Książka, a właściwie książeczka, o wszystkim i o niczym.... czyli o życiu. Przyjemna w odbiorze.

Książka, a właściwie książeczka, o wszystkim i o niczym.... czyli o życiu. Przyjemna w odbiorze.

Trzy siostry, trzy rożne życia, trzy rożne podejścia do jednej sytuacji pewnego dnia nad morzem. Weronika, Alicja, Justyna. Która z nich pamięta najlepiej? Do której leciała piłka? Do której uśmiechał się Antek? Po wielu latach wspomnienia zacierają się, choć każda z sióstr jest przekonana, że to właśnie jej wersja jest tą prawdziwą.

Trzy siostry, trzy rożne życia, trzy rożne podejścia do jednej sytuacji pewnego dnia nad morzem. Weronika, Alicja, Justyna. Która z nich pamięta najlepiej? Do której leciała piłka? Do której uśmiechał się Antek? Po wielu latach wspomnienia zacierają się, choć każda z sióstr jest przekonana, że to właśnie jej wersja jest tą prawdziwą.

Nie była to w żadnym razie zła książka. Nie była nawet średnia, była dobra. Skąd więc tylko 6? Bo w porównaniu ze starszymi książkami Siesickiej, ta jakoś im nie dorównuje. Zauważyłam, że wszystkie nowsze książki Siesickiej są słabsze niż te starsze. Dlaczego tak się dzieje? Naprawdę nie mam pojęcia. Ale wracając do tej- pod niektórymi względami jest ona podobna do "Zatrzymaj echo". Główną bohaterką jest pisarka Krysia, która tym razem nie pisze książki tylko na podstawie swoich obserwacji i domysłów, ale prosi siostry Weronikę, Alicję i Justynę o to, by same pisały swoje historie (jak można się domyślić, bardzo ze sobą powiązane) i do tych fragmentów dopisuje trochę ze swojego punktu widzenia, tworząc w ten sposób książkę. Mnie najbardziej podobały się fragmenty Alicji i Justyny, te Weroniki (i Krysi) już nieco mniej, choć muszę przyznać, że bardzo mi się podobało gdy Weronika opowiaadała Klimie o swojej prababce Klementynie. To było nawet ciekawe. Ale ogólnie historia nie wciągała. Była momentami nudna, a to jest sporym minusem dla tej książki.

Podobał mi się pomysł z umieszceniem na początku książki drzewa genealogicznego sióstr, choć tylko od strony matki. W tym rodowodzie liczyły się same kobiety (niemal jak w rodzie Towers z ToD). Przedstawiono ich tam aż 6 pokoleń. Mężczyźni byli tam tylko mężami, wyjątek stanowili jedynie Mieczysław, brat Antoniny i Ksawery/Peluch, syn Justyny.

Autorka oczywiście nie powstrzymała się, więc i tutaj mamy dziwaczne imiona. Letycja, Florencja (wiem, że te imiona istnieją, ale są one od wieków niespotykane i bardzo, ale to bardzo mało znane),Pałaszka, Edwin i wspomniany wcześniej Peluch. Wiem, że Peluch ma w dokumentach Ksawery, ale jak się dowiadujemy, jego ojciec Franek podał to imię przez pomyłkę, którą postanowiono sprostować dopiero gdy Peluch będzie wyrabiał dowód osobisty.

Ogólnie: książka nie jest zła, ale mistrzostwem też napewno nie jest. Można ją spokojnie przeczytać, przemyśleć kilka życiowych rad w niej zawartych i zabrać się za jakąś lepszą lekturę, choć ostrzegam, że zakończenie jest bez sensu.

I na koniec mały spoiler (nie mogłam się powstrzymać):
Byłam pewna, że piłka miała trafić do Justyny, dopiero później, gdy zdałam sobie sprawę z tego, jak wszyscy ubóstwiają Weronikę wiedziałam jak było naprawdę (Weronika to potwierdziła). Zastanawia mnie więc jakim cudem Antek zakochał się w Alicji, która ostatecznie złapała piłkę nie przeznaczoną dla niej?

