Porażająca, brutalna, szczera. Lektura obowiązkową na czasy wojny i przed nią.

Porażająca, brutalna, szczera. Lektura obowiązkową na czasy wojny i przed nią.

Arcydzieło, które "ryje banię". Wyrażam się nieelegancko, bo też książka jest niepoprawna - politycznie i pod kadym innym względem. Herr ZOBACZYŁ tę wojnę, przeżył ją i przeżuł. Czytałam ją powoli, wyszukując w internecie notki o pojawiających się tam ludziach, formacjach, oglądając zdjęcia. Zatrzymując się co chwila nad olśniewającymi opisami, szczególnie celnymi porównaniami, i tą szczególną mieszaniną strachu, wstrętu i zachwytu. Tu każde zdanie to pointa. Genialne!

Arcydzieło, które "ryje banię". Wyrażam się nieelegancko, bo też książka jest niepoprawna - politycznie i pod kadym innym względem. Herr ZOBACZYŁ tę wojnę, przeżył ją i przeżuł. Czytałam ją powoli, wyszukując w internecie notki o pojawiających się tam ludziach, formacjach, oglądając zdjęcia. Zatrzymując się co chwila nad olśniewającymi opisami, szczególnie celnymi...

Pytanie, które Herr stawia sobie w tej książce wielokrotnie: „co ja tu robię?” brzmi natrętnie i po zakończeniu lektury, choć to świetna książka, kawałek bardzo inteligentnej i bardzo szczerej prozy i właściwie jej napisanie powinno być usprawiedliwieniem pobytu w Wietnamie. Ale nie jest.

Herr opisuje absurd, niekompetencję „nie ma nic bardziej żenującego niż wojna, która nie idzie zgodnie z planem”, zniszczenie - uwagi Herra o krajobrazie- a właściwie jego demontowaniu, fizycznym, za pomocą broni i metaforycznym za pomocą języka - są genialne. I wszechobecną śmierć -worki z ciałami żołnierzy to refren tej historii. Natomiast zabijanie pojawia się w aurze odrealnionej, jak z kina (Herr to podkreśla, mimo strachu i śmierci, świadomość, że to dzieje się naprawdę musi przebić się u każdego przez gruby mur). To zazwyczaj zabijanie z dystansu, jeśli karabinem to z helikoptera, napalmem, pociskami dalekiego zasięgu, minami. Plus makabryczne groteski: worki uszu, sztywne zwłoki wietnamskiej żołnierki z zadartymi nogami.
Wśród „złodziei i morderców” Herr przeżywa swoje „szczęśliwe dzieciństwo”. Wojenny haj daje najpiękniejsze wspomnienia.

To faktycznie klimat „Czasu Apokalipsy”, gdzie Herr był współscenarzystą, albo „Generation Kill” (Irak),bo i mogłaby to być dowolna współczesna wojna, Ukraina albo Gaza.

Pytanie, które Herr stawia sobie w tej książce wielokrotnie: „co ja tu robię?” brzmi natrętnie i po zakończeniu lektury, choć to świetna książka, kawałek bardzo inteligentnej i bardzo szczerej prozy i właściwie jej napisanie powinno być usprawiedliwieniem pobytu w Wietnamie. Ale nie jest.

Herr opisuje absurd, niekompetencję „nie ma nic bardziej żenującego niż wojna, która...

Wstrząsający reportaż opisujący nieludzką i bezsensowną wojnę w Wietnamie. Chociaż temat ten był mi znany, los młodych chłopaków wysłanych do tego piekła poruszył mnie do głębi. I tylko wciąż zadaję sobie pytanie: po co to wszystko? Ile jest warte ludzkie życie? Po raz kolejny okazuje się, jak niewiele obywatele znaczą dla rządzących.

Wstrząsający reportaż opisujący nieludzką i bezsensowną wojnę w Wietnamie. Chociaż temat ten był mi znany, los młodych chłopaków wysłanych do tego piekła poruszył mnie do głębi. I tylko wciąż zadaję sobie pytanie: po co to wszystko? Ile jest warte ludzkie życie? Po raz kolejny okazuje się, jak niewiele obywatele znaczą dla rządzących.

Wstrząsający opis przeżyć młodych mężczyzn zmuszonych do walki za zbrodniczy imperializm amerykański.

