Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mógłbym się pobawić w autora i napisać że książka jest cudowna i czarowna, fantastyczna i fascynująca, przepyszna i przeurocza, rozbrajająca, urzekająca i urokliwa, wyborna i wyśmienita, zjawiskowa i zachwycająca, wybitna i wirtuozerska, po prostu w dechę, bycza i klawa.
Mógłbym napisać że jest dowcipna, figlarna, krotochwilna i przekomiczna, przezabawna i sowizdrzalska, sarkastyczna i szydercza, filuterna i szelmowska, kpiarska i absurdalna.
Mógłbym napisać, że to książka o mnie, o nas, o naszym kraju, o naszym pokraju.
Może mógłbym, ale mnie się nie chce :)

Mógłbym się pobawić w autora i napisać że książka jest cudowna i czarowna, fantastyczna i fascynująca, przepyszna i przeurocza, rozbrajająca, urzekająca i urokliwa, wyborna i wyśmienita, zjawiskowa i zachwycająca, wybitna i wirtuozerska, po prostu w dechę, bycza i klawa.
Mógłbym napisać że jest dowcipna, figlarna, krotochwilna i przekomiczna, przezabawna i sowizdrzalska,...

Przyznam się, że nie czytałem nic wcześniej Masłowskiej, ale ten zbiór felietonów jest napisany z niesamowitą swadą. Są to teksty żartobliwe, ironiczne, ale i prowokujące i dające do myślenia, bo są w końcu o nas samych.
Nie wiem czy mogę się przyznać, ale to Masłowska przejęła nade mną kontrolę i nie mogłem się oderwać.

Przyznam się, że nie czytałem nic wcześniej Masłowskiej, ale ten zbiór felietonów jest napisany z niesamowitą swadą. Są to teksty żartobliwe, ironiczne, ale i prowokujące i dające do myślenia, bo są w końcu o nas samych.
Nie wiem czy mogę się przyznać, ale to Masłowska przejęła nade mną kontrolę i nie mogłem się oderwać.

Pierwszy raz usłyszał o tym od Justyny Sobolewskiej w DŚM. Potem zobaczył wpis Andrzeja Saramonowicza na fb. Postanowił zjeść i...przeżył szok. Jak można tak gotować?! Taką polszczyzną, w tak młodym wieku? Smakowałby to danie jeszcze długo i powoli, ale na nieszczęście autor mikro tego upichcił. I nie jest to posiłek dla gimbazy, która po obejrzeniu ostatniego odcinka Belfra zażądała wyjaśnień.
To po prostu magia w czystej postaci i znakomity klimat, a do tego takie perełki:
"- Jest pan kim?! - zapytał strażnik, zaskakując mnie składnią i spojrzeniem okularów typu "spód od mazowszanki"
- E, ee... - odpowiedziałem zgodnie z prawdą"
I jeszcze coś o nim
"No więc niedawno zorientowałem się, że nie będę już sprawniejszy, przystojniejszy ani młodszy. Mogę tylko więcej wiedzieć. Doczytać to, czego nie doczytałem. Domądrzyć się czymś..." 😉
Czy jest nadzieja, że Pablopavo niedługo przyrządzi coś równie smakowitego, ale w większym garze?

Pierwszy raz usłyszał o tym od Justyny Sobolewskiej w DŚM. Potem zobaczył wpis Andrzeja Saramonowicza na fb. Postanowił zjeść i...przeżył szok. Jak można tak gotować?! Taką polszczyzną, w tak młodym wieku? Smakowałby to danie jeszcze długo i powoli, ale na nieszczęście autor mikro tego upichcił. I nie jest to posiłek dla gimbazy, która po obejrzeniu ostatniego odcinka...

