Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak większość reportaży wydawanych w tej serii, książka Gitkiewicz, chociaż porusza bardzo ważne i wciąż niedostatecznie opisane tematy, pozostawia niedosyt. Problem jest między innymi jej struktura, bardzo charakterystyczna (i powtarzalna) dla absolwentów Polskiej Szkoły Reportażu, prowadzonej przez IR. Przeplatanie krótkich opowieści bohaterów rozdziałami dotyczącymi rodziny samej autorki pozornie jest interesującym zabiegiem, ale w trakcie czytania drażni i rozmywa się (odnoszę wrażenie, że wychodzą tutaj braki warsztatowe). Także skupienie na najbardziej jaskrawych przykładach nadużyć nie pozostawia zbyt wiele miejsca na to, co jest codziennością (w dalszym ciągu niezauważaną) dla całego chyba pokolenia 20 i 30- latków. Niektórym tekstom brakuje jasnej puenty czy konkluzji i nie do końca wiadomo dlaczego właściwie weszły do zbioru...

Słowem: IR nie zachwyca, świetnie, że temat wypłynął, szkoda, że nie udało się go zrealizować w pełniejszy sposób.

Jak większość reportaży wydawanych w tej serii, książka Gitkiewicz, chociaż porusza bardzo ważne i wciąż niedostatecznie opisane tematy, pozostawia niedosyt. Problem jest między innymi jej struktura, bardzo charakterystyczna (i powtarzalna) dla absolwentów Polskiej Szkoły Reportażu, prowadzonej przez IR. Przeplatanie krótkich opowieści bohaterów rozdziałami dotyczącymi...