Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niektórzy mówią, że Reszka swoimi "Małymi bogami" pozamiatał. Cóż, ja mówię, że mógłby autorowi "Agonii" co najwyżej czyścić buty.

Niektóre reportaże trudno wyrzucić z pamięci. Jak ten, który przeczytałam kilka miesięcy temu - "Trudno kogoś ratować, gdy życie rozlewa się po podłodze i kapie z piątego na czwarte piętro". Ten sam reportaż otwiera "Agonię", co już zapowiadało świetną dalszą część. Nie będę was trzymać w napięciu: dalej jest jeszcze lepiej.

Paweł Kapusta do dramatów w polskim systemie opieki zdrowotnej podchodzi z wielu stron. Przedstawia perspektywę niskoopłacanych ratowników medycznych, niedocenianych pielęgniarek, lekarzy rezydentów, na których barki spada zbyt wiele obowiązków i zdecydowanie za dużo godzin spędzonych w pracy. Poza tym ciekawie opowiada o służbie więziennej, trudnościach z jakimi spotykają się koordynatorzy transplantacyjni, o ośrodku zapobiegania zachowaniom dyssocjalnym, którego mieszkańców niby nie można nazwać więźniem, ale ciężko określić mianem pacjenta... Jednak największym zaskoczeniem było dla mnie ukazanie perspektywy... pacjentów. Nie tych, którzy za długo czekali na SORze czy nie doczekali się karetki lub uśmiechu od lekarza. Pacjentów, którzy czekają na przeszczep, walczą o właściwą diagnozę i leczenie, pozbawionych środków na terapię rzadkich chorób, bez wsparcia finansowego, emocjonalnego i opiekuńczego.

Bardzo poruszające przeżycia, bardzo wstrząsające historie. Ale przede wszystkim: fenomenalnie opisane. Takie reportaże chcę czytać i takie mogę z czystym sumieniem polecić. Dziennikarstwo na wysokim poziomie, zapadające w pamięć i zwracające uwagę na sprawy, których wcześniej nie byłam nawet świadoma. Pomimo atmosfery żalu, oburzenia i współczucia - przeczytałam jednym tchem.

Niektórzy mówią, że Reszka swoimi "Małymi bogami" pozamiatał. Cóż, ja mówię, że mógłby autorowi "Agonii" co najwyżej czyścić buty.

Niektóre reportaże trudno wyrzucić z pamięci. Jak ten, który przeczytałam kilka miesięcy temu - "Trudno kogoś ratować, gdy życie rozlewa się po podłodze i kapie z piątego na czwarte piętro". Ten sam reportaż otwiera "Agonię", co już...

W wakacje czytam Agathę Christie. Co roku, bez wyjątku, sięgam po te "letnie" kryminały. Teraz - jakimś szczęśliwym trafem, akurat gdy pogoda pozwoliła przypomnieć sobie czym są ciepła bluza i nie-mrożona herbata - wpadła mi w ręce "Skaza" Roberta Małeckiego. Kryminał wyjątkowo "chłodny", mroczny i niepokojący, a w dodatku tak piekielnie dobry, że gdyby zdarzenia przenieść na skandynawski grunt, to nikt nie zorientowałby się, że nie napisał go Stieg Larsson. 📖

Komisarz Bernard Gross przypadkiem odkrywa w jeziorze zwłoki nastolatka. A później następne, należące do starszego mężczyzny. Lekarz sądowy załamuje ręce - to nie wygląda na przestępstwo. Mieszkańcy Chełmży nabierają wody w usta, utrudniając powiązanie śledztwa z zaginięciem sprzed lat, zaś wspomnienia makabrycznych wydarzeń z przeszłości komisarza Grossa dają o sobie znać. Czy te sprawy mają coś wspólnego? I czy wiedziony intuicją i tylko nielicznymi poszlakami policjant ma szansę znaleźć odpowiedzi na pytania, nurtujące mieszkańców od dawna? 📖

Co to była za książka! Kryminał, jakiego potrzebowałam, na jaki nie trafiłam od dawna. Z niespieszną akcją, ale wciąż nakazujący przewracać kartki w poszukiwaniu odpowiedzi. Mroczny, choć bez wizji niebezpieczeństwa czyhającego za każdym rogiem. Bez policjanta-superbohatera (choć potencjał ma), tylko z sumiennym gliną, wykonującym swoje obowiązki z dużym zaangażowaniem.
Były trupy, był chłód, bo zima i bo chłodne relacje, wiele historii i równie dużo niedopowiedzeń. Było zaskakujące śledztwo, ale nie oderwane od codzienności, lecz toczące się równolegle - z bogatym tłem, pełnym wyrzutów sumienia i ludzkich dramatów. 📖

Z miejsca polubiłam styl autora - plastyczne opisy, realistyczne dialogi, policyjny slang, fabularne supełki w odpowiednich miejscach. Misternie splótł kilkanaście intrygujących wątków w fenomenalną całość, przedstawił bohaterów z krwi i kości, których historie zapowiadają świetną serię. "Skaza" to ponad 560 stron kryminalnej łamigłówki, z którą ciężko się rozstać. Przeczytałam w jeden dzień i zdecydowanie polecam!
Nie wiem, gdzie byłam i co czytałam, gdy miłośnicy kryminałów zachwycali się poprzednią serią Małeckiego, ale obiecuję to nadrobić.

W wakacje czytam Agathę Christie. Co roku, bez wyjątku, sięgam po te "letnie" kryminały. Teraz - jakimś szczęśliwym trafem, akurat gdy pogoda pozwoliła przypomnieć sobie czym są ciepła bluza i nie-mrożona herbata - wpadła mi w ręce "Skaza" Roberta Małeckiego. Kryminał wyjątkowo "chłodny", mroczny i niepokojący, a w dodatku tak piekielnie dobry, że gdyby zdarzenia przenieść...

Prawdopodobnie najlepsza książka, jaką Colleen kiedykolwiek napisała (ale do oceny pozostaje mi jeszcze „Maybe Not”, „November 9″ i „It ends with us”), a już na pewno wzbudzająca najwięcej emocji, poczynając od współczucia, na entuzjastycznej radości kończąc. Przeczytałam trzykrotnie, wiele razy powróciłam do ukochanych fragmentów, przyjemne wspomnienia związane w z lekturą liczę w tysiącach, a wylane łzy – w hektolitrach.

http://www.ksiazkoville.com/

Prawdopodobnie najlepsza książka, jaką Colleen kiedykolwiek napisała (ale do oceny pozostaje mi jeszcze „Maybe Not”, „November 9″ i „It ends with us”), a już na pewno wzbudzająca najwięcej emocji, poczynając od współczucia, na entuzjastycznej radości kończąc. Przeczytałam trzykrotnie, wiele razy powróciłam do ukochanych fragmentów, przyjemne wspomnienia związane w z lekturą...