Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Charlie i Silas nie wiedzą kim tak naprawdę są. Nie wiedzą, gdzie mieszkają, czy mają jakąś rodzinę i co do siebie czują. Wiedzą tylko to, że są w tym razem i razem muszą znaleźć odpowiedź na pytanie, co im się przydarzyło. Mają wokół siebie tylko pomięte kartki, fotografie i naprędce spisane wspomnienia, ale czy uda im się dotrzeć do wszystkiego, co się wydarzyło? Czy powinni w ogóle pamiętać to, co się stało w ich życiu?

Do Colleen Hoover mam dosyć mieszane uczucia - część jej książek mi się bardzo podobała, a inne nie były aż tak świetne, natomiast jeśli chodzi o Tarryn Fisher to miałam okazję czytać jedną jej powieść i nie była ona najlepsza. Mimo wszystko postanowiłam dać szansę temu duetowi pisarskiemu i okazało się, że była to naprawdę dobra decyzja! Never Never to historia, która wciągnęła mnie od samego początku i jak na razie muszę powiedzieć, że to książka w dorobku Hoover i Fisher, która najbardziej mi się spodobała.

Już od kilku pierwszych zdań pokochałam to, co miało się wydarzyć w tej powieści. Czytelnik podczas czytania początkowych rozdziałów jest bardzo zdziwiony i zaciekawiony, gdyż autorki niczego nie podają mu od razu na tacy - w momencie rozpoczęcia książki wiemy dokładnie tyle, ile główni bohaterowie, czyli tak naprawdę... nic. To naprawdę świetny zabieg, gdyż dowiadujemy się o wszystkich rzeczach razem z głównymi bohaterami i dopiero przez to poznajemy całą fabułę, a nikt nie przekazuje nam z góry wszystkich informacji. W pewnym sensie tworzymy razem z bohaterami tę książkę i naprawdę bardzo mocno inwestujemy w nią emocjonalnie. Ja byłam naprawdę niesamowicie pogrążona w historię Charlie i Silasa - przez cały czas nie mogłam doczekać się tego, co wydarzy się dalej i jaka będzie ta wielka tajemnica. Przyznam, że rozwiązaniem troszeczkę się zawiodłam, jednak i tak byłam bardzo zadowolona z tego, co pokazały nam tutaj autorki.

Cała historia naprawdę wciąga i jest ukazana w taki sposób, że jednocześnie czytelnik jest zdziwiony, zszokowany, ale również bardzo zaciekawiony tym, co ma się wydarzyć. Nasi bohaterowie muszą poznać samych siebie, dotrzeć dlaczego są tacy, jacy są i co właściwie wydarzyło się w ich życiu, że stracili pamięć. Wydaje mi się, że był to naprawdę dobry duet pisarski, gdyż nie odnosiłam wrażenia, że jakąś część tekstu napisała Hoover, a inną Fisher - ich style dobrze się ze sobą połączyły i stworzyły coś naprawdę świetnego i wciągającego od pierwszej strony. To jedna z tych powieści, których nie mogłam odłożyć na bok, gdyż za bardzo ciekawiło mnie wszystko to, co mogłoby się tutaj wydarzyć. Bardzo cieszę się też, że w naszym wydaniu książka nie została podzielona na trzy osobne części, ale że zostały one zgrabnie zebrane w całość - przez to historię czyta się o wiele lepiej i jestem przekonana, że gdyby zostało to wydane w trzech częściach to nie miałabym tak dobrej opinii o całej książce, bo bohaterki naprawdę kończyły konkretne tomy w dziwnych momentach. Wydaje mi się, że pierwsza część była najciekawsza, ale w kolejnych również działo się sporo rzeczy, które bardzo zaważyły na losach głównych bohaterów, więc całościowo - jestem pod wrażeniem tego, co tutaj otrzymałam.

Cudownie zagadkowa i wciskająca w fotel. Ta książka potrafi wciągnąć czytelnika na wiele godzin i wypuścić dopiero po przeczytaniu całości. Może nie jest najlepszą historią na świecie, jednak zdecydowanie warto ją przeczytać, bo może umilić jeden lub dwa dni. Hoover i Fisher to naprawdę dobry duet pisarski i mam nadzieję, że uda nam się otrzymać jeszcze jakieś historie spod ich pióra, bo Never Never było książką, którą najbardziej podziwiam w dorobku obu autorek. Jeżeli szukacie czegoś tajemniczego, trzymającego w napięciu, a dodatkowo wciągającego i ukazującego ciekawy romans to Never Never będzie dla Was wprost idealne!

Charlie i Silas nie wiedzą kim tak naprawdę są. Nie wiedzą, gdzie mieszkają, czy mają jakąś rodzinę i co do siebie czują. Wiedzą tylko to, że są w tym razem i razem muszą znaleźć odpowiedź na pytanie, co im się przydarzyło. Mają wokół siebie tylko pomięte kartki, fotografie i naprędce spisane wspomnienia, ale czy uda im się dotrzeć do wszystkiego, co się wydarzyło? Czy...

