„Życie jest autostradą, na której codziennie zdarzają się wypadki, bo niezliczone możliwości zachowań ludzkich krzyżują się tutaj we wszystkich kierunkach.”*

Ile to razy robiliśmy rachunek sumienia, zatrzymywaliśmy się aby pomyśleć o tym co było i czemu akurat tak. Zawsze w tych momentach wydaje się, że mogło być inaczej, lepiej lub gorzej to zależy... Wtedy też zastanawiamy się co dalej... Jak żyć i postępować aby później nie żałować i nie mówić sobie „a mogło być inaczej”

Właśnie to robi Karolina zwana Karą w dniu swoich trzydziestych urodzin. Nasza główna bohaterka nocą jedzie autostradą E40 z Krakowa do Brukseli i w tym czasie opowiada nam swoje życie, a zarazem rozliczała się z nim. Podczas podróży dowiadujemy się o jej stypendium do Brukseli gdzie poznaje swojego męża, miłości do niego, utarczkach z teściową, która od początku jej nie akceptuje i okazuje to na każdym kroku. Następnie wspomina chorobę męża, która sprawiła iż wszystko było mu obojętne. O troskach, zdradzie i tej wiecznie towarzyszącej niepewności. Poznajemy też historię rodziców męża Kary i problemy emigrantów. Jaki będzie koniec tej podróży?

Chyba nie rozumiem przekazu tej książki tak do końca. Owszem powoduje, że zatrzymujemy się na chwilę i myślimy o tym co tytułowa Kara, ale co dalej? A może tylko o to chodzi... Nie wiem... To nie jest tak, że mi się nie podobała, wręcz przeciwnie. Mimo początkowych oporów czytało się ją szybko i przyjemnie tylko, że bez żadnych szczególnych emocji. Od kobieta w podróży robi bilans swojego życia i nam o tym mówi. Fakt, łatwego tego życia nie miała, ale jakoś dawała redę. I z teściową i z chorobą męża... Rzekomej zdradzie, choć ja bym to nazwała tajemnicą lub kłamstwem. No i sama też wzdychała do innego. Ciężko jest oceniać cudze losy i w zasadzie tego nigdy nie robiłam, tak będzie i teraz. „Kara” momentami zrusza, drażni i irytuje, ale tak... słabo? Nie sądzę by na długo została w mojej pamięci, raczej należy do tych przeczytanych, a następnie zapomnianych i tylko w głowie będzie się obijać myśl, że czytałam i koniec.
Przyznać muszę, że trzydziestoletnia kobieta mnie niekiedy irytowała swoim zachowaniem coś co było oczywiste dla niej tym nie było, ale gdy próbowałam postawić się w jej sytuacji po części zaczynałam rozumieć kobietę, która nie tak wyobrażała sobie swoje życie... A co do reszty bohaterów... Różnie z nimi było, ale jedno jest pewne, nie byli zaskakujący. Choć każdy był inny łatwo było ich rozgryźć.
„Karę” jak już wspomniałam czyta się szybko i nawet przyjemnie, ale mi czegoś zabrakło, nie uwiodła mnie ta książka. W jakiś sposób niesie przesłanie by się zatrzymać i pomyśleć o naszym życiu, może komuś właśnie to jest potrzebne... Jednak gusta są różne mi może się nie podobać innych zachwyci, tak więc czytać czy nie zostawiam Waszemu osądowi.

*str. 211

„Życie jest autostradą, na której codziennie zdarzają się wypadki, bo niezliczone możliwości zachowań ludzkich krzyżują się tutaj we wszystkich kierunkach.”*

Ile to razy robiliśmy rachunek sumienia, zatrzymywaliśmy się aby pomyśleć o tym co było i czemu akurat tak. Zawsze w tych momentach wydaje się, że mogło być inaczej, lepiej lub gorzej to zależy... Wtedy też...