Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznam Wam szczerze, że oczarowała mnie pierw okładka. Tak odmienna od innych na książkach autorstwa Pani Kisiel. Inny styl i niesamowite dzieło graficzne. Byłam zakochana w tej okładce od początku. Dzieło pana Tomasza Majewskiego, tak na marginesie. Naprawdę genialne grafiki.

No ale dobrze, znam "Siłę Niższą" i "Dożywocie" i kurczę jednak okładka nie pasowała mi za nic do klimatów, jakie kojarzę z autorką. A gdy się przeczytało opis książki, obiecywał on tak wiele! No i cóż miałam duże wymagania biorąc ją do łapek. Do tego upolowałam ją na Pyrkonie i zaraz pobiegłam do miejsca, gdzie styrani autorzy rozdawali autografy swym czytelnikom. (No może nie tak, że pobiegłam, bo jestem strasznie nie oswojonym zwierzem i gdyby nie moje przyjaciółki pewnie nie podeszłabym do Pani Marty. Ale, to insza historia). Tam grzecznie odczekałam swoje i chwilkę pomówiłam z Panią Martą. Byłyśmy chyba obie mocno przestraszone, ale przyznam, że było mi niesamowicie miło!!! Tak jakoś lepiej się człowiek czuje, gdy autor też okazuje się człowiekiem (niesamowicie sympatycznym) a nie ludziem-idolem bez skazy. Wiecie, o co chodzi. No dobrze w każdym razie byłam napalona na tą książkę. I jak wiecie lub nie jedną z bohaterek jest Dżusi czyli... Yep! Justyna!!! Generalnie łączy mnie z nią wiele, ale nie hiperekstrawertyzm. Ale do bohaterów to dojdziemy za chwilkę! Ugh… wybaczcie dziś nieco szaleje z kolejnością.
Zacznijmy od tego, że książka mnie powaliła na kolana. Niby nie za gruba (czytałam wcześniej ostatni tom Dworów i sami rozumiecie... objętościowo się różnią). Niby nie sugerująca za wiele, ale to był majstersztyk! Jestem pod wrażeniem stylu pani Marty! Nie wiem jak tworzy takie dzieła, które z pozoru będąc komedią, ukazują to co znamy, co jest szare, co jest bolesne i w cholerę trudne. Pokazuje trud życia, ludzkie problemy i w dużej mierze, ludzkie okrucieństwo, a jednak czytając śmiejemy się i mimo, że w duszy pojawia się czarny ślad sugerujący "halo! To ciężki kaliber! nie lubimy czytać o PRAWDZIWYCH problemach" to jednak brniemy w to dalej. Bo autorka magicznie wciąga i hipnotyzuje!

Był moment, w którym czytając całość miałam wrażenie, że czytam polską wersję "Skarbu Narodów". Przygoda, historia i poszukiwanie skarbów. Przyznam, że pisząc ten tekst zastanawiałam się czy opisać Wam o czym dokładnie jest książka. Opisać to tak by nie zniszczyć tego zaskoczenia, które pojawia się ze strony na stronę.
Zatem zarysuje Wam tu tylko odrobinę. Mamy Wrocław, ten współczesny i jego problemy; jego mieszkańców zarówno ludzkich jak i tych dużo mniej; mamy rozbite, dysfunkcyjne, nawet bym rzekła patologiczne rodziny i ich tajemnice skrywane w starych kamienicach. Mamy też masę humoru i niesamowitych, wyraźnych i cudnie nakreślonych bohaterów. I mamy też fabułę pełną zagadek, tajemnic i skarbów. Brzmi kusząco?
Bo takie właśnie jest! Kuszące i satysfakcjonujące!
Choć oczywiście pani Marta nie byłaby sobą gdyby nie nakreśliła otwartego nieco zakończenia. Przecież nie lubimy się ot tak, żegnać z ulubionymi bohaterami, prawda? Ja osobiście nie lubię.

