Jestem już trochę zmęczona opowieścią Belgaratha. Tajemnica opowiada o czasach przed narodzinami Gariona. Narrator zaczyna się rozwlekać i rozwodzić nad wielkimi przygotowaniami do tego WYDARZENIA. Wszystkie kroki są zaplanowane a bohaterowie Belgariady są wręcz wyhodowani przez Belgaratha. Ich ojcowie i matki mają zaplanowane małżeństwa często jeszcze przed narodzinami. A linia Gariona nie ma już wcale możliwości po prostu się zakochać z własnej nieprzymuszonej woli. I chyba właśie to najbardziej mi przeszkadza - bohaterowie to marionetki kierowanie przeznaczeniem. Ich życiem kierują proroctwa, wszystko co ma się wydarzyć zostało spisane.
Oczywiście oprócz mankamentów są i plusy. Cykl wypełnia luki z poprzednich serii, napisany jest z dużą dawką humoru i pozwala pozostać nieco dłużej z niektórymi postaciami.

Jestem już trochę zmęczona opowieścią Belgaratha. Tajemnica opowiada o czasach przed narodzinami Gariona. Narrator zaczyna się rozwlekać i rozwodzić nad wielkimi przygotowaniami do tego WYDARZENIA. Wszystkie kroki są zaplanowane a bohaterowie Belgariady są wręcz wyhodowani przez Belgaratha. Ich ojcowie i matki mają zaplanowane małżeństwa często jeszcze przed narodzinami. A...

"Belagarath czarodziej", "Czas niedoli" i "Tajemnica", to oczywiście nie żadna trylogia, tylko sztucznie podzielona na trzy części, dla zwiększenia zysku wydawnictwa, jedna powieść opowiadająca losy czarodzieja Belgaratha ze świata Belgariady i Malloreonu. Konsekwencją tych malwersacji, prawdopodobnie naruszających prawa autorskie, jest m.in. to, że we wszystkich filiach Biblioteki Raczyńskich dostępne są jedynie dwa pierwsze tomy, a "Tajemnicę" mogłem przeczytać jedynie dzięki alternatywnym źródłom.
Sami autorzy też się nie popisali, bo powieść "Belagarath czarodziej" jest zwyczajnym skokiem na kasę wiernych czytelników cyklu. Przez prawie 600 stron nie wnosi ona prawie nic nowego do znanych już wcześniej z Belgariady i Malloreonu opowieści o rozłupaniu świata przez Toraka, czy bitwie pod Vo Mimbre. Eddingsowie jedynie uszczegółowili te wydarzenia i to w tak toporny i mało pomysłowy sposób, że głowa mała. Do tego najbardziej intrygujący wątek długowieczności Belgaratha został rozwiązany na zasadzie "bo tak", podobnie jak potencjalnie interesujące wątki innych czarodziejów, którzy pojawili się na krótko i mogli być ciekawym uzupełnieniem historii, ale w pewnym momencie po prostu wzięli i se umarli. Dosłownie!
Trzy plusy, bo mam nieracjonalny sentyment do świata przedstawionego.

"Belagarath czarodziej", "Czas niedoli" i "Tajemnica", to oczywiście nie żadna trylogia, tylko sztucznie podzielona na trzy części, dla zwiększenia zysku wydawnictwa, jedna powieść opowiadająca losy czarodzieja Belgaratha ze świata Belgariady i Malloreonu. Konsekwencją tych malwersacji, prawdopodobnie naruszających prawa autorskie, jest m.in. to, że we wszystkich filiach...

Jedna z niewielu książek, gdzie autorowi naprawdę udaje się prawdziwie połączyć narratora z postacią, oddając jednocześnie jego charakter, usposobienie i styl. Cały trzytomowy cykl jest napisany w takim stylu, jednakże trzeci tom jest o tyle bardziej emocjonujący, że w końcu docieramy do wydarzeń, które bezpośrednio poprzedzały cykl z Belgarionem.

Tom trzeci, podobnie jak poprzednie, opiera się na zmaganiach Belgaratha z agentami drugiej konieczności oraz próbach odnalezienia odpowiednich wskazówek w proroctwach. Okazuje się, że dotychczasowe życie czarodzieja było dość pracowite, a jego kilkudziesięcioletnie studia dotyczące trawy były wyjątkiem.

Książka może nie należy do wielkich dzieł, ale jest bardzo sympatyczną dodatkową możliwością aby pobyć jeszcze w tym świecie i potowarzyszyć naszym ulubionym bohaterom.

Jedna z niewielu książek, gdzie autorowi naprawdę udaje się prawdziwie połączyć narratora z postacią, oddając jednocześnie jego charakter, usposobienie i styl. Cały trzytomowy cykl jest napisany w takim stylu, jednakże trzeci tom jest o tyle bardziej emocjonujący, że w końcu docieramy do wydarzeń, które bezpośrednio poprzedzały cykl z Belgarionem.

Tom trzeci, podobnie jak...