Nie była to w żadnym razie zła książka. Nie była nawet średnia, była dobra. Skąd więc tylko 6? Bo w porównaniu ze starszymi książkami Siesickiej, ta jakoś im nie dorównuje. Zauważyłam, że wszystkie nowsze książki Siesickiej są słabsze niż te starsze. Dlaczego tak się dzieje? Naprawdę nie mam pojęcia. Ale wracając do tej- pod niektórymi względami jest ona podobna do...

Nie mam pojęcia o co chodziło w tej książce. Przeczytałam i autentycznie nie wiem...

Nie mam pojęcia o co chodziło w tej książce. Przeczytałam i autentycznie nie wiem...

Od pewnego czasu coraz częściej zaczytuję się i powracam do książek pani Siesickiej. Pisze ona bardzo ciepłe i rodzinne opowieści, po jakie sięga wiele pokoleń, co moim zdaniem jest wielkim sukcesem. Nie łatwo bowiem jest napisać taką książkę, która z biegiem lat dalej trafiałaby do dużego grona czytelników. Autorka w swoim dorobku ma wiele pozycji lepszych i gorszych. Pomysł na napisanie tego dzieła zdał mi się dość ciekawy i dokładnie taki był. Z historią tak naprawdę można zapoznać się w jeden wieczór. Jest obyczajowa i można by orzec, że pod wieloma względami nie odbiega od życia codziennego, co dosyć mi się podobało. Niestety lektura ta nie należy do najlepszych. Nie urzekła mnie jak wiele innych autorstwa pani Krystyny, czego naprawdę żałuję, albowiem spodziewałam się po niej dużo więcej. W ostateczności jednak najbardziej mogłabym poskarżyć się na ciągłą zmianę bohatera opowiadającego historię. Momentami bardzo ciężko było zorientować się, kto ją przytacza, a nawet jeśli się już to uczyniło, za chwilę ponownie się tego zapominało. Jednak polecam przeczytanie tej książki wszystkim osobom, które pałają sympatią do Krystyny Siesickiej. Myślę, że wielu czytelnikom może przypaść ona do gustu.

Od pewnego czasu coraz częściej zaczytuję się i powracam do książek pani Siesickiej. Pisze ona bardzo ciepłe i rodzinne opowieści, po jakie sięga wiele pokoleń, co moim zdaniem jest wielkim sukcesem. Nie łatwo bowiem jest napisać taką książkę, która z biegiem lat dalej trafiałaby do dużego grona czytelników. Autorka w swoim dorobku ma wiele pozycji lepszych i gorszych....

Właściwie to nie wiem, dlaczego aż tak bardzo spodobała mi się ta książka. Zawierała wszystko, o czym akurat chciałam przeczytać - ciepłe letnie wieczory i magiczną codzienność. Krótka, zabawna i niegłupia - polecam każdemu, a zwłaszcza miłośnikom obyczajówek.

Właściwie to nie wiem, dlaczego aż tak bardzo spodobała mi się ta książka. Zawierała wszystko, o czym akurat chciałam przeczytać - ciepłe letnie wieczory i magiczną codzienność. Krótka, zabawna i niegłupia - polecam każdemu, a zwłaszcza miłośnikom obyczajówek.

To jedna z moich ulubionych książek Krystyny Siesickiej. :) Książka bardzo życiowa, opowiada historie ludzi, którzy żyją wokół nas. :) Wzruszające, fascynujące, nieraz zabawne, ale i szokujące. Wielkie brawa dla tej autorki za dobre oko i świetne pióro. :D

To jedna z moich ulubionych książek Krystyny Siesickiej. :) Książka bardzo życiowa, opowiada historie ludzi, którzy żyją wokół nas. :) Wzruszające, fascynujące, nieraz zabawne, ale i szokujące. Wielkie brawa dla tej autorki za dobre oko i świetne pióro. :D

Bardzo lekka i nienachalna książka, w której jednak brakowało mi nieco wymowniejszej głębi i puenty. Aczkolwiek chwilami można było dostrzec niebanalne spojrzenie na współczesny humor, stąd dobra ocena.

Bardzo lekka i nienachalna książka, w której jednak brakowało mi nieco wymowniejszej głębi i puenty. Aczkolwiek chwilami można było dostrzec niebanalne spojrzenie na współczesny humor, stąd dobra ocena.