Niestety nie dotrwałem do końca. Dużo tu oczywistych spostrzeżeń, co do zdarzeń, które autora dziwią, a dziwić nie powinny. Chyba, że jest się odklejony od rzeczywistości Amerykaninem. Bo chyba tylko ktoś taki mógłby ciągnąć siebie, żonę i 8-miesieczne dziecko do Iranu i wierzyć przy tym, że przecież nic złego nie może się stać. A potem być w takim szoku, że aż książkę napisać. Swój egzemplarz książki przekażę do mojej dzielnicowej biblioteki.

Niestety nie dotrwałem do końca. Dużo tu oczywistych spostrzeżeń, co do zdarzeń, które autora dziwią, a dziwić nie powinny. Chyba, że jest się odklejony od rzeczywistości Amerykaninem. Bo chyba tylko ktoś taki mógłby ciągnąć siebie, żonę i 8-miesieczne dziecko do Iranu i wierzyć przy tym, że przecież nic złego nie może się stać. A potem być w takim szoku, że aż książkę...

"Elementarz" wujka Hoomana. Jeśli Iran to dla was zbiór stereotypów lub biała plama w świadomości, przeczytajcie tę książkę. To swego rodzaju bilet wstępu do tego kraju. Być może niczego nie dotkniecie, nie spróbujecie, ale stając przy "perskim stole" zdecydujecie na co macie ochotę. Wujek Hooman opowiada barwnie. Ale jak to z dalszą rodziną bywa - czasem powtarzające się relacje z życia najbliższych powodują wyłączenie uwagi.

"Elementarz" wujka Hoomana. Jeśli Iran to dla was zbiór stereotypów lub biała plama w świadomości, przeczytajcie tę książkę. To swego rodzaju bilet wstępu do tego kraju. Być może niczego nie dotkniecie, nie spróbujecie, ale stając przy "perskim stole" zdecydujecie na co macie ochotę. Wujek Hooman opowiada barwnie. Ale jak to z dalszą rodziną bywa - czasem powtarzające się...

Ciekawy, choć dość obyczajowy reportaż. Stanowi raczej pogłębienie wiedzy o Iranie, niż jej podstawowe źródło. Sporo smaczków i szczegółów opisujących mentalność i kulturę Irańczyków, jednak "Demokracja Ajatollachów" tego samego autora bardziej trafiła w mój gust.

Ciekawy, choć dość obyczajowy reportaż. Stanowi raczej pogłębienie wiedzy o Iranie, niż jej podstawowe źródło. Sporo smaczków i szczegółów opisujących mentalność i kulturę Irańczyków, jednak "Demokracja Ajatollachów" tego samego autora bardziej trafiła w mój gust.

Dla osoby takiej jak ja - z wykształcenia jestem iberystą i nigdy nie interesowałam się krajami Bliskiego Wschodu - nie jest to najgorsza książka na pierwsze spotkanie z Iranem.

Wyjaśniony w niej jest przebieg irańskiej rewolucji islamskiej, która doprowadziła do przekształcenia Iranu z monarchii konstytucyjnej w republikę islamską oraz wpływ tego systemu politycznego na życie mieszkańców tego kraju. Osoba tak "zielona" jak ja dowie się sporo o tym, jak sprawy mają się po niej w kraju - przeczyta mi. o działaniu policji, więzieniach dla przeciwników politycznych, sfałszowanych wyborach - oraz o stosunkach zagranicznych Iranu. Sporo jest też w książce "ciekawostek": autor opisuje ruch uliczny w Teheranie, sposoby zdobywanie nielegalnych w kraju produktów oraz podejście Irańczyków do dzieci.

