Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To, co napiszę o "Niebu ze stali" w mojej opinii odnosi się również do dwóch poprzednich tomów cyklu i można tę opinię potraktować jako podsumowanie trzech pierwszych części "Opowieści...".
Powieść czyta się przyjemnie pod warunkiem, że nie oczekujemy od niej niczego poza niewyszukaną rozrywką, chwilą zapomnienia. To jak oglądanie, dajmy na to, Avengersów czy jakiegoś Spider-Mana - jeśli przymknie się oczy na sensowność fabuły i przesadny patos (choć znam takich, którzy to lubią), to po trudach całego dnia czasem można sobie chwilę odpocząć przy takim filmie.
Autorowi z pewnością nie można odmówić wyobraźni i konsekwencji w kreowaniu świata, a sama powieść jest napisana łatwym językiem, co sprawia, że przez kolejne strony płynie się z lekkością.
Niestety spod tej spokojnej toni w dość regularnych odstępach wystają ostre krawędzie różnych głupot i głupotek, pomniejszych bezsensownych pomysłów czy sprzeczności. Bo bywało i tak, że Wegner potrafił zaprzeczać własnym opisom sytuacji, które napisał ledwie kilka czy kilkanaście stron wcześniej.
Natomiast zwroty akcji, którymi autor chciałby zaskoczyć czytelnika są dość łatwe do przewidzenia stronę czy dwie wcześniej przed ich pojawieniem się.
Mimo, że jak już wspomniałem, całość czyta się gładko, w kilku miejscach miałem chwilę zwątpienia, kiedy zastanawiałem się, czy aby na pewno chcę czytać dalej.
W końcu, po kolejnym odklejeniu się fabuły od poręczy logiki i zdrowego rozsądku, poddałem się po przeczytaniu około trzech czwartych książki.
Mimo wszystko będę dość dobrze wspominał lekturę, ponieważ przez wiele wieczorów dała mi to, czego w niej szukałem. Mianowicie ucieczki od problemów, zmartwień i frustracji codziennego życia. I jeśli jakaś książka pozwala komuś na chwilę zapomnienia, to dla takiego człowieka nie może być taka zła. A poza tym to znacznie lepsze Avengersi.

To, co napiszę o "Niebu ze stali" w mojej opinii odnosi się również do dwóch poprzednich tomów cyklu i można tę opinię potraktować jako podsumowanie trzech pierwszych części "Opowieści...".
Powieść czyta się przyjemnie pod warunkiem, że nie oczekujemy od niej niczego poza niewyszukaną rozrywką, chwilą zapomnienia. To jak oglądanie, dajmy na to, Avengersów czy jakiegoś...