Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zabawna, bardzo inspirowana dwoma tomami przygód Alicji w Krainie Czarów, opowieść o podróży pewnego chłopca poza granice własnej wyobraźni. Bogata w smaczne zabawy słowne (brawa dla polskiego tłumacza!) oraz rozważania logiczno-matematyczne historia przyniesie przyjemność lektury zarówno młodszym, jak i starszym czytelnikom. Zaskakująco świeża mimo wieku (powstała 60 lat temu), uzupełniona charakterystycznymi ilustracjami powieść wciąga i inspiruje do rozmyślań językowych oraz filozoficznych.

Dziesięcioletnia czytelniczka podpuszczona, żeby przeczytała początek i powiedziała czy jej się podoba, połknęła połowę tomu za jednym zamachem :)

Zabawna, bardzo inspirowana dwoma tomami przygód Alicji w Krainie Czarów, opowieść o podróży pewnego chłopca poza granice własnej wyobraźni. Bogata w smaczne zabawy słowne (brawa dla polskiego tłumacza!) oraz rozważania logiczno-matematyczne historia przyniesie przyjemność lektury zarówno młodszym, jak i starszym czytelnikom. Zaskakująco świeża mimo wieku (powstała 60 lat...

Niektóre testy zabawne do bólu (brzucha), inne mocno wymęczone, a jeszcze inne bardzo kreatywne. Uśmiałam się jak norka chwilami, czasem wynudziłam, a niekiedy zdumiałam.

Na minus - dla mnie ogromny - puenta ostatniego tekstu (o piosence "Mr. Lennon" grupy Universe). Wyśmiewanie się z czyjegoś samobójstwa i traktowanie go jako doskonalej puenty tekstu o bezsensie życia napisanego ponad 25 wcześniej wydaje mi się bardzo grubym nadużyciem i nietaktem. Dobra puenta nie jest warta okrucieństwa.

Niektóre testy zabawne do bólu (brzucha), inne mocno wymęczone, a jeszcze inne bardzo kreatywne. Uśmiałam się jak norka chwilami, czasem wynudziłam, a niekiedy zdumiałam.

Na minus - dla mnie ogromny - puenta ostatniego tekstu (o piosence "Mr. Lennon" grupy Universe). Wyśmiewanie się z czyjegoś samobójstwa i traktowanie go jako doskonalej puenty tekstu o bezsensie życia...

Piękna prosta opowieść o marzeniu o jedności ludzi. W tle wielokulturowa Polska przedwojenna, upór i wierność sobie i własnej kreatywności.
Nie tylko dla dzieci.

Piękna prosta opowieść o marzeniu o jedności ludzi. W tle wielokulturowa Polska przedwojenna, upór i wierność sobie i własnej kreatywności.
Nie tylko dla dzieci.

Ciekawe podejście do innej kultury. Autor nie kryje swojego narcyzmu i w zasadzie więcej napisał o sobie niż o gapuńczykach. Książka także nie do końca opowiada o tym, co sugeruje jej tytuł (chociaż także), bardziej adekwatny byłby zatem "Moje przygody w Gapunie podczas badania ginącego języka tayap".
Warta jednak przeczytania, choć mam nieodparte wrażenie połebkowości autora i czuję niedosyt. W istocie mało o samym języku, słownictwie itd., więcej o kulturze i życiu Papuasów z wioski Gapun.
Mam także wrażenie niedokończenia pewnych wątków, np. autor miał etyczny dylemat czy zabrać list Luka do jego zmarłego ojca i... Nie wiem czy go w końcu zabrał i co z nim zrobił, jeśli zabrał.

Ciekawy ostatni rozdział, w zasadzie "Postscriptum" o Margaret Mead i odpowiedzialności ludzi Zachodu, tutaj przeczytałabym jeszcze więcej.

Ciekawe podejście do innej kultury. Autor nie kryje swojego narcyzmu i w zasadzie więcej napisał o sobie niż o gapuńczykach. Książka także nie do końca opowiada o tym, co sugeruje jej tytuł (chociaż także), bardziej adekwatny byłby zatem "Moje przygody w Gapunie podczas badania ginącego języka tayap".
Warta jednak przeczytania, choć mam nieodparte wrażenie połebkowości...