Tak jak moim przedmówcom zabrakło mi w książce więcej opisów życia zwykłych Irańczyków, jako że autor wyraźnie obraca się w kręgach klasy średniej i wyższej. Czasami wręczy kilka banknotów żebrzącemu mężczyźnie, zastanawiająć się, czy nie jest on przypadkiem weteranem wojny irańsko-irakijskiej, jednak sam go się o to nie zapyta. Innym razem podaruje monetę chłopcu, który sprzedaje na ulicy karteczki z fragmentami wierszy, i zastanawi się, jak może wyglądać jego sytuacja rodzinna, jednak również nigdy się go o to nie zapyta. Podsłucha kilka rozmów w autobusie, jednak raczej będzie kiwał głową, niż brał w nich aktywny udział.

Rozumiem, że na niektóre rzeczy autor nie mógł sobie pozwolić ze względu na strach przed więzieniem lub też wydaleniem z kraju, jednak te stracone okazje do rozmów, które mogłyby go poprowadzić nieco dalej niż kręgi dobrze usytuowanych Irańczyków sprawiają, że nie mogę ocenić książki na wyżej niż 6 gwiazdek. Zabrakło mi w niej trochę "Iranu w Iranie", tym bardziej, że domyślam się, że niewielu z mieszkańców prowadzi w tym kraju styl życia, na który mógł sobie pozwolić autor. Nie zmienia to jednak faktu, że jak na pierwszy kontakt z Iranem jest to przyzwoita lektura.

Dla osoby takiej jak ja - z wykształcenia jestem iberystą i nigdy nie interesowałam się krajami Bliskiego Wschodu - nie jest to najgorsza książka na pierwsze spotkanie z Iranem.

Wyjaśniony w niej jest przebieg irańskiej rewolucji islamskiej, która doprowadziła do przekształcenia Iranu z monarchii konstytucyjnej w republikę islamską oraz wpływ tego systemu politycznego na...

Hooman snuje ciekawą opowieść o kraju, z którego pochodzi, ale który nie jest jego ojczyzną. "Ministerstwo" jest interesującym reportażem o polityce i społeczeństwie współczesnego Iranu. Próżno tutaj jednak szukać opisów życia zwykłych zjadaczy chleba. Majd jest spokrewniony z byłym prezydentem Iranu, bywa na bankietach organizowanych przez ambasadorów - i także z tej perspektywy opisuje Persję. W moim odczuciu książka jest interesująca dla osób, które w Iranie już były lub które interesują się kulturą Iranu. Dla innych może być trudna w odbiorze i nie do końca wiarygodna.

Hooman snuje ciekawą opowieść o kraju, z którego pochodzi, ale który nie jest jego ojczyzną. "Ministerstwo" jest interesującym reportażem o polityce i społeczeństwie współczesnego Iranu. Próżno tutaj jednak szukać opisów życia zwykłych zjadaczy chleba. Majd jest spokrewniony z byłym prezydentem Iranu, bywa na bankietach organizowanych przez ambasadorów - i także z tej...

Zacznijmy może od tego czym ta książka nie jest. Nie jest to reportaż z codziennego życia Iranczyków. Ich funkcjonowanie, problemy i radości oraz opinie o kraju, w którym żyją są jedynie pobieżnie nakreślone. Zwykli Irańscy zjadacze chleba to nie jest grupa społeczna, w której obraca się Hooman Majd. Częściej bywa na przyjęciach organizowanych przez mające swoją siedzibę w Teheranie ambasady i think-thanki, niż na teherańskim bazarze. Geopolityka, stosunki międzynarodowe i nastroje panujące wśród Irańskiej inteligencji znacznie bardziej go zajmują niż zdanie i obyczaje ulicy. Nie czynię z tego zarzutu, choć muszę przyznać, że tekst zyskałaby na atrakcyjności gdyby ilustrował obszerniej opinie zwykłych obywateli. Książki nie mozna też traktować jako przewodnika po Iranie, gdyż ze stolicy kraju autor w zasadzie nie wyjeżdżał.
Spojrzenie na Iran jest tutaj typowo zachodnie, porównań do warunków panujacych w Stanach i Europie jest bez liku, specjalnie to nie dziwi, gdyż autor jest mocno "złesternizowany" (po kilku miesiącach pobytu, jak sam pisze, zaczął odczuwać dziwną tęsknotę za Starbucksem!),ale szkoda, że nie był w stanie spojrzeć na kraj swoich przodków bez kalki jaką nakłada życie na Zachodzie.
"Ministerstwo..." jest jednak przydatną lekturą dla wszytkich chcących zrozumieć sytuacje polityczną w Iranie, zależności jakie panują między głównymi frakcjami i ich wizjami ojczyzny. Z tego powodu książkę można przeczytać, choć z pewnością nie wyczerpuje ona tematu politycznej sceny Iranu, a jedynie przedstawia jej szkic.

