Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To, co napiszę o "Niebu ze stali" w mojej opinii odnosi się również do dwóch poprzednich tomów cyklu i można tę opinię potraktować jako podsumowanie trzech pierwszych części "Opowieści...".
Powieść czyta się przyjemnie pod warunkiem, że nie oczekujemy od niej niczego poza niewyszukaną rozrywką, chwilą zapomnienia. To jak oglądanie, dajmy na to, Avengersów czy jakiegoś Spider-Mana - jeśli przymknie się oczy na sensowność fabuły i przesadny patos (choć znam takich, którzy to lubią), to po trudach całego dnia czasem można sobie chwilę odpocząć przy takim filmie.
Autorowi z pewnością nie można odmówić wyobraźni i konsekwencji w kreowaniu świata, a sama powieść jest napisana łatwym językiem, co sprawia, że przez kolejne strony płynie się z lekkością.
Niestety spod tej spokojnej toni w dość regularnych odstępach wystają ostre krawędzie różnych głupot i głupotek, pomniejszych bezsensownych pomysłów czy sprzeczności. Bo bywało i tak, że Wegner potrafił zaprzeczać własnym opisom sytuacji, które napisał ledwie kilka czy kilkanaście stron wcześniej.
Natomiast zwroty akcji, którymi autor chciałby zaskoczyć czytelnika są dość łatwe do przewidzenia stronę czy dwie wcześniej przed ich pojawieniem się.
Mimo, że jak już wspomniałem, całość czyta się gładko, w kilku miejscach miałem chwilę zwątpienia, kiedy zastanawiałem się, czy aby na pewno chcę czytać dalej.
W końcu, po kolejnym odklejeniu się fabuły od poręczy logiki i zdrowego rozsądku, poddałem się po przeczytaniu około trzech czwartych książki.
Mimo wszystko będę dość dobrze wspominał lekturę, ponieważ przez wiele wieczorów dała mi to, czego w niej szukałem. Mianowicie ucieczki od problemów, zmartwień i frustracji codziennego życia. I jeśli jakaś książka pozwala komuś na chwilę zapomnienia, to dla takiego człowieka nie może być taka zła. A poza tym to znacznie lepsze Avengersi.

To, co napiszę o "Niebu ze stali" w mojej opinii odnosi się również do dwóch poprzednich tomów cyklu i można tę opinię potraktować jako podsumowanie trzech pierwszych części "Opowieści...".
Powieść czyta się przyjemnie pod warunkiem, że nie oczekujemy od niej niczego poza niewyszukaną rozrywką, chwilą zapomnienia. To jak oglądanie, dajmy na to, Avengersów czy jakiegoś...

W opinii do poprzedniego tomu napisałem, że książka przyciąga do siebie bardzo ciekawym pomysłem na fabułę i mrocznym klimatem. Natomiast napisana jest nieporadnie zarówno w warstwie narracyjnej jak i dialogowej, a historia, mimo, że wciągająca, to opiera się na kilku niedorzecznościach, absurdach czy braku logiki w kilku miejscach.
W zasadzie to to samo można napisać o "Starzyźnie". Druga część "Czarnego Wygonu" w żadnym stopniu nie zmieniła się na lepsze, stosunku do pierwszego tomu. Rzekłbym, że fabularnie, jest nawet nieco gorsza, bardziej wymęczona. Jakby autorowi zaczęło brakować pomysłów na porządne zakończenie.
Gdyby" Czarny Wygon" wymyślił lepszy pisarz, to śmiało mógłby on konkurować z najbardziej gęstymi powieściami Stephena Kinga. Oczyma wyobraźni już widzę ten oklepany, ale w takim przypadku trafny chwyt reklamowy - polska odpowiedź na "Miasteczko Salem".
A tak, wyszło jak wyszło i po kolejne dwa tomy już nie sięgnę. Potencjał tej historii został trochę zmarnowany, ale, czytając ją, mimo wszystko bawiłem się dobrze.

W opinii do poprzedniego tomu napisałem, że książka przyciąga do siebie bardzo ciekawym pomysłem na fabułę i mrocznym klimatem. Natomiast napisana jest nieporadnie zarówno w warstwie narracyjnej jak i dialogowej, a historia, mimo, że wciągająca, to opiera się na kilku niedorzecznościach, absurdach czy braku logiki w kilku miejscach.
W zasadzie to to samo można napisać o...

Pierwsze wrażenie nie było najlepsze. Książka jest napisana w dość topornym stylu, a dialogi często są drętwe, jakby żywcem wyciągnięte z ust braci Mroczków w "M jak Miłość".
Ale potem nastąpiło zawiązanie akcji i historia wciągnęła mnie na dobre. Jest ponura, klimatyczna i na tyle intrygująca, że włączył się u mnie syndrom jeszcze jednej strony.
Niestety co jakiś czas w fabule pojawiają się niedorzeczności czy elementy pozbawione logiki, które ją spajają. Są one na tyle istotne, że bez nich opowieść nie mogłaby powstać.
Mówiąc krótko, w niezbyt zgrabnej formie otrzymałem na tyle wciągającą historię, że, wiedziony ciekawością, natychmiast zabieram się za jej drugą część.

Pierwsze wrażenie nie było najlepsze. Książka jest napisana w dość topornym stylu, a dialogi często są drętwe, jakby żywcem wyciągnięte z ust braci Mroczków w "M jak Miłość".
Ale potem nastąpiło zawiązanie akcji i historia wciągnęła mnie na dobre. Jest ponura, klimatyczna i na tyle intrygująca, że włączył się u mnie syndrom jeszcze jednej strony.
Niestety co jakiś czas w...