Sumując, książka przeszłą moje najśmielsze oczekiwania. Jestem nią oczarowana i przyznam, że nie mogę się doczekać kolejnych historii lub opowiadań o Dżusi, Eleonorze, Ramzesie oraz wszystkich tych, których poznałam w "Toń". I nie, nie odmieniam tytułu bo w sumie chodzi o czasownik rozkazujący w osobie pierwszej od "tonąć". Tak tylko nadmieniam, a jeśli chcecie się dowiedzieć dlaczego jest taki tytuł? Po prostu sięgnijcie po tą genialną pozycje.

Przyznam Wam szczerze, że oczarowała mnie pierw okładka. Tak odmienna od innych na książkach autorstwa Pani Kisiel. Inny styl i niesamowite dzieło graficzne. Byłam zakochana w tej okładce od początku. Dzieło pana Tomasza Majewskiego, tak na marginesie. Naprawdę genialne grafiki.

No ale dobrze, znam "Siłę Niższą" i "Dożywocie" i kurczę jednak okładka nie pasowała mi za nic...

„Diabelski młyn" autorstwa Anety Jadowskiej będzie dzisiaj naszą nowością do zrecenzowania. Czekałam. Wierzcie mi lub nie, ale czekałam!!! Ten tom jest zakończeniem trylogii o Nikicie, kobiecie noszącej w sobie berserka, mentalnie niestabilnej, należącej do elitarnej jednostki najemników i zabójców zwanych Zakonem Cieni. Jej partnerem jest Robin, wojownik z wielkim sercem i niewinnością dziecka. Razem wpakują się w coraz to nowe niebezpieczne historie, przygody i ratowanie sobie nawzajem tyłków. 
Przyznaję się szczerze. Tej pary nie da się nie lubić. Nikita mimo popapranej przeszłości jest przyjemnym bohaterem. Świetnie się o niej czyta i przeżywa jej rozterki. Tak było w ostatnich dwóch tomach i tak też pozostało w tym trzecim kończącym serie. Ale w tym tomie pojawia się coś nowego. Narracja z punktu widzenia Robina. Bo właściwie to on jest bohaterem tego tomu. Jak wiecie szuka on swojej przeszłości oraz odpowiedzi, kim właściwie jest. I tak wraz z Nikitą wyruszają w drogę po niebezpiecznych Bezdrożach, alternatywnych drogach dla magicznych.  Zdradzę Wam tylko, że będzie dużo śmiechu, nieco mniej zabijania i dużo wzruszających momentów. 

Ta część jest przyjemną i lekką kontynuacją. Mamy tu wiele wyjaśnionych wątków. Leczenie dusz i w sumie wgląd w nową grupę magicznych jaką się Niespokojni. Byłam zachwycona czytając ją. CK czyli Cygański Książę jest ciekawą postacią, choć chciałabym go poznać nieco bardziej. Myślę, że może kiedyś się o nim dowiemy nieco więcej z opowiadań a może wśród tych które wychodzą w październiku też coś będzie. Nie wiem, ale byłoby miło. Czarny Tabor jest ciekawym wątkiem i struktura magiczną. W sumie nie muszę się chyba powtarzać, że jestem zachwycona rozbudowywaniem uniwersum jakie stworzyła Pani Jadowska. Choć jeśli chcecie... to powtórzę. JESTEM zakochana w tym uniwersum! Jego zaplątanych regułach, które mimo wszystko mają sens. Jego szalonych strukturach i coraz to nowych istotach, które je zasiedlają. Bohaterowie różnych serii są z jednego świata a to w żaden sposób nie ogranicza autorki, co do jej wizji i pomysłów na kolejne książki!
Jedyne co mogłabym zarzucić treści to brak jakiś bardziej rozwiniętych antagonistów. Są oczywiście przeciwności i problemy, ale wydawały się nieco mniej ważne. Bo liczyła się w sumie droga do tego by je rozwiązać. Więc może rzeczywiście antagoniści nie byli potrzebni w takim stopniu? Oceńcie sami.

„Diabelski młyn" autorstwa Anety Jadowskiej będzie dzisiaj naszą nowością do zrecenzowania. Czekałam. Wierzcie mi lub nie, ale czekałam!!! Ten tom jest zakończeniem trylogii o Nikicie, kobiecie noszącej w sobie berserka, mentalnie niestabilnej, należącej do elitarnej jednostki najemników i zabójców zwanych Zakonem Cieni. Jej partnerem jest Robin, wojownik z wielkim sercem i...

