Bardzo nierówna biografia. Z jednej strony autor niemal drobiazgowo i z dużym wyczuciem opisał życie osobiste i twórcze reżysera, z drugiej jego skomplikowane wywody i refleksje na temat samej twórczości mistrza suspensu są nie tylko skrajnie enigmatyczne i nadmiernie osobiste, ale przede wszystkim totalnie nieprzekonujące bo i niepoparte żadnym naukowym zapleczem. Do tego bardzo mało człowieku w tej monografii o człowieku a wszystko to daje wynik średnio zadowalający a wręcz miejscami bardzo irytujący.

Bardzo nierówna biografia. Z jednej strony autor niemal drobiazgowo i z dużym wyczuciem opisał życie osobiste i twórcze reżysera, z drugiej jego skomplikowane wywody i refleksje na temat samej twórczości mistrza suspensu są nie tylko skrajnie enigmatyczne i nadmiernie osobiste, ale przede wszystkim totalnie nieprzekonujące bo i niepoparte żadnym naukowym zapleczem. Do tego...

Spoto zrobił przegenialną robotę (jeden z lepszych biografów, jak nie najlepszy!),dokopał się do tych nawet "najmroczniejszych" sekretów z życia genialnego reżysera

Hitchcocka cenię sobie bardzo i z przyjemnością oglądam jego produkcje, więc z ciekawością zagłębiałam się w tę pokaźnych rozmiarów biografię, niestety mój mózg nie był w stanie przyswoić tylu informacji w krótkim czasie, dlatego książką się delektowałam, a nie "pochłonęłam"

polecam, ale myślę, że zachwyci wyłącznie fanów, reszta raczej nie przebrnie ;)

Spoto zrobił przegenialną robotę (jeden z lepszych biografów, jak nie najlepszy!),dokopał się do tych nawet "najmroczniejszych" sekretów z życia genialnego reżysera

Hitchcocka cenię sobie bardzo i z przyjemnością oglądam jego produkcje, więc z ciekawością zagłębiałam się w tę pokaźnych rozmiarów biografię, niestety mój mózg nie był w stanie przyswoić tylu informacji w...

Chyba najbardziej wyczerpująca monografia.

Chyba najbardziej wyczerpująca monografia.

Książka Donalda Spoto to jedna z niewielu, na polskim rynku wydawniczym, monografii poświęconych Alfredowi Hitchcockowi. Przed nią w Polsce ukazała się tylko książka Janusza Skwary (1972) i wydanie monograficzne „Literatury na Świecie”, bodajże z roku 1980 (wywiad przeprowadzony przez F. Truffauta z Hitchcockiem na chwilę przed jego śmiercią). Swego czasu bardzo ubolewałam (chyba nadal mnie to smuci),że reżyser, którego filmami w równym stopniu zachwycało się, jak i krytykowało je wielu ludzi, jest w sumie mało znany wśród publiczności. A dlaczego podchodzę do tego tak emocjonalnie?

Otóż Alfred Hitchcock i jego twórczość – to był temat mojej pracy magisterskiej. Kiedy zbierałam do niej materiały, naprawdę nie było do czego się odwołać. A przecież to taki znany reżyser. Wywołujący tyle rozbieżnych emocji wśród ludzi. Jedni go kochali: za twórczość, za humor, za to, co robił z filmem. Inni szczerze nie trawili ani jego osoby, ani jego filmów. A tak mało ludzi o nim pisało. Choć prawdą jest, że i sam Hitchcock bronił swojego życia prywatnego. Nie wystawiał go „na scenę”. Rzadko kiedy zgadzał się na wywiady. Cóż, tak nieufnego człowieka, który na dodatek lubił rządzić innymi, trudno „zmusić” do zwierzeń na tematy osobiste. Być może takie uzewnętrznianie się uznawałby za oznakę słabości. Ale jak niechętnie mówił o sobie, tak skwapliwie opowiadał o swoich filmach, pomysłach montażowych, twórczości.

A trzeba przyznać, że jak na tamte lata i warunki (bo Hitchcock stawiał swoje pierwsze kroki jeszcze w kinie niemym, przed wprowadzeniem głosu, koloru),reżyser tworzył świetne filmy. Może gatunek mało ambitny (zarzucali mu tworzenie pod publiczkę),ale montaż, pomysły realizacji filmów, ścieżka dźwiękowa naprawdę były rewelacyjne. Więc nie można się dziwić temu, że nawet teraz wielu współczesnych reżyserów próbuje wykorzystywać pomysły Hitchcocka, dotyczące nie tylko realizacji filmów, ale i ich fabuły.

Wielu z nas ma pewnie swoje ulubione filmy Hitchcocka, więc może warto by było dowiedzieć się, jak powstawały i kim był człowiek, który je nakręcił. Jaki był dla bliskich? Jaki dla współtwórców? A wydaje mi się, że Donald Spoto stworzył jedną z lepszych (bo pełną) monografii, poświęconych temu angielskiemu reżyserowi, który realizował się twórczo po obu stronach Atlantyku. Spoto często powołuje się na słowa samego Hitchcocka, któremu czasem zdarzało się opowiadać o własnym życiu. Przytacza również opinie innych ludzi o reżyserze. Z jego książki możemy dowiedzieć się zarówno o tym, jakim Alfred Hitchcock był mężem, ojcem, reżyserem, jak i o tym, jak powstawały jego filmy. Gorąco polecam właśnie tę publikację, choć i jej ogrom może przerażać, i fizyczna forma książki jest nieco niewygodna (jak wszystkich klejonych książek pokaźnych rozmiarów). Monografia Donalda Spoto jasno porządkuje lata życia i twórczości reżysera, dzięki czemu sama treść jest czytelna. Dodatkowo autor świetnie, ze swadą, humorem przedstawia postać małego, śmiesznego człowieka, który swoją fantazją zaskakiwał wielu ludzi. Myślę, że warto poznać tego człowieczka bliżej.

Książka Donalda Spoto to jedna z niewielu, na polskim rynku wydawniczym, monografii poświęconych Alfredowi Hitchcockowi. Przed nią w Polsce ukazała się tylko książka Janusza Skwary (1972) i wydanie monograficzne „Literatury na Świecie”, bodajże z roku 1980 (wywiad przeprowadzony przez F. Truffauta z Hitchcockiem na chwilę przed jego śmiercią). Swego czasu bardzo ubolewałam...