Wstrząsający opis przeżyć młodych mężczyzn zmuszonych do walki za zbrodniczy imperializm amerykański.

WIETNAM UPIORNY I UPOJNY

Jeśli szukacie Wietnamu pokazanego z perspektywy zwykłego żołnierza, to dalej nie szukajcie. Herr nie bawi się w opis historyczny, nie interesuje go polityka, nie szuka dystansu. "Depesze" to okrutny żywioł nowoczesnej wojny w maksymalnym zbliżeniu, w strachu i błocie, krwi i histerycznych odjazdach, w oparach narkotyków i poczuciu okrutnego absurdu. Zapis upiornego ale i rozkosznego amoku, z całą jego rozdygotaną dynamiką. To literacki odpowiednik żywiołu wojny uwiecznionego w "Czasie Apokalipsy", przy którym zresztą Herr współpracował.

Nieważne, że spora część tej opowieści jest w pewnym sensie fikcją literacką: wymyślone postaci i przeniesione sytuacje służą intensyfikacji obrazowania, podnoszą literacką drapieżność i kondensują atmosferę. Liczy się nie tyle sztywna wierność faktom, co ściskająca za gardło prawda przeżyć (powtarzam tą konstatację za Andrew Vysotskim, ale jest tak celna, że nie sposób ująć to inaczej),w swej upiorności przekazana z najwyższą literacką sugestywnością. Książka-dynamit, zapadająca w pamięć, emanująca, mimo opisanego w niej horroru, na swój sposób zniewalającą, upojną aurą. Po jej lekturze łatwo pojąć, dlaczego pułkownik Kilgore uwielbiał zapach napalmu o poranku. Ukłony należą się też tłumaczowi - dawno nie czytałem tak szorstko i soczyście przełożonej książki (nie wspominając o długim szeregu przypisów, skutecznie niwelujących jej hermetyczność bez naruszania potoczystości i struktury narracji).

Ode mnie: 5,5 / 6
___
www.ZaOkladkiPlotem.pl : Rzetelne recenzje od 2011 r.

WIETNAM UPIORNY I UPOJNY

Jeśli szukacie Wietnamu pokazanego z perspektywy zwykłego żołnierza, to dalej nie szukajcie. Herr nie bawi się w opis historyczny, nie interesuje go polityka, nie szuka dystansu. "Depesze" to okrutny żywioł nowoczesnej wojny w maksymalnym zbliżeniu, w strachu i błocie, krwi i histerycznych odjazdach, w oparach narkotyków i poczuciu okrutnego...

Herr napisał tekst wybitny, być może najlepszy o "czasie Wietnamu". Ale to co zrobił Krzysztof Majer jako tłumacz to jest absolutny majstersztyk. Nie wiem co wyczarował Ryszard Engelking tłumacząc "Szkołę uczuć" i zgarniając kosztem Majera główną Nagrodę Literacką Gdynia 2017 w kategorii "przekład na język polski", ale zakrawa to na rabunek. Czasami co 1-2 strony musiałem sobie robić przerwę ze względu na jakby fizyczne wręcz zmęczenie energetycznym opisem kolejnych scen.

Herr napisał tekst wybitny, być może najlepszy o "czasie Wietnamu". Ale to co zrobił Krzysztof Majer jako tłumacz to jest absolutny majstersztyk. Nie wiem co wyczarował Ryszard Engelking tłumacząc "Szkołę uczuć" i zgarniając kosztem Majera główną Nagrodę Literacką Gdynia 2017 w kategorii "przekład na język polski", ale zakrawa to na rabunek. Czasami co 1-2 strony musiałem...

Coś strasznego. Audiobook wspaniały, wstrząsający. Dobrze napisany, jak obuchem między oczy reportaż z wojny w Wietnamie. Zaglądający do sumień i dusz żołnierzy. A jednak coś strasznego. I trudno pozbyć się refleksji, jakie to wszystko było niepotrzebne. Także wtedy gdy np. właśnie pada zmasakrowane ciało przypadkowej dziewczyny. Nie rozumiem. Nie rozumiem fascynacji wojną, która niestety, miałam wrażenie wyziera z kart tej książki. To jest straszne. I nie powinno fascynować a przerażać i budzić myśl: nigdy więcej.