Osiemnastoletnia Kasia Laska czuje, że jej nazwisko jest czystą ironią losu. Dziewczyna nie widzi w sobie nic z "laski", a jedynie zbędne kilogramy, których nie znosi. Kasia ma bardzo zaniżoną samoocenę ze względu na swój wygląd i wagę. Nie ułatwiają jej tego również koleżanki w szkole, które ją prześladują, nazywają grubą i na każdym kroku poniżają. Dziewczyna postanawia jednak wreszcie wziąć życie we własne ręce i zaczyna ciężką podróż w stronę lepszego stylu życia.

Niesamowicie szanuję autorów, którzy tworzą niewyidealizowane postacie w książkach. Nikt z nas nie jest idealny, więc zawsze jestem bardzo zadowolona z tego, gdy w powieści pojawia się postać, z którą można się bardziej utożsamić, gdyż jest niesamowicie realistyczna. Właśnie takie są postacie z książki Szkoła latania. Nasza główna bohaterka nie jest perfekcyjna pod każdym względem i przekonuje się również o tym, że nie ma osób idealnych i czasami niektórzy mają większe problemy niż ona sama. Bardzo cieszę się, że autorka w tej książce nie bała się żadnego tematu.

Możecie pomyśleć, że to kolejna książka o walce dziewczyny ze zbędnymi kilogramami i przecież nie może być tutaj nic ciekawego - otóż wcale tak nie jest. Kasia stara się zmienić swój styl życia i obserwujemy jej zmagania nie tylko z kolejnymi kilogramami, ale również z własnym obrazem, który wytworzyła w głowie. Dziewczyna stara się dostrzec swoje piękno, zrozumieć, że jest czegoś warta i że waga wcale nie definiuje jej szczęścia. Autorka przedstawia nam fakt, że zmienienie nawyków żywieniowych i stylu życia wcale nie jest łatwe, ale nie skupia się tylko na postaci Kasi. Poruszony jest tutaj również problem przemocy w rodzinie, która dotyka przyjaciółkę Kasi. Czytelnik od razu może się zakochać w głównych postaciach i chcieć, by ich losy potoczyły się najlepiej jak tylko mogą. Ja czuję się niesamowicie emocjonalnie związana z postaciami i po skończeniu tej części naprawdę bardzo mi ich brakuje.

Przez całą książkę możemy obserwować to, jak bardzo zmienia się nasza bohaterka. Nie tylko pod względem fizycznym, czyli zrzucania zbędnych kilogramów, ale przede wszystkim pod względem psychicznym. Kasia zaczyna zdawać sobie sprawę z własnej wartości, przeciwstawia się temu, co ją dołuje, a nawet doświadcza najpiękniejszego możliwego uczucia - miłości. Oczywiście jej życie nie jest usłane różami i przez to czytelnik tak bardzo może się z nią utożsamić, gdyż jej problemy wydają się bardzo prawdziwe i zbliżone do naszych. Może wątek miłosny w tej powieści rozwija się nieco zbyt szybko, jednak autorka potrafiła znaleźć w tym złoty środek w dalszej części ich historii.

Takie zakończenia książek powinny być zabronione. Szkoła latania kończy się niesamowitym cliffhangerem, który sprawia, że od razu chcemy sięgnąć po kolejny tom, by dowiedzieć się, jak zakończy się historia naszych bohaterów. Ja czułam się naprawdę zdruzgotana po tym zakończeniu, ale z drugiej strony nie mogę się doczekać kolejnych części, gdyż losy Kasi, Zosi i Maksa niesamowicie utkwiły mi w pamięci i bardzo chciałabym, żeby wszystko zakończyło się dla nich jak najlepiej.

Szkoła latania to przede wszystkim niesamowicie pozytywna powieść, która sprawia, że czytelnik pragnie coś zmienić w swoim życiu. Właśnie takie książki popychają do działania, do zrobienia czegoś z rzeczami, które nas przytłaczają bądź dołują. Szkoła latania dosłownie uskrzydla i napawa nas ogromną ilością energii do aktywnego przeżywania swojego życia. Jestem naprawdę ogromnie szczęśliwa, że mogłam ją przeczytać i nie mogę się doczekać kolejnych tomów! Gorąco Wam polecam.


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Osiemnastoletnia Kasia Laska czuje, że jej nazwisko jest czystą ironią losu. Dziewczyna nie widzi w sobie nic z "laski", a jedynie zbędne kilogramy, których nie znosi. Kasia ma bardzo zaniżoną samoocenę ze względu na swój wygląd i wagę. Nie ułatwiają jej tego również koleżanki w szkole, które ją prześladują, nazywają grubą i na każdym kroku poniżają. Dziewczyna postanawia...