Zacznijmy od tego, że jeśli uważacie, że Wasze życie jest niepełne to dlatego, że nie przeczytaliście jeszcze tej serii. Bo ja po skończeniu tego tomu jestem na etapie... o psia krówka i kurczaczki uliczne jakim cudem? co? jak? gdzie?! Więcej!!! Brak mi powietrza, brak mi książek! Chce więcej z tej historii!
Moi Państwo takie są objawy przeczytania drugiego tomu. Przypomnijmy sobie o czym to było? A tak, nasza bohaterska ludzka kobieta stawiła czoła trzem zadaniom, wrednej samozwańczej władczyni Fae i pokonała klątwę trawiącą ukochanego i jego Dwór przypłacając to życiem. Ale wdzięczni książęta Fae oddali po okruchu swojej mocy by na nowo odbudować jej ciało. Tym razem już magiczne ciało Fae. A co teraz? Teraz nasza bohaterka zmaga się z niczym innym jak z zespołem stresu pourazowego. By wykonać ostatnie zadanie musiała zabić dwoje niewinnych Fae. Musiała splamić swoje ręce niewinną krwią. Dodajmy do tego miesiące przebywania w zatęchłej celi, pod ziemią, robiąc pod siebie, wymiotując trucizną, będąc na granicy szaleństwa... macie już obraz wraku osoby?

To właśnie była pierwsza rzecz jaka mi zaimponowała w drugim tomie. Freya jest wrakiem. Mimo szczęśliwego zakończenia, jej umysł nie stal się magicznie uleczony. Ma może ciało nieśmiertelnej istoty, pięknej i szlachetnej, ale jej umysł i dusza jest ludzka. Nie dość zatem, że splątana jest w nowym ciele, którego nie rozumie, to jeszcze dręczą ja psychozy. Nie robią nagle magicznie szczęśliwej i uroczej bohaterki, która cudownym sposobem pojawi się w drugim tomie i wszystko kocha i jest pięknie i kolorowo. Wszystko jest prawdziwe. Klaustrofobia, strach przed czerwonym kolorem, koszmary, ataki paniki i depresja. Wszystko jest prawdziwe. Nie bajeczne, nie urocze, nie kolorowo piękne. Prawdziwe. Do tego nagle okazuje się, że jej przyjaciele nie mają odwagi jej pomóc, a Tamlin – ukochany, dla którego tyle poświeciła... też wpadł w paranoje, też przeżywa koszmar w jakim był, ale całkowicie ją od tego oddziela. I odwraca się od tego co przeżywa Freya. I znów mamy coś prawdziwego, nie bajkowego, nie słodkiego. Mamy prawdziwe problemy, które są gorsze i cięższe do przełamania niż klątwa. No i mamy Rhysa, który jak zwykle robi zamieszanie i w dzień ślubu Freyi zabiera ją do siebie. I o boginie ile tu się dzieje w tej książce!! I gwarantuje - znów kibicujecie Mrocznemu Księciu Dowru Koszmarów Rhysandowi!

Przyznam, że nie napiszę Wam więcej o fabule, by nie psuć zabawy. Bo ja szalałam z radości wczytując się głębiej i głębiej. I naprawdę jestem pod wrażeniem. Bardzo dobra fantastyka! Świetnie napisana i nie czujecie problemu z prawie 800 stronicowym tomem. Czyta się płynnie i szybko. Fabuła wciąga mocniej niż Włoch swoje spaghetti. Porywa czytelnika pięknie nakreślając tła, dwory, miasta i całe krainy. Pojawiają się nowi bohaterowie, tak barwi i piękni, że chcemy więcej. Pojawiają się nowe gatunki Fae, nowe społeczeństwa. Autorka w magiczny sposób tworzy uniwersum. Świetne, kolorowe, ale jakże prawdziwe w swoim bestialstwie i pięknie. Jestem zachwycona i zakochana. Bałam się, wciąż się bałam zbyt mdłego zagrania na miłosnym trójkącie naszych bohaterów, ale zawiodłam się w pozytywny sposób. Nie ma tu jakiś mdłych zagrań w stylu klasycznych YA. Nie ma zachowania nastolatków.