Coś strasznego. Audiobook wspaniały, wstrząsający. Dobrze napisany, jak obuchem między oczy reportaż z wojny w Wietnamie. Zaglądający do sumień i dusz żołnierzy. A jednak coś strasznego. I trudno pozbyć się refleksji, jakie to wszystko było niepotrzebne. Także wtedy gdy np. właśnie pada zmasakrowane ciało przypadkowej dziewczyny. Nie rozumiem. Nie rozumiem fascynacji wojną,...

Początkowo trochę chaotyczna, kiedy bardzo czuć klimat dezorientacji i "pamiętnika", potem bardziej uporządkowana i refleksyjna. W każdym wydaniu bardzo dobra książka. Pokazuje absurdy i bezsensowność wojny nie nazywając nawet rzeczy po imieniu. Klimat psychodelii i muzyki tamtych lat.

Początkowo trochę chaotyczna, kiedy bardzo czuć klimat dezorientacji i "pamiętnika", potem bardziej uporządkowana i refleksyjna. W każdym wydaniu bardzo dobra książka. Pokazuje absurdy i bezsensowność wojny nie nazywając nawet rzeczy po imieniu. Klimat psychodelii i muzyki tamtych lat.

To jedna z najlepszych książek antywojennych. Klasyka wśród reportaży.
Przejmująca opowieść wojennego korespondenta i piekło wojny w Wietnamie. Herr pisze w stylu gonzo, a zatem jego reportaż zbudowany jest prostym, żołnierskim językiem – takim, jakim posługiwał się sam autor, jakim posługiwali się ci, z którymi rozmawiał, z którymi się zaprzyjaźnił, jak i ci, którzy ginęli na jego oczach.
„Wietnam, człowieku. Najpierw napalm, potem nakarm”.
Preludium „Plutona” Dale Adama Dye’a i „Czasu Apokalipsy”, panoptikum wariatów wszelakich, szaleńców, ludzi obłąkanych wojną. Historie skąpane w oparach opium i zielska, opowiadane na bujnych, zielonych polach bitewnych, w bezbarwnych pokojach hotelu Continental. Rozmowy o tym, co może wydarzyć się po powrocie do domu i czy powrót z Wietnamu w ogóle jest możliwy.
Wielu nie potrafiło się wyrwać, co było dla autora chyba największym zaskoczeniem. Mimo otaczających <amerykańskich chłopców> codziennych okropieństw i rzezi, gdy wybiegali na spotkanie z helikopterem, który miał ich wyrwać z dżungli, nie umieli wsiąść na pokład. Zostawali. Wracali do obozu.
„Depesze” to bardziej sprawozdawczy skrót wydarzeń, lekko tylko zarysowanych bitew i kontrofensyw (bo to nie one są bohaterami książki). Herr siedzi z chłopakami w okopach, schizolami i dziwakami, pod namiotami, w garkuchniach. Słucha i notuje, czasem łka, czasem ogarnia go bezlitosne znużenie, a czasem śmieje się z wojennych absurdów. Czasem do obozu przyjedzie generał.
Cała ta wojna to absurd, mówi.
„Przyjechaliśmy, a tu nic: ani tego okropnego Vietkongu, ani ostrzału, nie ma czego fotografować dla agencji, nie ma o czym pisać”.
Odtwarza przedziwną atmosferę tamtych dni, paranoidalną, obłąkańczą. To nieustanny czas oczekiwania na przybycie kawalerii, na swoją kulkę, na dzień swojej śmierci, urozmaicany muzyką Dorsów, topieniem luf, szukaniem „tematu”, odpalaniem szluga od szluga. Świrowaniem – wszystko po to, by zapomnieć...
Dopiero po latach, pisze Herr, zdał sobie sprawę z tego, co do niego wtedy dotarło, co pozostało w jego pamięci. „Czas i informacja, rock and roll, samo życie, nic nie stoi w miejscu, to ty stoisz w miejscu”.

To jedna z najlepszych książek antywojennych. Klasyka wśród reportaży.
Przejmująca opowieść wojennego korespondenta i piekło wojny w Wietnamie. Herr pisze w stylu gonzo, a zatem jego reportaż zbudowany jest prostym, żołnierskim językiem – takim, jakim posługiwał się sam autor, jakim posługiwali się ci, z którymi rozmawiał, z którymi się zaprzyjaźnił, jak i ci, którzy...