Widzę, że miłośnicy partii rządzącej dają jedną gwiazdkę a przeciwnicy 10.
Ja, mimo swojej sympatii do poglądów autora, niestety muszę napisać – słabe to.
Nie ma w tym sensu ani logiki.
Pomysł ciekawy, ale realizacja kiepska.
Dodam jeszcze, że książki przed wydaniem chyba nie czytali w wydawnictwie, bo jest sporo błędów stylistycznych
Oj do brata dużo brakuje :(

Widzę, że miłośnicy partii rządzącej dają jedną gwiazdkę a przeciwnicy 10.
Ja, mimo swojej sympatii do poglądów autora, niestety muszę napisać – słabe to.
Nie ma w tym sensu ani logiki.
Pomysł ciekawy, ale realizacja kiepska.
Dodam jeszcze, że książki przed wydaniem chyba nie czytali w wydawnictwie, bo jest sporo błędów stylistycznych
Oj do brata dużo brakuje :(

Mimo, że brudna i brzydka to jednak piękna i cudowna.

Mimo, że brudna i brzydka to jednak piękna i cudowna.

Wysmakowana i odrażająca, żartobliwa i przygnębiająca, prawdziwa historia dwóch wielkich osobowości. Grzebałkowska wykonała kawał dobrej roboty a czyta się to smakowicie, każde zdanie chcąc nagryźć jeszcze i jeszcze raz. Nawet, jeśli ktoś nie zna fotografii, rysunków, obrazów, grafik komputerowych Zdzisława nie zna przekładów Bondów i Monty Pythonów, głosu i audycji radiowych, felietonów Tomka tę książkę i tak winien przeczytać. W końcu wszyscy jesteśmy Beksińskimi

Wysmakowana i odrażająca, żartobliwa i przygnębiająca, prawdziwa historia dwóch wielkich osobowości. Grzebałkowska wykonała kawał dobrej roboty a czyta się to smakowicie, każde zdanie chcąc nagryźć jeszcze i jeszcze raz. Nawet, jeśli ktoś nie zna fotografii, rysunków, obrazów, grafik komputerowych Zdzisława nie zna przekładów Bondów i Monty Pythonów, głosu i audycji...

„Zdarzyło się”, że kupiłem książkę równo rok temu i każdego dnia od 1go stycznia czytałem do śniadania po jednym rozdziale. Może Pan Kalicki napisałby drugą część

„Zdarzyło się”, że kupiłem książkę równo rok temu i każdego dnia od 1go stycznia czytałem do śniadania po jednym rozdziale. Może Pan Kalicki napisałby drugą część

Długo czytałem. Dawkowałem sobie, bo przez tą książkę trudno przejść jednorazowo.
Na pewno zostanie we mnie na długo gdyż historie tu zawarte wydarzyły się naprawdę a ich okropieństwo czasami nie mieści nam się w głowie

Długo czytałem. Dawkowałem sobie, bo przez tą książkę trudno przejść jednorazowo.
Na pewno zostanie we mnie na długo gdyż historie tu zawarte wydarzyły się naprawdę a ich okropieństwo czasami nie mieści nam się w głowie

Od swoich Mistrzów wymaga się więcej. A co to w ogóle jest?
Niech już wraca Mock i to do przedwojennego Wrocławia.
Znów bez oceny, bo za bardzo cenię Autora

Od swoich Mistrzów wymaga się więcej. A co to w ogóle jest?
Niech już wraca Mock i to do przedwojennego Wrocławia.
Znów bez oceny, bo za bardzo cenię Autora

Przeczytałem z uwagi na „Millennium”, ale z „Millennium ma to niewiele wspólnego. Lagercrantz nie czuje bohaterów. Wszystko opisuje na zimno. Dla dobra Salander i Blomkvista i samego Larssona lepiej, aby kolejnych książek już nie było.

Przeczytałem z uwagi na „Millennium”, ale z „Millennium ma to niewiele wspólnego. Lagercrantz nie czuje bohaterów. Wszystko opisuje na zimno. Dla dobra Salander i Blomkvista i samego Larssona lepiej, aby kolejnych książek już nie było.