I to kolejna rzecz, która porywa mnie w tej książce i serii. Kolejna, która udowadnia, że kategoria książek Young Adult może być bogatsza niż myślicie. Nie płaska, małostkowa, skupiona na problemach dorastania nastolatków, a głębsza, większa, bardziej szalona i wielowarstwowa. Tą serię chce się czytać i to z przyjemnością. I choć nadal uważam, że największą frajdę z czytania jej będą miały kobiety to ze spokojnym sercem polecam Wam ją. Uniwersum i ogrom bogactwa postaci i akcji jest tego wart.

Zacznijmy od tego, że jeśli uważacie, że Wasze życie jest niepełne to dlatego, że nie przeczytaliście jeszcze tej serii. Bo ja po skończeniu tego tomu jestem na etapie... o psia krówka i kurczaczki uliczne jakim cudem? co? jak? gdzie?! Więcej!!! Brak mi powietrza, brak mi książek! Chce więcej z tej historii!
Moi Państwo takie są objawy przeczytania drugiego tomu....

I tak oto po nieco chaotycznym pierwszym tomie, który wydawał się być zlepkiem przygód naszej W. Rednej znaczy Wolhy przyszło nam trafić na całkiem ogarnięty tom. Nasza Wolha kończy szkołę, zdaje egzaminy i musi zdecydować, co dalej zrobić z własnym życiem. Myśli oczywiście o pracy w krainach ulubionego księcia wampirów, no ale co dalej? To takie prozaiczne? I właściwie gdzie się ten książę podziewa! A sprawy komplikują się znacznie, gdy go w końcu znajduje martwego... a przecież jechał się hajtać.
Robi się szałowo powiem Wam. Bardzo mi się podoba odejście od pewnego zlepku przygód jaki był w pierwszym tomie. Tu mamy ładne połączenie faktów zarówno z tego tomu jak i z pierwszego.  Wyjaśnienie szczegółów i kilku pytań jakie nam pozostały zawieszone po pierwszym tomie. Autorka jak zawsze powala nas humorem jaki wręcz bije z tej książki oraz ciekawymi zwrotami akcji. Przyznam szczerze świetna by była z tej serii bajka... już widzę tą animacje. Na skalę Disneya! O tak! Choć może bardziej Pixar? Nie ważne, póki nie nastawiamy się na "poważną" fantastykę, książka jest świetna. Nieco przewidywalna momentami, ale nawet to nie psuło nam radości z czytania.

To na co warto zwrócić uwagę to bohaterowie. Naprawdę uwielbiam kreowanie bohaterów przez Panią Olgę Gromyko. Są to bohaterowie barwni, bardzo często w jakimś stopniu karykaturalni i przede wszystkim pełni dobrego humoru. Często o charakterach dzieci, ale co nam to przeszkadza? Uwielbiamy ich od pierwszego poznania. I nie mówię tu tylko o pierwszoplanowych, ale o tych gdzieś tam w tle (uwielbiam tu smoki! No jak nie lubić takich ślicznych gadów?). Ilość zabawnych i wręcz genialnych tekstów między bohaterami powala i wierzcie mi co jakiś czas wybuchałam śmiechem (jak zwykle w środkach komunikacji miejskiej i tak już współpasażerowie mnie nie lubią, bo mają mnie za wariata).

Co do minusów, nie byłam pewna motywu "Opiekunki" który tu w zasadzie jest głównym motywem. Nieco pokrętne było to wyjaśnione w książce i musiałam czytać kilkakrotnie by się połapać co i jak. Nie chcę Wam tu zdradzać za wiele ale w zasadzie wydał mi się ten motyw naciągany.  Nie mniej jednak jest on w pełni ok.

