Papierowe miasta

I co? I zostałam fanką Greena...może po jednej książce jest to sądzenie mocno na wyrost, ale ja czuję, że w tej materii niewiele się zmieni. Jego sposób pisania po prostu do mnie przemawia.
"Papierowe miasta" nie są na pewno książką, jak można byłoby sądzić nie czytając jej, dla bardzo młodych czytelników. Przeczytają ją, pośmieją się, ale na pewno nie zdołają zrozumieć zachowań bohaterów.
Jest to powieść złożona, pod warstwą szkolnych problemów, zabawy i dowcipu, kryje się mocno dotykające ludzkich emocji wnętrze.
Q i Margo są sąsiadami od najmłodszych lat. Kiedy podczas zabawy znajdują ciało martwego mężczyzny, ich drogi zaczynają się powoli rozchodzić. Margo wyrasta na przebojową rozrabiakę, a Quentin jest taki jak zawsze - grzeczny, zrównoważony. Q darzy Margo beznadziejnym uczuciem, wydaje mu się, że nic nie jest w stanie na nowo ich do siebie zbliżyć. Aż tu nagle sama Margo staje w oknie jego pokoju i zmusza go, by pomógł jej zemścić się na wrogach podczas nocnej eskapady. Po tych niezwykłych zdarzeniach dziewczyna znika, a Q rozpoczyna poszukiwania.
Książka mnie poruszyła. Dotyka czułej sfery, nakłania do przemyśleń, nie pozostawia obojętnym. Traktuje o wchodzeniu w dorosłość,
o słodko - gorzkich pożegnaniach, o decyzjach jakie naznaczają kierunki w życiu człowieka, o prawdziwej przyjaźni, o tym jak stereotypy przysłaniają rzeczywisty obraz.
W jakim stopniu poznajemy drugiego człowieka? Czy można odrzucić dotychczasowe życie i bez oglądania się za siebie odejść na zawsze? Czy dwie osoby o odmiennych spojrzeniach na świat może połączyć uczucie i mogą być razem mimo wszystko?
Powieść daje przyjemność i satysfakcję z czytania. Polecam ją każdemu.

"Kochać kogoś za wygląd to jak kochać książkę za okładkę"
Guillauem Musso - "Jutro"

Papierowy samolocik, papierowa łódeczka...
Pierwsze, puszczone w objęcia powietrza, popychane i unoszone przez wiatr...
Drugie, puszczone na powierzchnię wody, kołyszące się w rytm oddechów jej głębi...
Jedno i drugie wypuszczone na wolność cieszą nasze oczy, umysł i emocje. Patrzymy na nie, przecieramy ze zdumienia powieki pełne delikatnego wzruszenia. Obserwując je, to jak sobie radzą z żywiołem, na który je wypuściliśmy, nie cieszymy się niestety zbyt długo...
A co może być tego powodem...? ...odpowiedź wbrew pozorom jest bardzo prosta...
To wszystko przez papier...
Wystarczy wyobrazić sobie wzburzoną wodę...i to, w jaki sposób jej fale potraktowałyby papierową łódeczkę...
A gdyby woda byłaby spokojna..., czy nasza papierowa łódeczka sobie wtedy poradzi? Myślę, że nie..., bowiem długotrwały kontakt z kropelkami wody sprawi, że łódka z papieru namoknie i najprawdopodniej pójdzie na dno...
Powietrze, choć niewidzalne i pozornie niegroźne, dopóki jest spokojne, nie zagraża naszemu papierowemu samolocikowi. Jednak gdy smagnięcia wiatru po pewnym czasie staną się gwałtowne, szarpiąc na lewo i prawo naszego papierowego szybowca, zdoła on długo przetrwać w takich warunkach...?
Pewnie nie...
Z kolei całkowicie spokojne powietrze, też nie jest czymś dobrym, ponieważ wtedy nasz samolocik na będzie miał na czym się wznosić i spadnie prędzej czy później w dół. Zostanie rozszarpany, zgnieciony, spalony...itp.., przez rzeczywistość tam panującą...
Wystarczyłoby dziecko, które łapiąc papierowy samolocik w rękę, z wielką łatwością potrafiłoby go zgnieść, a nie mówiąc już o nas...
Papier wymodelowany może ładnie wyglądać, ale nic poza tym..., na "wyglądaniu" się skończy. Jest przecież sztuczny...
Znam może nie jedyne, ale za to najlepsze wykorzystanie jego właściwości, struktury. Niech zdobią go słowa chociażby takich książek jak "Papierowe miasta" JOHNA GREENA...autora książek o naszej młodości, o historiach, które są odzwierciedleniem naszej przeszłości, mające w sobie tak wiele uroku, że nie sposób się nimi nie zachwycić...

