Jacek Melchior

Powiem szczerze, że nigdy jakoś szczególnie nie przepadałam za filmami. Jestem tym typem osoby, która woli seriale, gdzie przez dłuższy czas mogę pozostać w świecie bohaterów, coraz mocniej wciągając się w ich historię. Filmy są dla mnie formą niewystarczająco wyczerpującą temat swoich bohaterów, choć oczywiście moje słowa mogą zostać odebrane różnie. Powieść Jacka Melchiora w pewien dziwny sposób mnie do siebie przyciągnęła. Postanowiłam sprawdzić, czy książka bazująca na kinematografii jest w stanie mnie zachwycić - o tym, czy tak się stało, przeczytacie poniżej. Kilkupokoleniowa rodzina i one. Filmy, które nieustannie zachwycają, chwytają za serce i całkowicie zawracają w głowie. Maria wychowywała się przed wojną i z tego okresu filmy głównie pamięta. Adela, jej córka wychowywała się w czasach głębokiego komunizmu. Wnuczka Róża dała się porwać takim hitom jak m.in. Trzęsienie ziemi, a prawnuczka Wanda - Wirującemu seksowi. Na końcu jest jeszcze Marlonek - dziecko nowej epoki. Czy w tej zakochanej w kinie rodzinie jest miejsce na coś więcej? Zacznę może od tego, jak specyficzną okazała się ta pozycja. Nie piszę tego w złym kontekście, a zdecydowanie pełnym czegoś pomiędzy szacunkiem a niesłabnącą ciekawością i niedowierzaniem - że kino potrafi tak mocno natchnąć danego człowieka do różnych rzeczy. Bohaterów w tej powieści dość trudno policzyć na palcach dwóch rąk, jednak w tym przypadku nie uważam tego za wadę. Owszem, zdarzały się momenty, gdy faktycznie czułam się zagubiona i nie potrafiłam już przypomnieć sobie, kim był osobnik X, a kim osobniczka Y, ale taka mnogość postaci ostatecznie wpłynęła na całą powieść w sposób bardzo dobry. Według mnie na pierwszy plan zdecydowanie wybija się Wanda, z której perspektywy opowiedziana jest cała historia. To z nią zdołałam się zżyć najbardziej, a fakt, iż jest ona kilka lat starsza ode mnie, tylko to odczucie pogłębił. Moją sympatię zdobyła również babcia Adela, która okazała się postacią równie ciekawą, co jej wnuczka. Z pozostałymi kobietami z rodziny niestety nie zdołałam się tak mocno zżyć, o najmłodszej latorośli nie wspominając. Uważam, że Jacek Melchior ma bardzo dobre pióro i podczas lektury zdecydowanie czuć, że nie jest to jego pierwsza książka. Co więcej, autor pozwala swoim bohaterom prowadzić tę historię - to nie on pociąga tutaj za wszystkie sznurki, a właśnie stworzone przez niego postacie. Nie potrafię tego do końca wytłumaczyć, ale takie właśnie odniosłam wrażenie i uważam ten fakt za istotny. Obecność tak wielu filmowych tytułów stanowi ogromną zaletę tej powieści, choć można było się tego domyślić już po przeczytaniu tytułu. W książce nie brakuje komizmu językowego oraz sytuacyjnego, jednak myślę, że nie każdemu przypadną one do gustu. Filmiłości to pozycja, która zaskoczyła mnie pod wieloma względami i to zdecydowanie pozytywnie. Choć nie jest to typ literatury czy też bardziej – tematyka, po którą sięgam na co dzień, to po lekturze tej pozycji jestem naprawdę pod wrażeniem. Moim zdaniem książka ta przypadnie do gustu tym, którzy podobnie jak bohaterowie powieści kochają kino i nie wyobrażają sobie swojego życia bez filmów. Czytelnicy, którzy wychowywali się w latach powojennych i późniejszych, zdecydowanie mogą poczuć tutaj nutę nostalgii, jednak i ci młodsi (jak np. ja) mogą poznać te czasy z zupełnie innej strony.