Jedno jest pewne, z całą przyjemnością sięgnę po kolejny tom Kronik Belorskich, bo no dobra to muszę Wam zdradzić... Len powiedział te dwa ważne słowa!!! I teraz jestem ciekawa na ile Wolha dorośnie w końcu do wielu decyzji w swoim życiu.
Humoru nie brak i jeśli szukacie czegoś do relaksu, to jak najbardziej Kroniki Belorskie są idealne. A ten tom póki co najlepszy, z całych dwóch które przeczytałam.

I tak oto po nieco chaotycznym pierwszym tomie, który wydawał się być zlepkiem przygód naszej W. Rednej znaczy Wolhy przyszło nam trafić na całkiem ogarnięty tom. Nasza Wolha kończy szkołę, zdaje egzaminy i musi zdecydować, co dalej zrobić z własnym życiem. Myśli oczywiście o pracy w krainach ulubionego księcia wampirów, no ale co dalej? To takie prozaiczne? I właściwie...

im jest Witkac? A właściwie Piotr Duszyński. Otóż jest policjantem. Policjantem z przeszłością. Nie było bowiem chyba takiego narkotyku jakiego by na sobie nie próbował, za co został przeniesiony do najbardziej dziwnego oddziału w Toruniu. I tam właśnie poznał naszą Dorę a ona z czasem poznała także jego prawdziwe oblicze. I okazało się, że Witkac jest szamanem. Takim prawdziwym choć o tym nie wiedział prawie całe swoje życie. Seria zaczyna się już po jego początkowym przeszkoleniu. Jako bardzo dobry glina i człowiek, Witkac jest nietypowym szamanem i bardziej ugaduje się z duchami niż je egzorcyzmuje (Dobry ziomek szaman-egzorcysta). Oczywiście nie dajmy sobie wmówić, że gdy trzeba nie sięga po większe siły i nie pozbywa się upiorów i innych ektoplazm. Sęk w tym, że jako bohater nasz szaman jest typem niedorajdy w płaszczu Bogarta i swetrze Cobaina. I przyznam Wam, że jako taki mix go własnie widzę. Ma on nietypowe przygody, które, jak już wspominałam, bardziej dotyczą ludzkich ciemnych sprawek niż tych magicznych. Może przez to właśnie cała książka wydaje się być cięższa i mroczniejsza w treści od serii o Dorze.

Przyznam Wam szczerze, że książka ma klimat. I czuć go cały czas. Z okowów przeszłości wyciągane są ciężkie ludzkie zbrodnie. I powiem Wam szczerze, bardziej mnie to przerażało niż jakieś zbrodnie dziejące się w fantastycznym świecie. Im bliżej czegoś jest człowiek tym lepiej odbiera pewne przekazy. Dużo lepiej było mi sobie wyobrazić zbrodnie dziejące się PRL-owskim Toruniu niż w obecnym Thornie.

Generalnie podoba mi się nie tylko klimat całej książki, który jest inny od serii o Dorze, ale także barwne postacie oraz charaktery. Naprawdę zarówno postacie drugoplanowe jak i te główne są bardzo, ale to bardzo dobrze wykreowane. Barwnie i nietypowo. Dzięki czemu każda z tych postaci żyje osobno i nie zlewa nam się w szare tło. No i oczywiście coś co od zawsze doceniam w pracy pisarskiej pani Jadowskiej. Przez całą książkę odczujecie jaki niesamowity reserch musiała zrobić by tak dokładnie opisać niektóre przypadki czy historie z przeszłości Torunia.
Przyznam się szczerze, że na siłę szukałam jakiś minusów, żeby nie wyszło znów że jestem nieobiektywna (choć jestem, więc w sumie po co się wypierać), ale nie. Nie widziałam jakichś minusów jeśli chodzi o tę książkę.

Z mojej strony na pewno Was zapraszam do czytania. Seria mroczniejsza, poważniejsza choć nadal z nieodzownym humorem pani Jadowskiej. Spodoba się fanom zarówno kryminałów, jak i urban fantasy.

im jest Witkac? A właściwie Piotr Duszyński. Otóż jest policjantem. Policjantem z przeszłością. Nie było bowiem chyba takiego narkotyku jakiego by na sobie nie próbował, za co został przeniesiony do najbardziej dziwnego oddziału w Toruniu. I tam właśnie poznał naszą Dorę a ona z czasem poznała także jego prawdziwe oblicze. I okazało się, że Witkac jest szamanem. Takim...

