Janda nigdy nie należała do grona moich ulubionych aktorów, jednak jej felietony czyta się z wielką przyjemnością. Warto poszerzać swoje horyzonty.

Janda nigdy nie należała do grona moich ulubionych aktorów, jednak jej felietony czyta się z wielką przyjemnością. Warto poszerzać swoje horyzonty.

Niestety po 20 latach felietony tracą na aktualności.
Za najlepszy uznaję tekst w sprawie kobiet, ich praw i kobiecości jako kategorii myślenia.

Niestety po 20 latach felietony tracą na aktualności.
Za najlepszy uznaję tekst w sprawie kobiet, ich praw i kobiecości jako kategorii myślenia.

Ciekawe eseje z dwudziestoletniej perspektywy. Część refleksji czysto historyczna, część uniwersalna.

Ciekawe eseje z dwudziestoletniej perspektywy. Część refleksji czysto historyczna, część uniwersalna.

Napisana lekko i z humorem.

Napisana lekko i z humorem.

Zaskakująco przyjemnie się czyta felietony Jandy. Zwłaszcza gdy pisane słowo wizualizuje się z ekspresją Kryśki którą znamy z ekranu :)

Zaskakująco przyjemnie się czyta felietony Jandy. Zwłaszcza gdy pisane słowo wizualizuje się z ekspresją Kryśki którą znamy z ekranu :)

Janda z innej epoki. I rozumiem to dwojako. Z jednej strony jest to Janda szczesliwa żona, niezaanagzowana politycznie, Janda sprzed 20 lat i więcej. Obecnie to jest inny czlowiek. Z drugiej strony widzę, że mnie i Jandę dziwli przepaść pokoleniowa. Z perspektywy roku 2020 taka religijność i drobne westchnienia do naszej polskiej PRL-owskiej biedy są dla mnie odległe i nieco niezrozumiałe, choć identyfikowałam takie zachowania u moich starszych krewnych. Nie mniej jednak, podejście do życia jako procesu, do upływającego czasu i tego na co go przeznaczamy są bardzo nowoczesne. Wiele mogę wynieść z tego. Aha no i imponuje mi to, że Janda nie wstydzi się tego, że jest silną kobietą, dochodzi do wniosku, że właściwie to jest facetem. Nawet mierzy się ze swoim doświadczeniem osaczenia i znudzenia swoim pierwszym chłopakiem. Rewelacja. To jest mi bardzo bliska postawa, bo nie słyszałam właściwie żeby ktokolwiek albo raczej którakolwiek przyznawała się do takich dominujących cech publicznie.

Janda z innej epoki. I rozumiem to dwojako. Z jednej strony jest to Janda szczesliwa żona, niezaanagzowana politycznie, Janda sprzed 20 lat i więcej. Obecnie to jest inny czlowiek. Z drugiej strony widzę, że mnie i Jandę dziwli przepaść pokoleniowa. Z perspektywy roku 2020 taka religijność i drobne westchnienia do naszej polskiej PRL-owskiej biedy są dla mnie odległe i...

Przeczytałam dwa razy. I mam ochotę na kolejny raz.

Przeczytałam dwa razy. I mam ochotę na kolejny raz.

Jakoś tak nie przepadam za współczesną Krystyną Jandą. Z ikony aktorstwa przemieniła się w jakiś rozhisteryzowany symbol walki z aktualną władzą tego kraju, rozgorączkowaną i rozpolitykowaną. Kiedyś uwielbiałem czytać jej wypowiedzi, dzienniki, słuchać wywiadów, teraz więcej w nich skarg, pretensji, żali. Można być społecznie zaangażowanym, jak najbardziej. Ale we wszystkim są jakieś granice żeby się nie stać groteskowym i absurdalnym. Dlatego tak chętnie sięgam po troszeczkę starszą twórczość literacką Jandy, sprzed tego czasu.