Ta książka jest metaforycznym przesłaniem o tym, że ludzie i ich dusza w coraz większym stopniu stają się papierowe, sztuczne, tylko dla ozdoby. Po co komuś prawdziwy, naturalny wygląd, albo autentyczna wynikająca z głębi osobowość?
Najlepiej choć na chwilę przyozdobić się czymś sztucznym, czymś co może i ładnie wygląda, ale jest za to jałowe w środku, ulotne jak papierowy samolocik, nietrwałe niczym papierowa łódczka...
Wygląd może być dla wielu istotny, ale ktoś kto będzie miał piękne wnętrze, będzie piękny do końca życia...

"Jak cię widzą, tak cię piszą" ... - wielka skaza mentalności wielu z nas nas. Zastanówmy się jak często oceniamy kogoś, zanim go dobrze poznamy? Jak często obgadywaliśmy go za plecami, kierując się swoimi pozorami, albo tym, co dostrzegają inni?
Nienawidzę czegoś takiego w ludziach, bo to pokazuje jak ważne jest dla innych nasze wnętrze...
Jednak żyjemy w takim świecie, w jakim żyjemy i trzeba nauczyć się z tego śmiać. Bo nie ma nic zabawniejszego jak prawda o mnie, usłyszana z ust kogoś, kto nie ma o mnie zielonego pojęcia:)

Pamiętam dobrze czasy szkolne, nie jestem jeszcze aż tak stary. Zachowałem w dość wyraźnie w pamięci obraz tych, którzy gonili za wolnością od dzieciństwa i samej szkoły. Sam może nie tęsknię za ludźmi, którzy stanowili moją szkolną rzeczywistość, nie miałem aż tak fajnej klasy, bezwzględu na to, czy chodzi o gimnazjum bądź liceum. Widzę dobrze tę tęsknotę o mojej mamy, która wiele dałaby za to, by powrócić do szkolnych czasów. Zresztą kiedyś więzi pomiędzy ludźmi z jej pokolenia były zbudowane na zupełnie innych wartościach, o niebo lepszych względem współczesnych. Gdy na zjeździe klasowym po latach, spotkała się prawie ze wszystkimi ludźmi z jej szkoły, była szczęśliwa jak małe dzieckao, opowiadając nam o tym, na niedługo po powrocie z niego.

"Skrócony tydzień egzaminów oznaczał, że środa była dla nas ostatnim dniem szkoły. Trudno więc było nie rozmyślać przez cały dzień o finalności wszystkiego: po raz ostatni staję w kręgu przed salą muzyczną w cieniu dębu, który chronił pokolenia dziwaków ze szkolnej orkiestry. Po raz ostatni jem z Benem pizze w stołówce. Po raz ostatni siedzę w szkole, gryzmoląc wypracowanie z ręką zaciśniętą na arkuszu odpowiedzi. Po raz ostatni zerkam na zegar. Po raz ostatni widzę, jak Chuck Parson grasuje po korytarzach z szyderczym uśmieszkiem. Boże, wpadłem w melancholię na myśl o Chucku Parsonie. Działo się we mnie coś chorego." ( 292 str. - 293 str. )

Książka nie mówi tylko o samej szkole, ale dzięki niej czytelnik będzie mógł zrozumieć, jak wiele znaczyła młodość, okres beztroskiego dzieciństwa, przed którym tak każdy uciekał, by dogonić w końcu dorosłość.
NIe tak dawno przypomniał mi o tym Peter May i jego "CZARNY DOM". Dzięki Johnowi Greenowi i jego "PAPIEROWYM MIASTOM" nie musiał długo czekać, by ponownie zanurzyć się w podobne relfleksje, przemyślenia...