Mimo pewnych logicznych błędów czyta się szybko, jednak zakończenie rozczarowuje

Mimo pewnych logicznych błędów czyta się szybko, jednak zakończenie rozczarowuje

Co mnie obchodzi, że Pan Bratkowski znał Urbana albo, że usnął na jakiejś imprezie na stole? To miała być książka o Tomku Lipińskim a Pan Bratkowski się trochę zapomina. Może ktoś z nim przeprowadzi wywiad to opowie, co go w życiu spotkało. Pytania a właściwie wywody Pana Bratkowskiego na różne tematy są drażniące, żenujące i bardzo przeszkadzają w odbiorze książki. Przykład trzeba było wziąć od Rafała Księżyka i jego rozmowy z Tymonem

Co mnie obchodzi, że Pan Bratkowski znał Urbana albo, że usnął na jakiejś imprezie na stole? To miała być książka o Tomku Lipińskim a Pan Bratkowski się trochę zapomina. Może ktoś z nim przeprowadzi wywiad to opowie, co go w życiu spotkało. Pytania a właściwie wywody Pana Bratkowskiego na różne tematy są drażniące, żenujące i bardzo przeszkadzają w odbiorze książki....

Pomysł dobry. Jednak reżyser zepsuł scenariusz. Trzecia część najsłabsza w serii.

Pomysł dobry. Jednak reżyser zepsuł scenariusz. Trzecia część najsłabsza w serii.

Żartowniś z Pana Mariusza. Ale listonosz zawsze dzwoni dwa razy ;)
Zmęczony życiem bohater, który słucha prawdziwego rocka to jest to, co Tygrysy lubią najbardziej.
Wg mnie najlepsza część cyklu

Żartowniś z Pana Mariusza. Ale listonosz zawsze dzwoni dwa razy ;)
Zmęczony życiem bohater, który słucha prawdziwego rocka to jest to, co Tygrysy lubią najbardziej.
Wg mnie najlepsza część cyklu

„Dla nas najważniejsza jest nie prawda, tylko sprawiedliwość”
A dla mnie to majstersztyk, rewelacyjny thriller, lepszy od „Koronkowej roboty”

„Dla nas najważniejsza jest nie prawda, tylko sprawiedliwość”
A dla mnie to majstersztyk, rewelacyjny thriller, lepszy od „Koronkowej roboty”

Oj chyba nie lubi Follett Polaków. Już w „Na skrzydłach orłów” oberwało się strasznie Zbigniewowi Brzezińskiemu. Wprowadza dwoje polskich bohaterów i robi z nich idiotów czy łajdaków. Poza tym jak pojawiają się w książce postacie historyczne i wprowadza oficera WP przekazującego dokumenty CIA to powinien on się chyba nazywać inaczej niż Pawlak.
Ale i tak całość czyta się znakomicie.
Cała trylogia ciekawa, szkoda tylko, że ostatnia część obejmuje tak długi okres, bo można by było zrobić z tego dwie powieści.

Oj chyba nie lubi Follett Polaków. Już w „Na skrzydłach orłów” oberwało się strasznie Zbigniewowi Brzezińskiemu. Wprowadza dwoje polskich bohaterów i robi z nich idiotów czy łajdaków. Poza tym jak pojawiają się w książce postacie historyczne i wprowadza oficera WP przekazującego dokumenty CIA to powinien on się chyba nazywać inaczej niż Pawlak.
Ale i tak całość czyta się...

Za bardzo cenię Autora, abym mógł oceniać tę książkę

Za bardzo cenię Autora, abym mógł oceniać tę książkę

Zacna ta powieść a Pan Mariusz jest znakomitym dziejopisem

Zacna ta powieść a Pan Mariusz jest znakomitym dziejopisem

rewelacja ;)

rewelacja ;)

Dla mnie świetny kryminał a za King Crimson - "Starless" dziewiątą gwiazdka

Dla mnie świetny kryminał a za King Crimson - "Starless" dziewiątą gwiazdka