Jake od dłuższego czasu nie ma dobrego kontaktu ze swoim synem Ryanem. A przecież to właśnie ojca z synem powinna łączyć ta niesamowita więź. Jake robi dosłownie wszystko, by móc z powrotem "odzyskać" swojego syna i czuć się dobrze w jego towarzystwie. Kiedy przyjeżdża po Ryana i odbiera go z kina, ten prosi ojca by pozwolił mu pokierować nieco samochodem na małej ulicy. Niedługo odbierze swoje prawo jazdy, a przecież przyda mu się trochę doświadczenia. Ojciec się zgadza, jednak Ryan niestety powoduje wypadek. Jake musi podjąć natychmiastową decyzję i od tego czasu tę dwójkę zaczyna łączyć wspólny sekret.

Do książek Scottoline potrzebowałam naprawdę wiele czasu, żeby móc się zabrać. Słyszałam o nich niestety w większości niepochlebne opinie i okazało się, że faktycznie wiele ludzi miało rację. To taki rodzaj książki, która mimo tego, że wpisuje się w gatunek, który mi odpowiada to chyba nigdy nie będzie w stanie mi się spodobać. Niestety po tej pierwszej książce Lisa Scottoline jest dla mnie skończona i raczej nie będę chciała sięgnąć po jej kolejne powieści.

W większości powieści obyczajowych, które pojawiają się w klubie Kobiety to czytają akcja książki zaczyna się od pewnego momentu w przyszłości, gdy widzimy konsekwencje decyzji podjętych przez bohaterów w przeszłości. Wiemy, że coś zaważyło na ich losie, że gdzieś popełnili błąd kilka lat wcześniej i teraz obserwujemy to, jak potoczyło się ich żyje i jak sobie z tym radzą. Przez to odkrywamy tajemnicę stopniowo, a napięcie stale się utrzymuje. Jeśli chodzi o Cicho sza to napięcie już po kilku pierwszych rozdziałach opada ze względu na to, że autorka pokazuje nam całą sytuację, która zmieniła życie naszych bohaterów już na początku książki. Niestety nie ma w tym nic ciekawego i Scottoline ograbiła czytelnika z tej nutki tajemniczości i ciekawości, którą mógłby odczuwać podczas czytania książki. Autorka podaje wszystko na tacy, a my wcale nie jesteśmy zadowoleni z tego, co widzimy.

Cała ta sytuacja wydaje mi się niestety mało realna. Ojciec, który stara się być tak bardzo "luzacki" pozwala swojemu niepełnoletniemu synowi kierować samochodem mimo tego, że ten nie ma prawa jazdy. To na pewno jest dobre posunięcie i nie wyjdzie z tego nic złego. Naprawdę denerwowało mnie to, że Jake starał się na siłę przypodobać Ryanowi (który jest jego synem!) i w rezultacie spowodowali tragiczny wypadek. Niestety książka jest przez większość czasu naprawdę bardzo nieciekawa i zwyczajnie nudna. Przez kilkaset stron widzimy ciągle to samo: wyrzuty sumienia, i zapewnianie drugiej osoby, że to nie jest jej wina. Ojciec i syn ciągle rzucają tymi samymi pustymi frazesami, które po kilku kartkach naprawdę zaczynają się nudzić i sprawiają, że chce się odłożyć tę powieść.

Oczywiście widać tutaj jak wiele rodzice mogliby zrobić dla swoich dzieci. Nawet nagiąć prawo czy ukrywać to, co się naprawdę stało, jednak mimo wszystko Scottoline potraktowała ten wątek po macoszemu. Zbyt dużą uwagę skupiła na pustych wyrzutach sumienia głównych bohaterów, które po kilkudziesięciu stronach zrobiły się nudne. Ciekawe rzeczy zaczynają się dziać dopiero pod sam koniec książki i to naprawdę przykre, że trzeba było znosić kilkaset nudnych stron, by doczekać się kilku naprawdę dobrych.

Cicho sza to niestety książka, na której bardzo się zawiodłam. Liczyłam, że będzie czymś naprawdę wzruszającym, tak jak większość powieści z klubu Kobiety to czytają, ale okazało się, że ciężko znaleźć w niej pozytywne aspekty. Jeśli chcecie przeczytać jakąś dobrą powieść obyczajową to polecam sięgnięcie po Chamberlain lub Webb. Niestety Scottoline nie potrafi pisać tak jak te dwie przedstawione pisarki i naprawdę wiele jej brakuje.


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Jake od dłuższego czasu nie ma dobrego kontaktu ze swoim synem Ryanem. A przecież to właśnie ojca z synem powinna łączyć ta niesamowita więź. Jake robi dosłownie wszystko, by móc z powrotem "odzyskać" swojego syna i czuć się dobrze w jego towarzystwie. Kiedy przyjeżdża po Ryana i odbiera go z kina, ten prosi ojca by pozwolił mu pokierować nieco samochodem na małej ulicy....