Zacznijmy może od tego czym ta książka nie jest. Nie jest to reportaż z codziennego życia Iranczyków. Ich funkcjonowanie, problemy i radości oraz opinie o kraju, w którym żyją są jedynie pobieżnie nakreślone. Zwykli Irańscy zjadacze chleba to nie jest grupa społeczna, w której obraca się Hooman Majd. Częściej bywa na przyjęciach organizowanych przez mające swoją siedzibę w...

Książka po której spodziewałem się o wiele więcej, a przynajmniej opisu zderzenia stereotypów amerykańskiej rodziny z realiami życia w Iranie. Niestety po przeczytaniu 70 procent książka okazała się płytka, anegdotyczna i skupiona na jakimś takim rodzajem dzienniczka typu
- jakie zakupy się robi w Iranie i ile co kosztuje w przeliczeniu na centy i dolary
- jak wyglądają imprezy czwartkowe w Teheranie
- w jaki sposób napełnić barek przemyconymi alkoholami i jaką radość może sprawić kupienie toniku do drinków
Do tego jedna czy dwie anegdoty, historia więzienna opisana przez znajomego i to właściwie cała treść tej książki... Żałosne...

Książka po której spodziewałem się o wiele więcej, a przynajmniej opisu zderzenia stereotypów amerykańskiej rodziny z realiami życia w Iranie. Niestety po przeczytaniu 70 procent książka okazała się płytka, anegdotyczna i skupiona na jakimś takim rodzajem dzienniczka typu
- jakie zakupy się robi w Iranie i ile co kosztuje w przeliczeniu na centy i dolary
- jak wyglądają...

Książka bardzo mnie rozczarowała. Jest bardzo płytka, niby opisuje życie w Iranie - ale tak naprawdę autor skupia się na opisach imprez w bogatych irańskich domach, robieniu zakupów (szukaniu zachodnich produktów). Dodatkowo książka jest chaotyczna - autor zaczyna opisywać jeden temat, a potem przeplata go trzema innymi wątkami.

Książka bardzo mnie rozczarowała. Jest bardzo płytka, niby opisuje życie w Iranie - ale tak naprawdę autor skupia się na opisach imprez w bogatych irańskich domach, robieniu zakupów (szukaniu zachodnich produktów). Dodatkowo książka jest chaotyczna - autor zaczyna opisywać jeden temat, a potem przeplata go trzema innymi wątkami.

Książki autorstwa Hoomana Majda są obowiązkowymi pozycjami dla osób, które zainteresowaną są tematyką Bliskiego Wschodu oraz samego Iranu.

Książki autorstwa Hoomana Majda są obowiązkowymi pozycjami dla osób, które zainteresowaną są tematyką Bliskiego Wschodu oraz samego Iranu.

czasem zastanawiam się, po co wydaje się niektóre książki. wydania tej konkretnej zupełnie nie rozumiem...
to bardziej pisanina w stylu blogowym, głównie o sobie. niewiele w tym Iranu. szkoda papieru i drzew

czasem zastanawiam się, po co wydaje się niektóre książki. wydania tej konkretnej zupełnie nie rozumiem...
to bardziej pisanina w stylu blogowym, głównie o sobie. niewiele w tym Iranu. szkoda papieru i drzew