Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę czyta się szybko i całkiem przyjemnie. Akcja bywa trochę przewidywalna i stereotypowa, ale nie przeszkadzało mi to. Jednak zachowanie bohaterek często bywa co najmniej irytujące, do tego stopnia, że czytając tę książkę miałam poczucie, że większość z nich potrzebuje psychoterapii.

Książkę czyta się szybko i całkiem przyjemnie. Akcja bywa trochę przewidywalna i stereotypowa, ale nie przeszkadzało mi to. Jednak zachowanie bohaterek często bywa co najmniej irytujące, do tego stopnia, że czytając tę książkę miałam poczucie, że większość z nich potrzebuje psychoterapii.

Ta książka miała potencjał. Mogłaby być naprawdę wartościową, ciekawą pozycją popularnonaukową. Mogła taka być, ale zdecydowanie nie jest.
Autor poszedł na łatwiznę, jak najbardziej się dało. Jest to chaotyczna zbieranina wywiadów z różnymi ludźmi, którym zawodowo lub osobiście bliski jest temat psychodelików. Owszem, Lorenc podjął próbę podziału wywiadów względem tematyki, tj. czy dotyczą ciała czy ducha, ale jest to kompletnie nietrafione. Dlaczego tak sądzę? Wyjaśnię poniżej.
Ta książka miałaby sens, gdyby autor rozpoczął ją rozdziałem wyjaśniającym co to są substancje psychoaktywne, przedstawił pokrótce historię ich stosowania przez człowieka oraz zamieścił wzory chemiczne i krótkie informacje odnośnie każdej substancji psychoaktywnej, która później pojawia się w wywiadach, a przede wszystkim jej mechanizm działania. Oczywiście tego nie znajdziemy. Znajdziemy za to przed każdym wywiadem krótkie noty biograficzne odnośnie rozmówców. Tylko co z tego, skoro każdy rozmówca jest przedstawiony jako wspaniały autorytet w dziedzinie, a potem w czasie lektury okazuje się, że jedynie kilka osób faktycznie nimi jest. No ale może jestem wyjątkiem, skoro nie uważam psycholożki nielegalnie podającej pacjentom psychodeliki i skazanej za to na więzienie za autorytet.
W każdym razie w tych notach znajdują się tylko "suche fakty" odnośnie kariery zawodowej danej osoby, a później autor, bez żadnych wstępnych wyjaśnień, zadaje pytania szczegółowo odnoszące się do tez, które któryś z rozmówców rozwijał w swojej napisanej wcześniej książce. Ni stąd ni zowąd czytelnik jest konfrontowany często z bardzo szczegółowymi pytaniami (a także odpowiedziami) odnoszących się do oddziaływania danej substancji na konkretne receptory w mózgu. Czy wcześniej autor pofatygował się wyjaśnić laikowi mechanizm działania substancji psychodelicznych? Oczywiście, że nie. Mogłabym to nawet wybaczyć, gdyby wywiady były sensownie uszeregowane i takie informacje czytelnik w odpowiedniej kolejności wyciągałby z tekstu. Niestety, właśnie tu pojawia się problem z idiotycznym podziałem wywiadów zastosowanym przez autora. Zamiast chociaż spróbować zachować jakiś logiczny ciąg pomiędzy poszczególnymi wywiadami, np. rozmowy z osobami zajmującymi się z LSD powinny być zgromadzone w jednym rozdziale, tymi zajmującymi się psylocybiną w innym, a jak ktoś się zajmuje MDMA to w jeszcze innym. W przypadku osób zajmujących się dwiema różnymi substancjami można było podzielić wywiad i dać adnotację, że część poświęcona innej substancji znajduje się dalej, ale po co? Przecież to wymaga pracy. Zamiast tego zapytajmy w jednym wywiadzie o LSD, w drugim o LSD i MDMA, w trzecim o grzyby psylocybinowe i ogólnie to jeszcze o coś innego. A potem powtarzajmy ten schemat do końca książki. Brak zrozumienia przez laika gwarantowany. Mało tego, można odnieść wrażenie, że to nie biochemia, nie różne stany świadomości, a magia za tym wszystkim stoi.
Czy jednak przypadkiem o to nie chodziło autorowi? Żeby pod płaszczykiem naukowego podejścia stworzyć wrażenie, że mamy do czynienia z substancjami niemalże magicznymi? Owszem, pojawia się także wiele informacji całkiem pożytecznych, dających nadzieję i świeże spojrzenie na tę tematykę, ale muszę powiedzieć wprost: gdyby nie to, że z wykształcenia jestem chemikiem, a także mam pewne pojęcie odnośnie biochemii i fizjologii człowieka, to z tej książki nie dowiedziałabym się niczego.

Ta książka miała potencjał. Mogłaby być naprawdę wartościową, ciekawą pozycją popularnonaukową. Mogła taka być, ale zdecydowanie nie jest.
Autor poszedł na łatwiznę, jak najbardziej się dało. Jest to chaotyczna zbieranina wywiadów z różnymi ludźmi, którym zawodowo lub osobiście bliski jest temat psychodelików. Owszem, Lorenc podjął próbę podziału wywiadów względem tematyki,...

Pierwszy raz spotykam się z takim sposobem prowadzenia narracji. Powieść przeplatana dokumentem czy dokument z elementami powieści? Fikcja literacka płynnie miesza się z faktami historycznymi, dzięki czemu powieść, mimo dużej objętości, nie ma szansy znudzić czytelnika.
Autorka za pomocą wykreowanych przez siebie postaci przenosi czytelnika z warunków mieszczańskich prosto na dwór króla Zygmunta I Starego i Bony Sforcy. Odbiorca ma szanse poznać realia epoki i skonfrontować się z wyzwaniami, a także szansami, jakie czekały na ludzi w XVI wieku. Poruszane jest całe spektrum tematów, od codziennego życia młodych Jagiellonek, przez konflikty rodzinne i kontrakty matrymonialne, które kształtowały politykę w Europie, po rozwój nauki (m.in. medycyna, astronomia) i spory na tle religijnym. Co istotne, książka ukazuje ówczesny świat z perspektywy kobiet. Wyjaśnia, jak wiele zależało od reputacji kobiety, która mogła zostać zszargana byle plotką.
Jedyne co mi się nie podoba w tej książce, to dość częste i dynamiczne przeskoki "teraźniejszość-przyszłość" lub "teraźniejszość-przeszłość". Osoby, które mają trudności z szybkim "łączeniem wątków" często mogą poczuć się zagubione gwałtownym skokiem w przeszłość bohaterki, a potem równie niespodziewanym powrotem do akcji dziejącej się w danym momencie. Ja sama nie miałam z tym problemu, ale wiem, że niektórzy mają.
Polecam tę książkę każdemu, kto choć trochę jest ciekaw, jak wyglądało życie kobiet (ale nie tylko) w XVI wieku i jednocześnie chce bliżej poznać historię upadku dynastii Jagiellonów.

Pierwszy raz spotykam się z takim sposobem prowadzenia narracji. Powieść przeplatana dokumentem czy dokument z elementami powieści? Fikcja literacka płynnie miesza się z faktami historycznymi, dzięki czemu powieść, mimo dużej objętości, nie ma szansy znudzić czytelnika.
Autorka za pomocą wykreowanych przez siebie postaci przenosi czytelnika z warunków mieszczańskich prosto...