Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cieszę się, że "Zgoda na szczęście to już ostatnia część tej trylogii! Boję się, co zdołałaby wymyślić autorka w kolejnych! ;) W końcu, litości... od kiedy to małżeństwo nauczycieli wyjeżdża na święta do Egiptu, na ferie do Barcelony, a w weekend majowy - o zgrozo, zapomniałam gdzie to mieli się wybrać... Nieważne. Mimo bardzo przeze mnie cenionego sposobu pisania pani Ficner-Ogonowskiej (niektóry jej kwestie, szczególnie te wkładane w usta Dominiki to perełki) pełnego barw, smaków, zapachów, przykro mi powiedzieć, że kolejne części coraz mniej mają w sobie realizmu. Mam wrażenie, że żadna kobieta nie zachowywałaby się tak jak Hanka, bardziej irytującej głównej bohaterki dawno nie spotkałam. Z drugiej strony, czy w porządku z mojej strony jest wymagać realizmu (czy może nawet naturalizmu, biedy, nędzy) od książki, z której naturą byłoby to sprzeczne? Taka literatura ma wprowadzać w inny piękniejszy świat i poprawiać humorek, tak żeby zrobiło się ciepło na serduszku :) Może po prostu wszystko przysłania mi ta niebywała zazdrość o ogrodnika?

Cieszę się, że "Zgoda na szczęście to już ostatnia część tej trylogii! Boję się, co zdołałaby wymyślić autorka w kolejnych! ;) W końcu, litości... od kiedy to małżeństwo nauczycieli wyjeżdża na święta do Egiptu, na ferie do Barcelony, a w weekend majowy - o zgrozo, zapomniałam gdzie to mieli się wybrać... Nieważne. Mimo bardzo przeze mnie cenionego sposobu pisania pani...