Co mogę powiedzieć na początek? Jest to miła i przyjemna fantastyka. Historia pewnej adeptki i uczennicy szkoły magicznej (Nie, to nie Harry Potter w spódnicy). Dziewczyna jest ruda, szalona, uparta, wścibska, nie umie trzymać języka za zębami i ogólnie prędzej kogoś zabije przypadkiem niż specjalnie. Ma jednak w tym wszystkim głowę na karku więc wiecie nie da się jej nie lubić. I tak jawi nam się Wolha Redna, która na początku historii otrzymuje zadanie od mistrza, by zająć się delikatną sytuacją na ziemiach wampirów. Jak się domyślacie jakieś tam obawy co do krwiopijców ma, ale zbyt pyskata jest by się tym przejmować. Przecież tylko 14 osób przed nią zginęło gdy zawitali na te ziemie… a ona jest mistrzem dyplomacji. Tak jakby.

Generalnie jest to książka fantastyczno-komediowa. Lekka, przyjemna, wywołująca salwy śmiechu. Czytało mi się ją bardzo, ale to bardzo dobrze. Mimo akcji, która ładnie się rozwija nie jest to książka porywająca. Nie będziecie czytali jej z zapartym tchem. Są zwroty akcji i nawet jakiś tam wątek kryminalny – osobiście uważam, że bardzo słaby. Jednak książkę tę czyta się głównie dla komedii i może lekkiego romansu. Choć wolałabym nieco mroczniejszego władcę wampirów. Sami rozumiecie uwielbiam mrocznych książąt ciemności jeśli tylko nie robi się z nich wypłoszów o dziwnych kłach którzy latają na swojej pelerynie. I tu chciałam zauważyć, że wampir jako rasa w tej książce jest bardzo, ale to bardzo ciekawie ujęty. Świat tam stworzony jest dla nas nieco chaotyczny, bo właściwie wiemy tylko o istnieniu kilku krain niczym dziur na mapie. Ale w sumie ograniczamy się do wiedzy samej bohaterki. To ona nakreśla ten świat i wprowadza nam informacje o rasach i świecie dookoła. Powiedziałabym, że jest to bardzo typowy świat fantastyczny. Mamy elfy, krasnoludy, trolle, wampiry i magów. Duża część informacji jest tam ujęta w sposób naukowy (wszak mamy je z punktu widzenia studentki/adeptki magii) i to też jest ciekawe podejście do tego typu rzeczy. Mamy zatem: ciekawe sytuacje, cechy charakterów danych ras, czy też kwestie anatomiczne danych ras. Owszem, wampiry mają tu skrzydła. I tylko samce. Czemu? Jeszcze nie wiem. Nie zostało to wyjaśnione do końca w pierwszym tomie. Z pewnością nie do latania (choć ja mam kilka ciekawych pomysłów...).
Działanie samych umiejętności magicznych też tu jest ładnie nakreślone. Oczywiście naukowo. Nie nastawiajcie się jednak na styl jaki przedstawia nam na przykład magia w „Wieży” Daniela O’Malleya. Jest to miły bełkot studentów. Zatem podejdźcie do tego na luzie, myśląc kategoriami studenciaka a zapewniam, wszystko Wam będzie grało.

Co jeszcze zwraca uwagę prócz dobrego humoru? Tytuły rozdziałów sugerujące wypracowania studenckie i wykłady. To taki mały smaczek. Ale wiecie jak ja lubię szczegóły. Na kolejny plus na pewno zasługuje opracowanie okładki i grafika, bo powiem Wam, że miodzio!

Co mogę powiedzieć na początek? Jest to miła i przyjemna fantastyka. Historia pewnej adeptki i uczennicy szkoły magicznej (Nie, to nie Harry Potter w spódnicy). Dziewczyna jest ruda, szalona, uparta, wścibska, nie umie trzymać języka za zębami i ogólnie prędzej kogoś zabije przypadkiem niż specjalnie. Ma jednak w tym wszystkim głowę na karku więc wiecie nie da się jej nie...