, a na koniec doprowadza do mniej lub bardziej zadziwiającego finału? Sulzer odwołuje się do tego schematu, raz lepiej, raz gorzej - na głęboką powieść psychologiczną "Kelner doskonały" jest...

Przepełniona melancholią historia mężczyzny, którego życie oparło się na jednym wielkim uczuciu. Nie wiem, czy chciałbym przeżyć coś takiego.

Przepełniona melancholią historia mężczyzny, którego życie oparło się na jednym wielkim uczuciu. Nie wiem, czy chciałbym przeżyć coś takiego.

wracam czasem do tych przeraźliwie długich zdań, ciągłych powtórzeń, długich opisów bez znaczenia, to chyba pierwsza queerowa książka, która wpadła mi kiedyś w ręce na koloniach na straganie z tanią książką, piękne wspomnienia

wracam czasem do tych przeraźliwie długich zdań, ciągłych powtórzeń, długich opisów bez znaczenia, to chyba pierwsza queerowa książka, która wpadła mi kiedyś w ręce na koloniach na straganie z tanią książką, piękne wspomnienia