Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzięki Bogu, że był ktoś taki jak Sergiusz Piasecki. Bardzo ciekawa i niedoceniana postać. Jego życie to historia na powieść - świadek rewolucji, błąkający się po Wileńszczyźnie i częstujący sołdatów dragami. Ta książka to świetna satyra na bolszewickiego prostaczka i profana, który wszędzie widzi 'burżuazję'. Szkoda, że tak mało znana.

Dzięki Bogu, że był ktoś taki jak Sergiusz Piasecki. Bardzo ciekawa i niedoceniana postać. Jego życie to historia na powieść - świadek rewolucji, błąkający się po Wileńszczyźnie i częstujący sołdatów dragami. Ta książka to świetna satyra na bolszewickiego prostaczka i profana, który wszędzie widzi 'burżuazję'. Szkoda, że tak mało znana.

Nie lubię egzaltacji, chyba że w wydaniu Ani Shirley. Ania była marzycielska, ale z pewnością nie niefrasobliwa - co powoduje, że nie jest tak irytująca, jak niektóre bohaterki kobiece w rodzaju sentymentalnej gąski Emmy Bovary. Literatura była jej azylem, który pozwolił przetrwać najcięższe chwile, gdy była samotną i ciężko pracująca sierotą (scena jej deklamacji poematu 'Lady z Shalott'), ale była na tyle silną i charyzmatyczną osobą, że potrafiła swoje zdolności i pasje przekuć w sukces. Tym mnie zauroczyła. Wrażliwością (fakt, niekiedy przejawiającą się w nazbyt teatralnym zachowaniu, ale to na swój sposób urocze i stało się jej znakiem firmowym!) połączoną z nieprzeciętną siłą i charyzmą.

Nie lubię egzaltacji, chyba że w wydaniu Ani Shirley. Ania była marzycielska, ale z pewnością nie niefrasobliwa - co powoduje, że nie jest tak irytująca, jak niektóre bohaterki kobiece w rodzaju sentymentalnej gąski Emmy Bovary. Literatura była jej azylem, który pozwolił przetrwać najcięższe chwile, gdy była samotną i ciężko pracująca sierotą (scena jej deklamacji poematu...

Zasugerowałam się pochlebnymi recenzjami i reklamą książki jako arcydzieła diariuszowego. A co się okazało? Nie wiem, czy to dobry pomysł nazywać ją jednym z najwybitniejszych kobiecych piór, bo - na miejscu seksisty - odpowiedziałabym, że w takim razie na tym polu kobiety nigdy nie dorównają mężczyznom. Nazywać kogoś wybitnym tylko dlatego, że jest kobietą; tylko dlatego że jest kochanką znanego pisarza i należy do bohemy? To, że pisarze mają burzliwe i naznaczone szalonymi związkami życie, wcale mnie nie dziwi ani nie szokuje. Ale kolekcja kochanków i osobliwy związek z ojcem, to nie jest synonim 'wyzwolenia'. W tych tekstach widzę tylko egzaltację, pretensjonalność i zaburzone ego. To jest tak egzaltowane, że aż niestrawne. Jakbym czytała pensjonarkę, a nie dojrzałą kobietę i - podobno - wielką pisarkę.

'Henry przyjeżdża do Louveciennes i bierze mnie na stole, a potem na czarnym dywanie. Siada na brzegu łóżka, absolutnie przeobrażony. Przedtem rozproszony, niezdecydowany, teraz zbiera się, by porozmawiać o swojej książce. Jest w tej chwili wielkim człowiekiem. Podziwiam go. Przyjemnie patrzeć, jak się krystalizuje. Najchętniej pieprzyłabym się całe popołudnie. Ale lubię też nasze głębokie rozmowy.'

Zasugerowałam się pochlebnymi recenzjami i reklamą książki jako arcydzieła diariuszowego. A co się okazało? Nie wiem, czy to dobry pomysł nazywać ją jednym z najwybitniejszych kobiecych piór, bo - na miejscu seksisty - odpowiedziałabym, że w takim razie na tym polu kobiety nigdy nie dorównają mężczyznom. Nazywać kogoś wybitnym tylko dlatego, że jest kobietą; tylko dlatego...