To już zwieńczenie, czyli księga piąta i szósta opowieści spisanej przez Belgaratha. W poprzednim tomie dotarliśmy do dramatycznych wydarzeń, jakie miały miejsce na Rivie, ten tom wieńczą narodziny Gariona i jego przeprowadzka na farmę Faldorna w Sendarii. W tym samym miejscu rozpoczyna się „Pionek proroctwa”, czyli pierwsza z ksiąg Belgariady.

Rivanie nie pozostali bierni, po tym jak utracili swojego króla, wyruszyli z krwawą odsieczą paląc ogromne połacie Nyissańskiej dżungli. Belgarath zaś ma okazję stanąć oko w oko z Salmissarą, choć wynik tego starcia może być zaskakujący. Jednak odwet na wężowym ludzie, to nie jedyna wojna opisana w tym tomie. Wielkimi krokami Konieczność prowadzi wszystkich do kluczowego starcia pod VoMimbre i choć od śmierci Goreka minęły całe wieki, dla uczniów Aldura oraz Toraka nie mają one wielkiego znaczenia.

Ostatnia z ksiąg kroniki Belgaratha skupia się na ukrywaniu przodków Gariona i przygotowywaniu gruntu przed finalnym Wydarzeniem, w którym w końcu zmierzą się obie sprzeczne Konieczności. To właśnie w tej części wyróżnia się Chamdar, zwany Asharakiem, który miał sporą rolę do odegrania w późniejszym kształtowaniu charakteru Gariona. Jest on zdecydowanie najciekawszym spośród czarnych charakterów w całej serii.

Piątą księgę, pełną militarystycznych opisów czytało mi się bardzo dobrze. Nie było w niej aż tylu przestojów, zaś liczne dialogi i nowi bohaterowie, przodkowie tych poznanych w Belgariadzie, uatrakcyjnili fabułę. Szósta część opowieści może wydawać się nieco rozwleczona, zwłaszcza że w poprzedniej akcja jest bardzo dynamiczna. Jednak nawet tutaj lektura nie męczy, raczej upływa w leniwej atmosferze, aż do spodziewanego finału.

Podobnie, jak w poprzednich dwóch tomach, tak i tu nie uświadczymy humoru, którym, z takim wdziękiem, David Eddings okrasza swoje powieści. Zabrakło też okazji, by postudiować rozmaite charaktery, gdyż powieść skupiona jest na samym Belgaracie i tylko o Polgarze dowiadujemy się czegoś więcej. Pozostali uczniowie Aldura są wspominani dość często, zwłaszcza że również mają swoje zadania do wykonania, jednak nie mamy okazji, by bliżej ich poznać.

Można zarzucać autorowi, że powieść jest odcinaniem kuponów od świetnie odebranej Belgariady, gdy dodamy do tego, że kolejną lekturą osadzoną w tym samym świecie jest „Polgara Czarodziejka”, wrażenie jest tym silniejsze. Nie zdziwiłabym się jednak, gdyby autorowi po prostu ciężko było się rozstać z tak dobrze i skrupulatnie wykreowanym uniwersum, o czym świadczyć może książka „Kodeks Rivański”. Tak dopieszczonych w najdrobniejszych szczegółach światów w fantastyce nie spotyka się często i chociażby z tego względu lektura opowieści Belgaratha jest warta uwagi. Zdecydowanie jednak powinna stanowić uzupełnienie Belgariady i Malloreonu.

To już zwieńczenie, czyli księga piąta i szósta opowieści spisanej przez Belgaratha. W poprzednim tomie dotarliśmy do dramatycznych wydarzeń, jakie miały miejsce na Rivie, ten tom wieńczą narodziny Gariona i jego przeprowadzka na farmę Faldorna w Sendarii. W tym samym miejscu rozpoczyna się „Pionek proroctwa”, czyli pierwsza z ksiąg Belgariady.

Rivanie nie pozostali...

Za dużo polityki, i to raczej w mętnym wydaniu.
Za dużo sentymentalnych rozmyślań Belgaratha na tematy... ano, wszystkie.
Za dużo opisów.
Za mało dialogów, które zrównoważyłyby treść i nadały lekkości.
Za mało akcji.
Za mało Pol, jej poczucia humoru i sprzeczek z ojcem.
Książka przypomina encyklopedię, tracąc przez to na wartości. Nudniejsza od poprzedniej, może nawet od wszystkich innych. Niestety, widać, że była pisana na siłę.

Za dużo polityki, i to raczej w mętnym wydaniu.
Za dużo sentymentalnych rozmyślań Belgaratha na tematy... ano, wszystkie.
Za dużo opisów.
Za mało dialogów, które zrównoważyłyby treść i nadały lekkości.
Za mało akcji.
Za mało Pol, jej poczucia humoru i sprzeczek z ojcem.
Książka przypomina encyklopedię, tracąc przez to na wartości. Nudniejsza od poprzedniej, może nawet od...