"Mimowolnie myślałem o tym, że szkoła i cała reszta się kończą. Przyjemnie było tak stać poza kręgiem sofy i patrzeć na nich - był to rodzaj smutku, który mi nie przeszkadzał, więc po prostu się przysłychiwałem i pozwalałem, by szczęście i smutek w obliczu końca wirowały wokł mnie i wzajemnie się podsycały. Długo jeszcze czułem, jak pęka i otwiera mi sie klatka piersiowa, lecz właściwie nie było to nieprzyjemne". (279 str.)

Dopiero dojrzałość pozwala nam zrozumieć jak wiele straciliśmy uciekając przed młodością...

Piękna jest nasza dusza, nasz umysł..., oto właśnie dbajmy, na tym budujmy nasze relacje z innymi. Będziemy wtedy prawdziwie szczęśliwi...

Nie budujmy szczęścia, naszej wartość z papieru..., pod żadnym pozorem !!!

"Ludzie tworzą miejsce, a miejsce tworzy ludzi."

Quentin Jacobsen od młodzieńczych lat zakochany jest w zbuntowanej Margo Roth Spiegelman. Uczucie z biegiem czasu nie słabnie. Pewnego wieczoru w nudne, monotonne życie chłopaka wkracza Margo i zmienia je nierozpoznawalnie, dostarczając bohaterowi wrażeń oraz przygód.

Quentin Jacobsen prowadzi stabilne, uporządkowane życie. Bohaterowi zależy na ukończeniu szkoły z dobrymi wynikami, nie opuszczaniu zajęć w szkole, czy omijaniu jakichkolwiek problemów. Od dzieciństwa jego sympatią jest Margo Roth Spiegelman, dziewczyna z sąsiedztwa. Bohaterka jest przeciwieństwem Quentina. Ciągle zbuntowana, popularna. Jeden wieczór odmienia życie chłopaka. Kilka godzin spędzonych z Margo jest początkiem przygody bohatera, który odkryje w sobie to, czego nigdy nie potrafił dostrzec. Podróży, która zmieni jego perspektywę poznawania świata, odmieni tok myślenia, otworzy Quentina na samego siebie. Margo znika, a Quentin postanawia ją odnaleźć za wszelką cenę.
Według mnie książka jest niestety przeciętna. Mimo stylu autora, który jest poprawny i interesującej historii dużo w książce brakuje. Przede wszystkim wątków, wydarzeń. Pojawia się ciągła monotonia, która nudzi czytelnika. Kolejnym minusem jest brak pomysłu na rozwinięcie obranego tematu. Bohaterowie ciągle błądzą, momenty kulminacyjne wcale się nie wyróżniają. Nie dzieje się nic, prócz ciągłego poszukiwania Margo Roth Spiegelman. Właściwie książka jest o niczym. Ma oczywiście zachowaną hierarchię wartości. Powieść wyczulona jest na przyjaźń, miłość, upór, dążenie do celu. Obrazuje nam, co ludzie są w stanie zrobić w imię miłości, jak ważne jest wsparcie i poświęcenie. Podobał mi się również wątek wykorzystania poezji, wspaniałe cytaty. Lecz co więcej? Bohaterki nie da się lubić. Jest zarozumiała, myśli wyłącznie o sobie. W książce pojawia się na początku i końcu, pokazując się z niekorzystnej strony. Bohater totalnie ignoruje cały świat dla dziewczyny, która przez wiele lat nie zwracała na niego uwagi. Zapomina o swoim życiu, o przyjaźni. Zdecydowanie zmuszałam się do dalszego czytania. Nawiąże również do ekranizacji owej powieści, która była zdecydowanie lepsza. Miała wyraźne zakończenie, rozwój wydarzeń, na koniec dostaliśmy jawny przekaz. W książce wszystko jest wymuszone, nijakie i bez wyrazu. Zawiodłam się.

„Gwiazd naszych wina” zachwyciła mnie i nadal powracam do tej książki - zarówno w myślach, jak i naprawdę, czytając raz po raz ulubione fragmenty. Ponieważ pozostanie ona już na zawsze w mojej pamięci i sercu, postanowiłam zapoznać się z innymi dziełami autora, któremu udało się mnie zmusić do łez i zastanowienia nad pewnymi sprawami. Na pierwszy ogień poszły „Papierowe miasta”, wobec których miałam ogromne oczekiwania. Liczyłam na niebanalną, tylko pozornie lekką lekturę. Czy rzeczywiście taka była?