„Różowe tabletki na uspokojenie” to zbiór felietonów będący kwintesencją tego, co lubię w pisarstwie Jandy. Takie małe historyjki o życiu – pełne ciepła, wrażliwości, humoru, inteligentne, subtelne, wyważone. Mnóstwo ciekawych anegdot związanych z ludźmi kina i teatru. W felietonach tych jest czasem poważnie, czasem frywolnie ale autorka nigdy nie przekracza granicy dobrego smaku ani prywatności. Dawkuje ją umiejętnie, nie „sprzedaje” wszystkiego. Wyłania się z nich równa babka, zabawna, mądra, ciepła i z ogromnym dystansem do siebie. Nie kreuje się na divę, nie gwiazdorzy, nie popada w megalomanię. I właśnie taką Krystynę Jandę lubię najbardziej, nie tę aktualną.

I żeby nie było nieporozumień – moja opinia tyczy się jedynie pisarskiej twórczości Krystyny Jandy a nie aktorskiej. To już zupełnie inna bajka i w kwestii aktorstwa Janda już zawsze będzie dla mnie wybitną aktorką o przeogromnym talencie.

Jakoś tak nie przepadam za współczesną Krystyną Jandą. Z ikony aktorstwa przemieniła się w jakiś rozhisteryzowany symbol walki z aktualną władzą tego kraju, rozgorączkowaną i rozpolitykowaną. Kiedyś uwielbiałem czytać jej wypowiedzi, dzienniki, słuchać wywiadów, teraz więcej w nich skarg, pretensji, żali. Można być społecznie zaangażowanym, jak najbardziej. Ale we wszystkim...

Uwielbiam Krystynę Jandę jako aktorkę i jako pisarkę. Właśnie taką, jaka jest. Podziwiam zarazem jej kunszt aktorski jak i talen pisarski. Cenię za otwartość, szczerość i charyzmę. Uwielbiam jej błyskotliwość. I taka jest też ta książka. Ten zbiór felietonów to spojrzenie Krystyny Jandy na małe i ciut większe sprawy codzienne. Felietony pisane z wigorem, tryskające energią. Nastrajają optymistycznie i wciągają niesamowicie. Doskonała lektura.

Uwielbiam Krystynę Jandę jako aktorkę i jako pisarkę. Właśnie taką, jaka jest. Podziwiam zarazem jej kunszt aktorski jak i talen pisarski. Cenię za otwartość, szczerość i charyzmę. Uwielbiam jej błyskotliwość. I taka jest też ta książka. Ten zbiór felietonów to spojrzenie Krystyny Jandy na małe i ciut większe sprawy codzienne. Felietony pisane z wigorem, tryskające energią....

Że p. Janda poszła na ugodę i dała się namówić redakcji na rezygnację z dialogowych felietonów, to jestem w szoku, bo to właśnie ceniłam, gdy natykałam się na te formy. Na szczęście i w tym zbiorze ich nie brak. Całość czyta się szybko, z błędów technicznych wyłapałam chyba z jedną literówkę, no wstyd, ale cóż, u mnie ten tom nie zagrzewa miejsca na półce, chociaż anegdota o Janku Gajosie, broń Boże wszystkich fanów, nie Kłosie, jest prawdziwą perełką. I tyle, do przeczytania, do przekazania, niekoniecznie do zapomnienia, bo parę zdań było życiowych i dało mi do myślenia, ale to refleksja przejściowa. Nie mniej czasu nie straciłam, aczkolwiek za dużo nie ma co się rozpisywać, lepiej poznać.

Że p. Janda poszła na ugodę i dała się namówić redakcji na rezygnację z dialogowych felietonów, to jestem w szoku, bo to właśnie ceniłam, gdy natykałam się na te formy. Na szczęście i w tym zbiorze ich nie brak. Całość czyta się szybko, z błędów technicznych wyłapałam chyba z jedną literówkę, no wstyd, ale cóż, u mnie ten tom nie zagrzewa miejsca na półce, chociaż anegdota...