W dzieciństwie Quentin Jacobsen i Margo Roth Spiegelman byli najlepszymi przyjaciółmi, spędzali razem całe dnie, bawiąc się i rozmawiając o wszystkim. Do czasu. Pod wpływem traumatycznego wydarzenia ich drogi się rozeszły, zanikła łącząca ich wspaniała, przyjacielska więź. Zaczęli mijać się na ulicy czy w szkole, rzucając tylko zdawkowe „cześć”. Żadnych długich rozmów, żadnego zwierzania się, wspólnych wyjazdów czy imprez. Quentin bardzo źle czuł się z tym, że Margo przestała być jego przyjaciółką, brakowało mu jej, aż w końcu, po kilku latach, doszedł do wniosku, że jest w niej zakochany! Pewnego wieczoru dziewczyna, ubrana na czarno, z ciemną farbą na twarzy, wchodzi do pokoju Q przez okno i namawia go do udziału w misternie zaplanowanej akcji, która sprawi, iż osoby, do których nie pała sympatią, zapamiętają już na zawsze, że nie można zadzierać z Margo Roth Spiegelman.

Zdecydowanie najmocniejszą stroną powieści są jej bohaterowie. Q to niezbyt rzucający się w oczy nastolatek (nie jest jednak szarym myszkiem czy innym stworzeniem popielatosiwego koloru), we wszystkich swych czynach kierujący się miłością, troską i odpowiedzialnością. Ben, jego najlepszy przyjaciel, ma poczucie humoru, ale też przerośnięte ego, dostrzega tylko swoje zalety, jednak postępuje zdroworozsądkowo, jeżeli wymaga tego sytuacja. Radar to chodząca encyklopedia, zna odpowiedzi na wszystkie pytania, jest najmądrzejszym bohaterem powieści. A Margo? Sama się temu dziwię, ale to właśnie jej postać najbardziej przypadła mi do gustu. Fakt, jest egoistką i nie przejmuje się zupełnie tym, że inni umierają ze strachu o nią. Jednak jej życiowa filozofia oraz bystre spostrzeżenia niejednokrotnie dały mi do myślenia i sprawiły, że na niektóre rzeczy zaczęłam spoglądać zupełnie inaczej.

O czym jest ta książka? O przyjaźni - tej prawdziwej, ale także fałszywej. O młodzieńczej miłości. Marzeniach i dążeniu do ich spełnienia. Odpowiedzialności za swoje czyny. Relacjach z rodzicami. Rzeczach ważnych i ważniejszych. "Papierowe miasta" to nie powieść, w której poruszono typowe, błahe tematy, jakich pełno w książkach głównie dla młodzieży. To nie jest powieść, którą czyta się przyjemnie, a potem o niej zapomina - John Green nie napisałby czegoś takiego. W swoim dziele zawarł zarówno tematy lekkie i przyjemne, jak i ważkie oraz niecodzienne. Napisał książkę pełną humoru - głównie za sprawą przezabawnych wypowiedzi bohaterów, ale również skłaniającą do przemyśleń i odrobinę wzruszającą. W powieści nie ma zamieszania, autor płynnie przechodzi od tematu do tematu, dzięki czemu czyta się ją z niegasnącym zainteresowaniem.

Zdawać by się mogło, że "Papierowe miasta" to tylko książka młodzieżowa (jedna z lepszych w tym gatunku), z niektórymi cechami powieści przygodowej, podróżniczej i detektywistycznej. Jednak John Green - jakżeby inaczej - zamieścił w swym dziele kilka błyskotliwych zdań, które mają dać czytelnikowi do myślenia. Kwintesencją jest dobra zabawa podczas lektury tej - pełnej humoru i niespodzianek - powieści, połączona z wyłuskaniem spomiędzy kart ważnych życiowych prawd i zastanowieniem się nad bardzo prawdziwymi cytatami oraz filozofią, którą kieruje się Margo.

"Papierowe miasta" to wspaniała powieść. Cudowna. Po prostu niesamowita. Bawi, porusza i sprawia, że po przeczytaniu ma się ochotę nadal poznawać losy bohaterów. Johnie Green, to już druga książka Twojego autorstwa, której nigdy nie zapomnę. Dziękuję!

Dopóki świt nas nie rozłączy.